ชีวิตหลังความตายของเซินมาน นิยาย บท 1

“เครื่องกระตุ้นหัวใจ! เร็วเข้า! เพิ่มแรงดันไฟ!”

“คุณหมอคะ ผู้ป่วยมีเลือดออกเยอะมากค่ะ ที่ห้องเก็บเลือด เลือดกรุ๊ปเอเพิ่งถูกเบิกไปใช้หมดเมื่อกี้นี่เองค่ะ”

มือของพยาบาลฝึกหัดเต็มไปด้วยเลือด กระทั่งในขณะที่พูดก็ตัวสั่นไปหมด

ภายในห้องผ่าตัดคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเลือด

เธอไม่เคยเห็นเลือดเยอะขนาดนี้มาก่อน

ในตอนนี้ มีความคิดหนึ่งแวบขึ้นมาในหัวของเธอ

ใครเป็นคนเบิกเลือดกรุ๊ปเอออกไปจากห้องเก็บเลือดกันนะ?

ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงมีสีหน้าที่ขาวซีด และริมฝีปากที่แห้ง ดวงตาของเธอเริ่มพร่ามัว “ป๋อซือเหยียน……”

“อะไรนะคะ?”

“ป๋อซือเหยียน……”

ครั้งนี้พยาบาลฝึกหัดได้ยินแล้วว่า ชื่อของบุคคลที่ผู้หญิงคนนี้ซึ่งกำลังหายใจรวยรินอยู่บนเตียงกำลังเรียกหานั่นก็คือ ป๋อซือเหยียน

ป๋อซือเหยียน เป็นประธานบริษัทที่มีอำนาจและอิทธิพลที่สุดในเมืองไห่

คุณหมอกระวนกระวาย เขากดเบอร์ผิดไปสามครั้งกว่าจะกดเบอร์ที่ถูกต้องได้ จากนั้นเขาก็รีบพูดกับคนที่อยู่ปลายสายว่า “ประธานป๋อ คุณผู้หญิงเลือดออกเยอะมาก แต่เลือดกรุ๊ปเอของเราเพิ่งจะถูกเบิกเอาไปใช้จนหมด ผมเลยอยากขอให้คุณมาหาคุณผู้หญิงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เธอจะสิ้นใจ”

น้ำเสียงของผู้ชายที่อยู่ปลายสายเต็มไปด้วยความโหดร้ายและเย็นชา “ยังไม่ตายเหรอ? รอให้เธอตายก่อนแล้วค่อยโทรหาผมนะ”

“ตู๊ด ตู๊ด”

เขาตัดสายไปอย่างไร้เยื่อใย

ทันใดนั้น ดวงตาของผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยก็ค่อยๆปิดลง

ป๋อซือเหยียน…คุณเกลียดฉันขนาดนี้เลยเหรอ ?

แม้แต่ในเวลาแบบนี้ คุณก็ยังไม่ยอมมาหาฉันเป็นครั้งสุดท้ายเหรอ?

มีเสียงปี้บๆดังมาจากเครื่องวัดคลื่นหัวใจ และเสียงสัญญาณชีพจรของผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงก็หายไปจนหมด

ในช่วงที่กำลังสับสน เสิ่นม่านก็รู้สึกว่าวิญญาณของเธอนั้นได้ออกจากร่างไปแล้ว

ร่างกายที่ผอมแห้งขาวซีดและไร้เรี่ยวแรงนอนอยู่บนเตียง เสิ่นม่านรู้สึกเหนื่อยมาก เนื่องจากเธอมีภาวะคลอดบุตรยาก เธอจึงเสียเลือดมากในขณะที่เธอคลอดลูก และได้เสียชีวิตลงในห้องผู้ป้วยของโรงพยาบาลเมื่ออายุได้เพียงยี่สิบเจ็ดปีเท่านั้น

ในชาติก่อนของเธอ เธอตกหลุมรักป๋อซือเหยียน และในฐานะลูกสาวคนเดียวของตระกูลเสิ่น เธอควรจะได้มีชีวิตที่มีความสุขที่สุด

แต่เพื่อที่จะแต่งงานกับป๋อซือเหยียน เธอถึงกับเอาทุกอย่างของเธอและตระกูลเสิ่นเข้าแลก

แต่สุดท้าย ชีวิตเธอกลับมีจุดจบที่น่าสังเวชเช่นนี้

เสิ่นม่านค่อยๆหลับตาลง

หากได้รับโอกาสอีกครั้ง เธอก็จะไม่ทำผิดพลาดแบบเดิมอีก

“คุณผู้หญิง คืนนี้คุณผู้ชายจะพาคุณไปเข้าร่วมงานประมูล คุณผู้หญิงอยากใส่ชุดไหนคะ?”

เสียงของแม่บ้านหลิวดังขึ้นมาที่ข้างหูเธอ

จากนั้น ความคิดของเสิ่นม่านก็ถูกดึงกลับมา

สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเสิ่นม่านล้วนเป็นภาพที่คุ้นเคย นั่นคือเรือนหอของเธอกับป๋อซือเหยียน

เสิ่นม่านแต่งงานกับป๋อซือเหยียนมาได้หนึ่งเดือน แต่ป๋อซือเหยียนก็มาเจอเธอเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้น

เธอจำได้ชัดเจนว่าครั้งนี้ ป๋อซือเหยียนต้องเข้าร่วมการประมูลที่ดิน และด้วยเหตุนี้เขาต้องพาคนในครอบครัวไปเข้าร่วมด้วย

แต่นี่ก็เป็นเรื่องราวเมื่อห้าปีที่แล้ว มันเป็นไปได้ยังไงกัน........

หรือว่า......เธอกลับมาเกิดใหม่?

“คุณผู้หญิง คุณผู้ชายไม่เคยกลับมาค้างคืนที่นี่เลย ครั้งนี้คุณผู้หญิงต้องคว้าโอกาสไว้นะคะ”

แม่บ้านหลิวเลือกชุดเดรสสีขาวออกมา แล้วพูดด้วยความลำบากใจ “ถ้างั้น ชุดนี้นะคะ”

เสิ่นม่านหลับตาลง แล้วหัวเราะเยาะกับตัวเองภายในใจ

ฟู่ฉือโจวพูดขึ้นอีกครั้งว่า “แต่รสนิยมของโบซือหยวนนี้ยากที่จะอธิบายจริงๆ ไม่เลือกผู้หญิงสวยๆอย่างเสิ่นม่าน แต่กลับเลือกผู้หญิงที่ผอมแห้งมีแต่กระดูกแบบนั้น นายคิดว่างั้นไหม เซียวตั๋ว?”

เมื่อฟู่ฉือโจวหันไปมอง เขาก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเซียวตั๋ว

“เฮ้! เซียวตั๋ว! ไอเจ้านี่นิ!”

ฟู่ฉือโจวเดินด่าสาปแช่งและตามเซียวตั๋วไปเข้าไปในงานประมูล

ในงานประมูล ซูเฉี่ยนเฉี่ยนสวมชุดเดรสสีขาวและเดินควงแขนป๋อซือเหยียน จากนั้นก็พูดอย่างเขินอายว่า “ฉัน ฉันไม่เคยเข้าร่วมงานแบบนี้มาก่อน หรือว่า ฉันควรกลับดี”

ป๋อซือเหยียนพูดอย่างสุขุม “เธอต้องทำความคุ้นเคยกับมัน ต่อไปเธอต้องร่วมงานแบบนี้บ่อยขึ้น”

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนพยักหน้า

ในขณะที่ป๋อซือเหยียนกำลังจะพาซูเฉี่ยนเฉี่ยนเดินเข้าไปในงาน เลขาหลี่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมาว่า “ประธานป๋อ ไม่รอคุณผู้หญิงก่อนเหรอครับ?”

ป๋อซือเหยียนขมวดคิ้ว “ผมให้คุณแจ้งเสิ่นม่านไปแล้วนี่ ว่าวันนี้ไม่ต้องมา”

เลขาหลี่มองไปที่ซูเฉี่ยนเฉี่ยน ซูเฉี่ยนเฉี่ยนจึงพูดขึ้นมาอย่างรวดเร็วว่า “อย่าโทษเลขาหลี่เลยค่ะ เป็นความผิดฉันเองที่ไม่ให้เลขาหลี่แจ้งพี่เสิ่นม่าน.... ด้วยสถานะของฉันตอนนี้ ถ้าอยู่ข้างๆพี่ ฉันกลัวว่าคนอื่นจะพูดนินทา ดังนั้น....ฉันเลยคิดว่าให้พี่เสิ่นม่านเข้างานมาเดินกับพี่จะดีกว่า.....”

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนก้มหัวลง เธอเหมือนกระต่ายสีขาวตัวน้อยที่กำลังตื่นตูมและหวาดกลัว

ป๋อซือเหยียนขมวดคิ้ว

ในเวลานี้ ป๋อซือเหยียนไม่ต้องการให้เสิ่นม่านมาปรากฏตัวที่นี่

“ประธานป๋อ......”

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็กัดริมฝีปากและเรียกเขาอย่างระมัดระวัง

“โอเค ไม่โทษเธอหรอก”

ป๋อซือเหยียนลูบหัวของซูเฉี่ยนเฉี่ยน แล้วพูดกับเลขาหลี่ว่า “ไปรอเธอที่ข้างนอก ถ้าเจอเสิ่นมานก็ให้คนรีบส่งเธอกลับบ้านไป”

จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นท่ามกลางฝูงชน

เลขาหลี่มองไปตามเสียงและอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง “เกรงว่าจะไม่ทันแล้วครับ”