ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1013

เซียวเฉวียนซึ่งแต่เดิมซ่อนตัวอยู่ในถ้ำ ตั้งใจจะรอให้ฝนหยุดก่อนจึงออกไปหาองค์หญิง เซียวเฉวียนรอแล้วรอเล่า ฝนก็ไม่ยอมหยุด คราวนี้ขอเทพง่ายส่งเทพยากจริง ๆ .....

ตอนนี้มังกรไฟถูกฝนดับไปแล้ว แต่ฝนยังตกกระหน่ำ ฝนเป็นฝนที่เซียวเฉวียนเรียกมา แต่เซียวเฉวียนไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้ฝนหยุดตก

เซียวเฉวียนฟังเสียงฝนตกปรอยๆ อยู่ข้างใน คิดในใจว่า ดูเหมือนจะต้องฝึกฝนพลังแห่งคำพูดให้ดีกว่านี้ ไม่อย่างนั้นก็เหมือนกับก็เหมือนกับขับรถ ขับได้อย่างเดียว หยุดไม่ได้ ก็เป็นการทรมานคนอื่นและสร้างความเดือดร้อน

ฝนวันนี้เป็นตัวอย่างที่ดี เซียวเฉวียนถูกบังคับให้ซ่อนตัวในถ้ำเพราะฝนตกหนัก เขาต้องการช่วยคนรักแต่กลับออกไปไม่ได้

เสียงกรีดร้องขององค์หญิงทำให้ เซียวเฉวียนไม่สบายใจ เขาไม่รู้ว่าตอนนี้องค์หญิงเป็นยังไงบ้างหรือว่า พ้นอันตรายแล้วหรือไม่

เซียวเฉวียนยิ่งคิดยิ่งเป็นกังวล

รอต่อไปแบบนี้ก็ไม่ใช่ทาง เซียวเฉวียนไม่สนใจว่าฝนจะตกหรือไม่และรีบวิ่งเข้าไปในม่านฝนด้วยเสียงฟู่เซียวเฉวียนต้องการตามหาองค์หญิง

เมื่อพ้นปากถ้ำมา เซียวเฉวียนเห็นร่างเพรียวบางสองร่างกำลังเดินมาทางถ้ำ เนื่องด้วยฝนตกแรงเกินไป มองไม่ชัดนัก

เซียวเฉวียนเพ่งมองดู เห็นว่าหนึ่งในร่างเพรียวบางนั้นแต่งตัวคล้ายกับองค์หญิง เซียวเฉวียนจึงลองเรียกดูว่า “องค์หญิง!”

เสียงผู้ชายโดยธรรมชาติแล้วจะดังกว่า บวกกับความแข็งแกร่งอันลึกล้ำของเซียวเฉวียน เสียงเรียกนี้จึงทะลุม่านฝนหนา ๆ มายังหูองค์หญิง องค์หญิงได้ยิน ก็ยิ้มแย้มแจ่มใส เร่งฝีเท้าตามทิศทางที่เสียงเรียกมา “สามี!”

“ช้า ๆ หน่อย รีบร้อนอะไรนัก!” องค์หญิงเพิ่งก้าวออกไปได้ก้าวเดียว ก็ถูกอาจื่อดึงกลับมา มองด้วยสายตาเย็นชา

อาจื่อเย็นชาฮึดฮัด ช่างสิ คนหนึ่งเรียก องค์หญิงอีกคนเรียกสามีช่างแสดงความรักต่อกันเสียจริง!

ดูเหมือนว่า อาจื่อพาองค์หญิงมาด้วยนั้น จับประเด็นถูกแล้วเซียวเฉวียนใส่ใจองค์หญิงมาก แค่มีองค์หญิงอยู่ในมือของอาจื่อก็ไม่ต้องกังวลว่าเซียวเฉวียนจะไม่ยอมจำนนอย่างเชื่อฟัง เขาจะต้องตอบรับความต้องการของนาง

ยิ่งไปกว่านั้น อาจื่อขอเพียงให้เซียวเฉวียนรับนางเป็นสนมเมื่อเทียบกับการขอให้เซียวเฉวียนแต่งงานกับนางก่อนหน้านี้ อาจื่อก็ยอมลดตัวลงอย่างมากแล้ว ขอเพียงเล็กน้อยเช่นนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องที่เกินเลยไป หรือทำให้เซียวเฉวียนลำบาก

เซียวเฉวียนยังมีเหตุผลอะไรที่จะปฏิเสธ?

หลังจากถูกอาจื่อจ้องมอง เจ้าหญิงก็ติดตามอาจื่อไปทีละก้าว เจ้าหญิงดีว่านิสัยของอาจื่อเป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ ตอนนี้ตัวเองอยู่ในมือของอาจื่อ ต้องฟังอาจื่อเพื่อป้องกันไม่ให้อาจื่อทำสิ่งที่ไม่ดีอะไรก็ตามแก่เซียวเฉวียน

ในอีกด้านหนึ่ง เมื่อได้ยินเสียงตอบรับขององค์หญิง เซียวเฉวียนก็รีบวิ่งเข้ามาหา เซียวเฉวียนมองเข้าไปใกล้ๆ และเห็นว่าเป็นองค์หญิงจริงๆ เขาไม่ได้มองนาน เขาจึงกอดองค์หญิง องค์หญิงอยู่ในอ้อมแขนอย่างแรงราวกับอยากจะดึงเจ้าหญิงเข้ามาไว้ในอ้อมแขนแรงกอดรัดของเขารุนแรงมาก ราวกับจะบีบให้องค์หญิงเข้าไปอยู่ในร่างกายของเขา

นับตั้งแต่ที่เซียวเฉวียนได้ยินว่าองค์หญิงได้ไปที่ภูเขาหมิงเซียนแล้ว เซียวเฉวียนก็กังวลอย่างมากเกี่ยวกับความปลอดภัยขององค์หญิง อย่างไรก็ตามเซียวเฉวียนเองก็ถูกมังกรไฟขังอยู่ในสระน้ำและไม่สามารถไปหาองค์หญิงได้ทันเวลา

ตอนนี้ องค์หญิงปรากฏตัวต่อหน้าเซียวเฉวียนอย่างปลอดภัย ในที่สุดเซียวเฉวียนก็โล่งใจในที่สุด

ที่จริงแล้ว องค์หญิงก็ไม่ปลอดภัยเช่นกัน นางมีบาดแผลเต็มตัว ไม่ว่าจะเป็นแผลฟกช้ำ แผลไฟไหม้ หรือแผลถูกอาจื่อตีใช้แส้ฟาด ตอนนี้ถูกเซียวเฉวียนกอดแรง ๆ ก็เหมือนกับการโรยเกลือบนแผล ทำให้องค์หญิงอดถอนหายใจเบา ๆ และส่งเสียง “ซี๊ด” เบา ๆ ออกมา

แม้ว่าองค์หญิงจะพยายามอดทนและเงียบที่สุดแล้ว ได้ แต่เซียวเฉวียนผู้มีหูไวยังได้ยินอยู่ เซียวเฉวียนคิดว่าตัวเองใช้แรงมากเกินไปจนทำให้องค์หญิงเจ็บ จึงปล่อยมือและขอโทษ “ขออภัย ที่ทำให้องค์หญิงเจ็บ”

ไม่ทันที่ที่องค์หญิงจะพูดอะไร เซียวเฉวียนก็พูดด้วยความเป็นห่วง “ขอข้าดูหน่อยสิ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

เมื่อเห็นดังนั้นคิ้วของเซียวเฉวียนก็ขมวดเป็นปม องค์หญิงทั้งตัวเปียกโชกและมีบาดแผลเต็มตัว ไม่มีที่ใดบนร่างกายที่สมบูรณ์ ไม่รู้ว่าองค์หญิงต้องทนทุกข์ทรมานมากแค่ไหนตลอดการเดินทางครั้งนี้!

หัวใจของเซียวเฉวียนเจ็บปวดรวดร้าว

องค์หญิงเป็นไพ่ต่อรองที่สำคัญที่สุดของอาจื่อกับเซียวเฉวียน จะต้องไม่ให้ตกไปอยู่ในมือของเซียวเฉวียน

อาจื่อเพิ่งเห็นอย่างชัดเจนว่าเซียวเฉวียนมององค์หญิงด้วยแววตาที่ทั้งอ่อนโยนและเวทนาใจมาก ในอดีตตอนที่เซียวเฉวียนอยู่กับอาจื่อด้วยกัน อาจื่อไม่เคยเห็นเซียวเฉวียนมีท่าทางแบบนี้มาก่อนเลย!

ความหึงหวงของอาจื่อพลิกกลับอย่างสิ้นเชิง นางคิดในใจว่าเซียวเฉวียนมีความรักต่อองค์หญิงมากขนาดนี้ องค์หญิงคงจะไม่สามารถอยู่ได้ ถ้าองค์หญิงยังมีชีวิตอยู่ แม้ว่าเซียวเฉวียนจะรับอาจื่อเป็นอนุ แต่อาจื่อก็เป็นเพียงตัวปลอมที่มีชื่อเท่านั้น

ทันใดนั้น ฝนฟ้าคะนองก็หยุดลงอย่างน่าอัศจรรย์ ท้องฟ้าแจ่มใส และในที่สุดภูเขาหมิงเซียนก็กลับสู่ภาวะปกติ

แน่นอนว่าความปกตินี้จำกัดอยู่เพียงสภาพอากาศเท่านั้น

สำหรับภูเขาหมิงเซียนที่ที่ถูกเผาทั้งดุ้นและถูกน้ำท่วมจากฝนฟ้าคะนอง มันกลายเป็นซากปรักหักพังไปแล้ว เป็นไปไม่ได้เลยที่จะฟื้นฟูให้กลับสู่สภาพปกติ

เดิมทีสำนักหมิงเซียนเป็นที่เป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยดอกไม้และนกร้อง น้ำและหญ้าเขียวชอุ่ม และดินอุดมสมบูรณ์ แต่ด้วยเพลิงชุ้ยเจี้ยนนี้ มันถูกกำหนดให้กลายเป็นอีกแห่งหนึ่งของภูเขาคุนหลุน ดินแดนที่แห้งแล้งและยากลำบากในการดำรงชีวิต

ตอนนี้สำนักหมิงเซียนมีสองทางเลือก หนึ่งคือต้องหาฐานทัพแห่งใหม่ หรืออีกทางหนึ่งก็คือต้องดิ้นรนต่อไปที่ภูเขาหมิงเซียน

เมื่อหลายพันปีก่อน ผู้คนจากสำนักหมิงเซียนเผาเทือกเขาคุนหลุนด้วยเพลิงชุ้ยเจี้ยน

หลายพันปีต่อมา อาวุธวิเศษของสำนักหมิงเซียนเองได้เผาฐานทัพของตัวเอง!

ฟ้าเบื้องบนช่างโหดร้ายอะไรเช่นนี้!