ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1014

เซียวเฉวียนหัวเราะเย็นชา “นี่แหละคือโชคชะตา! โชคชะตาหมุนเวียน!”

เมื่อเทียบกับไฟไหม้บนเขาคุนหลุนเมื่อพันปีก่อน ไฟไหม้บนเขาหมิงเซียนครั้งนี้ยังเมตตาเกินไปมาก ไฟไหม้บนเขาคุนหลุนไหม้ติดต่อกันสิบวันสิบคืน ชาวคุนหลุนเกือบถูกทำลายล้าง!

สำนักหมิงเซียนที่อ้างตัวว่าเป็นผู้แทนของโชคชะตา เมื่อโหดร้ายแล้ว การกระทำที่ปราศจากความยั้งคิดน่ารังเกียจ!

เดิมที เซียวเฉวียนตั้งใจจะดับเพลิงชุ้ยเจี้ยน หลังจากกำจัดสำนักหมิงเซียน แต่ตอนนี้เพลิงชุ้ยเจี้ยนและฝนหนักได้ทำลายภูเขาหมิงเซียน สำนักหมิงเซียนก็คงจะสาหัสเช่นกัน คงต้องใช้เวลาสามถึงห้าปีกว่าจะฟื้นตัวได้ ซึ่งช่วยประหยัดเวลาให้กับเซียวเฉวียนได้ไม่น้อย

สำหรับคนของสำนักหมิงเซียน นั้นเซียวเฉวียน เชื่อว่าหลายคนไม่รู้ว่านักปราชญ์ทำอะไรและหลายคนเป็นผู้บริสุทธิ์ในเวลานั้น ตราบใดที่เซียวเฉวียนดับเพลิงชุ้ยเจี้ยนและสังหารนักปราชญ์อีกคนจะถูก จากนั้นเขาจะแต่งตั้งผู้นำใหม่ที่มีทัศนคติที่ถูกต้องมานำสำนักหมิงเซียน สำนักหมิงเซียนก็จะกลายเป็นสถานที่ที่เจริญรุ่งเรือง

นอกจากนี้ เซียวเฉวียนยังหวังที่จะค้นหาที่อยู่ของหอกจากคนของสำนักหมิงเซียน ดังนั้นไม่ควรฆ่าพวกเขาอย่างไร้ความปรานี

อย่างไรก็ตาม สิ่งสำคัญอันดับแรกสำหรับเซียวเฉวียนคือการจัดการกับอาจื่อผู้หญิงที่บ้าคลั่งคนนี้

ในขณะนี้ เสียงของผนึกจูเสินดังขึ้น “เซียวเฉวียน เพลิงชุ้ยเจี้ยนอยู่ในตัวองค์หญิงต้าถง”

เซียวเฉวียนสะดุ้ง ไม่น่าแปลกใจที่เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่ออุ้มองค์หญิงเมื่อกี้นี้ อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกนั้นไม่ชัดเจนมากนัก ดังนั้นเซียวเฉวียนจึงไม่ได้ใส่ใจ

พูดตามหลักเหตุผลแล้ว เซียวเฉวียนน่าจะรู้สึกแสบร้อนในอกและปอดมากกว่านี้ เพราะเขาอยู่ใกล้กับเพลิงชุ้ยเจี้ยน

เซียวเฉวียนพูดด้วยน้ำเสียงในใจ “ข้ารู้แล้ว”

เพลิงชุ้ยเจี้ยนอยู่ในตัวองค์หญิง เซียวเฉวียนและอาจื่อต่างก็เป็นชาวต้าเว่ย และด้วยผนึกจูเสินซึ่งเป็นตราประทับศักดิ์สิทธิ์อายุพันปีจากคุนหลุน ก็ยิ่งทำให้สถานการณ์อันตรายยิ่งขึ้นไปอีก เพราะพลังของทั้งสองคนรวมกันอาจจุดเพลิงชุ้ยเจี้ยนอีกครั้งได้

ถ้าเผาอีกรอบ คราวนี้จะยุ่งใหญ่แล้ว!

อย่างไรก็ตาม ลูกเห็บอยู่ตัวขององค์หญิง ทำให้นางปลอดภัยชั่วคราว

ดังนั้น เซียวเฉวียนยังคงมุ่งความสนใจไปที่อาจื่อ เซียวเฉวียนพูดอย่างเย็นชา “ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่ เจ้ามาทำอะไรที่นี่!”

เจ้าดูสิ ดูสิ ถึงแม้ว่าอาจื่อและเซียวเฉวียนจะเป็นสามีภรรยากันมาก่อน แต่ดูท่าทางที่เซียวเฉวียนพูดกับอาจื่อสิ ช่างหยาบคายจริง ๆ

เมื่อเทียบกับวิธีที่เขาพูดกับองค์หญิง ช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว!

ใบหน้าของอาจื่อ โกรธจนหน้าบึ้ง แต่เธอก็เปลี่ยนสีหน้าในทันที

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่อาจื่อและเซียวเฉวียนจะต้องโกรธ อาจื่อยิ้มและพูดเย้ยหยันว่า “เป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะปล่อยเจ้าหญิงไป ท่านต้องยอมรับเงื่อนไขข้อหนึ่ง”

อาจื่อในอดีตเป็นคนที่มีจิตใจสูงส่ง แต่ตอนนี้นางเป็นคนไร้ยางอายจริง ๆ

เซียวเฉวียนเลิกคิ้วและพูดอย่างเย็นชา “เจ้าบอกข้ามาว่ามีเงื่อนไขอะไรบ้าง”

การเจรจากับเซียวเฉวียนนั้นเป็นไปได้ แต่อาจื่อต้องมีอะไรต่อรองบ้าง

อย่างไรก็ตาม ด้วยสไตล์การใช้ชีวิตที่ไม่เหมือนใครของเซียวเฉวียน เขาอาจตกลงกับอาจื่อ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะปฏิบัติตามเงื่อนไขนั้น

“เงื่อนไขของข้าง่ายมาก ข้าอยากให้ท่านรับข้าเป็นอนุ” อาจื่อมองไปที่เซียวเฉวียน อย่างปรารถนาและภาวนาในใจว่าเซียวเฉวียนจะตกลง

เซียวเฉวียนทำท่าทางลำบากใจอยู่ครู่หนึ่ง ไม่ได้ตอบอะไร เขามององค์หญิงด้วยสายตาอ่อนโยน จากนั้นจึงหันกลับมามองอาจื่อด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“สามีเอ๋ย ท่านไม่ต้องคิดถึงข้าเลย ท่านชอบอะไรก็เลือกเอาเถิด" องค์หญิงตรัสด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน นางหมายความว่า หากเซียวเฉวียนอยากมีสนม ก็ให้เซียวเฉวียนมีสนม หากเซียวเฉวียนไม่อยากมีสนม ก็ไม่ต้องฝืนตัวเองเพื่อตัวเอง ไม่ว่าเซียวเฉวียนจะตัดสินใจอย่างไร องค์หญิงก็จะไม่ตำหนิเซียวเฉวียน

ช่างเป็นองค์หญิงที่ใจดีเสียจริง ถึงเวลานี้ก็ยังห่วงใยเซียวเฉวียนอยู่เช่นนั้น ความรักที่องค์หญิงมีต่อเซียวเฉวียน อาจื่อเทียบไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้วมือ แต่อาจื่อกลับทำเป็นสนใจเซียวเฉวียนอยู่ตลอดเวลา ช่างน่าละอายจริง ๆ

เซียวเฉวียนมองดูองค์หญิงด้วยสายตาที่อ่อนโยนจนเกือบจะหยาดน้ำตา องค์หญิงแห่งต้าถงเป็นคนเดียวที่มอบความรักที่แท้จริงให้กับเซียวเฉวียน เมื่อเซียวเฉวียนมาที่ต้าเว่ยในตอนแรก ยังเป็นลูกเขยที่ใคร ๆ ก็ดูถูก แม้แต่ขอทานข้างถนนก็ยังดูถูกเขา แต่องค์หญิงก็ปฏิบัติต่อเซียวเฉวียนด้วยความอ่อนโยนเสมอ