ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1015

อาจื่อล้วงหยิบพู่กัน หมึก กระดาษและหินโม่ออกมา รวมถึงไข่มุกที่แย่งมาจากองค์หญิงด้วย

“เขียนสิ หลังจากที่เขียนแล้ว ลูกเห็บเม็ดนี้จะเป็นของเจ้า” อาจื่อเอ่ยอย่างลำพองใจ “ข้าต้องเสียเวลาแย่งมันมาจากหมิงเจ๋อ เพื่อให้ได้ไข่มุกที่เจ้าปรารถนา แม้แต่ความเป็นนายบ่าวข้าก็ไม่สน”

อาจื่อพูดถูก ข้าทำเพื่อเซียวเฉวียน ยอมแม้กระทั่งหักหลังหมิงเจ๋อ เจ้าเห็นไหมว่าข้าดีกับเจ้าเพียงใด

อาจื่อคงลืมไป เซียวเฉวียนเป็นคนสองมาตรฐาน ถ้าอยากให้เซียวเฉวียนคิดว่านางเป็นคนดี อาจื่อเองก็ต้องเป็นคนดีเช่นกัน ไม่อย่างนั้นอาจื่อคงทำอะไรก็ดูผิดไปหมด แม้แต่หายใจก็ยังผิด

อาจื่อมักจะเชิดชูความดีให้ตัวเองเช่นนี้ องค์หญิงไม่พูดสิ่งใด ลูกเห็บของจริงอยู่ในมือแล้ว ไม่ต้องกลัวว่าอาจื่อจะวางแผนอะไรอีก

เซียวเฉวียนไม่ว่างมาสนใจคำพูดของอาจื่อ แต่ดาบของนางเกือบจะเสียบลำคอขององค์หญิงแล้ว แค่เชือดคอ องค์หญิงก็สิ้นใจแล้ว

เซียวเฉวียนจะเอาชีวิตขององค์หญิงมาเสี่ยงไม่ได้

เซียวเฉวียนหยิบพู่กันออกมา อาจื่ออยากให้เซียวเฉวียนแต่งงานกับนางไม่ใช่หรือ เช่นนั้นก็เขียนมันตรงนี้แหละ

ถึงอย่างไรอาจื่อก็มีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน

ตั้งแต่ที่ดาบจี้คอขององค์หญิง ชีวิตของอาจื่อก็ถึงคราวอวสานแล้ว

เดิมทีตั้งใจจะเก็บอาจื่อไว้ แต่เพราะชะตากรรมของหมิงเจ๋อ

บัดนี้เงื่อนไขสิ้นสุดแล้ว เซียวเฉวียนจะไม่ยอมให้ใครมาล้อเล่นกับชีวิตครอบครัวของตัวเองอีกแล้ว

มือที่แปดเปื้อนโคลนแล้ว ได้ทำการเขียนสิ่งที่อาจื่อต้องการ คงไม่มีอะไรมากไปกว่าคำพูดที่ขัดหูสองประโยคนี้ ‘ข้าเต็มใจเป็นนางสนมของอาจื่อ ฟ้าดินเป็นพยาน’

การได้เป็นสนมของเซียวเฉวียน นั้นคือเกียรติที่ไร้ขอบเขต ซึ่งดีกว่าการเป็นลูกน้องของหมิงเจ๋อ ดีกว่าต้องใช้ชีวิตอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่นางอาศัยอยู่ก่อนหน้านั้น

แม้ว่านางจะดูปลอม เป็นคนมีเลศนัย แต่นางชินกับการเป็นคุณหนูผู้มั่งคั่งมาก่อน บัดนี้นางอยากเดินทางของตัวเองแล้ว

น่าเสียดายที่นางวางแผนเล่นงานเซียวเฉวียน

ในต้าเว่ย แม้แต่คนอย่างเว่ยเชียนชิวก็ไม่เคยให้เซียวเฉวียนต้องก้มหัวให้ใคร นับประสาอะไรกับอาจื่อ?

เซียวเฉวียนยิ้มเย็นชา จากนั้นก็ส่งสัญญาให้อาจื่อ “เอาละ ปล่อยนางไป”

เซียวเฉวียนกลืนน้ำลายด้วยความลำบากใจ ดาบของอาจื่อคมกริบ เขากลัวว่าจะทำให้องค์หญิงได้รับบาดเจ็บ

อาจื่อรับกระดาษและหมึกดำจากมือของเซียวเฉวียน นัยน์ตาเปล่งประกาย ไหนเลยจะเป็นเพียงกระดาษ นี่คืออาหารอันเลิศรสและอาภรณ์ที่สวยหรูของนาง！

อาจื่อหยิบสัญญาฉบับนั้นออกมาจากกระเป๋าด้วยนัยน์ตามืดมน “ดี ในเมื่อเจ้าลงลายลักษณ์อักษร เช่นนั้นข้าจะปล่อยตัวองค์หญิง”

พอพูดว่าปล่อย อาจื่อก็ปล่อยมือทันที จากนั้นก็ฟาดเอวขององค์หญิงหนึ่งครั้ง

องค์หญิงร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะพุ่งไปข้างหน้า เซียวเฉวียนตื่นตระหนก จากนั้นก็คว้าตัวขององค์หญิงไว้ “อาจื่อ!เจ้า!”

องค์หญิงเจ็บปวดจนเส้นเลือดปูดโปน นางกัดฟันพลางพูดว่า “สามี ข้าไม่เป็นไร”

กล่าวจบ องค์หญิงก็ทำการยัดลูกเห็บใส่มือของเซียวเฉวียนอย่างเงียบ ๆ และเอ่ยเสียงต่ำว่า “ข้าได้มันมาแล้ว ....ได้มันมาแล้ว.....”

เซียวเฉวียนก้มหน้ามอง ลูกเห็บเม็ดนั้นอยู่ในมือของตนแล้ว มันแวววาว เพียงแตะมัน เซียวเฉวียนก็รู้สึกสดชื่นไปทั่วตัว ความวิตกกังวลและความร้อนรุ่มในตัวก็พลันจางหายไปอย่างไร้ร่องรอย

“ลูกเห็บ”

เสียงของผนึกจูนเสินแฝงไปด้วยความตื่นตระหนกและปลื้มใจ มันสัมผัสได้ถึงลูกเห็บของจริง

“เพลิงชุ้ยเจี้ยนก็อยู่ที่นี่ด้วย”

ผนึกจูนเสินรับช่วงต่อ ซึ่งมันก็ไม่ได้ใช้ความพยายามแต่อย่างใด ผนึกจูนเสินเอ่ยอย่างร้อนใจ “ทำลายมันเร็วเข้า！”

องค์หญิงเจ็บปวดจนเม็ดเหงื่อผุดพราย ไม่ทันได้หยิบกระถางธูปออกมา

อาจื่อเท้าสะเอวอย่างลำพองใจ นางมีลูกเห็บในมือแล้ว ไม่กลัวว่าเซียวเฉวียนจะโทษนางแต่อย่างใด

ยิ่งไปกว่านั้น นางก็แค่อยากสั่งสอนองค์หญิงเท่านั้น ไม่ได้จะทำให้องค์หญิงต้องเจ็บตัว

องค์หญิงรอดพ้นความตาย อาจื่อมอบโอกาสที่จะมีชีวิตรอดครั้งสุดท้ายให้นาง