ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1016

ขอร้องนาง?

ฝันหวานไปเถอะ！

อย่าว่าแต่ลูกเห็บในมือของอาจื่อจะเป็นของปลอมเลย ต่อให้เป็นของจริง บัดนี้อาจื่อก็ยังถูกฉินซูโหรวปิดปากไว้ ไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้าน เวลานี้เซียวเฉวียนอยากแย่งมันมา น่าจะง่ายราวกับหยิบของในกระเป๋า

น่าตลกที่อาจื่อคาดหวานไว้แล้ว แม้แต่ลูกเห็บในมือของตัวเองก็ยังไม่รู้ว่าเป็นของปลอมหรือของจริง และก็ยังทุ่มเทแรงกายแรงใจให้กับสิ่งที่เรียกว่าลูกเห็บ

คนฉลาดกลับตกเป็นเหยื่อของคนฉลาด!

เซียวเฉวียนยิ้มเยาะเสียงเย็นชา “พาตัวไป”

หญิงสาวที่ไร้เหตุผลเช่นนี้ เซียวเฉวียนเห็นแวบแรกก็รู้สึกเปลืองสายตา ทุกคำพูดของนางล้วนฟังดูหยาบคายทั้งนั้น

บัดนี้กล้าทำร้ายองค์หญิงอย่างเปิดเผย ดูท่าจะไม่รู้อะไรเลย

ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ฉินซูโหรว ถ้าไม่ใช่เพราะฉินซูโหรวให้เซียวเฉวียนยกอาจื่อให้นางจัดการ เซียวเฉวียนคงไม่ตบหน้าอาจื่อแค่ฉากเดียว เขากล้าเอาชื่อตัวเองเป็นประกัน

เมื่อได้รับคำอนุญาตจากเซียวเฉวียน ฉินซูโหรวก็รับคว้ามือของอาจื่อทันที จากนั้นก็แรงบิด กระทั่งได้ยินเสียงแกรกจากกระดูกมือของอาจื่อ มือของอาจื่อถูกพลิกไปด้านหลังของนาง ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและสิ้นสุดในคราเดียว

“ไอหยา！ไอหยา！ ข้าเจ็บ！” อาจื่อเจ็บจนร้องเสียงหลง “เจ้าเบา ๆ หน่อย”

“อย่าโวยวาย ไป！” ฉินซูโหรวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ดาบของข้าคมมาก ทำตัวดี ๆ เกิดทำเรื่องขัดหูขัดตาขึ้นมา เจ้าไม่ซื่อสัตย์ หัวเจ้าหลุดออกจากบ่าแน่”

กล่าวจบ ฉินซูโหรวก็เพิ่มแรงอีกเล็กน้อย อาจื่อรู้สึกถึงกระบี่ที่คมกริบและเย็นยะเยือกบาดผิวหนังของนาง กระทั่งมีร่องรอยวามเจ็บปวดบนคอของนาง

อาจื่อเบิกตากว้าง ก่อนจะรอขอชีวิตด้วยความหวานผวา “ได้โปรด ได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย ข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดไปแล้วจริง ๆ”

ฉินซูโหรวได้แต่จนปัญญาไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่มองอาจื่อเดินไปข้างหน้าด้วยสายตาเย็นชา

จบแล้ว จบแล้ว

อาจื่อมีลางสังหรณ์ ถ้าฉินซูโหรวพาตัวอาจื่อไป ความเกลียดชังที่ฉินซูโหรวมีต่ออาจื่อ แม้ว่าอาจื่อจะไม่ตาย แต่ก็หมือนถูกถลกหนังทั้งเป็นแล้ว

กว่าอาจื่อจะได้เป็นสนมของเซียวเฉวียนไม่ใช่เรื่องง่าย นางยังไม่เคยได้เสพสุขความรุ่งโรจน์อันไร้ขอบเขตเลยสักครั้ง นางจึงไม่อยากไปกับฉินซูโหรว！

บัดนี้คนที่ช่วยชีวิตอาจื่อได้มีเพียงเซียวเฉวียนเท่านั้น อาจื่อตะโกนเสียงดัง “เซียวเฉวียน！เจ้าผลักข้าไปสู่ความตายโดยที่ไม่คิดจะช่วย！”

ความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดของอาจื่อคล้ายกับกำลังบอกว่าหากไม่ใช่เพราะเซียวเฉวียน นางไม่มีวันมาเหยียบภูเขาหมิงเซียนแน่นอน

แต่เซียวเฉวียนวุ่นอยู่กับการรักษาองค์หญิง ทำหูทวนลมกับคำพูดของอาจื่อ

การรอคอยเป็นสิ่งที่ทรมานอย่างยิ่ง อาจื่อตั้งตารอปฏิกิริยาตอบสนองของเซียวเฉวียน หวังให้เซียวเฉวียนรั้งฉินซูโหรวไว้ อาจื่อรอพักใหญ่ เวลาผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่า เซียวเฉวียนก็ได้แต่อึ้งงัน

ในใจของอาจื่อเย็นยะเยือก และอดสาปแช่งในใจไม่ได้ “เซียวเฉวียนไปคนใจร้ายไร้หัวใจ！”

ทว่าต่อให้อาจื่อจะเกลียดชังเซียวเฉวียนอย่างไร ใบหน้ากลับไม่ได้แสดงความรู้สึกออกมา บัดนี้เซียวเฉวียนคือทางรอดสุดท้ายของอาจื่อ ชีวิตของอาจื่ออยู่ในมือของเซียวเฉวียนแล้ว อาจื่อไม่กล้าล่วงเกินเซียวเฉวียน

แต่สิ่งที่น่าหงุดหงิดคือ เซียวเฉวียนไม่ได้เอื้อมมือออกมา อาจื่อเองก็ล่วงเกินเขาไม่ได้