ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1017

อาจื่ออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วออกมา เมื่อพูดไปขนาดนี้แล้ว ฉินซูโหรวไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยงั้นหรือ? นางไม่เข้าใจหรืออย่างไรกัน?

สิ่งที่เขาจะสื่อนั้นก็ชัดเจนมาก ว่าเพลิงดาบชุ่ยเมี่ย อาวุธวิเศษนั้นอยู่ในร่างของอาจื่อ มันอยู่ในร่างของอาจื่อ!

ถ้าฉินซูโหรวและเซียวเฉวียนยังอยากมีชีวิตอยู่ ก็จำเป็นต้องพึ่งอาจื่อ!

สถานการณ์คับขันเช่นนี้!

ยังจะไปไหนได้อีกงั้นหรือ!

ไม่ไปแล้ว !

ถ้าคราวนี้ไปจริง ๆ อาจื่อก็ต้องจบเห่แน่!

ในสถานการณ์เร่งด่วนนี้ อาจื่อก็ได้เอียงหัวเพื่อเลี่ยงดาบที่แหลมคมนั้น มือเท้ากอดต้นไม้แน่เหมือนเถาวัลย์ที่รัดต้นไม้ ด้วยท่าทางที่หมดหนทาง : “ข้าไม่ไป ฉินซูโหรว ถ้าพวกท่านยังอยากมีชีวิตอยู่ก็รีบปล่อยข้าซะ!"

อยู่ที่นี่ต่อไป ไม่แน่ว่าอาจื่ออาจมีหนทางรอดอยู่บ้าง แต่ถ้าจากไป เขาต้องจบเห่แล้วแน่!

เป้าหมายของอาจื่อในตอนนี้ก็คือ ติดตามเซียวเฉวียนไป ได้เป็นสนมของเขา เพลิดเพลินไปกับชีวิตที่มั่งคั่ง มีตำแหน่งที่สูงศักดิ์ ชีวิตที่สวยงามของนางกำลังจะเริ่มต้นจะให้ทิ้งมันไปง่าย ๆ ได้อย่างไรกัน?

อาจื่อไม่เข้าใจฉินซูโหรว อาจื่อคิดว่าที่นางด่าด้วยถ้อยคำแรง ๆ ออกมาก็เพื่อถ่วงเวลาเท่านั้น ฉินซูโหรวทำอะไรไม่ได้ และเหตุผลที่ทำให้นางคิดแบบนี้ก็เป็นเพราะ นางประเมินความเกลียดชังที่ฉินซูโหรวมีต่อนางต่ำเกินไป

ใช่ ฉินซูโหรวไม่ฆ่าอาจื่อง่าย ๆ แน่ มันง่ายเกินไป!

ชื่อเสียงของฉินซูโหรวถูกตัวปลอมนี้ทำลายจนหมดสิ้น การแต่งงานก็ถูกทำลายลง และแม้แต่ตระกูลฉินก็ต้องพบกับหายนะ หากไม่ใช่เพราะอาจื่อได้พาเหลียงไหวโหรวเข้ามา ตระกูลฉินก็คงไม่ถูกเว่ยเชียนชิวใช้ประโยชน์ได้ง่ายขนาดนี้ ถึงกับต้องมาพบกับเรื่องแบบนี้?

ความเกลียดชังที่ฉินซูโหรวมีต่ออาจื่อนั้นมีมากกว่าที่ฉินซูโหรวมีต่อหมิงเจ๋อเสียอีก!

อาจื่อเป็นคนก่อเรื่องทั้งหมดนี้ขึ้นมาและยังเป็นลูกน้องของหมิงเจ๋อด้วย ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถปฏิเสธการที่หมิงเจ๋อเข้าไปแทรกแซงในจวนฉินแทนฉินซูโหรวได้ แต่หลังจากที่อาจื่อได้เข้ามาในจวนฉิน ดูจากการที่ตระกูลฉินปฏิบัติต่อนาง นางก็ไม่ควรยั่วยวนจวนฉินและทำเรื่องไม่ดี!

มีผู้คนจำนวนมากที่ไม่สามารถทำอะไรได้ เช่น จิ่นเซ่อ ก็เป็นตัวตนปลอม จิ่นเซ่อก็เหมือนอาจื่อ ที่ต้องทำเรื่องที่อันตราย!

ถ้าจะให้พูดจริง ๆ อาจื่อก็เป็นแค่คนไร้จิตสำนึกคนหนึ่ง!

ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ก็ย่อมต้องถูกลงโทษ! วันนี้ฉินซูโหรวก็ต้องจัดการ!

ในเมื่ออาจื่อตายเพราะไม่ยอมจากไป แบบนี้ฉินซูโหรวก็จะได้ทำตามหัวใจตัวเองเสียที!

ดวงตาของฉินซูโหรวประกายด้วยความแค้น แล้วควงดาบขึ้นมาแทงไปที่ขาของอาจื่อ......

"โอ๊ยยยยยยยย!

เสียงอาจื่อร้องครวญครางเหมือนหมาป่าดังก้องไปทั่วทั้งภูเขาหมิงเซียน หรือแม้แต่เชิงเขาก็ไม่เว้น โย่วควนและมู่เวยที่กำลังต่อสู้อยู่ก็ได้ยินเสียงนี้ เสียงนี้ทำให้ทั้งสองรู้สึกชาไปทั้งตัว และได้พูดขึ้นพร้อมกันว่า : “ใครกันร้องครวญครางได้น่ากลัวถึงขนาดนี้?”

ฟังไปฟังมา มันก็ไม่เหมือนเสียงของผู้คนที่ภูเขาหมิงเซียน มู่เวยได้แต่คิดในใจ หรือว่าจะมีผู้บุกรุกที่เผลอไปเหยียบเข้ากับกับดักที่อาจารย์มู่จิ่นทำไว้?

เสียงกรีดร้องนี้ ทำให้ผู้คนที่ได้ยินรู้สึกแปลกประหลาดใจอย่างยิ่ง

และเป็นเพราะเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นอย่างฉับพลันนี้ มู่เวยจึงได้ละเลยความเกลียดชังของตนที่มีต่อโย่วควนและเซียวเฉวียนไปชั่วขณะ และหันไปพูดกับโย่วควนด้วยน้ำเสียงที่สงบ : “ได้ยินแล้วใช่ไหม นั่นคือผลกรรมที่มาบุกรุกภูเขาเซียน”

“ได้ยิน แต่ข้าไม่ได้บุกรุก” โย่วควนพยักหน้า แต่แขนทั้งสองข้างไม่ปล่อยมู่เวยเลย ถึงแม้ว่าในอ้อมกอดเขาจะมีคนสวยแบบนี้อยู่ แต่ในหัวกลับสลัดเรื่องของเซียวเฉวียนออกไปไม่ได้เลย เขาจะปล่อยให้มู่เวยส่งข่าวไปทำให้เซียวเฉวียนสับสนวุ่นวายอีกไม่ได้แล้ว

ตอนที่อาจื่อได้กรีดร้อง เซียวเฉวียนได้รักษาอาการบาดเจ็บให้องค์หญิงแล้ว อาการดีขึ้นแล้ว สีหน้าขององค์หญิงก็ดีขึ้นบ้างแล้ว ไม่เพียงแค่นั้น เซียวเฉวียนยังได้ใช้แรงเพื่อทำให้เสื้อผ้าองค์หญิงแห้ง แม้ว่าจะขาดบ้างเล็กน้อย แต่ก็ถือว่ายังใส่ได้อยู่

เซียวเฉวียนหูไว ได้ยินเสียงกรีดร้องของอาจื่อก่อนที่องค์หญิงจะได้ยินเสียงอีก

เซียวเฉวียนรู้ว่าองค์หญิงมีจิตใจดี กลัวว่าเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องนี้จะทำให้นางกลัว เขาเลยได้เอามือทั้งสองปิดหูองค์หญิงไว้ตั้งแต่แรก เพื่อปกป้ององค์หญิง

อาจื่อที่อยู่ตรงมุมมืดนั้นได้เห็นการกระทำที่อ่อนโยนของเซียวเฉวียนนี้ ใบหน้าเปลี่ยนสี ความเกลียดชังนั้นมาแทรกทันที

อาจื่อเกลียดองค์หญิงที่แย่งทุกสิ่ง ๆ ทุกของนางไป เกลียดเซียวเฉวียน เกลียดที่ฉินซูโหรวที่จิตใจโหดเหี้ยม!

แต่ว่า เมื่อมองไปที่ร่างขององค์หญิง ไฟที่ลุกอยู่นั้นก็ยิ่งแผดเผาขึ้นเรื่อย ๆ รอยยิ้มที่ดุร้ายของอาจื่อ ทั้งสองมือของนางบีบลูกปัดในถุงอย่างแรง จนมันแตกเป็นเสี่ยง ๆ

“ฮ่า ๆ !" อาจื่อเปิดกระเป๋าแล้วเทของออกมา มองผงลูกปัดที่ฟุ้งออกมา แล้วลอยไปตามลม อาจื่ออดทนกับความเจ็บปวดทั้งหมดแล้วหัวเราะออกมา “ไปตายซะ! ไปตายซะให้หมด! ข้าต้องการให้พวกเจ้าชดเชยกับทุกสิ่งที่เจ้าทำในวันนี้!"

แต่วินาทีถัดมา อาจื่อก็หัวเราะและตะโกนออกมาไม่ได้อีกแล้ว

นางจ้องมองเซียวเฉวียนที่หยิบลูกปัดกลมโตออกมาด้วยความตกตะลึง อาจื่อเห็นปุ๊บก็จำได้ทันทีว่านั่นคือ ดวงตาของหมิงเจ๋อ นางส่ายหัวออกมาและพูดว่า : “เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ มันจะเป็นแบบนั้นไปได้อย่างไร?”

นี่ต่างหากลูกปัดของจริง มันมาอยู่ในมือของเซียวเฉวียนได้อย่างไรกัน?

อาจื่อเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจของเซียวเฉวียน ในที่สุดนางก็เข้าใจแล้วว่า ตนถูกหลอก สิ่งที่ตนขโมยมานั้นไม่ใช่ลูกปัด!

อาจื่อพูดอย่างเสียสติ : "ทําไม! ทําไมพวกเจ้าต้องโกหกข้า!"