ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1017

อาจื่ออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วออกมา เมื่อพูดไปขนาดนี้แล้ว ฉินซูโหรวไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยงั้นหรือ? นางไม่เข้าใจหรืออย่างไรกัน?

สิ่งที่เขาจะสื่อนั้นก็ชัดเจนมาก ว่าเพลิงดาบชุ่ยเมี่ย อาวุธวิเศษนั้นอยู่ในร่างของอาจื่อ มันอยู่ในร่างของอาจื่อ!

ถ้าฉินซูโหรวและเซียวเฉวียนยังอยากมีชีวิตอยู่ ก็จำเป็นต้องพึ่งอาจื่อ!

สถานการณ์คับขันเช่นนี้!

ยังจะไปไหนได้อีกงั้นหรือ!

ไม่ไปแล้ว !

ถ้าคราวนี้ไปจริง ๆ อาจื่อก็ต้องจบเห่แน่!

ในสถานการณ์เร่งด่วนนี้ อาจื่อก็ได้เอียงหัวเพื่อเลี่ยงดาบที่แหลมคมนั้น มือเท้ากอดต้นไม้แน่เหมือนเถาวัลย์ที่รัดต้นไม้ ด้วยท่าทางที่หมดหนทาง : “ข้าไม่ไป ฉินซูโหรว ถ้าพวกท่านยังอยากมีชีวิตอยู่ก็รีบปล่อยข้าซะ!"

อยู่ที่นี่ต่อไป ไม่แน่ว่าอาจื่ออาจมีหนทางรอดอยู่บ้าง แต่ถ้าจากไป เขาต้องจบเห่แล้วแน่!

เป้าหมายของอาจื่อในตอนนี้ก็คือ ติดตามเซียวเฉวียนไป ได้เป็นสนมของเขา เพลิดเพลินไปกับชีวิตที่มั่งคั่ง มีตำแหน่งที่สูงศักดิ์ ชีวิตที่สวยงามของนางกำลังจะเริ่มต้นจะให้ทิ้งมันไปง่าย ๆ ได้อย่างไรกัน?

อาจื่อไม่เข้าใจฉินซูโหรว อาจื่อคิดว่าที่นางด่าด้วยถ้อยคำแรง ๆ ออกมาก็เพื่อถ่วงเวลาเท่านั้น ฉินซูโหรวทำอะไรไม่ได้ และเหตุผลที่ทำให้นางคิดแบบนี้ก็เป็นเพราะ นางประเมินความเกลียดชังที่ฉินซูโหรวมีต่อนางต่ำเกินไป

ใช่ ฉินซูโหรวไม่ฆ่าอาจื่อง่าย ๆ แน่ มันง่ายเกินไป!

ชื่อเสียงของฉินซูโหรวถูกตัวปลอมนี้ทำลายจนหมดสิ้น การแต่งงานก็ถูกทำลายลง และแม้แต่ตระกูลฉินก็ต้องพบกับหายนะ หากไม่ใช่เพราะอาจื่อได้พาเหลียงไหวโหรวเข้ามา ตระกูลฉินก็คงไม่ถูกเว่ยเชียนชิวใช้ประโยชน์ได้ง่ายขนาดนี้ ถึงกับต้องมาพบกับเรื่องแบบนี้?

ความเกลียดชังที่ฉินซูโหรวมีต่ออาจื่อนั้นมีมากกว่าที่ฉินซูโหรวมีต่อหมิงเจ๋อเสียอีก!

อาจื่อเป็นคนก่อเรื่องทั้งหมดนี้ขึ้นมาและยังเป็นลูกน้องของหมิงเจ๋อด้วย ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถปฏิเสธการที่หมิงเจ๋อเข้าไปแทรกแซงในจวนฉินแทนฉินซูโหรวได้ แต่หลังจากที่อาจื่อได้เข้ามาในจวนฉิน ดูจากการที่ตระกูลฉินปฏิบัติต่อนาง นางก็ไม่ควรยั่วยวนจวนฉินและทำเรื่องไม่ดี!

มีผู้คนจำนวนมากที่ไม่สามารถทำอะไรได้ เช่น จิ่นเซ่อ ก็เป็นตัวตนปลอม จิ่นเซ่อก็เหมือนอาจื่อ ที่ต้องทำเรื่องที่อันตราย!

ถ้าจะให้พูดจริง ๆ อาจื่อก็เป็นแค่คนไร้จิตสำนึกคนหนึ่ง!

ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ก็ย่อมต้องถูกลงโทษ! วันนี้ฉินซูโหรวก็ต้องจัดการ!

ในเมื่ออาจื่อตายเพราะไม่ยอมจากไป แบบนี้ฉินซูโหรวก็จะได้ทำตามหัวใจตัวเองเสียที!

ดวงตาของฉินซูโหรวประกายด้วยความแค้น แล้วควงดาบขึ้นมาแทงไปที่ขาของอาจื่อ......

"โอ๊ยยยยยยยย!

เสียงอาจื่อร้องครวญครางเหมือนหมาป่าดังก้องไปทั่วทั้งภูเขาหมิงเซียน หรือแม้แต่เชิงเขาก็ไม่เว้น โย่วควนและมู่เวยที่กำลังต่อสู้อยู่ก็ได้ยินเสียงนี้ เสียงนี้ทำให้ทั้งสองรู้สึกชาไปทั้งตัว และได้พูดขึ้นพร้อมกันว่า : “ใครกันร้องครวญครางได้น่ากลัวถึงขนาดนี้?”

ฟังไปฟังมา มันก็ไม่เหมือนเสียงของผู้คนที่ภูเขาหมิงเซียน มู่เวยได้แต่คิดในใจ หรือว่าจะมีผู้บุกรุกที่เผลอไปเหยียบเข้ากับกับดักที่อาจารย์มู่จิ่นทำไว้?

เสียงกรีดร้องนี้ ทำให้ผู้คนที่ได้ยินรู้สึกแปลกประหลาดใจอย่างยิ่ง

และเป็นเพราะเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นอย่างฉับพลันนี้ มู่เวยจึงได้ละเลยความเกลียดชังของตนที่มีต่อโย่วควนและเซียวเฉวียนไปชั่วขณะ และหันไปพูดกับโย่วควนด้วยน้ำเสียงที่สงบ : “ได้ยินแล้วใช่ไหม นั่นคือผลกรรมที่มาบุกรุกภูเขาเซียน”

“ได้ยิน แต่ข้าไม่ได้บุกรุก” โย่วควนพยักหน้า แต่แขนทั้งสองข้างไม่ปล่อยมู่เวยเลย ถึงแม้ว่าในอ้อมกอดเขาจะมีคนสวยแบบนี้อยู่ แต่ในหัวกลับสลัดเรื่องของเซียวเฉวียนออกไปไม่ได้เลย เขาจะปล่อยให้มู่เวยส่งข่าวไปทำให้เซียวเฉวียนสับสนวุ่นวายอีกไม่ได้แล้ว