ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1039

สามารถหลุดพ้นไปชั่วขณะได้ แต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นไปได้ตลอด

เสวี่ยเฉาพบปัญหาของธุรกิจ หอเทียนเซียงไม่สามารถดำเนินต่อไปได้ รายได้จึงลดลงครึ่งหนึ่ง เจ้าสำนักหมิงเซียนอย่างย่าเหยียนไม่เห็นด้วย และให้มู่จิ่นแก้ไขเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด

ในฐานะคนรุ่นใหม่ แน่นอนว่ามู่จิ่นเห็นคุณค่าของความสงบสุข และต้องการหาวิธีแก้ปัญหากับเสวี่ยเฉาอย่างสันติ

อย่างไรก็ตาม เสวี่ยเฉาไม่พอใจ เขาบอกว่า ในซินเจียง มีเพียงโรงเตี๊ยมที่ดีที่สุดเพียงแห่งเดียวเท่านั้น นั่นก็คือหอจูเซียนของเขา

ดังนั้น เสวี่ยเฉาจึงให้มู่จิ่นสองทางเลือก หนึ่งคือปิดหอเทียนเซียง หรือมอบหอเทียนเซียงให้เขา

ทั้งสองทางเลือกนี้ล้วนเป็นการกดขี่ข่มเหงอย่างชัดเจน มู่จิ่นพูดดีแล้ว ใจเย็นแล้ว แต่เสวี่ยเฉาก็ยังไม่ยอมประนีประนอม

คนพาลเช่นนี้ทำให้มู่จิ่นโกรธมาก มู่จิ่นย่อมจะไม่ยอมรับทั้งสองทางเลือกนี้ ดังนั้นเสวี่ยเฉาก็ยิ่งหาเรื่องมากขึ้นไปอีก หอเทียนเซียงจากเดิมที่มีคนมากมาย ก็กลายเป็นไม่มีคนเลย

ยิ่งไปกว่านั้น ผู้คนในหอเทียนเซียงก็ถูกเสวี่ยเฉาทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้แต่ชือหลิว แม่นางที่อ่อนโยน เสวี่ยเฉาก็ไม่เว้น

เสวี่ยเฉาเดิมทีก็กดขี่ข่มเหงคนอื่นมากเกินไปอยู่แล้ว ตอนนี้กลับยิ่งทำร้ายคนจนตาย ในที่สุดมู่จิ่นคนรุ่นใหม่คนนี้จึงอดทนไม่ไหว

เขาก็เพิ่งจะเข้าใจว่า ในสังคมโบราณที่กฎหมายไม่สมบูรณ์ มีเพียงกำลังและหมัดเท่านั้นที่พูดได้

หลังจากการขอเจรจาและแก้ไขหลายครั้งไม่สำเร็จ มู่จิ่นก็เข้าใจในที่สุดว่าเขาต้องการใช้วิธีโบราณของคนโบราณเพื่อแก้ปัญหาเหล่านี้

เขาต้องฆ่าเสวี่ยเฉา

และชื่อเสียงของเสวี่ยเฉาที่นี่ก็เลวร้ายมาก มู่จิ่นที่ตัดสินใจทำเช่นนี้ ตอนแรกยังพอกังวลใจอยู่บ้าง แต่พอเห็นกระดูกของชือหลิวและเพื่อน ๆ ถูกหักซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถึงแม้จะแจ้งความก็ไม่มีประโยชน์ มู่จิ่นจึงไม่มีความกังวลใจอีกต่อไป

ความตั้งใจที่จะฆ่าเสวี่ยเฉาของมู่จิ่น ก็มากพอ ๆ กับที่เซียวเฉวียนต้องการฆ่านักปราชญ์และเว่ยเชียนชิว

ถึงแม้ว่าเสวี่ยเฉา จะไม่เลื่องลือชื่อเท่าเว่ยเชียนชิว แต่เขาก็เป็นชายที่เกลียดชังผู้หญิงเช่นกัน เสวี่ยเฉาไม่ได้มีความเกลียดชังเท่าเว่ยเชียนชิว ก็เพราะเสวี่ยเฉาไม่มีอำนาจและความสามารถเท่าเว่ยเชียนชิว หากเสวี่ยเฉามีอำนาจและความสามารถเท่าเว่ยเชียนชิว ก็เป็นไปได้ว่าเสวี่ยเฉาจะยิ่งเลวร้ายกว่านี้

ในที่สุด เวลานั้นก็มาถึง เสวี่ยเฉากลับมาก่อปัญหาอีกครั้ง และมู่จิ่นผู้ฝึกวิชาแพทย์เพื่อช่วยผู้คน ก็มีเจตนาฆ่าเป็นครั้งแรกจริง ๆ

“รู้ไหม เกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้?”

ในทะเลทราย มู่จิ่นมองไปที่ถนนข้างหน้าและยิ้มอย่างขมขื่น

“เจ้าฆ่าเขาไม่ตาย?” เซียวเฉวียนขมวดคิ้ว

มู่จิ่นพยักหน้า ด้วยสีหน้าตกตะลึงเล็กน้อย

เพื่อฆ่าเสวี่ยเฉา มู่จิ่นได้ใช้ศิลปะการต่อสู้สิบแปดอย่าง

ใช้พิษ ใช้ยา ใช้มือสังหาร แต่ทุกครั้งเสวี่ยเฉาก็รอดชีวิตมาได้อย่างหวุดหวิด

ไม่ว่ามู่จิ่นจะใช้วิธีใด เสวี่ยเฉาก็ไม่ตายได้ มักจะมีปัจจัยบางอย่าง ที่ทำให้เสี่ยวเฉารอดชีวิต

เช่น ใช้พิษ เสวี่ยเฉาคำนวณทุกอย่างไว้แล้ว แต่วันนั้น เสวี่ยเฉาที่ปกติชอบดื่มชาเข้มข้น กลับได้มอบชาที่ชอบให้แก่คนรับใช้

ชาพิษนั้น เสวี่ยเฉาไม่ได้ดื่ม คนรับใช้ที่ดื่มเลยถูกพิษตายแทน

เพียงเท่านี้ เสวี่ยเฉาก็รอดชีวิตมาได้อีกครั้ง

ครั้งที่สองมู่จิ่นใช้ยา เสวี่ยเฉามีปัญหาที่หลัง มักเรียกหมออยู่บ่อย ๆ มู่จิ่นผสมยาพิษเข้าไปในยาของเขา หากกินไปห้าหรือหกครั้ง จะต้องตายอย่างแน่นอน

ผลปรากฏว่าไม่รู้เกิดอะไรขึ้น มีอนุคนหนึ่งในจวนของเสวี่ยเฉาก่อเรื่อง จนหน้าเสียโฉม เสวี่ยเฉาจึงสั่งให้หมอรักษา แต่หมอคนนั้นไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านศัลยกรรมตกแต่ง จึงรักษาไม่ได้

อนุได้ยินดังนั้น จึงร้องไห้โฮ งอแง และดื้อรั้นเสวี่ยเฉาโมโห จึงทุบตีหมอคนนั้นและไล่ออกจากจวนไป

หมอคนนี้ทำงานให้กับตระกูลเสวี่ยได้รับการว่าจ้างมาตั้งแต่รุ่นปู่ของเสวี่ยเฉา แต่กลับถูกเสวี่ยเฉาไล่ออก ยาที่มู่จิ่นใส่ไว้ที่หมอคนนี้ จึงไม่สามารถไปถึงปากของเสวี่ยเฉาได้

ตอนนั้น มู่จิ่นรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่า เขาคิดว่าเสวี่ยเฉาเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง แต่เขากลับรอดชีวิตจากความตายมาแล้วสองครั้ง มู่จิ่นเริ่มสงสัยว่าเสวี่ยเฉาอาจเป็นผู้ถูกเลือกจากสวรรค์？

แต่แม่นางน้อยเป็นคนที่มีไหวพริบและรวดเร็ว นางใช้ปิ่นปักผมแทงคอเสวี่ยเฉา

ทันใดนั้น เลือดก็ไหลนองออกจากคอของเสวี่ยเฉา เลือดที่กระเซ็นออกมาทำให้ห้องทั้งห้องกลายเป็นสีแดงก่ำ

เสวี่ยเฉาใช้ชีวิตอย่างป่าเถื่อน ข่มเหงผู้คนมากมาย เขาไม่คิดว่าสุดท้ายเขาจะตายในมือของแม่นางน้อย

“แม่นางผู้นั้นเป็นคนน่าสนใจ หลังจากนั้นแม่นางผู้นั้นเป็นอย่างไรบ้าง？”

มู่จิ่นยิ้ม “นางฆ่าเสวี่ยเฉา แน่นอนว่านางไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้ อย่างไรก็ตาม ข้าแอบช่วยนางไว้ นางทำงานอยู่ในร้านขายยาแห่งหนึ่ง ก็ถือว่ามีอาชีพที่สุจริตแล้ว”

“บางที การที่เจ้าฆ่าเสวี่ยเฉาไม่ได้อาจเป็นเรื่องบังเอิญ “ เซียวเฉวียนกล่าว “ตอนนี้ เว่ยเชียนชิวยังไม่ตาย เพียงเพราะข้าไว้ชีวิตเขาเท่านั้น”

“ดังนั้น" มู่จิ่นเจาะประเด็นสำคัญ “เว่ยเชียนชิวก็ยังมีชีวิตอยู่ไม่ใช่หรือ?”

“......” เซียวเฉวียนไม่มีคำตอบแปลว่า ใช่แล้ว

“ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม เว่ยเชียนชิวก็ยังมีชีวิตอยู่” มู่จิ่นขมวดคิ้ว “ข้าเรียกสิ่งนี้ว่าโชคชะตาของพวกเขา นี่คือโชคชะตาดเดิมของพวกเขา ยกตัวอย่างเช่น เสวี่ยเฉา เขาจะตายในมือของหญิงสาวคนนั้นหรือคนอื่น ๆ เสวี่ยเฉาจะไม่มีวันตายในมือของชาวฮว๋าเซี่ย”

พูดจบ มู่จิ่นถามคำถามที่สำคัญมาก “ท่านเคยฆ่าคนหรือไม่?เคยมีคนตายด้วยน้ำมือของท่านหรือไม่？”

“มีเยอะแยะไป” เซียวเฉวียนพยักหน้าอย่างมั่นใจ

“ท่านฆ่าด้วยตัวเองหรือเปล่า？” มู่จิ่นเน้นย้ำ “ไม่ใช่ยืมมือคนอื่นฆ่า แต่ท่านเป็นคนกรีดคอพวกเขาเอง บีบคอจนตาย หรือวางยาพิษ คนที่เป็นผู้อารักขาท่านทำแทน ก็ไม่นับ”

เซียวเฉวียนสะท้านไปทั้งตัว

ตามมาตรฐานของมู่จิ่นแล้ว เขาไม่เคยฆ่าใครเลยจริง ๆ