ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1047

กังวลมากเกี่ยวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น

อวิ๋นเฮ่อมองตามสายตาของชิงหลงและมองไปที่เว่ยอวี๋ด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน

ทําไมถึงเป็นเว่ยอวี๋?

เท่าที่อวิ๋นเฮ่อรู้เว่ยอวี๋และเซียวเฉวียนสนิทกันมากที่สุด ถ้าหัวใจดาบรวมเข้ากับเว่ยอวี๋มันก็เห็นได้ชัดว่านายท่านของหมื่นดาบเเห่งบรรพบุรุษนั้นคือเซียวเฉวียน?

ให้ตายเถอะ!

ร่างดาบหมื่นดาบเเห่งบรรพบุรุษของใครก็ไม่ดี แต่ดันเป็นเว่ยอวี๋!

ตอนนี้อวิ๋นเฮ่อจําได้ว่าเมื่อเขาตอนที่เข้าไปในจวนเซียว ชิงหลงกล่าวว่า “ท่านเข้ามาทำอะไรในบ้านนายท่านของข้า” ซึ่งมันแสดงให้เห็นว่าหมื่นดาบเเห่งบรรพบุรุษยอมรับเซียวเฉวียนเป็นนายท่านแล้ว......

คราวนี้เป็นวาสนาไม่ใช่เคราะห์ ถ้าเป็นคราวเคราะห์ก็หลบไม่พ้น

อวิ๋นเฮ่อเหลือบไปที่ชิงหลงและตําหนิชิงหลงที่ทําเรื่องต่างๆโดยไม่ได้รับอนุญาต ถ้าชิงหลงไม่เข้าไปในหอคอยดาบเพียงลำพัง เขาคงจะไม่ถูกหัวใจดาบเข้าสิง แล้วหัวใจดาบคงไม่มาถึงต้าเว่ยและจวนเซียวเร็วขนาดนี้ หมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษก็คงจะไม่ยอมรับเซียวเฉวียนว่าเป็นนายท่านได้เร็วขนาดนี้เช่นกัน

ในความคิดของอวิ๋นเฮ่อเหตุผลที่หมื่นดาบเเห่งบรรพบุรุษยอบรับเซียวเฉวียนเป็นนายท่านก็เพราะเว่ยอวี๋ที่เป็นร่างดาบซึ่งเป็นเหมือนพี่น้องกับเซียวเฉวียน และเซียวเฉวียนก็ได้รับแสงนั้นจากเว่ยอวี๋

แต่อวิ๋นเฮ่อไม่รู้ว่าที่หมื่นดาบเเห่งบรรพบุรุษยอมรับเซียวเฉวียนเป็นนายท่านเพราะผนึกจูนเสินที่ยังอยู่ในร่างของเซียวเฉวียน

ผนึกจูนเสินคือจิตเทพครึ่งหนึ่งของหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษ

คนในโลกบอกว่าผนึกจูนเสินเป็นศัตรูตัวฉกาจของคนเเห่งเขาคุนหลุน บนเกาะจูนเสินสิ่งที่จัดการคนแห่งเขาคุนหลุนได้ก็คือผนึกจูนเสิน

นั่นเป็นเพราะทุกคนบนโลกไม่รู้ว่าศัตรูจริงๆของคนเเห่งเขาคุนหลุนคือเพลิงชุ้ยเจี้ยน ตราบใดที่คนเเห่งเขาคุนหลุนมีการเคลื่อนไหวใดๆเพลิงชุ้ยเจี้ยนก็จะออกมา และเมื่อทันทีที่เพลิงชุ้ยเจี้ยนออกมาคนเเห่งเขาคุนหลุนหรือแม้แต่ชาวต้าเว่ยก็จะต้องเผชิญกับหายนะแห่งการทําลายล้าง

แทนที่จะบอกว่าผนึกจูนเสินจะจัดการคนเเห่งเขาคุนหลุน แต่มันเหมือนกับว่าผนึกจูนเสินนั้นปกป้องคนเเห่งเขาคุนหลุนซะมากกว่า!

อีกนัยหนึ่ง ถ้าอวิ๋นเฮ่อรู้ว่าผนึกจูนเสินเป็นส่วนหนึ่งของหมื่นดาบเเห่งบรรพบุรุษจริงๆ อวิ๋นเฮ่อและคนเเห่งเขาคุนหลุนทุกคนจะมีท่าทีอย่างไร?

นี่อาจเป็นสิ่งที่เรียกว่าพระประสงค์ของพระเจ้า คนเเห่งเขาคุนหลุนคงไม่คิดไม่ถึงมาก่อนว่าสิ่งที่พวกเขาพยายามดิ้นรนหนีทั้งวันทั้งคืนเพื่อเป็นอิสระภาพจากมัน จริงๆแล้วเป็นสิ่งที่ช่วยชีวิตพวกเขาเอาไว้!

แต่บังเอิญไม่นานหลังจากที่เซียวเฉวียนเก็บผนึกจูนเสินไว้ ศัตรูของคนแห่งเขาคุนหลุน-เพลิงชุ้ยเจี้ยนก็ดับลงโดยเซียวเฉวียน

ไม่อย่างนั้นเมื่อคนเเห่งเขาคุนหลุนโจมตีซินเจียงจริงๆ เพียงแค่นักปราชน์ใช้หมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษก็สามารถเผาคนเเห่งเขาคุนหลุนได้ทั้งหมด!

ถ้าถึงตอนนั้นคนแห่งเขาคุนหลุนคงจะมีเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่อีกมากที่ต้องทำให้สำเร็จในอนาคต!

น่าเสียดายที่คนเเห่งเขาคุนหลุนไม่รู้ว่ามีเพลิงชุ้ยเจี้ยนหรือภูเขากุ่ยอยู่ พวกเขารู้แค่ว่าถ้าผนึกจูนเสินถูกทําลายพวกเขาจะสามารถยึดครองโลกได้!

ขณะนี้อวิ๋นเฮ่อยังคงคิดว่าไม่มีใครสามารถหยุดยั้งพวกเขาจากการยึดครองโลกได้ แม้ว่าจะเป็นหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษก็ตาม!

อวิ๋นเฮ่อคิดไปเองว่าคุนหลุนไม่ใช่ภัยของเขาอีกต่อไป เขาจึงแอบกําหมัดแน่นและแสดงสีหน้าที่ชั่วร้าย......

.........

.........

ณ ทะเลทรายในซินเจียง

ค่ำคืนในทะเลทรายอันกว้างใหญ่ช่างความเงียบสงัด

นักฆ่าเหล่านั้นจ้องไปที่ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุนและดูสารคดีชีวิตของเว่ยเชียนชิวตลอดทั้งคืน พวกเขาง่วงนอนมากจนหาวซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่พวกเขาก็ไม่สามารถต้านทานภาพที่มีสีสันของภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุนได้ และดูมันตลอดทั้งคืน

หลังจากผ่านไปหนึ่งคืน นักฆ่ามีความเข้าใจที่ลึกซึ้งมากขึ้นเกี่ยวกับเว่ยเชียนชิว เดิมทีเชียนชิวถูกเซียวเฉวียนหลอกด้วยยาอายุวัฒนะก่อนที่เขาจะหาทางเหนือเจอ

มันน่าสนุกจริงๆ!

ดังนั้นเมื่อนักฆ่าเหล่านี้เห็นความแข็งแกร่งของเซียวเฉวียนพวกเขาก็ดูเหมือนจะมีความหวังขึ้นมา เซียวเฉวียนคือความหวังของพวกเขาเป็นคนที่สามารถดึงพวกเขาออกจากเพลิงไฟได้

นักฆ่าชุดสุดท้ายถูกสายฟ้าทั้งห้าลูกของเซียวเฉวียนโจมตี สิ่งที่เซียวเฉวียนชักชวนพวกเขาไปเป็นพักพวกนักฆ่าเหล่านี้ก็ได้ยินเช่นกัน

ตอนนั้นพวกเขาซ่อนตัวอยู่หลังเนินทรายรอดูว่าเซียวเฉวียนนั้นจะตายอย่างไร แต่พวกเขากลับได้แต่เฝ้าดูเพื่อนร่วมงานของตัวเองตายโดยไม่ได้แม้แต่จะเข้าใกล้เซียวเฉวียนด้วยซ้ำ

เมื่อเห็นแบบนั้นพวกเขาก็ตื่นตระหนกกันมากจนโยนดาบในมือทิ้งไป และในตอนกลางคืนเมื่อเขาหลับก็เตรียมที่จะฆ่าเซียวเฉวียน

พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุนของเซียวเฉวียนนี้จะดึงดูดความสนใจของพวกเขาไว้อย่างลึกซึ้ง และยังทำให้ประทับใจมากกับความแข็งแกร่งของเซียวเฉวียน

หลังจากการพูดคุยของพวกเขา นักฆ่าเหล่านี้ก็มีความเห็นตรงกันว่าการพึ่งพาเซียวเฉวียนเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของพวกเขา

ดังนั้นเพื่อไม่ให้รบกวนเวลาพักผ่อนของเซียวเฉวียนนายท่านคนใหม่ นักฆ่าจึงระงับความตื่นตระหนกและรอจนถึงรุ่งเช้าอย่างอดทน

ท้องฟ้าในทะเลทราย ทันทีดวงอาทิตย์ขึ้นก็จะสว่างขึ้นในไม่ช้า

นักฆ่าอดนอนทั้งคืนและดวงตาที่ดำเป็นหมีแพนด้าจ้องไปที่เซียวเฉวียน เมื่อพวกเขาเห็นว่าเซียวเฉวียนลืมตาขึ้นก็รอแทบไม่ไหวที่จะรีบตรงไปหาเซียวเฉวียน

เมื่อได้ยินเสียงเซียวเฉวียนมองไปตามเสียง และเห็นนักฆ่าพวกนั้นแต่ในมือของพวกเขาไม่มีอาวุธอยู่เลยเซียวเฉวียนก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าคนเหล่านี้ต้องการจะทําอะไร

นักฆ่าเหล่านี้กลัวว่าจะทําให้นายท่านคนใหม่กลัว ดังนั้นพวกเขาจึงหยุดห่างจากเซียวเฉวียนไม่กี่เมตร คุกเข่าลงบนพื้นอย่างเรียบร้อยและพูดเสียงดังอย่างหนักแน่นว่า “พวกข้าได้ตัดสินใจที่จะละทิ้งความชั่วร้ายและขอร้องให้ใต้เท้าเซียวพาพวกเราไปด้วย!”

เซียวเฉวียนมองพวกเขาอย่างนิ่งเฉยและไม่ตอบสนองทันที

นี่...

เสียงนั้นดังมากจนทำให้มู่เวยและคนอื่นๆที่ยังหลับอยู่ตื่นขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ และมองไปที่เซียวเฉวียนนั่งนิ่งด้วยใบหน้าที่สงสัย มู่เวยจึงถามขึ้นมาว่า “เกิดอะไรขึ้น?”