ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1048

“ไม่มีอะไร มีเพื่อนใหม่มาหน่ะ”

เซียวเฉวียนหลับไปและรู้สึกสดชื่นเมื่อตื่นขึ้นมา

ดังคํากล่าวที่ผู้ที่รู้สถานการณ์คือผู้ที่เฉลียวฉลาด เซียวเฉวียนไม่ได้ต้องการใครก็ได้แต่เขาต้องการกําลังคนที่มีความสามารถ

นักฆ่าเหล่านั้นคุกเข่าบนผืนทะเลทราย เซียวเฉวียนมองไปที่สิ่งที่พวกเขาแบกอยู่บนหลัง พวกเขานั้นดูเชี่ยวชาญแต่ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นนักฆ่าหรือไม่

“ข้าอยู่ในเมืองหลวงของต้าเว่ยแต่ไม่เคยเห็นพวกเจ้ามาก่อนเลย พวกเจ้าเป็นชาวยุทธ์แท้ในซินเจียงหรือ?”

ผู้นําของนักฆ่ากลุ่มนี้มีชื่อว่าต้าจ้วง เหตุผลที่เรียกชื่อนี้เพราะเว่ยเชียนชิวตั้งชื่อจากจุดเด่นของแต่ละคน เขาเห็นแบบไหนก็เรียกแบบนั้น

อย่างเช่นผู้นําคนนี้สูงและแข็งแรงมาก กล้ามเนื้อหลังของเขาแข็งแกร่งเป็นพิเศษ จึงเรียกว่าต้าจ้วง

ชาวยุทธ์แท้อีกคนในเมืองหลวงที่มีจุดสีแดงบนใบหน้าของเขา เว่ยเชียนชิวจึงเรียกเขาว่าต้าหง

และอีกคน เขาคนนี้เป็นคนชอบกินขาไก่ เว่ยเชียนชิวจึงเรียกเขาว่าโร่วถุ่ย

วิธีการตั้งชื่อนั้นไม่ต้องใช้ความรู้อะไรมากเลย ยิ่งไปกว่านั้นนามแฝงพวกนี้ไม่ใช่ชื่อตลกๆที่เว่ยเชียนชิวตั้งขึ้นเพื่อเรียกเท่านั้น แต่ชื่อพวกนี้จะต้องใช้จดทะเบียนในรายชื่อกองทัพ

ดังนั้นนอกจากชื่อจริงของชาวยุทธ์แท้แล้ว ทุกคนยังมีนามแฝงที่ไว้ใช้เรียกกัน

“ขอรับราชครู พวกข้าอยู่ในซินเจียงมาโดยตลอด” ต้าจ้วงทําความเคารพด้วยความกลัวเล็กน้อย แต่เมื่อมองการทำความเคารพของพวกเขาแล้วดูแปลกไปหน่อย

อ๋อ เว่ยเชียนชิวทำเกินตัวไปมาก แม้แต่ในซินเจียงก็ยังจัดการให้มีคนของตัวเองอยู่

“ข้าคือภารกิจไล่ล่าครั้งแรกของพวกเจ้าในซินเจียงใช่หรือไม่?”

เซียวเฉวียนจ้องและถามต้าจ้วง หลังจากนั้นเขาก็พยักหน้า “ขอรับท่าน พวกข้าไม่เคยฆ่าใครมาก่อน!”

เว่ยเชียนชิวจัดให้ชาวยุทธ์แท้กลุ่มนี้มาที่นี่เพื่อสะสมพระปิลันธ์หรือสมบัติหายากเป็นหลัก สุดท้ายก็ไม่มีใครในซินเจียงมารบกวนและยิ่งไปกว่านั้นคือไม่มีใครกล้าต่อต้านเว่ยเชียนชิว

ยกเว้นพ่อค้าแล้ว ชาวซินเจียงและต้าเว่ยจะไม่ติดต่อกัน ดังนั้นผู้คนในซินเจียงจึงไม่มีมีความบาดหมางอะไรกับเว่ยเชียนชิว

ต้าจ้วงและคนอื่นๆถูกส่งมาที่นี่เป็นเวลาหลายปี ภายนอกพวกเขาดูเป็นคนที่ดุร้ายมาก แต่ในความเป็นจริงพวกเขาเป็นแค่คนธรรมดาทั่วไป

ซึ่งต่างจากชาวยุทธ์แท้ในเมืองหลวงที่ใช้ดาบทุกวัน ในซินเจียงทําให้ต้าจ้วงพวกเขาถอยห่างจากการต่อสู้และการสังหาร

เมื่อเซียวเฉวียนได้ยินเสียงน้ำเสียงของต้าจ้วงก็รู้เลยว่าพวกเขานั้นไม่ได้โกหก

เซียวเฉวียนพยักหน้าและเหลือบมองไปที่พวกเขา “พวกเจ้าอยากอยู่กับกับข้างั้นรึ? ลองคิดดูว่าถ้าพวกเจ้ามาอยู่กับข้า มันเท่ากับว่าพวกเจ้าทรยศต่อเว่ยเจียนกั๋ว”

“พวกเขาต้องฆ่าพวกเจ้าแน่” คําพูดของเซียวเฉวียนทําให้ต้าจ้วงนั้นถอนหายใจ

ถึงแม้ว่าต้าจ้วงจะไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เขาก็ไม่ได้โง่

ถ้าพวกเขาไม่ทรยศเว่ยเชียนชิวตอนนี้ พวกเขาก็ต้องตายด้วยสายฟ้าของเซียวเฉวียนซึ่งสามารถช็อตพวกเขาจนตายได้เลยทันที

ต่อให้จะทรยศหรือไม่ยังไงก็ต้องตาย ดังนั้นต้าจ้วงจึงเลือกนายท่านคนใหม่

ต้าจ้วงออกจากบ้านเกิดของพวกเขาในซินเจียงและค้นหาสมบัติหายากให้เว่ยเชียนชิว แต่ได้รับเงินเดือนเพิ่มขึ้นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

และยิ่งไปกว่านั้นคือตระกูลของพวกเขาทั้งหมดอยู่ในเงื้อมมือของเว่ยเชียนชิว ต่อให้ยังอยู่กับเว่ยเชียนชิวก็ไม่มีอนาคตอะไร

แม้ว่าเว่ยเชียนชิวจะใจกว้างมากเมื่อรับสมัครคน แต่ใช่ว่าเขาจะใจกว้างกับทุกคน เว่ยเชียนชิวมีน้ำใจต่อขุนนางที่ที่มีประโยชน์และขุนนางที่ชอบมากเป็นพิเศษเท่านั้น สําหรับชาวยุทธ์แท้ที่ไม่มีตำแหน่งส่วนใหญ่จะอาศัยกฎเกณฑ์และการควบคุมที่จับต้องได้

ก็เหมือนกับต้าเว่ยและคนกลุ่มนี้ที่ไม่ได้มีตำแหน่งอะไร เว่ยเชียนชิวจึงส่งพวกเขาไปยังซินเจียงและให้เงินกับพวกเขาเพิ่มขึ้นมาเพียงเล็กน้อย

เพื่อเงินเพียงเล็กน้อยนี้ก็ต้องออกจากบ้านเกิด และคนในครอบครัวยังต้องมาตกอยู่ในเงื้อมมือของเว่ยเชียนชิว ถ้าคิดเรื่องนี้แล้วมันไม่คุ้มค่าและมันคงจะดีกว่าถ้าเปลี่ยนนายท่าน

อย่างน้อยเซียวเฉวียนก็ไม่เผด็จการเท่าเว่ยเชียนชิว

ต้าจ้วงและพวกพ้องกำลังวางแผนเรื่องนี้อยู่ และเซียวเฉวียนเองก็รู้เรื่องนี้แต่มันก็ไม่สําคัญ

นอกจากไป๋ฉี่ เหมิงเอ้าและอาสือ เซียวเฉวียนไม่ได้คาดหวังให้คนอื่นมาภักดีต่อตัวเองเหมือนพี่น้อง ทุกคนเข้ามาเพราะผลประโยชน์ มันเป็นเรื่องปกติที่ต้าจ้วงจะคิดแบบนั้น

เมื่อเห็นท่าทางที่จริงจังของนายท่าน โย่วควนก็แอบยิ้ม

ในต้าเว่ยไม่มีใครไม่รู้เลยว่าเซียวเฉวียนเป็นคนที่ชอบเรื่องเงินมากที่สุด? ไม่อย่างนั้นเซียวเฉวียนคงจะไม่เปิดหอปี๋เซิ่ง โย่วควนรู้ว่าตอนนี้ในใจของนายท่านเต็มไปความสุขจนจะระเบิดออกมา แต่ใบหน้าของเขายังคงไร้ความรู้สึก

โย่วควนกลั้นขำและพูดกับนักฆ่าว่า “เหมืองทองคําอะไรกัน นายท่านคือราชครู ทำไมต้องสนใจเหมืองทองคำอะไรของเจ้าด้วย?”

ตอนนี้เซียวเฉวียนไม่พูดอะไรเลยเพื่อปกปิดความดีใจของตัวเอง ดังนั้นโย่วควนถึงถามเซียวเฉวียนว่าเกิดอะไรขึ้น

โย่วควนเก่งมากเซียวเฉวียนยืดตัวขึ้นและแอบมองไปที่โย่วควนด้วยความชื่นชมและให้ถามว่าเรื่องนี้จริงหรือไม่และถามตำแหน่งที่ตั้งของเหมืองทองคำให้ชัดเจน

ยิ่งเซียวเฉวียนต้องการมากเท่าไหร่โย่วควนก็ยิ่งแสดงท่าทีไม่อยากได้มากเท่านั้น เขาเหลือบมองนักฆ่าเหล่านี้ “พวกเจ้าต้องการเอาชีวิตรอดด้วยปากของพวกเจ้า คิดว่าพวกข้าโง่งั้นรึ?”

ต้าจ้วงรีบโบกมือปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ไม่ ไม่ ไม่ ข้าไม่ได้โกหกราชครูเลยแม้แต่คำเดียว พวกข้า...”

“ขนาดเรื่องใหญ่อย่างเหมืองทองคำ พวกเจ้ายังพูดโกหกออกมาได้?” โย่วควนตะโกนต่อ “มีเหมืองทองคําจริงหรือไม่ ต้าเว่ยและซินเจียงไม่ตีกันเพื่อแย่งมันงั้นหรือ? แล้วยังเป็นพวกเจ้าอีกที่หามันเจอ?”

ต้าจ้วงรีบพูดอย่างรวดเร็วว่า “พวกข้าพบมันจริงๆ! มันอยู่ไกลมาก! ไม่มีใครไปที่นั่นนอกจากพวกข้า!”

เซียวเฉวียนและโย่วควนมองตากันและรู้สึกสนใจขึ้นมาเล็กน้อย

“มันอยู่ที่ไหน?” โย่วควนแสร้งทําเป็นไม่เห็นด้วย “มีจริงงั้นรึ?”

ต้าจ้วงลังเลเล็กน้อย “ข้า......ถ้าข้าพูดไปแล้ว ราชครูจะยอมรับพวกข้าหรือไม่?”

เมื่อบอกเรื่องเหมืองทองคำไปแล้วคงจะไม่ถูกเซียวเฉวียนฆ่าหรอก

“ยอมรับ” เซียวเฉวียนยิ้มและพูดว่า “ถ้าเจ้าบอกพวกข้าว่าเหมืองทองคําอยู่ที่ไหน เจ้าจะมีส่วนร่วมอย่างมากต่อต้าเว่ยและข้าจะปกป้องพวกเจ้า”

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ ราชครู!” ต้าจ้วงดีใจมาก! มีวิธีที่จะรอดชีวิตแล้ว!