ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1048

“ไม่มีอะไร มีเพื่อนใหม่มาหน่ะ”

เซียวเฉวียนหลับไปและรู้สึกสดชื่นเมื่อตื่นขึ้นมา

ดังคํากล่าวที่ผู้ที่รู้สถานการณ์คือผู้ที่เฉลียวฉลาด เซียวเฉวียนไม่ได้ต้องการใครก็ได้แต่เขาต้องการกําลังคนที่มีความสามารถ

นักฆ่าเหล่านั้นคุกเข่าบนผืนทะเลทราย เซียวเฉวียนมองไปที่สิ่งที่พวกเขาแบกอยู่บนหลัง พวกเขานั้นดูเชี่ยวชาญแต่ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นนักฆ่าหรือไม่

“ข้าอยู่ในเมืองหลวงของต้าเว่ยแต่ไม่เคยเห็นพวกเจ้ามาก่อนเลย พวกเจ้าเป็นชาวยุทธ์แท้ในซินเจียงหรือ?”

ผู้นําของนักฆ่ากลุ่มนี้มีชื่อว่าต้าจ้วง เหตุผลที่เรียกชื่อนี้เพราะเว่ยเชียนชิวตั้งชื่อจากจุดเด่นของแต่ละคน เขาเห็นแบบไหนก็เรียกแบบนั้น

อย่างเช่นผู้นําคนนี้สูงและแข็งแรงมาก กล้ามเนื้อหลังของเขาแข็งแกร่งเป็นพิเศษ จึงเรียกว่าต้าจ้วง

ชาวยุทธ์แท้อีกคนในเมืองหลวงที่มีจุดสีแดงบนใบหน้าของเขา เว่ยเชียนชิวจึงเรียกเขาว่าต้าหง

และอีกคน เขาคนนี้เป็นคนชอบกินขาไก่ เว่ยเชียนชิวจึงเรียกเขาว่าโร่วถุ่ย

วิธีการตั้งชื่อนั้นไม่ต้องใช้ความรู้อะไรมากเลย ยิ่งไปกว่านั้นนามแฝงพวกนี้ไม่ใช่ชื่อตลกๆที่เว่ยเชียนชิวตั้งขึ้นเพื่อเรียกเท่านั้น แต่ชื่อพวกนี้จะต้องใช้จดทะเบียนในรายชื่อกองทัพ

ดังนั้นนอกจากชื่อจริงของชาวยุทธ์แท้แล้ว ทุกคนยังมีนามแฝงที่ไว้ใช้เรียกกัน

“ขอรับราชครู พวกข้าอยู่ในซินเจียงมาโดยตลอด” ต้าจ้วงทําความเคารพด้วยความกลัวเล็กน้อย แต่เมื่อมองการทำความเคารพของพวกเขาแล้วดูแปลกไปหน่อย

อ๋อ เว่ยเชียนชิวทำเกินตัวไปมาก แม้แต่ในซินเจียงก็ยังจัดการให้มีคนของตัวเองอยู่

“ข้าคือภารกิจไล่ล่าครั้งแรกของพวกเจ้าในซินเจียงใช่หรือไม่?”

เซียวเฉวียนจ้องและถามต้าจ้วง หลังจากนั้นเขาก็พยักหน้า “ขอรับท่าน พวกข้าไม่เคยฆ่าใครมาก่อน!”

เว่ยเชียนชิวจัดให้ชาวยุทธ์แท้กลุ่มนี้มาที่นี่เพื่อสะสมพระปิลันธ์หรือสมบัติหายากเป็นหลัก สุดท้ายก็ไม่มีใครในซินเจียงมารบกวนและยิ่งไปกว่านั้นคือไม่มีใครกล้าต่อต้านเว่ยเชียนชิว

ยกเว้นพ่อค้าแล้ว ชาวซินเจียงและต้าเว่ยจะไม่ติดต่อกัน ดังนั้นผู้คนในซินเจียงจึงไม่มีมีความบาดหมางอะไรกับเว่ยเชียนชิว

ต้าจ้วงและคนอื่นๆถูกส่งมาที่นี่เป็นเวลาหลายปี ภายนอกพวกเขาดูเป็นคนที่ดุร้ายมาก แต่ในความเป็นจริงพวกเขาเป็นแค่คนธรรมดาทั่วไป

ซึ่งต่างจากชาวยุทธ์แท้ในเมืองหลวงที่ใช้ดาบทุกวัน ในซินเจียงทําให้ต้าจ้วงพวกเขาถอยห่างจากการต่อสู้และการสังหาร

เมื่อเซียวเฉวียนได้ยินเสียงน้ำเสียงของต้าจ้วงก็รู้เลยว่าพวกเขานั้นไม่ได้โกหก

เซียวเฉวียนพยักหน้าและเหลือบมองไปที่พวกเขา “พวกเจ้าอยากอยู่กับกับข้างั้นรึ? ลองคิดดูว่าถ้าพวกเจ้ามาอยู่กับข้า มันเท่ากับว่าพวกเจ้าทรยศต่อเว่ยเจียนกั๋ว”

“พวกเขาต้องฆ่าพวกเจ้าแน่” คําพูดของเซียวเฉวียนทําให้ต้าจ้วงนั้นถอนหายใจ

ถึงแม้ว่าต้าจ้วงจะไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เขาก็ไม่ได้โง่

ถ้าพวกเขาไม่ทรยศเว่ยเชียนชิวตอนนี้ พวกเขาก็ต้องตายด้วยสายฟ้าของเซียวเฉวียนซึ่งสามารถช็อตพวกเขาจนตายได้เลยทันที

ต่อให้จะทรยศหรือไม่ยังไงก็ต้องตาย ดังนั้นต้าจ้วงจึงเลือกนายท่านคนใหม่

ต้าจ้วงออกจากบ้านเกิดของพวกเขาในซินเจียงและค้นหาสมบัติหายากให้เว่ยเชียนชิว แต่ได้รับเงินเดือนเพิ่มขึ้นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

และยิ่งไปกว่านั้นคือตระกูลของพวกเขาทั้งหมดอยู่ในเงื้อมมือของเว่ยเชียนชิว ต่อให้ยังอยู่กับเว่ยเชียนชิวก็ไม่มีอนาคตอะไร

แม้ว่าเว่ยเชียนชิวจะใจกว้างมากเมื่อรับสมัครคน แต่ใช่ว่าเขาจะใจกว้างกับทุกคน เว่ยเชียนชิวมีน้ำใจต่อขุนนางที่ที่มีประโยชน์และขุนนางที่ชอบมากเป็นพิเศษเท่านั้น สําหรับชาวยุทธ์แท้ที่ไม่มีตำแหน่งส่วนใหญ่จะอาศัยกฎเกณฑ์และการควบคุมที่จับต้องได้

ก็เหมือนกับต้าเว่ยและคนกลุ่มนี้ที่ไม่ได้มีตำแหน่งอะไร เว่ยเชียนชิวจึงส่งพวกเขาไปยังซินเจียงและให้เงินกับพวกเขาเพิ่มขึ้นมาเพียงเล็กน้อย

เพื่อเงินเพียงเล็กน้อยนี้ก็ต้องออกจากบ้านเกิด และคนในครอบครัวยังต้องมาตกอยู่ในเงื้อมมือของเว่ยเชียนชิว ถ้าคิดเรื่องนี้แล้วมันไม่คุ้มค่าและมันคงจะดีกว่าถ้าเปลี่ยนนายท่าน

อย่างน้อยเซียวเฉวียนก็ไม่เผด็จการเท่าเว่ยเชียนชิว

ต้าจ้วงและพวกพ้องกำลังวางแผนเรื่องนี้อยู่ และเซียวเฉวียนเองก็รู้เรื่องนี้แต่มันก็ไม่สําคัญ

นอกจากไป๋ฉี่ เหมิงเอ้าและอาสือ เซียวเฉวียนไม่ได้คาดหวังให้คนอื่นมาภักดีต่อตัวเองเหมือนพี่น้อง ทุกคนเข้ามาเพราะผลประโยชน์ มันเป็นเรื่องปกติที่ต้าจ้วงจะคิดแบบนั้น