ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1050

เรื่องเหมืองทองคำ คนที่อยู่ตรงนั้นทั้งหมดได้ยินแล้ว

บังเอิญว่ามู่เว่ยและเซียวเฉวียนเหมือนกัน เป็นคนที่หลงไหลในความร่ำรวย เหมืองทองคำเหมืองหนึ่ง มู่เว่ยจะยอมปล่อยไปได้อย่างไร

ดวงตาโตของมู่เว่ยเป็นประกาย ：“เซียวเฉวียน อ่อ ไม่ ข้าต้องเรียกท่านว่าราชบุตรเขย”

“ขอคุยปรึกษากับท่านหน่อย”

เซียวเฉวียนมองมู่เว่ยที่ไม่พูดอะไร มู่เว่ยจึงคิดว่าเซียวเฉวียนอนุญาติแล้ว นางจึงพูดต่อไป：“เหมืองทองคำ......”

คำพูดต่อจากนั้น มู่เว่ยคิดว่าคงไม่ต้องพูด เซียวเฉวียนก็น่าจะเข้าใจ

และเซียวเฉวียนก็ไม่ทำให้มู่เว่ยผิดหวัง เซียวเฉวียนรีบตอบกลับว่า：“แม่นางต้องการส่วนแบ่งเหมืองทองคำใช่ไหม？ไม่มีปัญหา คนที่ได้ยินต่างได้ส่วนแบ่ง”

มู่จิ่นและโย่วควนที่ยืนอยู่ฝั่งของเซียวเฉวียน หลังจากที่ขุดทองคำแล้ว จะมีเท่าไรก็จะแบ่งให้พวกเขาเล็กน้อย

ส่วนมู่เว่ย เซียวเฉวียนเชื่อว่า ในที่สุดมู่เว่ยก็ไปยืนอยู่ฝั่งของเซียวเฉวียน

เพราะว่ามู่เว่ยรู้สึกว่ามู่จิ่นสามารถพึ่งพาได้อย่างมาก

และมู่เว่ยก็เป็นคนที่มีความคิดเรียบง่าย ไม่ได้คิดอะไรมากมาย

ถ้าไม่มีมู่จิ่นอยู่เคียงข้างนาง ถึงแม้ว่านางจะเป็นเจ้าสำนักหมิงเซียน เพียงแค่เวลาสองวัน นางก็คงออกไปตามหามู่จิ่นแล้ว

ดังนั้น คนที่ได้ยินเรื่องเหมืองทองคำต่างได้ส่วนแบ่งก็ถูกต้องแล้ว

“แต่ว่า เรื่องวันนี้ จะขอให้แม่นางเก็บเป็นความลับ” เซียวเฉวียนเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา

คนที่อยู่ที่นี่ มีเพียงมู่เว่ยคนเดียวที่ดูผิดปกติกว่าใคร เซียวเฉวียนกังวลว่ามู่เว่ยจะไม่ระวังคำพูด พูดเรื่องเหมืองทองคำออกไป มันจะกลายเป็นความวุ่นวายอย่างมาก ถึงตอนนั้นจะนำไปสู่การต่อสู้แย่งชิงเหมือนทองคำกัน

โลกเกิดความสงบสุขเป็นสิ่งที่เซียวเฉวียนปรารถนา

พูดจบ เซียวเฉวียนก็ขยิบตาให้มู่เว่ย：“สิ่งที่ดีที่สุดแม่นางต้องสาบาน ทำอย่างนี้เหมืองทองคำก็จะปลอดภัยไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน”

คนโบราณให้ความสำคัญกับคำสาบานมาก เพียงแค่สาบานก็จะสามารถผูกมัดพวกเขาไว้ได้

ไม่ใช่ว่าเซียวเฉวียนไม่เชื่อมู่เว่ย แต่มู่เว่ยยังไร้เดียงอยู่มาก ไม่แน่ว่าอาจจะถูกคนอื่นหลอกลวงและเผลอหลุดปากพูดออกไป

“ได้！” มู่เว่ยต้องกลับอย่างรวดเร็ว ยกมือข้างหนึ่งขึ้นสาบานต่อหน้าฟ้าดิน “ฟ้าดินจงเป็นพยาน ข้ามู่เว่ยสาบานว่า ถ้าเรื่องในวันนี้ ข้าพูดออกไปแม้แต่คำเดียว ของให้ข้าโดนสายฟ้าทั้งห้าของซียวเฉวียนผ่า！”

สาบานเสร็จ มู่เว่ยหันหน้ามองเซียวเฉวียนอย่างภาคภูมิใจ：“อย่างนี้พอแล้วใช่ไหม？”

เมื่อสาบานแล้ว มู่เว่ยจะต้องจดจำเรื่องของวันนี้ไม่พูดออกไปเด็ดขาด เซียวเฉียนพยักหน้า：“ดี ไปเก็บของ พวกเราออกเดินทางต่อเถอะ”

เวลามีจำกัด เซียวเฉวียนจะต้องรีบหาคลังอาวุธและเถามันเทศ

ดังนั้น คนสี่คนอูฐแปดตัวเดินทางต่อไปในทะเลทราย

บนตัวของอูฐมีแขวนกระดิ่งไว้ มีเสียงดังคมชัดเจนดังขึ้น เพื่อเพิ่มบรรยากาศทำให้ทะเลทรายร้างที่ไม่มีคนมีชีวิตชีวาขึ้นมา

ตลอดทาง มู่จิ่นเดินอยู่ข้างเซียวเฉวียน มีเรื่องคุยกับเซียวเฉวียนไม่จบสิ้น ตอนที่พูด รอยยิ้มบนใบหน้าของมู่จิ่น ก่อนหน้านี้หลายปีรวมกันแล้วยังไม่มากเท่ากับหลายวันที่ผ่านมา

จึงทำให้ในใจของมู่เว่ยอดที่จะสงสัยไม่ได้：“หลังจากที่ศิษย์พี่ได้เจอกับเซียวเฉวียน เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน？”

มู่จิ่นในตอนนี้ ในสายตาของมู่เว่ยเป็นคนที่พูดมากยิ้มเก่ง

ก่อนหน้านี้มู่จิ่นสงบนิ่งมาก แม้แต่ผายลมยังไม่ผายเลย

ย่าเหยียนจับคลำกระเป๋าเงินที่นูนขึ้น ข้างในมีเงินไม่น้อยจริงๆ ย่าเหยียนจึงสบายใจนั่งลง และก็สั่งสอนมู่เว่ยด้วยความจริงใจ บอกกับมู่เว่ยว่าสิ่งที่น่าเศร้าที่สุดของเจ้าสำนักหมิงเซียนก็คือการจัดสรรเงินที่ไม่เหมาะสม จะทำให้ตนเองจนมาก จนสามารถกินได้เพียงแค่หมั่นโถเท่านั้น

เมื่อฟังแล้วทำให้จิตใจมู่เว่ยรู้สึกว้าวุ่นกังวล ตั้งแต่เด็กมู่เว่ยเกลียดการกินหมั่นโถมาก

มู่เว่ยทนไม่ได้ยอมถอยออกไป：“อาจารย์ ข้าไม่อยากเป็นเจ้าสำนัก”

ผลสุดท้าย มู่เว่ยก็โดนย่าเหยียนดุด่าไปแล้ว：“ไร้สาระ！เจ้าสำนักไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะมาพูดว่าอยากเป็นหรือไม่อยากเป็นได้！เจ้าเลิกคิดเรื่องนี้ไปได้เลย ไม่อย่างนั้นข้าจะตีเจ้าให้ตายเลย！”

ย่าเหยียนหน้าตาบึงตึงด่าสั่งสอน ท่าทางเคร่งขรึมจริงจังมาก เพียงแค่สายตาก็สามารถกดดันมู่เว่ยได้แล้ว ถูกบังคับโดยอำนาจของย่าเหยียน มู่เว่ยทำได้เพียงกัดฟันยอมรับผิดต่อย่าเหยียน：“อาจารย์ ข้าผิดไปแล้ว ข้าจะสามารถเป็นเจ้าสำนักหมิงเซียนได้อย่างแน่นอน”

ย่าเหยียนจึงจะพอใจพยักหน้ารับ หลังจากนั้นด้วยความอยากกินอาหารอย่างมากนางกินอาหารทั้งหมดที่มู่เว่ยสั่งมาคนเดียวจนหมด......

มู่เว่ยช่างน่าสงสารกินไปได้เพียงครึ่งเดียวจากนั้นก็ต้องกินน้ำจากผักเอามาคลุกข้าวกิน

อืออืออือ

สถานการณ์นี้ ชีวิตนี้มู่เว่ยจำได้ไม่มีวันลืม

ช่วงเวลาที่ไม่มีเงินช่างยากลำบากมากจริงๆ！

เซียวเฉวียนที่ได้ยินสิ่งที่อยู่ในใจของมู่เว่ย ในใจรู้สึกขำอย่างมาก แต่ก็ต้องแกล้งทำสีหน้าท่าทางว่าไม่รู้อะไรทั้งนั้น ขี่อูฐไปข้างหน้าอย่างสบายใจ

มองไปข้างหน้า เป็นทะเลทรายที่กว้างขวางไม่มีขอบเขต ทันใดนั้นก็มีลมพัดมา มาพร้อมกับเม็ดฝุ่นทราย เซียวเฉวียนและคนอื่นๆยกมือขึ้นมาบังไว้ ป้องกันไม่ให้เม็ดทรายเข้าตา

ลมอย่างนี้ ยิ่งเดินลึกเข้าไปในทะเลทรายมากขึ้น ก็ยิ่งพัดแรงขึ้นอีก

ดูท่าแล้ว หนทางข้างหน้าคงยากที่จะไปต่อได้