ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1053

ทว่าผนึกจูเสินเป็นพวกรักความสะอาด มันไม่ยอมปล่อยให้เซียวเฉวียนไปทำสกปรกที่ทะเลทราย

ดังนั้นแล้ว ผนึกจูเสินจึงพยายามกล่าวประนีประนอม “พวกเราถอยกันสักก้าว เพราะหน้าของเจ้าจะเปื้อนไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว ตกลงไหม?”

“ย่อมได้” และข้อตกลงของเซียวเฉวียนกับผนึกจูเสินก็สำเร็จอย่างรวดเร็วเช่นนี้

ว่ากันตามตรง ระหว่างทางนั้นทุกครั้งที่เซียวเฉวียนเห็นสภาพของพวกมู่จิ่นที่คล้ายคลุกดินคลุกโคลนมาก็ไม่ปาน เซียวเฉวียนอดไม่ได้ที่จะแอบหัวเราะในใจ เขาพยายามที่จะไม่แสดงออกทางสีหน้า ครั้นมู่จิ่นได้เห็นใบหน้าของมู่เวยกับโย่วควนคล้ายคลุกลมคลุกฝุ่นมา ส่วนเซียวเฉวียนกลับรักษาสภาพสะอาดสะอ้าน มู่จิ่นก็รู้ว่าในยามนี้ภายในใจของเซียวเฉวียนคงจะแอบยินดีแน่นอน

ทว่ามู่จิ่นไม่ได้คิดเลยว่า เพราะเหตุใดใบหน้าของเซียวเฉวียนสะอาดขนาดนี้

เซียวเฉวียนเป็นคนมีความสามารถคนหนึ่ง ดังนั้นเขาเลยมีจุดที่แตกต่างจากผู้อื่น ในความเห็นของมู่จิ่นแล้วนับเป็นเรื่องธรรมดามาก

กลับเป็นมู่เวยที่แอบบ่นกับโย่วควนเบาๆ เป็นการส่วนตัว “โย่วควน ใบหน้าของพวกยังไม่ทันถึงครึ่งวันก็ฝุ่นเกาะแล้ว นายท่านของเจ้าเหตุใดไม่เปื้อนอะไรเลยล่ะ?”

และคำตอบของโย่วควนก็สมกับเป็นโย่วควนอย่างยิ่ง “เพราะว่าเขาเป็นนายท่านของข้าไงละ”

ในใจของโย่วควนนั้น เซียวเฉวียนจะเป็นอย่างไรก็นับว่าสมเหตุผลไปหมด เพราะว่าเซียวเฉวียนเป็นนาย

การเดินทางไปซินเจียงรอบนี้ โดยไม่รู้ตัวโย่วควนก็กลายเป็นผู้สืบทอดของเหมิงเอ้า และเป็นแฟนคลับเหนียวแน่นของเซียวเฉวียนอีกคน

คำพูดของโย่วควนทำเอามู่เวยต้องกลอกตาขึ้น

การเดินทางไปทะเลทรายที่คล้ายจะเงียบเหงาครั้งนี้ เพราะการเข้าร่วมของมู่เวยจึงเพิ่มบรรยากาศขึ้นมาไม่น้อย

ในส่วนของนักฆ่าฝั่งนั้น หลังจากที่คนกลุ่มนี้ออกจากต้าจ้วง เวลาสั้นๆ ก็ไม่ปรากฏร่องรอยของนักฆ่าโผล่ออกมาอีก เซียวเฉวียนคิด ต้องเป็นเพราะนักฆ่าที่เว่ยเชียนชิวทิ้งไว้ที่ซินเจียงนั้นเดิมก็ไม่มากอยู่แล้ว ก็แค่กลุ่มนี้เท่านั้นละ

ยิ่งพวกคนที่เว่ยเชียนชิวส่งมายังซินเจียงด้วยแล้ว ภารกิจที่สำคัญที่สุดของพวกเขาก็คือตามหาสมบัติแปลกพิสดาร หน้าที่ของพวกเขาก็เพียงพอแล้ว

เพียงแต่ว่าสิ่งที่เว่ยเชียนชิวฝันไว้นั้นไปไม่ถึง ในเมื่อเซียวเฉวียนจะมาที่ซินเจียง คนที่เว่ยเชียนชิวส่งมายังซินเจียงนั้นจึงถูกส่งไปสังหารเซียวเฉวียนชั่วคราว จากนั้นคนพวกนี้จึงถูกเซียวเฉวียนกำจัดไปได้อย่างง่ายดาย ส่วนที่เหลือนั้นก็ยอมจำนนให้เซียวเฉวียน

หากว่าเขาได้รับรู้ว่าบุคลากรที่เขาเพียรฝึกฝนมาอย่างยากลำบาก และขุมทองพร้อมสมบัติวิจิตรพิสดารทั้งหมดที่สั่งให้คนแสวงหามาอย่างยากลำบากได้ถูกเซียวเฉวียนฉวยโอกาสไปได้อย่างง่ายด้ายนั้น เว่ยเชียนชิวคงจะโกรธแทบระเบิดแน่ พยัคฆ์ร้ายที่กล้าหาญและดุดันที่สุดในต้าเว่ยนี้คงจะสูบกลืนเลือดของเซียวเฉวียนในทันที จากนั้นก็ถลกหนังของเซียวเฉวียนต่อ

...

...

ต้าเว่ย

ที่อยู่เก่าของจวนเจี้ยนกั๋ว

เว่ยเชียนชิวมองเห็นจวนเจี้ยนกั๋วที่ถูกเผาวอดเหลือเพียงที่ดินผินหนึ่งจากนั้นก็มองดูสายลับที่คุกเข่าอยู่กับพื้น สมองของเว่ยเชียนชิวก็ปวดจนแทบระเบิด

จวนเจี้ยนกั๋วไม่เหลือแล้ว และไม่เห็นร่องรอยของนักปราชญ์กับทารกแล้ว เซียวเฉวียนยังอยู่ห่างไปถึงซินเจียง สายลับเพิ่งรายงานกลับมา มือสังหารที่เว่ยเชียนชิวส่งไปฆ่าเซียวเฉวียนนั้นยังไม่ได้สังหารเซียวเฉวียนให้ตาย

เพราะเหตุใดถึงไม่มีเรื่องที่ได้ดังใจสักเรื่องเลย? หืม?

“อ๊าก! อ๊าก! อ๊าก!”

ในเวลานี้ สมองของเว่ยเชียนชิวเต็มไปด้วยเพลิงโทสะ เลือดทั้งหมดในร่างของเขาแทบระเหิด เส้นเลือดปูดโปนขึ้นมาทั้งร่าง ใบหน้าชราของเขายิ่งกว่าดำทะมึน ทำเอาคนมองเห็นหวาดกลัวเป็นที่สุด

ความโมโหที่ท่วมท้นชั้นฟ้าที่แผ่ออกจากร่างของเขา ทำเอาสายลับที่คุกเข่าอยู่บนพื้นนั้นหวาดกลัวตัวสั่นจนปัสสาวะจะราด

เว่ยเชียนชิวถลึงตามองสายลับด้วยสายตารังเกียจ มองดูจากท่าทางหวาดกลัวของสายลับ เกรงว่าสิ่งที่นำกลับมาไม่น่าจะใช่ข่าวดีแล้ว เว่ยเชียนชิวก็อดคำรามด้วยความโมโหดังเพลิงถูกน้ำมันสาด “พูดมา! สุดท้ายแล้วมันเรื่องอะไร!”

“ใต้ ใต้เท้าเจี้ยนกั๋ว กระหม่อมติดต่อกับคนที่ทรงวางไว้ในซินเจียงไมได้แล้วไ กล่าวจบ สายลับก็อดเช็ดเหงื่อเย็นๆ ไม่ได้ ภายในใจของเขาบริภาษ จบสิ้นกันแล้ว รอบนี้คงจะเคราะห์ร้ายมากกว่าดี

“อะไรนะ?” เว่ยเชียนชิวคำรามด้วยความโมโหหนัก ติดต่อไม่ได้?

เว่ยเชียนชิวแทบอยากจะบิดศีรษะของสายลับออกมาด้วยมือข้างเดียวด้วยซ้ำ!

ทว่าจวนเจี้ยนกั๋วก็ถูกเผาจนเป็นเสียแบบนี้แล้ว คนในจวนถูกเผาจนราบไปหมด ภายในเวลาเพียงครู่ยาม เว่ยเชียนชิวก็ไม่อาจจัดหาคนได้

เขาต้องถือการใหญ่เป็นสำคัญ

เว่ยเชียนชิวสะกดแรงกระตุ้นที่อยากสังหารคน เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพลางเอ่ย “ติดต่อไม่ได้ก็ดั้นด้นติดต่อให้ข้าต่อ! ยังจะตะลึงทำอะไรอีก! ขยะเอ้ย!”