ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1066

“องค์ องค์หญิง มีคน!”

เสวี่ยเยี่ยนเอ่ยเสียงเบา ครั้นองค์หญิงต้าถงได้ฟัง นางก็รีบหายตัวเข้าห้องไป!

เหงื่อเย็นๆ ของเสวี่ยเยี่ยนหลั่งลงมา แม้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่นางติดตามองค์หญิงมาแคว้นต้าเว่ย แต่ว่าระหว่างทางนางได้ยินมาว่า คนของเมืองหลวงต้าเว่ยดูถูกองค์หญิงกับราชบุตรเฉย ดังนั้นจึงไม่อาจเปิดเผยรายละเอียดเส้นทางเดินทางขององค์หญิงได้

ยามนี้ดันมีคนหลบๆ ซ่อนๆ ปีนขึ้นมา ทำเอาเสวี่ยเยี่ยนตกใจไม่น้อย

ผู้ที่ปีนขึ้นมาจากรูสุนัข ก็คือจางเคอผู้สูงศักดิ์นั่นเอง

ในจวนฉิน เป็นเขตแดนของฉินซูโหรว แม้ว่าฉินซูโหรวจะไม่ได้คาดคิดว่าข้อมูลเส้นทางเดินทางขององค์หญิงจะถูกเปิดเผยไวปานนี้ แต่ว่าคนที่เข้าจวนฉินมานั้น นางยังพอรู้จัก

จางเคอปีนขึ้นมาพร้อมหอบแฮ่อๆ รองเท้าปักลายดอกไม้พลันปรากฏอยู่เบื้องหน้าเขา

จางเคอเงยหน้าขึ้นมา แต่กลับไม่เห็นใบหน้าอันคุ้นเคยของฉินซูโหรวแล้ว

อาจื่อเข้าแทนที่ฉินซูโหรวมานานปี คนในเมืองหลวงคุ้นเคยกับใบหน้านั้นของอาจื่อเสียแล้ว

อาจื่อกับฉินซูโหรวนั้นคล้ายกัน ดังนั้นยามที่ฉินซูโหรวปรากฏตัว คนอื่นต่างมองออกแต่แรกเลยว่าผู้นี้คือฉินซูโหรวอย่างง่ายดาย เพียงแค่รู้สึกว่ามีบางจุดแตกต่างไปเท่านั้น

ฉินซูโหรวเปลี่ยนชุดเป็นชุดงคุณหนูเรียบร้อยแล้ว นางหลุบตาลง ก่อนจะมองจางเคอด้วยนัยน์ตาเย็นชา “คุณชายท่านนี้ ท่านปีนเข้ามาในโพรงสุนัขของจวนฉินข้า มีเจตนาอันใดหรือ?”

จางเตอใบหน้าทั้งซีดขาวและแดงด้วยความประหม่า อย่างน้อยเขาก็เป็นขุนนางรับราชการในราชสำนัก ไม่มีทางเอ่ยปากเรื่องนี้ออกไปแน่นอน

เขาคิดว่าฉินซูโหรวไม่รู้จักเขา จึงรีบเอ่ยปาก “ข้า ข้าไปผิดที่เสียแล้ว”

“ผิดที่อย่างนั้นหรือ?” มุมปากของฉินซูโหรวยกยิ้มเย็น นางรู้จักคนผู้นี้ นับตั้งแต่ที่นางออกมาจากตำหนักเย็น นางก็ศึกษาเรื่องขุนนางข้างตัวของเว่ยเชียนชิวมาจนทะลุปรุโปร่ง

จางเคอที่ดูสมถะรายนี้ ก็ไม่ได้หลุดรอดสายตาของฉินซูโหรว

เซียวเฉวียนไม่ได้ใส่ใจคนผู้นี้ แต่ฉินซูโหรวกลับใส่ใจ

จางเคอ

สุนัขรับใช้ของฉินซูโหรว หลงใหลในตัวองค์หญิงต้าถงมาเนิ่นนาน

ยามนี้ปีนเข้าโพรงสุนัขนี้ยังจะเพื่ออะไรได้ แน่นอนว่าก็เพื่อคนงาม

“ไสหัวไปซะ จวนฉินของข้าไม่ใช่สถานที่ที่เจ้าจะเข้ามาได้! หากมีรอบหน้าอีก! ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!”

ฉินซูโหรวขมวดคิ้วจากนั้นก็เดินขวางสายตาของจางเคอ

เพราะว่าจางเคอเอาแต่มองไปยังด้านหลังฉินซูโหรว อยากจะเห็นร่องรอยขององค์หญิง

หลังจากฉินซูโหรวออกปากด่า นางก็ขวางอีกฝ่ายเอาไว้ ไม่คาดคิดเลยว่าจางเคอรายนี้ที่เป็นคุณชายสูงศักดิ์ จะไม่พอใจอย่างมาก

เพราะนี่ก็เป็นครั้งแรกที่นางถูกสตรีสั่งสอน เขาอาศัยจังหวะที่ฉินซูโหรวยังจำเขาไม่ได้ เขาพึมพำเอ่ย “ภรรยาที่ถูกทอดทิ้งรายหนึ่งของเซียวเฉวียน! เจ้ายังมีหน้ามาได้ใจ!”

ฉินซูโหรวสีหน้าพลันเป็นสีแดงฉาน คำพูดนี้คล้ายเสียดแทงเข้าไปในใจของนางจนเจ็บปวด

เมื่อเห็นฉินซูโหรวไม่เอ่ยวาจา จางเคอก็ปีนออกมาจากโพรงสุนัข พุ่งเข้าไปเอ่ยเสียงเย็นกับฉินซูโหรว “ตัวเจ้าในที่นี่ซ่อนคนที่ไม่ควรซ่อนเอาไว้!”

และคนที่เขาพูดย่อมต้องเป็นองค์หญิง

เขาเป็นคนของเว่ยเชียนชิว ในสายตาเขาจวนฉินไม่นับเป็นสิ่งใดได้ แล้วฉินซูโหรวจะนับเป็นอะไรไป ดังนั้นแล้วตัวเขาที่ถูกคว้าเอาไว้ยืดอกทำตัวถูกต้องเสียเต็มประดา คล้ายกับว่าที่นี่เป็นบ้านของเขาเอง

หากว่าเซียวเฉวียนจงใจให้องค์หญิงแกล้งตาย แล้วก็ซุกซ่อนตัวขององค์หญิงเอาไว้ เช่นนั้นโอกาสของเขาก็มาถึงแล้ว!

ก่อนหน้านี้ทุกคนล้วนรู้ว่าองค์หญิงตายแล้ว และคิดว่าฮ่องเต้ทรงต้องการปิดบังข่าวนี้เลยจงใจประกาศว่าองค์หญิงไปท่องเที่ยว ฮ่องเต้ทำเช่นนี้ก็เพื่อให้จิตใจของชาวซินเจียงสงบ

แม้ว่าองค์หญิงจะยังมีชีวิตอยู่ แต่ว่าในสายตาของทุกคนนางก็ถือได้ว่าตายไปแล้ว

และในสายตาคนนอกเมื่อองค์หญิงถือว่าตายไปแล้ว เช่นนั้นในเมื่อองค์หญิงเป็นของเซียวเฉวียนได้ ก็เป็นของตัวเขาจางเคอได้เหมือนกัน!

เซียวเฉวียนซ่อนคนงามไว้ในห้องหอได้ ตัวเขาจางเคอก็ย่อมทำได้

บนโลกใบนี้เรื่องราวชั่วช้าที่สุดก็คือมุ่งหมายภรรยาของผู้อื่นนี่ละ

เรื่องนี้ไม่ว่าจะเป็นในยุคปัจจุบันหรือว่ายุคโบราณก็ล้วนทำให้คนไม่อาจจะทน จนใจแต่ว่าคุณชายสูงศักดิ์อย่างจางเคอผู้นี้กลับคิดอ่านเช่นนี้เสียได้

กลับกันแล้ว เขาดันไม่กลัวเซียวเฉวียนเสียด้วย

ในเมื่อเซียวเฉวียนฉวยของมีค่าของจวนเจี้ยนกั๋วไป มันย่อมต้องตายอยู่แล้ว เขาก็แค่ดูแลคนงามอย่างองค์หญิงให้ดีๆ ผิดอะไรกัน