ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1067

แม่นางผู้นั้นเหลือบมอง คนทั้งสามคนนี้ไม่เหมือนกันพ่อค้าที่นางเคยพบในวันที่ผ่านมา ว่ากันตามตรง พวกเขาไม่ใช่ทั้งพ่อค้าและไม่คล้ายเป็นบัณฑิต

มู่จิ่นหน้าตาเย็นชา สีหน้านั้นคล้ายจะไล่คนไปไกลนับพันลี้ได้ เพียงดูก็ทราบได้ว่าเป็นผู้เงียบขรึมสงวนวาจา ไม่สนใจคบค้าสมาคมผู้ใด ในสายตาของแม่นางแล้ว มู่จิ่นก็ไม่ต่างจากพวกบัณฑิตที่ชอบวางท่าสูงส่งและเย้ยหยันผู้คนสักเท่าไหร่

แล้วยิ่งดูๆ เซียวเฉวียน รูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลา แต่ทั้งร่างของเขากลับปล่อยบรรยากาศการแห่งการสังหารฆ่าฟันที่ทำให้คนรู้สึกยะเยือกเย็นชา แม่นางเพียงมองเพิ่มอีกคราหนึ่ง นางก็ตัวสั่นสะท้าน นางทำได้แต่ตรึงสายตาไว้กับตัวโย่วควนเท่านั้น

เพียงมองให้ละเอียดแล้ว แม่นางก็ประหลาดใจล้นพ้น “คุณชายผู้นี้ช่างหล่อเหลาแท้จริง!”

นี่เป็นครั้งแรกที่แม่นางได้เห็นผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลาปานนี้ นางใช้สายตาหลงใหลโลมเลียโย่วควน แล้วลืมเรื่องสำคัญไปทันใด

โย่วควนเองก็คุ้นเคยกับสายตาเช่นนี้ เขากระแอมไอเสียงแห้ง “ถูกแล้ว สามคน”

พวกของโย่วควนเองเร่งเดินทางมาจนเหนื่อยแล้ว เซียวเฉวียนเองก็รอจนพวกโย่วควนทำเรื่องเข้าพักเรียบร้อย โย่วควนก็ไม่กล้าให้เซียวเฉวียนรอนานเกินไป

ดูเหมือนว่าใบหน้าของโย่วควนจะหล่อเหลาเกินไป แม่นางดูแล้วชอบอกชอบใจ นางพลันทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดของโย่วควร จากนั้นสายตาของนางก็จับจ้องไปยังโย่วควนไม่กระพริบ ภายในใจก็อดจะทอดถอนใจไม่ได้ คุณชายผู้นี้ช่างน่าดูเหลือเกินจริงเชียว ทำเอาคนตกตะลึงไปหมด

“อะไรนะ ไม่ต้อนรับคนเข้าพักสามคนอย่างนั้นหรือ?” ในเวลานี้ น้ำเสียงเบาๆ ของเซียวเฉวียนก็ดังขึ้นข้างหูแม่นาง น้ำเสียงนี้เจือความเย็นชาอยู่ด้วย สตรีอ่อนแอเช่นแม่นางพอได้ฟังเขาก็ตัวสั่นตกใจ ยามนี้นางถึงได้คิดว่าตัวเองเสียมารยาทแล้ว

แม่นางพลันรีบยิ้มเพื่อขอโทษ “ท่านแขกพูดตลกแล้ว ยินดีต้อนรับ ยินดีต้อนรับ! แขกทั้งสามท่านเชิญเจ้าค่ะ”

นางเพิ่งจะเอ่ยจบ แม่นางผู้นั้นก็แสดงท่าทางเชื้อเชิญออกมา จากนั้นก็ค่อยๆ แย้มยิ้มเชิญพวกเซียวเฉวียนทั้งสามคนเข้าร้านไป

เซียวเฉวียนก้าวเข้าไปข้างในล่วงหน้าก้าวหนึ่ง ยามที่เขาเดินผ่านตัวแม่นางนั้นก็หันมาถามเสียงเบาประโยคหนึ่ง “พวกเราไม่ใช่คนค้าขาย ก็แค่ผ่านทางเท่านั้น ขอถามแม่นางมีนามว่าอะไร?”

จริงๆ แล้วคำพูดของเซียวเฉวียนนี้ไม่ดุดันเลยแม้แต่น้อย น้ำเสียงนั้นก็พอเหมาะพอดี แต่เพราะว่ากระแสฆ่าฟันของเขานั้นรุนแรงเกิน ต่อให้เป็นสตรีที่เห็นโลกมามาก ก็อดที่จะตกใจเพราะเซียวเฉวียน น้ำเสียงของแม่นางผู้นั้นสั่นเทาเล็กน้อย “บ่าวมีนามว่าเฉากุย”

“เช่นนั้นแม่นางเฉากุย รบกวนท่านช่วยจัดการให้สักหน่อย” เซียวเฉวียนเอ่ยกำชับก่อนจะสาวเท้าเข้าไปยังโรงเตี๊ยม

ห้องเตี๊ยมนั้นดูไปแล้วกว้างขวางสว่างไสว การจัดวางเรียบง่าย แม้ว่าจะไม่อาจเทียบพวกโรงเตี๊ยมภายในเมืองซินเจียงได้ แต่ว่าก็ชนะกันที่ความสะอาดและดูไปแล้วค่อนข้างสบายอยู่

ในสถานที่อันห่างไกลเช่นนี้ การมีโรงเตี๊ยมแบบนี้ได้ก็นับว่าไม่เลวยิ่งแล้ว

ในเวลานี้ คนที่โรงเตี๊ยมเองก็ไม่มาก มีเพียงโต๊ะเดียวที่มีคนนั่งเต็มไปหมด นอกจากนั้นว่างเปล่า

เซียวเฉวียนหาที่นั่งง่ายๆ ตามใจนั่งลงที่หนึ่ง จากนั้นมู่จิ่นกับโย่วควนก็แยกย้ายกันนั่งข้างเซียวเฉวียน

โต๊ะที่อยู่ด้านข้างโต๊ะนั้นมีคนนั่งกันอยู่ห้าคน แต่ละคนรูปร่างสูงใหญ่ ร่างกายกำยำ ใบหน้าเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ดูไปแล้วหน้าตาดุร้ายโหดเหี้ยมอยู่หลายส่วน

อาศัยประสบการณ์ของเซียวเฉวียนมาตัดสิน คนทั้งห้านั้นน่าจะเป็นผู้คุ้มกันที่พวกพ่อค้าเชิญมา

ฉินซูโหรวพูดกับเซียวเฉวียนมาก่อนแล้วว่า กลุ่มพ่อค้าที่เอาเถามันเทศมาด้วยนั้น มีผู้คุ้มกันห้าหกคนติดตามมาด้วย

เมื่อเทียบกับคนหยาบกร้านห้าหกคนที่อยู่ตรงหน้า ดูไปแล้วพวกเขาคงจะเป็นผู้คุ้มกันเหล่านั้นที่ฉินซูโหรวพูดสินะ?

ในเมื่อผู้คุ้มกันอยู่ที่นี่ เช่นนั้นพ่อค้าเองก็น่าจะพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้เช่นกัน

เซียวเฉวียนคาดเดาว่า พวกเขาคงติดตามขบวนพ่อค้ามาทันแล้ว