ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1072

“พักผ่อนอยู่ในห้องพักแขก” มู่จิ่นตอบกลับโย่วควนเบาๆ หนึ่งประโยค

เซียวเฉวียนเก่งกาจขนาดนั้น ตอนนี้ยังมีใครสามารถทำร้ายเขาได้อยู่อีก? ในความเห็นมู่จิ่น โย่วควนช่างร้อนตัวไปโดยเปล่าประโยชน์นัก

และสิ่งที่สำคัญที่สุดเบื้องหน้าตนตอนนี้ก็คือโน้มน้าวเฉากุย ให้นางกลับใจซะ

“เจ้ามาได้พอดีเลย เจ้าบอกกับแม่นางเฉากุยไปหน่อยซิว่าเจ้านายเจ้าเป็นใคร” มู่จิ่นจัดการลากตัวโย่วควนกลับมา จากนั้นพึมพำข้างหูของโย่วควนสักหน่อย เพื่อที่จะบอกตัวตนของเฉากุยให้โย่วควนฟัง

โย่วควนอดที่จะตกตะลึงไม่ได้ นี่เขามองไม่ออกเลย ในสถานที่อันรกร้างห่างไกลนี้ถึงกับมีคนของสำนักหมิงเซียนมาซ่อนตัวอยู่ด้วย

พอดี ภูเขาสูงฮ่องเต้อยู่ห่างไกล เซียวเฉวียนทำลายพวกเขาทิ้งเสียก็ไม่มีใครรู้เห็นอยู่ดี อาศัยพลังที่แท้จริงของเซียวเฉวียนแล้ว หากว่าตัวเซียวเฉวียนเองไม่พูด ก็ไม่มีใครค้นพบหรอกว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของเซียวเฉวียน

โย่วควนเองกลอกตาให้กับมู่จิ่นครั้งหนึ่ง “เหตุใดต้องบอกชื่อนายท่านของข้าให้นางฟังด้วย”

คนของสำนักหมิงเซียนนั้นเป็นศัตรูของเซียวเฉวียน โย่วควนย่อมไมได้รู้สึกดีอะไรกับพวกเขาอยู่แล้ว ยังต้องให้โย่วควนบอกรายละเอียดเซียวเฉวียนให้พวกมันฟังอีกหรือไร?

พอถูกโย่วควนถามเอาแบบนี้ มู่จิ่นก็รู้สึกผิดจนทันใดนั้นใบหน้าแดงเห่อร้อน เขาไม่คิดอยากให้คนสำนักหมิงเซ๊ยนต้องตาย แต่ว่าเขาก็ไม่อาจคาดเดาเจตนาที่แท้จริงของเซียวเฉวียนได้ ทว่าตอนแรกเซียวเฉวียนเคยรับปากมู่จิ่นเอาไว้ว่าจะไม่ลงมือกับคนของสำนักหมิงเซียน มู่จิ่นเองก็พยายามปกป้องชีวิตของพวกเขาสุดความสามารถ ขอเพียงให้เฉากุยรู้ว่าเซียวเฉวียนเก่งกาจ และล่าถอยไปเสียเอง นางก็สามารถไปโน้มน้าวให้ผู้อื่นถอยกลับไปได้

เมื่อเป็นเช่นนี้ มู่จิ่นก็ย่อมปกป้องพวกเขาไว้ได้

แต่ว่าเพื่อจะโน้มน้าวให้เฉากุยล่าถอย พวกเขาต่างพูดกันจนน้ำลายแห้งแล้ว ทว่าเฉากุยนั้นฟังไม่เข้าใจแม้แต่ประโยคเดียว แถมยังคงพูดจาชั่วร้ายใส่มู่จิ่น เพื่อให้มู่จิ่นปิดปากด้วย

โย่วควนพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง”

คนนะไม่ใช่ต้นไม้ใบหญ้า ใครมันจะไร้น้ำใจได้ปานนั้น?

นับตั้งแต่เล็กมู่จิ่นก็เติบโตมาในสำนักหมิงเซียน เขาผูกพันกับคนในสำนักไม่น้อย

ในเมื่อเซียวเฉวียนเคยสัญญาเช่นนี้ไว้กับมู่จิ่น โย่วควนก็รู้สึกว่าจะช่วยมู่จิ่นก็ไม่ลำบากอะไรนัก ในส่วนที่เฉากุยจะฟังหรือไม่ นั่นไม่ใช่เรื่องที่โย่วควนต้องไปสนใจแล้ว

“แม่นางเฉากุยสินะ” โย่วควนเปิดปากพูด จากนั้นก็ถูกเฉากุยเอ่ยปากตัดตอนอย่างเย็นชา “ท่านเองก็หุบปากเสีย!”

ไม่ว่าโย่วควนจะหล่อเหลาเพียงไร หรือว่าพูดจาจับใจสักแค่ไหน แต่ว่าเขานั้นเป็นลูกน้องของเซียวเฉวียน ก็เสมือนนั่งเรือลำเดียวกับเซียวเฉวียนนั่นแหละและนับเป็นศัตรูของเฉากุย ศัตรูคำนี้ได้ล้างความรู้สึกดีๆ ที่เฉากุยมีต่อโย่วควนในใจจนหมด

“แต่ว่า หากว่าท่านแยกตัวออกจากเซียวเฉวียน จากนั้นเล่าเรื่องของเซียวเฉวียนให้ข้าฟัง ข้าจะฟังก็ได้” เฉากุยไม่เหลือบมองโย่วควนเลยสักนิด การมีชายหนุ่มหล่อเหลาเช่นนี้เป็นศัตรู จริงๆ แล้วเป็นเรื่องน่าเสียดายยิ่ง เฉากุยคิดอยากจะดึงโย่วควนมาเป็นพวก

“การรั้งอยู่ที่สำนักหมิงเซียนยังดีกว่าติดตามคนตกต่ำอย่างเจ้าเซียวเฉวียนคนนี้มากนัก” เฉากุยเริ่มล้างสมองโย่วควน

เฉากุยไม่รู้จักเซียวเฉวียน แต่ว่านางก็ฟังเรื่องจากพ่อค้าที่ผ่าทางมามาก พวกเขาพูดว่าเดิมทีเซียวเฉวียนเป็นเขยแต่งเข้าผู้ขลาดเขลาของตระกูลฉิน และก็ไม่รู้ว่าเซียวเฉวียนโชคดีหรือว่าองค์หญิงโชคร้าย หลังจากคุณหนูใหญ่ตระกูลฉินละทิ้งเขาแล้ว เขาก็หันไปสู่ขอองค์หญิงต้าถงแทน หลังจากนั้นก็เปลี่ยนสถานะเป็นราชบุตรเขยแคว้นซินเจียง

ต่อให้เซียวเฉวียนเป็นราชบุตรเขยแคว้นซินเจียง ในสายตาของเฉากุยแล้ว เซียวเฉวียนก็เป็นแค่ไอ้แมงดาขยะขี้ขลาด

ข่าวลือที่เกี่ยวกับเซียวเฉวียนนั้นเดิมก็แค่เป็นข่าวลือที่ส่งต่อไปเท่านั้น ยิ่งบวกกับว่ามีคนบางคนจงใจสุมพริกสุมเกลือ ข่าวจากเมืองหลวงแคว้นต้าเว่ยที่ลือไปยังหมู่บ้านจันทร์เสี้ยวที่ตั้งอยู่ในหุบเขาเช่นนี้ อรรถรสที่แตกต่างกันนับหมื่นพันลี้ เนื้อหาย่อมแปรเปลี่ยน

ผู้ที่รู้จักเซียวเฉวียนจริงๆ นั้นมีไม่มาก แต่เพราะสาเหตุมาจากข่าวลือ ทำให้ชื่อเสียงของเซียวเฉวียนเหม็นจนไม่อาจจะฉาวโฉ่ได้อีก

ทุกครั้งที่ได้ยินคนพูดทำลายชื่อเสียงเซียวเฉวียน โย่วควนก็ยิ่งโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ นัยน์ตาของเขาจับจ้องเฉากุยเย็นเยียบครั้งหนึ่ง ไม่ต้องเอ่ยสิ่งใดต่อ เมื่อเฉากุยมีใจคิดอยากขวางกระบอกปืนอยู่ร่ำไป ถ้าเช่นนั้นก็ให้ศีรษะของนางถูกยิงเป็นรูเลือดไหลไปเลย!

พูดดีให้ตายก็โน้มน้าวคนถึงฆาตไม่ได้!

โย่วควนช่วยคนที่สมควรตายไม่ไหว

โย่วควนเหลือบตามองมู่จิ่นเบาๆ ครั้งหนึ่ง แสดงให้เห็นว่ามู่จิ่นเจ้าเองก็เห็นแล้ว มิใช่ว่าข้าไม่ช่วยเจ้าแต่เป็นเฉากุยฟังความไม่เข้าใจเอง

พูดจากันมาจนกระทั่งถึงขั้นนี้แล้ว อาหารในโรงเตี๊ยมแห่งนี้ก็คงกินกันต่อไม่ได้อีก โย่วควนกลัวถูกคนวางยาพิษ

โย่วควนเอ่ยทิ้งอีกประโยค “แม่นางเฉากุย นายท่านของข้าเพิ่งจะสั่งอาหารรสเลิศสามจาน ตอนนี้ดูแล้ว คงไม่ต้องเอามาขึ้นโต๊ะแล้วละ”