ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1073

“นี่เรียกว่าอะไร มันแปลกมาก?”

เซียวเฉวียนดึงมือกลับไป เขาค่อยๆหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบ ถ้าพูดตามตรงคือชาที่นี่ไม่อร่อยเลย กินน้ำต้มสุกยังจะอร่อยเสียกว่า

“นักปราชญ์สั่งให้พวกเจ้ามาฆ่าข้า แต่ไม่ได้บอกให้พวกเจ้าระวังว่าข้าอ่านใจออกงั้นรึ?” เซียวเฉวียนกล่าวและหันไปมองเสี่ยวชิง และจู่ๆใบหน้าของเสี่ยวชิงในตอนนี้ก็ซีดเซียว เซียวเฉวียนเป็นมนุษย์หรือผีกันแน่? เขามีความสามารถเหนือธรรมชาติอย่างการอ่านใจด้วยงั้นหรือ

นักปราชญ์ไม่เคยบอกพวกเขาว่าเซียวเฉวียนมีความสามารถนี้

พรึ่บพรึ่บพรึ่บ

สีหน้าของเสี่ยวชิงดูหวาดกลัว เมื่อกี้เซียวเฉวียนแค่ผลักเธอเบาๆเธอก็กระเด็นออกมาแล้ว ความแข็งแกร่งของเขานั้นไม่ควรมองข้ามเลย ตอนนี้เขาอ้างว่าตัวเองนั้นอ่านใจได้ เพียงแค่สองอย่างนี้เซียวเฉวียนก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าสำนักหมิงเซียนมีกี่คน ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อมองท่าทางที่ดูนิ่งสงบของเซียวเฉวียนก็ไม่รู้ว่ามีสิ่งที่สามารถทำให้คนตกตะลึงนั้นซ่อนอยู่มากมายเท่าไหร่

เมื่อต้องเผชิญกับคู่ต่อสู้เช่นนี้ สำนักหมิงเซียวเกรงว่าคงจะไม่มีโอกาสได้ลงมือเลย? แม้ว่าจะได้ลงมือก็คงจะเหมือนกับการไม่รู้จักประเมินกำลังตัวเองแล้วรนหาที่ตาย

เสี่ยวชิงไม่สามารถที่จะเฝ้าดูพ่อของตัวเองตายไปได้

“ฮึ นักปราชญ์ช่างไร้ความปราณีเสียจริง สั่งให้พวกเจ้ามาฆ่าข้าแต่ไม่บอกอะไรพวกเจ้าเกี่ยวกับข้าเลย” เซียวเฉวียนพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูสงบ ดูเหมือนว่านักปราชญ์จะไม่ใช่เจ้าสำนักที่มีความสามารถ!

ในความคิดของเซียวเฉวียน นักปราชญ์ที่เป็นเจ้าสำนักก็ควรให้ความสําคัญกับชีวิตของผู้คนในสำนักเป็นอันดับแรก เพื่อที่จะสามารถพัฒนาสำนักได้ในระยะยาวจนสำเร็จ ถ้าในสำนักมีสมาชิกน้อยลง จะพัฒนาไปเพื่ออะไร?

ความสามารถเป็นพื้นฐานของการพัฒนาสำนัก ที่เรียกว่ากันว่าตราบใดที่มีชีวิตอยู่ ย่อมมีความหวัง

มันโง่มากที่นักปราชญ์ระดมคนมาเพื่อเอาชีวิตของเซียวเฉวียน

ตามคําที่เซียวเฉวียนกล่าว นักปราชญ์เองไม่สามารถได้รับประโยชน์ใดๆจากเซียวเฉวียนได้ และไม่ควรส่งคนมาไล่ฆ่าเซียวเฉวียนเร็วขนาดนี้ ถ้าเป็นเซียวเฉวียนคงจะเลือกเตรียมกองกำลังให้พร้อมสำหรับการโจมตี และปรับปรุงความแข็งแกร่งของตัวเองถ้าเป็นสงครามครั้งใหญ่ก็มีโอกาสชนะไม่ใช่รึ?

แน่นอนว่าเซียวเฉวียนก็เข้าใจอารมณ์ของนักปราชญ์ นักปราชญ์นั้นหยิ่งผยองมากจนคิดว่าตัวเองเป็นตัวแทนของทางสวรรค์และอยู่ยงคงกระพันในโลก แต่ด้วยเงื้อมมือของเซียวเฉวียนนักปราชญ์ก็ได้รับรู้ถึงความสูญเสียครั้งแล้วครั้งเล่า เท่ากับว่าอํานาจของนักปราชญ์นั้นได้ถูกท้าทาย และผู้ท้าชิงก็คือเซียวเฉวียนผู้ที่ไม่เคยอยู่ในสายตา ซึ่งสิ่งนี้มันทําให้นักปราชญ์รู้สึกขายขี้หน้ามาก!

คนที่เรียกกันว่าการทรมานตัวเองเพื่อรักษาหน้าก็คือคนอย่างนักปราชญ์

ย้อนกลับไปเมื่อนานมาแล้วนักปราชญ์กระตือรือร้นที่จะฆ่าเซียวเฉวียนมาก นักปราชญ์ควรบอกให้ความรู้เรื่องเซียวเฉวียนก่อนที่จะส่งคนไปฆ่าเซียวเฉวียน

แม้ว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่จะเอาชนะทุกครั้งในการต่อสู้ แต่อย่างน้อยก็ได้รู้จักตัวเองและศัตรูก่อน เพื่อที่ทำให้สาวกที่จะส่งมาฆ่าเซียวเฉวียนนั้นได้ตายไปโดยที่รู้อยู่แก่ใจ

อย่างแรกคือในสายตาของนักปราชญ์ชีวิตของสำนักหมิงเซียนไม่สําคัญเท่ากับชีวิตของหมิงเจ๋อที่เป็นคนนอก

ตอนที่นักปราชญ์สนับสนุนให้หมิงเจ๋อฆ่าเซียวเฉวียน เขารู้ว่าเซียวเฉวียนมีความสามารถในการอ่านใจออก สอนหมิงเจ๋อเกี่ยวกับวิธีในการป้องกันการโดนอ่านใจด้วย และยังมอบเพลิงชุ้ยเจี้ยนให้แก่หมิงเจ๋อเพื่อไปจัดการกับวิญญาณของเสี่ยวเซียนชิว

“ดูสิ สำนักหมิงเซียนที่พวกเจ้าสาบานว่าจะภักดี พวกเจ้าดูถูกชีวิตกันมากขนาดนี้ได้ยังไงมันไม่ทำให้พวกเจ้ารู้สึกหนาวเหน็บบ้างงั้นรึ?”

คิ้วและสายตาของเซียวเฉวียนส่องประกายที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ “แต่สาวน้อยอย่างเสี่ยวชิงผู้สง่างาม คงจะรู้ว่าจะต้องตัดสินใจอย่างไร”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เซียวเฉวียนก็กระซิบเบาๆว่า “ข้าไม่ได้มีเรื่องอะไรกับเสี่ยวชิง เจ้าไปเถอะ”