แม้ว่าพ่อสี่ยวชิงไม่ได้แข็งแกร่งที่สุดในสำนักหมิงเซียนแต่ก็อยู่ในอันดับรายชื่อเช่นกัน เมื่อเสี่ยวชิงได้ทดสอบไปเล็กน้อยก็รู้ได้เลยว่าพ่อของเธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเซียวเฉวียน
ยิ่งไปกว่านั้นก็คือไม่รู้ว่าเซียวเฉวียนนั้นมีพลังมากขนาดไหน แต่การต่อสู้ครั้งนี้ไม่ว่าเสี่ยวชิงจะมองยังไงก็รู้สึกว่ามันไม่คุ้มต่อสำนักหมิงเซียน
แต่เฉากุยไม่คิดอย่างนั้นและพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า “นั่นเป็นเพราะเจ้าไม่รู้จักศิลปะการต่อสู้”
เฉากุยตะคอกอย่างเย็นชา “ข้าไม่เชื่อว่าพวกเรามีคนมากขนาดนี้จะไม่สามารถสู้กับเซียวเฉวียนได้? ไม่ว่าเขาจะมีความสามารถแค่ไหน เขาก็มีแค่สองมือสองแขน ไม่ใช่พวกสามหัวหกแขนหรือว่าพลิกแผ่นดินได้สักหน่อย”
“แต่ท่านพี่ ดูเซียวเฉวียนสิ ถ้าเขาไม่มั่นใจจะกล้าอยู่ที่นี่ต่ออย่างใจเย็นได้อย่างไร?” เสี่ยวชิงด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอนโดยปกติถ้าเซียวเฉวียนไม่มั่นใจว่าจะเอาชนะสำนักหมิงเซียนได้ เขาก็ควรจะกลัวและพยายามจะหลบหนี
แต่เซียวเฉวียนไม่ใช่แค่จะไม่หนีเท่านั้น แต่ยังใช้ชีวิตต่ออย่างเมินเฉย
ถ้าเป็นเช่นนี้ก็เหมือนรอให้คนในสำนักหมิงเซียนตายงั้นหรือ?
เสี่ยวชิงต้องการพูดอะไรบางอย่างต่อ แต่เฉากุยก็ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด “พอได้แล้ว ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ข้าจะฆ่าเซียวเฉวียน ข้าขอเตือนเจ้าว่าอย่ามาขัดขวางข้าไม่อย่างนั้นอย่ามาโทษข้าที่ไม่นึกถึงความเป็นพี่เป็นน้อง”
“.......” เสี่ยวชิงหยุดพูดและมองไปที่เฉากุยด้วยท่าทางที่สับสน สุดท้ายเธอก็ไม่พูดอะไรต่อและออกจากห้องไป
ดูเหมือนว่าเสี่ยวชิงคงจะต้องพึ่งพาตัวเองเพื่อช่วยชีวิตพ่อของเธอและคนอื่นๆ
โชคดีที่เฉากุยเตือนเสี่ยวชิงด้วยคำพูดเท่านั้น แต่ไม่ได้กีดขวางเสี่ยวชิง
เสี่ยวชิงอาศัยมิตรภาพที่ดีของเธอกับเฉากุยและได้นกอินทรีมาอย่างง่ายดาย พอรุ่งสางเสี่ยวชิงจึงส่งจดหมายที่เขียนออกไป
ในจดหมายเสี่ยวชิงเขียนสถานการณ์ตอนนี้เกี่ยวกับเซียวเฉวียนและส่งจดหมายนี้ไปให้พ่อของเธอนั้นกลับมาเพื่อช่วยเกลี้ยกล่อม
พ่อของเสี่ยวชิงนั้นอยู่ในสำนักหมิงเซียนมาเป็นเวลานานและมีแข็งแกร่งอยู่พอสมควร สิ่งที่เขาพูดนั้นต้องมีน้ำหนักอย่างแน่นอน เสี่ยวชิงคิดว่าหลายคนควรฟังคําแนะนําของพ่อของตัวเองและยกเลิกที่จะฆ่าเซียวเฉวียน
เสี่ยวชิงยังเขียนในจดหมายว่าเซียวเฉวียนและนักปราชญ์นั้นมีความขุ่นเคืองกันอย่างมาก สองคนนี้จะต้องต่อสู้กันจนตาย ถ้าพ่อและคนอื่นๆรักษาชีวิตตัวเองและไม่ฆ่าเซียวเฉวียน นักปราชญ์จะต้องโกรธมากแน่ ดังนั้นตอนนี้พวกเขาจึงจะไม่กลับไปที่สำนักหมิงเซียนอีก
ช่วยได้แค่ไหนก็ช่วยแค่นั้น ส่วนคนที่ยังยืนกรานว่าจะฆ่าเซียวเฉวียน เสี่ยวชิงจะไม่สนใจอะไรอีกต่อไป
นกอินทรีบินเร็วมาก ใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงก็ส่งจดหมายไปถึงพ่อของเสี่ยวชิง
ในเวลานี้พ่อเสี่ยวชิงอยู่ห่างจากหมู่บ้านพระจันทร์ที่ใช้เวลาในการเดินมาเพียงวันเดียว
พ่อเสี่ยวชิงอ่านจดหมายอย่างจริงจัง ยิ่งเขาอ่านมันมากเท่าไหร่เขาก็ดูเคร่งขรึมมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อผู้ติดตามของเขาเห็นแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะถามอย่างเป็นห่วงว่า “เกิดอะไรขึ้นในหมู่บ้านพระจันทร์งั้นหรือขอรับ?”
พวกเขาเดินทางทั้งวันทั้งคืนเร่งรีบมากจนฝุ่นตลบไปทั่วท้องถนน อย่างแรกก็กลัวเซียวเซวียนจะหนีไปก่อน ส่วนอีกอย่างหนึ่งก็กลัวว่าเฉากุยและคนอื่นๆจะถูกโจมตีด้วยกลอุบายของเซียวเฉวียนไปเสียก่อน
เพียงเพราะว่าเซียวเฉวียนนั้นกล้าที่จะเป็นศัตรูกับนักปราชญ์ และร้ายแรงไปถึงขั้นที่นักปราชญ์นั้นตามไล่ฆ่าเขา คนในสำนักหมิงเซียนจึงสรุปว่าเซียวเฉวียนนั้นไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน
คนธรรมดาๆจะไม่มีโอกาสหนีรอดเมื่อพวกเขาไปรุกรานนักปราชญ์
คนในสำหมิงเซียนกลุ่มนี้รู้ดีกว่าใคร
พ่อเสี่ยวชิงจึงส่งจดหมายถึงเพื่อนเก่า
และเมื่อเพื่อนเก่าได้อ่านจดหมายต่างก็มีสีหน้าจริงจัง
แท้จริงคนในสำนักหมิงเซียนไม่รู้ว่าการทําลายภูเขาหมิงเซียนนั้นเกี่ยวข้องกับเซียวเฉวียน พวกเขามาฆ่าเซียวเฉวียนเพราะนักปราชญ์พูดว่าเซียวเฉวียนนั้นคือความผิดปกติของสวรรค์ดังนั้นจึงต้องถูกฆ่า
จริงๆในสายตาของพวกเขาเซียวเฉวียนไม่ได้ทําอะไรที่เป็นอันตรายต่อผลประโยชน์ของพวกเขาเลย และพวกเขาก็ไม่ได้รู้จักเซียวเฉวียนเช่นกัน ครั้งนี้ที่พวกเขาไปที่หมู่บ้านพระจันทร์ก็เพราะเป็นคำสั่งของนักปราชญ์ทั้งหมด
ตอนนี้หลังจากได้อ่านจดหมายของเสี่ยวชิง และรู้ว่าความแข็งแกร่งของเซียวเฉวียนนั้นแตกต่างจากคนทั่วไปมันก็ทำให้หลายคนล่าถอย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ซูเปอร์ลูกเขย
ถ้าแต่งเรื่องแบบนี้ไม่ต้องแต่งเลยจะดีกว่าไม่มีความคิดสมัยใหม่เลยถ้าตัวเอกแบบนี้ก็สมที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ทัพพาลูกน้องทั้งกองทัพไปตาย...
มีเรื่องนี้ที่ตัวเอกเป็นเหมือนขยะสังคมทั้งที่ทลุมิติมากเกิด...
ไอ้คนแต่งมันปัญญาอ่อนหารือเปล่า...
มันสมควจไหมที่เอาเลือดเขามาติดต่อวิณยาณไม่มีเหตัผลที่จะทำอย่างนี้เหมือนมันไม่มีอะไรทำทำไมไม่คิดเอาวิธีช่วยลูกเมียมันจะมีประโยชน์กว่า...
เรื่องนี้ตัวเอกเหมือนควายเหมือนหมาหมามาก...
ไม่สมควรเป็นชุปเปอร์ลูกเขยน่าเป็นลูกเขยะจริงๆ...
เป็นคนที่ไม่มีสำมาคาระวะเหมือนไพร่น่ารังเกลียดไม่น่าเอามาเป็นตัวเอก...
บางครั้งเชียวเฉวียนเล่นเหมือนเด็กไม่มีความน่านับถือไม่น่าเอามาเป็นตัวเอกน่าให้เป็นคนชั้นตำ่มาก็กว่า...
แล้วมันสั่งให้ลูกน้องตอบโต้คนที่เข้ามาหาเรื่องเอาไว้ล่วงหน้าไม่ได้เหรอ กฎของนิยายเรื่องนี้มันบ้าๆ อยู่นะ แบบนี้ให้ผู้อารักขาเฝ้าบ้าน ถ้าเจ้านายไม่อยู่ โจรก็เดินเข้าไปเอาของได้สบายเลยสิ เพราะผู้อารักขาไม่มีนาย ทำอะไรโจรก็ไม่ได้...
ไหนบอกรักลูกน้องหนักหนา เด็กมันอยากจะเข้าไปเป็นสนมก็จะปล่อยให้เข้าไปงั้นเหรอ ตัวเอกเรื่องนี้มันยังไง พิมพ์ด่านะ แต่ก็อ่าน 55555...