ในปัจจุบัน องค์ชายหมิงเจ๋อช่างไร้ซึ่งศักดิ์ศรีในฐานะองค์ชายแห่งอาณาจักรหนึ่ง นอนราบกับพื้นสภาพยับเยิน แม้แต่ขอทานข้างถนนก็ไม่เท่า
“ช่วยข้าที!”
ไม่มีใครตอบกลับองค์ชายหมิงเจ๋อสักพักหนึ่ง หมิงเจ๋ออดไม่ได้ที่จะตะโกนว่า “ข้าคือองค์ชายแห่งซินเจียง!”
มีเพียงต้องออกจากที่นี่ องค์ชายหมิงเจ๋อจะมีโอกาสในการฆ่าเซียวเฉวียน เขาต้องการออกไป! เขาต้องการออกไป!
สายลับมองดูอีกครั้งอย่างตั้งใจ และในที่สุดก็กล้ายืนยันได้ว่าบุคคลนี้คือองค์ชายหมิงเจ๋อ
แต่สายลับมองดูอย่างละเอียดอีกครั้ง ดวงตาขององค์ชายหมิงเจ๋อหายไปแล้ว เหลือเพียงสองเบ้าตาว่างเปล่า สายลับอดไม่ได้ที่จะตกใจ “องค์ชายได้ล่วงเกินใครหรือที่ทำให้เขาถูกทำร้ายอย่างน่าเศร้าเช่นนี้”
และองค์ชายที่มักจะสูงส่งอยู่เสมอ ทำไมถึงไม่สนใจศักดิ์ศรีเช่นนี้ นอนราบกับพื้นแล้วล่ะ?
สายลับมองดูองค์ชายหมิงเจ๋ออย่างสงสัยอีกครั้ง และทันใดนั้นเขาก็พบว่าขาข้างหนึ่งขององค์ชายหมิงเจ๋อลากไปมา ไม่สามารถขยับได้ ดูเหมือนจะหัก
ดวงตาถูกควักออก แขนถูกตัด และขาก็หัก นี่เป็นองค์ชายที่นับถือมากในซินเจียง!
ไม่ว่าใครก็ตามจะคิดว่าเหตุการณ์ร้ายแรงนี้เกิดขึ้นกับองค์ชายถือเป็นข่าวใหญ่อย่างแน่นอน!
ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บถึงขนาดนี้ก็เหมือนกับคนพิการ
องค์ชายแห่งซินเจียงมียศศักดิ์และสูงส่ง ทำไมถึงต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ล่ะ?
ใครกันแน่ที่กล้าทำร้ายองค์ชายหมิงเจ๋อถึงขนาดนี้?
เขาไม่รู้หรือว่าองค์ชายหมิงเจ๋อเป็นองค์ชายแห่งซินเจียง การทำร้ายองค์ชายแห่งอาณาจักรหนึ่งถึงขนาดนี้เท่ากับเป็นศัตรูกับซินเจียงนะ?
ไม่ เขาต้องรู้ถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้
ยิ่งไปกว่านั้น องค์ชายหมิงเจ๋อก็ฉลาดและเก่งกล้าสามารถ การทำร้ายองค์ชายถึงขนาดนี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดา
แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น คนที่ทำร้ายองค์ชายก็ยอมเสี่ยงที่จะทำร้ายซินเจียงและกลายเป็นศัตรูกับซินเจียง นี่ต้องมีอะไรบางอย่างที่ลึกซึ้งซ่อนอยู่อย่างแน่นอน!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ก็น่ากลัวมาก สายลับมองไปรอบๆ อย่างหวาดกลัว กลัวว่าคนคนนั้นจะแอบดูอยู่
นี่เป็นครั้งแรกที่สายลับได้เห็นเหตุการณ์แบบนี้ คนที่ซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังนั้นแข็งแกร่งมาก ถึงขนาดไม่สนใจแม้แต่องค์ชายแห่งอาณาจักรหนึ่ง เป็นคนที่สูงส่งและดูถูกผู้อื่น!
ลงมือหนักขนาดนี้!
ถึงจะเคยชินกับเรื่องราวต่างๆ ในโลกแห่งยุทธภพ ก็ยังอดตกใจไม่ได้
ศัตรูแบบนี้ช่างน่ากลัวจริง ๆ!
มองไปรอบๆ เงียบสงบ ไร้ผู้คน สายลับสั่นสะท้านเสียงพูดว่า “องค์...องค์ชาย ข้าจะไปหาคนมาช่วยท่านเดี๋ยวนี้”
คุกน้ำแข็งที่หลิงซานไม่มีกุญแจไขไม่ได้ และทหารยามที่ประจำอยู่ที่นี่ก็หายไปเช่นกัน สายลับทำได้เพียงกลับไปที่พระราชวังหากษัตริย์มาช่วยองค์ชายหมิงเจ๋อ
เมื่อได้ยินเสียงของสายลับ องค์ชายหมิงเจ๋อก็รู้ว่าตัวเองมีโอกาสรอดชีวิตแล้ว ใบหน้าที่หม่นหมองมาเป็นเวลานานของเขามีสีสันขึ้นบ้าง พูดด้วยความตื่นเต้นว่า “รีบกลับไปรายงานกับพระราชบิดาของข้า! บอกเขาว่าข้าอยู่ที่นี่! ให้เขามาช่วยข้า!”
ถูกน้องสาวที่รักที่สุดหักหลัง ตอนนี้องค์ชายหมิงเจ๋อไม่เชื่อใครเลย เชื่อเพียงพระราชบิดาของเขาเท่านั้น
“น้อมรับพ่ะย่ะค่ะ!” สายลับตอบ
พูดจบ สายลับก็หันหลังเตรียมออกจากคุกน้ำแข็ง ทันใดนั้นองค์ชายหมิงเจ๋อก็เรียกเขาไว้ด้วยเสียงหนึ่ง “เดี๋ยวก่อน บอกพระราชบิดาของข้าว่าเซียวเฉวียนเป็นคนทำร้ายข้า ห้ามปล่อยให้เซียวเฉวียนหนีไปได้”
ถึงเวลานี้ หมิงเจ๋อก็ยังไม่ลืมเซียวเฉวียน
ใช่แล้ว เขาลืมใครไม่ได้นอกจากเซียวเฉวียน!
ใบหน้าของหมิงเจ๋อเผยให้เห็นสีหน้าโหดร้าย เขาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ล้วนเป็นเพราะเซียวเฉวียน!
เป็นเซียวเฉวียนที่ลากหมิงเจ๋อลงจากสวรรค์ แล้วเหยียบย่ำเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ซูเปอร์ลูกเขย
ถ้าแต่งเรื่องแบบนี้ไม่ต้องแต่งเลยจะดีกว่าไม่มีความคิดสมัยใหม่เลยถ้าตัวเอกแบบนี้ก็สมที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ทัพพาลูกน้องทั้งกองทัพไปตาย...
มีเรื่องนี้ที่ตัวเอกเป็นเหมือนขยะสังคมทั้งที่ทลุมิติมากเกิด...
ไอ้คนแต่งมันปัญญาอ่อนหารือเปล่า...
มันสมควจไหมที่เอาเลือดเขามาติดต่อวิณยาณไม่มีเหตัผลที่จะทำอย่างนี้เหมือนมันไม่มีอะไรทำทำไมไม่คิดเอาวิธีช่วยลูกเมียมันจะมีประโยชน์กว่า...
เรื่องนี้ตัวเอกเหมือนควายเหมือนหมาหมามาก...
ไม่สมควรเป็นชุปเปอร์ลูกเขยน่าเป็นลูกเขยะจริงๆ...
เป็นคนที่ไม่มีสำมาคาระวะเหมือนไพร่น่ารังเกลียดไม่น่าเอามาเป็นตัวเอก...
บางครั้งเชียวเฉวียนเล่นเหมือนเด็กไม่มีความน่านับถือไม่น่าเอามาเป็นตัวเอกน่าให้เป็นคนชั้นตำ่มาก็กว่า...
แล้วมันสั่งให้ลูกน้องตอบโต้คนที่เข้ามาหาเรื่องเอาไว้ล่วงหน้าไม่ได้เหรอ กฎของนิยายเรื่องนี้มันบ้าๆ อยู่นะ แบบนี้ให้ผู้อารักขาเฝ้าบ้าน ถ้าเจ้านายไม่อยู่ โจรก็เดินเข้าไปเอาของได้สบายเลยสิ เพราะผู้อารักขาไม่มีนาย ทำอะไรโจรก็ไม่ได้...
ไหนบอกรักลูกน้องหนักหนา เด็กมันอยากจะเข้าไปเป็นสนมก็จะปล่อยให้เข้าไปงั้นเหรอ ตัวเอกเรื่องนี้มันยังไง พิมพ์ด่านะ แต่ก็อ่าน 55555...