ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1079

เฉากุยคำนวณตามความเร็วของศิษย์สำนักหมิงเซียนว่า พวกเขาน่าจะมาถึงแล้ว

ศิษย์สำนักหมิงเซียนเดินทางมาไกลขนาดนี้ ออกตัวตามมารยาท เฉากุยก็ต้อนรับพวกเขาก็เป็นเรื่องควรทำ แน่นอนว่าเฉากุยก็มีเจตนาส่วนตัวเช่นกัน ต้องการสร้างความประทับใจให้กับพวกเขา เพื่อให้พวกเขาพูดดีกับนางต่อหน้านักปราชญ์และย่าเหยียน เมื่อพวกเขากลับไป

และด้วยผลงานพบร่องรอยของเซียวเฉวียน เฉากุยก็มั่นใจว่าจะได้รับเลื่อนตำแหน่งอย่างแน่นอน

ดีสิ คนที่โชคดีก็โชคดี แม้จะอยู่ในที่ห่างไกล โชคดีก็จะมาตามกำหนด

คิดถึงตัวเองที่จะได้ออกจากหมู่บ้านพระจันทร์ในไม่ช้า เฉากุยอารมณ์ดี เหตุการณ์เมื่อคืนเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

เฉากุยก็ลืมคำพูดของเสี่ยวชิง ละเลยพลังของเซียวเฉวียน ในใจของนาง สงครามครั้งนี้ สำนักหมิงเซียนชนะแล้ว

และในเวลานี้ ภายใต้การคาดหวังของเฉากุยมีคนกลุ่มหนึ่งขี่อูฐจากไกล ๆ มา

ดูจากการแต่งกายของพวกเขา เฉากุยรู้ทันทีว่าเป็นศิษย์สำนักหมิงเซียน นางรีบลุกขึ้น บิดเอว ยิ้มแย้มแจ่มใสต้อนรับพวกเขา “เอ่อ ขอบพระคุณทุกท่านที่ไม่ย่อท้อต่อความเหนื่อยล้ามาแต่ไกล ๆ เชิญทุกท่านพักผ่อนสักครู่ที่โรงเตี๊ยม”

ผู้นำคนนั้นกระโดดลงจากอูฐ พยักหน้าให้เฉากุยแล้วหันกลับมาพูดกับคนที่ข้างหลัง “พี่น้องทั้งหลาย เรามาถึงแล้ว”

ทุกคนลงจากอูฐ แล้วนำโดยผู้นำคนนั้น เดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมอย่างเร่งรีบ

เฉากุยขณะเชิญพวกเขาเข้าไปในโรงเตี๊ยม ขณะเดียวกันก็แอบนับจำนวนคนที่มา นับถึงคนที่สามสิบแล้ว ไม่เห็นคนมาต่อ เฉากุยมองไปข้างหน้าแล้วมองไปข้างหน้าอีกครั้ง ไม่สิ มีคนแค่นี้?

สำนักหมิงเซียนไม่ใช่ประตูใหญ่หรือ?

นอกจากนี้ แม้แต่นักปราชญ์ยังออกคำสั่งฆ่าเซียวเฉวียนจะมาแค่นี้เองหรือ?

แค่นี้……

ถ้าเซียวเฉวียนอย่างที่เสี่ยวชิงพูดนั้น แข็งแกร่งมาก จะตามฆ่าเซียวเฉวียนคงจะยากหน่อย

แต่นั่นก็ไม่ใช่ คำสั่งตามฆ่าที่ออกโดยนักปราชญ์เอง ยังไงก็ไม่น่าจะเหลือแค่นี้หรอก

บางที สามสิบคนนี้เป็นกองหน้า กองกำลังหลักยังอยู่ข้างหลัง

อืม ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ ต้องมีกองกำลังหลักอยู่ข้างหลังแน่

เฉากุยปลอบใจตัวเองแบบนี้ ก้าวเท้าเข้าไปที่โรงเตี๊ยมทีละก้าว กลัวจะพลาดการมาถึงของกองกำลังหลัก กลัวจะพลาดโอกาสต้อนรับกองกำลังหลักเป็นคนแรก

แต่ ก้าวของนางช้าลงแล้ว นางเข้าไปในโรงเตี๊ยมแล้วไม่เห็นเงาของกองกำลังหลัก

ในใจเฉากุยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกระวนกระวายใจ

และโรงเตี๊ยมก็ครึกครื้นขึ้นทันที จากการมาถึงของสามสิบคน

“ผู้จัดการร้าน เซียวเฉวียนอยู่ที่ไหน?” ผู้นำคนนั้นตะโกนใส่เฉากุยพวกเขามาอย่างเร่งรีบเพื่อเซียวเฉวียน

ไม่รู้ว่าเซียวเฉวียนหนีไปหรือยัง

“ท่านทั้งหลายโปรดสงบสติอารมณ์ เซียวเฉวียนยังอยู่ที่โรงเตี๊ยม” พูดมาถึงตรงนี้ เฉากุยจงใจกดเสียงต่ำ เซียวเฉวียนต้องฆ่า แต่นางก็ต้องทำธุรกิจด้วย ไม่สามารถให้ใครรู้ว่า เซียวเฉวียนต้องตายด้วยน้ำมือของนาง มิฉะนั้นจะส่งผลกระทบต่อธุรกิจของโรงเตี๊ยมฉางหมิง

ท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีใครอยากพักในโรงเตี๊ยมที่มีอำนาจซับซ้อนเกินไป พักในโรงเตี๊ยมแบบนี้ ไม่รู้เมื่อไหร่จะเจออะไรไม่ดี

เฉากุยรินชาให้หัวหน้าคนนั้น พูดด้วยน้ำเสียงที่ลองเชิงว่า “เรารอให้ทุกคนพร้อมก่อนค่อยลงมือ จะได้มีโอกาสชนะมากขึ้น”

พร้อมแล้วหรือ?

หัวหน้าคนนั้นชะงักไปเล็กน้อย แต่เขาก็ตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว ไม่พูดถึงเรื่องนี้ก็ยังดี แต่พูดถึงเรื่องนี้ หัวหน้าคนนั้นก็โมโหเต็มท้อง “มีแค่พวกนี้เอง!”

“ผู้จัดการร้าน แม่นางเสี่ยวชิงไม่ได้อยู่ในห้องนี้” คนที่มาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ บัดนี้ พนักงานของโรงเตี๊ยมกลัวเฉากุยมากแล้ว

ก่อนเซียวเฉวียนจะมาที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้ เฉากุยเป็นเหมือนดอกไม้ที่อ่อนโยน พูดจาไม่เสียงดังเลย แต่หลังจากที่เซียวเฉวียนมาแล้ว เฉากุยก็อารมณ์แปรปรวน พนักงานทั้งโรงเตี๊ยมกลัวจนนั่งไม่ติดเก้าอี้ ใจจดใจจ่ออยู่ตลอดเวลา

“ไม่อยู่หรือ?” เฉากุยโกรธจนแทบจะระเบิดออกมา ดีนะเสี่ยวชิง ไหนๆ ก็กลายเป็นคนทรยศแล้ว งั้นก็จงตามหาซะ ขุดดินสามศอกก็เอานางมาให้ข้าให้ได้!”

เฉากุยเกลียดคนทรยศที่สุดแล้ว!

เมื่อเจอตัวเสี่ยวชิง จะต้องให้นางตายอย่างไร้ที่ฝังศพเหมือนกับเซียวเฉวียน!

“หึ!”

“เช้าตรู่มาเสียงดังรบกวน ไม่ให้ใครนอนหลับบ้างหรือ?”

ทันใดนั้น ก็มีเสียงทุ้ม ๆ ดังขึ้นเซียวเฉวียนยืนอยู่บนชั้นสอง ยืดเส้นยืดสาย มองดูผู้คนที่อยู่เบื้องล่างด้วยสายตาสูงส่ง

เมื่อคืนเสี่ยวชิงก็เก็บข้าวของแล้วหนีไปแล้ว ตามคำแนะนำของเซียวเฉวียน เสี่ยวชิงมุ่งหน้าไปยังต้าเว่ย

คนที่หายไปทั้งคืนแล้ว ตอนนี้เพิ่งมาพบว่าไม่อยู่ พนักงานของเฉากุย แค่ไปถามข่าวจากปากแขกที่มาพักที่โรงเตี๊ยม ก็พอไหวแล้ว แต่ถ้าจะตามหาเสี่ยวชิงก็เปล่าประโยชน์

และเซียวเฉวียนที่ปรากฏตัวในเวลานี้ ก็เพื่อซื้อเวลาให้กับเสี่ยวชิง เซียวเฉวียนชี้ไปที่ห้องของตัวเอง “เมื่อคืนนี้เสี่ยวชิงนอนที่นี่ และตอนนี้นางกำลังหลับสนิทอยู่”

“พวกเจ้าอยากขึ้นไปดูไหม?” เซียวเฉวียนเลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดเบา ๆ

มือขวาของเฉากุยกำลังจะส่งสัญญาณให้ไปดูให้แน่ชัด แต่นางกลับโบกมือห้ามเขาไป หัวเราะอย่างเย็นๆ ออกมา “ข้ายังกลัวว่าแม่นางเสี่ยวชิงดูแลไม่ดี เสียชื่อโรงเตี๊ยมข้าซะอีก แบบนี้ดูสิ คิดมากไปเองแล้ว”