ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1081

มู่จิ่นให้โอกาสพวกเขาแล้ว พวกเขาดื้อดึงเอง！

ถูกต้อง มู่จิ่นไม่มีวันปล่อยพวกเขาไปง่าย ๆ แต่มู่จิ่นไม่อนุญาตให้พวกเขาทำร้ายตน

ดังนั้นการเดิมพันของคนสำนักหมิงเซียนสองคนนี้มีโอกาสแพ้ชนะไม่ต่างกัน

มู่จิ่นไม่อยากได้ชีวิตของพวกเขา แค่ต้องการสั่งสอนพวกเขาให้จำ

หอกด้ามนี้สร้างความเจ็บปวดจนใบหน้าของพวกเขาซีดเผือด

พวกเขามองมู่จิ่นด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ ก่อนจะตะโกนเสียงดัง “ศิษย์...พี่มู่จิ่น ！”

ในเมื่อยอมรับแล้ว มู่จิ่นก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังอีกต่อไป เขาวางมือพลางมองศิษย์น้องสองคนที่ถูกกดให้คุกเข่าลงพื้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย “พวกเจ้าอย่าได้โทษข้าเลย หากข้าไม่ขว้างหอกออกไป เกรงว่าพวกเจ้าคงฆ่าข้าไปแล้ว”

เสียงหอกสองด้ามในระยะประชิดทำให้ความเหนื่อยล้าของโย่วควนหายเป็นปลิดทิ้ง มีพลังเปี่ยมล้นขึ้นมาทันที

โย่วควนมองสองคนนั้นด้วยสีหน้าเย็นเยียบ “มู่จิ่น หยุดพูดจาเหลวไหลกับพวกเขาได้แล้ว”

“มู่จิ่น สำนักหมิงเซียนดีกับเจ้า！เหตุใดเจ้าถึงหักหลังเหล่าศิษย์สำนักและเซียวเฉวียนได้ลงคอ? มิหนำซ้ำยังทำร้ายเรา?” สองคนนั้นตำหนิมู่จิ่นด้วยความแค้นเคือง

ยังไม่ทันที่มู่จิ่นจะเอ่ยปาก โย่วควนก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “จะว่าไปแล้วก็น่าขันยิ่งนัก นกที่ดีจะรู้จักเลือกกิ่งไม้พำนักนอน คนควรเลือกคบคนที่ดีเช่นกัน มู่จิ่นรักใครก็จะติดตามคนนั้น พวกเขาจะสนใจทำไม?”

“นักปราชญ์อย่างพวกเจ้า ไม่โผล่หัวมาสักคนในตอนที่สำนักหมิงเซียนถูกทำลาย พวกเจ้ามุ่งมั่นจะติดตามเขาจนโงหัวไม่ขึ้น” โย่วควนไม่พอใจ และพูดต่อ “พวกเจ้าคงไม่เห็น คนที่ทอดทิ้งนักปราชญ์ไม่ได้มีแค่มู่จิ่นเพียงลำพัง ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าคงไม่มากันแค่สามสิบคนนี้หรอก”

กล่าวจบ โยว่ควนก็แสยะยิ้มเย็นชา ก่อนจะเอ่ยถามทั้ง ๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้ว “คนของพวกเขาเปลี่ยนใจแล้วใช่หรือไม่?”

ประโยคนี้ล้วนทิ่มแทงใจคนในสำนักหมิงเซียนกันทั้งนั้น คนสำนักหมิงเซียนต่างพูดไม่ออก ได้แต่จ้องเขม็งไปยังโย่วควนด้วยความขุ่นเคืองหมองใจ

“จ้องอะไรนักหนา รู้แล้วก็รีบไสหัวออกไปสิ เกิดนายท่านโกรธเคืองขึ้นมา พวกเขาอยากจะหนีคงหนีไม่ทันเอาเสียนะ” พอเห็นคนพวกนี้โย่วควนก็อดโกรธไม่ได้

โย่วควนโกรธทุกคนที่ปริปักษ์กับเซียวเฉวียน

แม้ว่าโย่วควนจะทะเลาะไม่เคยชนะเซียวเฉวียน แต่โย่วควนช่วยเซียวเฉวียนด่าคนได้

ก่อนหน้านั้นโย่วควนค่อนข้างเก็บตัว ไม่ชอบพูด ระวังตัวต่อเซียวเฉวียนมาก

แต่หลังจากที่ติดตามเซียวเฉวียนมาซินเจียง โยว่ควนได้ใช้เวลากับเซียวเฉวียนมากขึ้น เซียวเฉวียนก็เป็นศิษย์ร่วมสำนักที่ใจกว้าง ยามมีอันตรายเขามักจะอยู่หน้าโย่วควนเสมอ

เจ้านายเช่นนี้ โย่วควนจะไม่ซาบซึ้งใจได้อย่างไร

การได้เจอกับเจ้านายแบบนี้ นับว่าเป็นความโชคดีที่สุดในสามโลกดั่งบทละครที่เคยว่าไว้

ด้วยเหตุนี้ โย่วควนจึงเชื่อใจเซียวเฉวียน

เขาเหมือนกับเหมิงเอ้า กลายเป็นแฟนตัวยงของเซียวเฉวียน คอยช่วยเหลือเซียวเฉวียนอย่างสุดกำลัง

ความกล้าได้กล้าเสียของโยว่ควนทำให้มู่จิ่นเปิดโลก คาดไม่ถึงว่าองค์ชายผู้อ่อนโยนคนนี้เวลาไม่ชอบหน้าใครถือว่าเอาเรื่องเช่นกัน

ศักยภาพของเซียวเฉวียนก็เรื่องหนึ่ง แม้ว่าโย่วควนคนนี้จะสู้ไม่ได้ แต่พอได้ยินมาว่าเป็นนักเขียนบทที่มีความสามารถ วันนี้เขาได้แสดงความสามารถอันน่าทึ่งออกมาแล้ว

คนแบบนี้เป็นที่ชื่นชอบอย่างยิ่งในสมัยปัจจุบัน

ทางนี้มู่จิ่นจัดการสองคนนี้ด้วยอาวุธสมัยใหม่อย่างง่ายดาย แต่เซียวเฉวียนยังไม่วางใจ

ช่วงเริ่มต้น เซียวเฉวียนสู้กับพวกเขา เหมือนกับเล่นของเล่น เซียวเฉวียนหลบเลี่ยงการโจมตีของพวกเขาอย่างง่ายดาย

แต่พอสู้ไปสู้มาพวกเขาเหมือนปีศาจอย่างไรอย่างนั้น พวกเขาต่างโจมตีเซียวเฉวียนอย่างบ้าคลั่ง กระบวนท่าก็ยังเป็นระบบระเบียบ เซียวเฉวียนอดแปลกใจอยู่เงียบ ๆ ในใจไม่ได้ ว่ากันว่ากระบวนท่าจากสำนักที่มีชื่อเสียงจะไม่ทิ้งร่องรอยให้สืบหาได้ไม่ใช่หรือ?

กระบวนท่าของทั้งยี่สิบแปดคนตรงหน้าเหมือนจะทิ้งร่องรอยให้สืบหาทั้งยังวุ่นวายไม่น้อย เวลานี้เซียวเฉวียนหาพิรุธไม่เจอ จึงถูกพวกเขาพาตัวไป

ไม่ว่าเซียวเฉวียนจะไวต่อความรู้สึกแค่ไหน ก็ทำได้แค่หลบเลี่ยงการโจมตีของพวกเขาได้บ้าง เซียวเฉวียนไม่อาจโต้ตอบกลับไปได้

อีกอย่างการเคลื่อนไหวของทั้งยี่สิบแปดคนนั้นเร็วขึ้น ได้ยินเพียงเสียงลมระลอกแล้วระลอกเล่าดังขึ้นในหูของเซียวเฉวียน เงาดำแฉลบผ่านหน้าไปเงาแล้วเงาเล่า เร็วชนิดที่ว่าหลบไปอยู่อีกด้านได้ทันทีที่เซียวเฉวียนลงมือ

ปืนกลมีการควบคุมจากระยะไกล

คนสำนักหมิงเซียนมองเซียวเฉวียนแบกของที่มีสีดำวิ่งไปยังทะเลทราย คิดว่าเซียวเฉวียนคิดหนี จึงทยอยไล่ตามไป

เซียวเฉวียนตั้งปืนกลในทะเลทราย รอให้ทั้งยี่สิบแปดคนวิ่งไล่ตามมาราวกับเหาะกลุ่มนี้วิ่งเข้าหาลูกปืนเอง

เซียวเฉวียนมองพวกเขาที่ค่อย ๆ ปรากฏตัวในรัศมีกระสุนปืน เตรียมความพร้อม รอให้พวกเขาเข้าใกล้ระยะประชิดตัว เซียวเฉวียนก็จะทำการกราดยิง พวกเขาต้องคุกเข่าลงตรงหน้าเซียวเฉวียน

พอเห็นพวกเขาเข้าใกล้...

มา ！

หนึ่ง ！

สอง！

สาม！

“ปัง ๆๆๆ ！”

เซียวเฉวียนกราดยิงทันที ปืนกลกราดยิงขาของพวกเขาอย่างบ้าคลั่ง

“ตึง ๆๆๆ ！”

เซียวเฉวียนฆ่าคนสำนักหมิงเซียนที่ไม่ทันได้เตรียมตัว ซึ่งคนสำนักหมิงเซียนเองก็ยังไม่รู้ตัว ความเจ็บปวดระลอกหนึ่งได้ขยายมาจากขา จากนั้นก็ล้มหน้าทิ่มทะเลทรายด้วยสีหน้าเวทนา เจ็บปวดอย่างขีดสุด

เจ็บใจนัก！

ทำไมเซียวเฉวียนถึงได้มีอาวุธเช่นนี้?