ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1082

พวกเขาเคยเห็นปืนกลของมู่จิ่นและมู่เวยมาก่อน แต่ไม่เคยเห็นอาวุธในมือของเซียวเฉวียนมาก่อน

ระดับความประหลาดใจของพวกเขาไม่น้อยไปกว่าคนยุคใหม่ที่เห็นมนุษย์ต่างดาวนอกโลก

ทว่าปฏิกิริยาตอบสนองของคนสำนักหมิงเซียนนั้นไวต้องความรู้สึก แม้ว่าจะยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเห็นกระสุนปืนที่พุ่งเข้ามาหาพวกเขา คล้ายกับมีดบินในสายตาของพวกเขา ก็พากันหลบเลี่ยง

แต่พวกเขาหลบได้เพียงระลอกแรก กลับหลบไม่พ้นในระลอกที่สอง ปืนกลนั้นกราดยิงอย่างบ้าคลั่ง ระดับความเร็วของกระสุนปืนไวยิ่งกว่ามีดบินเสียอีก มีคนโดนยิงในระหว่างการหลบเลี่ยง

คนโดนยิงสาบแช่งอยู่ในใจด้วยความเจ็บปวด แม่งเอ๊ย นี่มันอะไรกันเนี่ย ถึงได้โจมตีพวกเขาไม่หยุดเช่นนี้?

ไอ้เศษสวะอย่างเซียวเฉวียนผลิตอาวุธแบบนี้ออกมาได้อย่างไร?

ความเจ็บปวดจากการโดนยิงรุนแรงกว่าโดนมีดหลายเท่า

พวกเขามองตัวประหลาดอย่างเซียวเฉวียนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ

ใช่ นักปราชญ์พูดถูกต้อง เซียวเฉวียนแปลกยิ่งนัก ไม่อย่างนั้นเหตุใดพวกเขาถึงไม่มีอาวุธที่ไม่เคยเห็นมาก่อนด้ามนั้น?

เซียวเฉวียน ต้องตาย！

แต่พวกเขาบาดเจ็บแล้ว แม้แต่ยืนก็ยังไม่ไหว อย่าว่าแต่จะฆ่าเซียวเฉวียนเลย

ความหวังเดียวที่จะฆ่าเซียวเฉวียนได้คือคนที่ยังไม่ได้รับบาดเจ็บ

แต่คนที่ไม่บาดเจ็บเหลือเพียงสามคนเท่านั้น คนพวกนั้นมัวแต่ปกป้องตัวเอง ไม่ว่างมาสนใจพวกเขาหรอก

สามคนนี้มีไวต่อความรู้สึกมาก ในระยะเวลาเพียงสั้น ๆ พวกเขาได้ค้นพบกฎบางอย่างของปืนกล

พวกเขาพบว่าปืนกลชนิดนี้จะกราดยิงอย่างคงที่ พวกเขาจึงถือโอกาสกระจายตัวอย่างรวดเร็วในขณะที่ปืนกลเบี่ยงไปทางอื่น จากนั้นก็พุ่งเข้าประชิดตัวเซียวเฉวียนอีกก้าวหนึ่ง

แค่คิดว่าเซียวเฉวียนต้องโชคร้าย คนที่บาดเจ็บก็พากันลืมความเจ็บปวดบนร่างกายเป็นปลิดทิ้ง สีหน้าความเจ็บปวดเมื่อครู่ถูกความตื่นเต้นที่จะได้ชนะเข้ามาแทนที่

เวลานี้ สีหน้าของเซียวเฉวียนที่พวกเขาเห็นได้เปลี่ยนไป เซียวเฉวียนยืนตรง มือที่ถือปืนกลอยู่เริ่มคลายลงโดยไม่รู้ตัว

พวกเขาเดินท่องยุทธภพอยู่เสมอ จึงมักจะคุ้นชินกับการเคลื่อนไหวของเซียวเฉวียน นี่คือสีหน้าประหลาดใจและตกใจเมื่อสัมผัสได้ถึงศักยภาพของคู่ต่อสู้

เซียวเฉวียนประหลาดใจกับศักยภาพของพวกเขาสามคน เซียวเฉวียนคิดว่าตัวเองสู้พวกเขาไม่ได้

ฮ่า ๆ

โอกาสที่จะได้ชนะกลับมาแล้ว

หนึ่งในนั้นตะโกนขึ้นเสียงดัง “ฆ่าเซียวเฉวียน！”

เสียงตะโกนนี้ดึงดูดให้เซียวเฉวียน สร้างความฮึกเหิม

เซียวเฉวียนเพิ่งเห็นว่าทั้งสามคนใกล้ตัวเขาเข้ามาเรื่อย ๆ เขาจึงต้องออกโรงอีกเล็กน้อย จากนั้นก็พุ่งออกไปทันทีที่คิดได้

เวรเอ๊ย！

เดิมทีปืนกลของเซียวเฉวียนได้เปรียบ ฆ่าคนหมิงเซียนได้ในเสี้ยววินาที

เขาคาดไม่ถึงว่า คนโบราณทั้งสามคนนี้จะรู้จักหารหลบเลี่ยงกระสุนปืน

นี่คือเรื่องที่ไม่คาดฝันของเซียวเฉวียน

ต้องบอกก่อน แม้ว่านักปราชญ์จะไม่เข้าใจถ่องแท้ แต่สำนักหมิงเซียนก็พอมีช่องทาง ไม่อย่างนั้นคงฝึกฝนคนในสำนักให้มารับมือกับปืนกลเหล่านี้ไม่ได้

ทว่าตอนนี้เหลือเพียงสามคนแล้ว เซียวเฉวียนไม่ต้องใช้ปืนกลมารับมือก็ยังได้

หากเป้าหมายอยู่ใกล้เกินไป โอกาสที่จะชนะก็ไม่มากนัก

ดังนั้น เซียวเฉวียนจึงตะโกนอีกครั้งว่า “ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิ เก็บ！”

สิ้นสุดเสียง เซียวเฉวียนก็เขวี้ยงปืนกลขึ้นไปในอากาศ

ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิติดตามเซียวเฉวียนมานานแล้ว แขวนชีวิตไว้กับเซียวเฉวียนทุกย่างก้าว มันเปิดออกอย่างน่าเกรงขาม จากนั้นภายใต้การสังเกตของคู่ต่อสู้ แล้วเก็บปืนกลอย่างทะนงตน

ใช่ คนในสำนักที่บาดเจ็บเหล่านั้นมองภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งคุนหลุนเก็บปืนกลไปด้วยสีหน้าตกตะลึง

นี่มันอะไรกันเนี่ย?

คลายอาวุธได้ เก็บอาวุธก็ได้ แถมยังยืดหยุ่นได้

ทว่าเซียวเฉวียนไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตา

ในเมื่อให้โอกาสพวกเขาแล้ว พวกเขาไม่เอา งั้นก็เข้ามา

กลิ่นอายจิตสังหารรอบตัวของเซียวเฉวียนได้ทวีคูณขึ้น วินาทีที่เขาใช้กำลังภายใน เขาได้ปล่อยหมัดเบา ๆ ออกไป จากนั้นก็ซัดทั้งสามคนจนลอยละลิ่วออกไป

ทั้งสามคนเดินโซซัดโซเซอีกหลายก้าวกว่าจะกลับมายืนมั่นคง จากนั้นก็มองเซียวเฉวียนด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

เซียวเฉวียนเป็นแค่เศษสวะไม่ใช่หรือ?

ทำไมหมัดแค่เบา ๆ ถึงได้ซัดพวกเขากระจาย?

เวลานี้ ทุกคนต่างมองเซียวเฉวียนด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ วันนี้ได้เห็นเซียวเฉวียนที่ไม่ธรรมดา ในที่สุดพวกเขาก็รู้ว่าทำไมนักปราชญ์ถึงไม่สนใจสำนักหมิงเซียน มุ่งเน้นแต่จะฆ่าเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนพิสดารเพียงนี้ ศักยภาพก็ยังไม่ธรรมดาอีกด้วย

อย่าว่าแต่อคติเลย แค่ศักยภาพของเซียวเฉวียน ถ้าต้องสู้จริง ๆ สามคนนี้อยากฆ่าเซียวเฉวียน โอกาสชนะมีไม่มากนัก

เวลานี้ พวกเขาเข้าใจความหมายที่เสี่ยวชิงพูดแล้ว

แต่พวกเขาเป็นคนหมิงเซียน เป็นคนที่สวรรค์เลือกแล้ว พวกเขาต้องผดุงธรรมแทนสวรรค์ กำจัดเซียวเฉวียน

ในเมื่อมาแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลอะไรต้องถอยอีกแล้ว

“ฆ่า！” ทั้งสามคนฮึกเหิมอีกครั้ง พุ่งเข้าไปหาเซียวเฉวียนอย่างโกรธเคือง

เซียวเฉวียนส่งเสียง หึ “ดื้อรั้นยิ่งนัก”

ชนะเห็น ๆ พวกเขาสู้เซียวเฉวียนไม่ได้ พวกเขาก็ยังดึงดันจะขวาง กลับหลังหันไม่ได้แล้ว

เมื่อเห็นปลายดาบของทั้งสามคนกำลังจะถึงตัวเซียวเฉวียน เขาได้กระโดดถอยไปด้านหลังหลายสิบเมตร

ปลายเท้าของเขาตวัดขึ้น ก้อนหินขนาดสามนิ้วได้เด้งขึ้นฟ้า เซียวเฉวียนรับหินทั้งสามก้อนอย่างรวดเร็ว หลังจากที่เล็งเป้าแล้วก็ทำการขว้างออกไป หมายจะปลิดชีวิตของทั้งสามคน

ความเร็วขีดสุด เซียวเฉวียนไม่ยั้งมือแต่อย่างใด