ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1083

ในเมื่อสามคนนี้มีจิตสังหารต่อเซียวเฉวียน ไม่ฆ่าเซียวเฉวียนคงไม่ได้ ก้อนหินของเซียวเฉวียนเล่นงานพวกเขาจนลุกไม่ได้

ครั้งนี้เซียวเฉวียนมีจิตสังหรณ์หมายจะฆ่าสามคนนี้

ดื้อดึงเพียงนี้ คนที่อยากให้เซียวเฉวียนตาย เขาก็ไม่จำเป็นต้องเก็บไว้

แต่ผลลัพธ์กลับเหนือความคาดหมายของเซียวเฉวียน เห็นได้ชัดว่าเขาเล็งเป้าหมายสามคนนี้แล้ว แต่หินก้อนนั้นกลับพลาด ไม่โดนแม้แต่ปลายเสื้อของทั้งสามคน สุดท้ายก็ตกในทะเลทรายอย่างหมดแรง

ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?

เซียวเฉวียนเกิดความสงสัย

ทั้งสามคนยกกระบี่ขวางการโจมตีของก้อนหิน คาดไม่ถึงว่าหินก้อนหน้าไม่เพียงแต่ไม่เฉียดใกล้คอแล้ว ยังไม่เฉียดใกล้พวกเขาเลยสักนิด ดูท่าพวกเขาคงประเมินศักยภาพของเซียวเฉวียนสูงเกินไป

เวลานี้ความเชื่อมั่นของทั้งสามคนจึงกลับมา เซียวเฉวียนเชื่อพวกเขาอย่างเต็มเปี่ยม

คราวนี้เซียวเฉวียนต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

เพราะมีเสียงฝีเท้าจำนวนหนึ่งดังขยายมาจากด้านหลังของพวกเขา

ทั้งสามคนหันไปมองทันที นั้นคือคนของพวกเขา ทุกคนต่างถือดาบและกระบี่ จิตสังหารแผ่ขยายออกมาถึงตรงนี้

คนเจ็บเหล่านั้นได้รับยาระงับปวดที่พวกเขาติดตัวมาด้วยในทันทีที่ได้รับบาดเจ็บ

ยาเม็ดนี้ไม่ต่างอะไรกับยาแก้ปวดในยุคปัจจุบัน เป็นผลงานการวิจัยโดยมู่จิ่นอ้างอิงจากส่วนประกอบในยากแก้ปวดยุคใหม่ จากนั้นก็หาสมุนไพรมาพัฒนา

เนื่องจากความแตกต่างด้านสภาพแวดล้อมและเงื่อนไข กำหนดให้มู่จิ่นสร้างยาแก้ปวดเหมือนกับยุคปัจจุบันไม่ได้

ส่วนประกอบแตกต่างกัน ขั้นตอนการผลิตต่างกัน อุปกรณ์ในการกลั่นยาก็ต่างกัน ประสิทธิภาพเทียบไม่ได้กับปัจจุบัน

แม้ว่าประสิทธิภาพของยาเม็ดนี้จะรุนแรงสู้ปัจจุบันไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้ต่างกันมากนัก

แต่ยาเม็ดนี้ตกเป็นของย่าเหยียนหลังจากที่มู่จิ่นทำการวิจัยออกมาได้ไม่นาน หลังจากที่ย่าเหยียนได้ยานี้ไป ก็เริ่มผลิตมากขึ้น ด้านหนึ่งเพื่อคลายความเจ็บปวดให้กับคนไข้ชั่วคราว อีกด้านหนึ่งก็เพื่อให้ชาวหมิงเซียนที่มักจะเดินท่องยุทธภพได้นำติดตัวไปใช้ยามฉุกเฉิน

ตอนนี้ย่าเม็ดนี้ถูกใช้แล้ว ความเจ็บปวดตามร่างกายของคนเหล่านั้นได้รับการยับยั้งชั่วขณะ แม้ว่าจะยังเจ็บปวดบ้าง แต่พวกเขาก็กัดฟันสู้ บวกกับที่พวกเขาโกรธแค้นเซียวเฉวียนด้วย ความเจ็บปวดนี้สำหรับพวกเขาแล้วไม่นักหนาเท่าไหร่

พวกเขาคือคนที่สวรรค์คัดเลือกแล้ว พวกเขาจะต้องมุ่งหน้าต่อไป ฆ่าเซียวเฉวียนผู้พิสดารคนนี้ให้จงได้

“ฆ่า！” ทุกคนต่างพุ่งเข้าหาเซียวเฉวียน

พวกเขาเห็นศักยภาพของเซียวเฉวียนแล้ว แม้แต่ก้อนหินเซียวเฉวียนยังขว้างได้ไม่ดี จริง ๆ แล้วไม่ได้เก่งกาจเพียงนั้น

ครั้งนี้พวกเขาต้องการฆ่าเซียวเฉวียน

เมื่อเห็นทุกคนพุ่งตัวเข้ามา เซียวเฉวียนก็ได้แต่ขมวดคิ้ว ดูจากสถานการณ์นี้แล้ว วันนี้ถ้าไม่ใช่พวกเขาตายเซียวเฉวียนก็ต้องตาย

มาเถอะ！

กลิ่นอายจิตสังหารแผ่ขยายออกมาจากตัวของเซียวเฉวียน เช่นนั้นก็ต้องส่งเซียวเฉวียนไปลงนรกให้จงได้

ในเสี้ยวเวลานี้ ความเจ็บปวดเลือนรางแผ่ขยายมาจากหัวใจของเซียวเฉวียน

แต่เซียวเฉวียนคิดแค่จะกำจัดคนเหล่านี้ให้เร็วที่สุด ไม่ได้สนใจความผิดปกติที่ไม่ได้สำคัญนี้เท่าไหร่

เซียวเฉวียนตะโกนด้วยความโกรธเคือง “ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิ เอาระเบิดมือออกมา！”

ให้พวกเขาได้ลิ้มลองความร้ายกาจของอาวุธสมัยใหม่อีกครั้ง！

ระเบิดมือลูกหนึ่งถูกขว้างเข้าไปฝูงชน จากนั้นก็ปล่อยให้เป็นโชคชะตาฟ้าลิขิต

ต่อให้พวกเขาจะมีศักยภาพแข็งแกร่งเพียงใด

แค่ระเบิดเสียงเดียว พวกเขาก็ลงนรกไปอย่างง่ายดายแล้ว

เซียวเฉวียนฆ่าพวกเขาในคราวเดียว！

พอภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิได้ยินคำสั่งก็รีบโยนระเบิดมือให้เซียวเฉวียนทันที ในขณะที่เซียวเฉวียนเอื้อมมือออกไปรับระเบิดมือ ในใจของเซียวเฉวียนก็ปวดร้าวฉับพลัน

ไม่ว่าจะเป็นอะไร เนื่องจากมีประสบการณ์มาครั้งหนึ่งแล้ว ทุกคนจึงไม่กล้าบุ่มบ่าม ทยอยกันสบายตัวอย่างระแวดระวัง

หึ ๆ พวกเขาเชื่อว่าเซียวเฉวียนจะทำแผนชั่วสำเร็จ

ในตอนที่พวกเขาเห็นเซียวเฉวียนไม่ได้รับระเบิดมือลูกนั้น กลับกลายเป็นภาพวาดใบหนึ่งมารับแทน ใบหน้าของพวกเขาก็ปรากฏรอยยิ้ม พวกเขาวางใจลงระดับหนึ่ง

ไอหยา ต่อให้เซียวเฉวียนและระเบิดมือของเขานั้นร้ายกาจเพียงใด ดูท่าตอนนี้ ความเป็นไปได้คือเซียวเฉวียนต้องการตบตาพวกเขา ให้พวกเขาเครียดเท่านั้น

ทุกคนที่กำลังคิดว่าตัวเองเข้าใจตัวตนของเซียวเฉวียนแล้วรู้สึกว่าถึงเวลาที่พวกเขาจะต้องสร้างผลงานเสียแล้ว

“เหล่าพี่น้องข้า บุก！” สิ้นสุดเสียง คนสำนักหมิงเซียนเหล่านั้นต่างเตรียมการบุกพิชิตข้าศึก ตวัดกระบี่หมายจะปลิดชีวิตเซียวเฉวียน

ส่วนเซียวเฉวียนรู้ว่าจิตแห่งการฝึกตนขวางนักฆ่าเหล่านี้ เซียวเฉวียนจึงเปลี่ยนแผนการ บัดนี้เขาไม่ฆ่าคนเหล่านี้ด้วยตัวเอง รอให้มู่เจิ่นและโย่วควนมาถึง เวลาของคนเหล่านี้ก็สิ้นสุดแล้ว

เซียวเฉวียนไม่ไล่ตามคนเหล่านี้ ยังคงหลอกล่อพวกเขา จนพวกเขาหมดแรง

เซียวเฉวียนฝ่าคนเหล่านี้ออกมาอย่างง่ายดาย เมื่อเห็นอาวุธของพวกเขาเตรียมจะปลิดชีวิตของเซียวเฉวียน ขณะที่พวกเขาคิดว่าเอาชนะเซียวเฉวียนได้อีกฝ่ายก็แฉลบหนี ทำให้พวกเขาโจมตีความว่างเปล่า

มีหลายคนโดนกันเอง ทำให้คนกลุ่มนี้เกิดความไม่พอใจ คนบาดเจ็บก่อนหน้านั้นยิ่งโมโห พวกเขาเสียเปรียบให้เซียวเฉวียนมาแล้ว จึงอยากปลิดชีวิตของเซียวเฉวียน ปรากฏว่าพวกเขาไม่ได้แตะแม้แต่ปลายผมของเซียวเฉวียนด้วยซ้ำ

น่าโมโหยิ่งนัก！

เมื่อเห็นท่าทางโกรธของพวกเขา เซียวเฉวียนก็โพล่งออกไป “หึ คิดจะฆ่าข้าเพียงนี้ เปลืองแรงเปล่า ๆ”

ไม่เป็นการราดน้ำมันให้ไฟหรอกหรือ

เนื่องจากพวกเขามีความเชื่อมั่นในตัวเอง คิดว่าคำพูดของเซียวเฉวียนดูหมิ่นชาวหมิงเซียนและดูหมิ่นสวรรค์

ไร้เหตุผลสิ้นดี！

ชาวหมิงเซียนคือท่าเรือของพวกเขา สวรรค์คือแสงในใจของพวกเขา ไหนเลยจะยอมให้เซียวเฉวียนเศษสวะคนนี้มาดูถูกกันง่าย ๆ！