ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1085

เมื่อได้ยินเสียงระเบิด พวกคนที่กำลังจะหลบก็สายไปเสียแล้ว

“ปัง!”

เสียงดังสนั่น หมอกควันลอยฟุ้ง ไฟลุกโชน ฝุ่นสีเหลืองกระจายไปทั่ว

ทรายทะเลก็ระเบิดเป็นหลุมไม่ใหญ่ไม่เล็ก

“อึก!”

“อึก!”

“อึก!”

เสียงร้องครวญดังขึ้น

ร่างคนลอยไปมา

ในชั่วพริบตา พวกคนที่เต็มไปด้วยเจตนาฆ่าของสำนักหมิงเซียนก็นอนอยู่บนพื้น ตายบ้าง บาดเจ็บบ้าง มึนงงบ้าง

ยังมีบางคนที่สีหน้าเจ็บปวดครางฮึ่มฮั่มพยายามลุกขึ้น

ภาพที่เห็นช่างน่าสะพรึงกลัว

ก่อนหน้านี้ เซียวเฉวียนเคยเห็นฉากแบบนี้ในทีวี แต่ตอนนี้ได้สัมผัสด้วยตัวเองแล้ว ความรู้สึกนั้นแตกต่างออกไป ช่างน่าสะเทือนใจ

พลังทำลายล้างของระเบิดมือนั้นช่างน่ากลัว พลังทำลายล้างก็รุนแรง

ถ้าไม่ใช่เพราะพวกคนพวกนี้ดื้อรั้น เซียวเฉวียนก็ไม่อยากใช้อาวุธแบบนี้

แม้ว่าเซียวเฉวียนจะหลบอยู่ไกลๆ และปกป้องตัวเองด้วยบาเรีย แต่ก็ยังสามารถสัมผัสได้ถึงแรงกระแทกที่รุนแรงเมื่อระเบิดมือมันระเบิด

ในช่วงเวลานั้น มีความรู้สึกเหมือนโลกพลิกคว่ำ

เมื่อเห็นหมอกควันในทะเลทรายค่อย ๆ จางลง เซียวเฉวียนก็ถอยบาเรียออก มองด้วยสายตาเย็นชาไปยังพวกคนที่แพ้ของสำนักหมิงเซียน

เพราะมู่จิ่น เซียวเฉวียนจึงตั้งใจจะจบเรื่องนี้แค่นี้

งั้นแบบนี้ คงเป็นวิธีเดียวที่จะเตือนสำนักหมิงเซียนและนักปราชญ์ตลอดกาล ว่าเซียวเฉวียนไม่ใช่คนที่พวกเขาจะฆ่าได้ง่าย ๆ

ก็แค่นี้แหละ พวกเขาถึงจะจำบทเรียนอันเจ็บปวดนี้ได้เสมอ

นักฆ่าก็แค่ทำให้หัวขาด แต่สิ่งที่ทำให้คนเจ็บปวดสิ้นหวังยิ่งกว่าคือการตัดใจ สิ่งนี้ยิ่งทำให้นักฆ่าปวดใจกว่าการฆ่าพวกเขาทั้งหมด

ยิ่งไปกว่านั้น จิตใจแห่งการฝึกตนก็ไม่อนุญาตให้เซียวเฉวียนฆ่าคนพวกนี้ และคนที่สามารถแทนเซียวเฉวียนลงมือได้คือโย่วควน แต่โย่วควนไม่มีฝีมือ สิ่งนี้ก็อันตรายสำหรับโย่วควนเช่นกัน

และเซียวเฉวียนก็ไม่สามารถโยนระเบิดมือได้อีกแล้ว แบบนี้ก็สิ้นเปลืองทรัพยากรเกินไป

เซียวเฉวียนมีหอก แต่โย่วควนก็ใช้ไม่เป็น สอนแบบเร่งรัดก็คงไม่ทันแล้ว

เซียวเฉวียนผู้มีหูดีได้ยินเสียงกลุ่มคนกำลังรีบเร่งมาทางนี้ ดูเหมือนจะมีคนจำนวนมาก

ยังไม่รู้แน่ชัดว่าอีกฝ่ายเป็นมิตรหรือศัตรู และนี่คือซินเจียง เซียวเฉวียนทำร้ายคนของอีกฝ่ายบนดินแดนของพวกเขา เกรงว่าอีกฝ่ายจะไม่หาเรื่อง

สถานที่นี้ไม่ควรอยู่นาน

เซียวเฉวียนร่างหนึ่งวาบวาบและมุ่งหน้าไปยังโย่วควนและมู่จิ่น พวกเขาต้องรีบกลับไปที่โรงเตี๊ยมเพื่อรับต้นมันสำปะหลัง แล้วรีบออกจากหมู่บ้านพระจันทร์ก่อนที่กลุ่มคนจะมาถึง

ประการแรก จะช่วยประหยัดปัญหาได้มากมาย

ประการที่สอง เซียวเฉวียนก็ไม่ควรจะเสียเวลาที่นี่นานเกินไป เขาต้องรีบรับต้นมันสำปะหลังกลับไปที่ต้าเว่ยเพื่อโค่นล้มเว่ยเชียนชิวและกองทัพชาวยุทธ์แท้ และฆ่านักปราชญ์

ด้านนี้ มู่จิ่นและโย่วควนอยู่หลังเนินทราย ทั้งสองคนตกตะลึงกับระเบิดมือที่ระเบิดไปนาน มองดูความหายนะตรงหน้าด้วยความตกตะลึง นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว

“ไปกันเถอะ เรารีบกลับไปที่โรงเตี๊ยมแล้วเอาหน่อมันสำปะหลังแล้วออกจากหมู่บ้านพระจันทร์กัน “ ทั้งสองคนยังหูอื้ออยู่ ดังนั้นเมื่อเซียวเฉวียนพูดกับพวกเขา พวกเขาก็เห็นแค่ปากของเขาขยับ แต่พวกเขาไม่ได้ยินว่าเซียวเฉวียนพูดอะไร

“อะไรนะ? ท่านพูดอะไรนะ?” มู่จิ่นลุกขึ้นยืนเป็นคนแรก ตะโกนเสียงดัง กลัวว่าเซียวเฉวียนจะได้ยินไม่ชัด