ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1087

ต้องการฆ่าเซียวเฉวียนแบบไม่เสียดายชีวิตเลยหรือ?

มู่จิ่นอดจะขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้ คำพูดนี้จะฟังอย่างไรก็ประหลาด?

มู่จิ่นทราบความสามารถที่แท้จริงของศิษย์น้อง และเขาก็เคยเห็นความสามารถที่แท้จริงของเซียวเฉวียนด้วยเช่นกัน มู่จิ่นรู้สึกว่าอาศัยความสามารถที่แท้จริงของสองศิษย์น้องเขาแล้ว ต่อให้มีศิษย์น้องอีกสิบรายก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเซียวเฉวียน

ตอนนี้กลับมีคนผู้หนึ่งใช้ฝ่ามือหนึ่งทำร้ายเซียวเฉวียนจนบาดเจ็บปานนี้

สังหรณ์บอกกับมู่จิ่นว่า เรื่องนี้ต้องมีอะไรประหลาดบ้างแน่นอน!

“เซียวเฉวียน ระวังตัวหน่อย ข้าสงสัยว่าพวกเขากลืนยาประเภทหนึ่งที่สามารถปลดปล่อยพลังทั้งหมดของพวกเขาออกมาได้” มู่จิ่นเอ่ยเสียงเบาข้างหูของเซียวเฉวียน

มู่จิ่นพลันคิดขึ้นมาได้ว่า ก่อนหน้านี้เขาเคยเห็นบันทึกแพทย์ที่จดตัวยาที่ไว้ในสำนักหมิงเซียน

บนหนังสือลเมนั้น หลังจากที่คนกลืนยาประเภทนี้ลงไปแล้ว บาดแผลบนร่างกายของเขาก็พลันหายดี วรยุทธ์และกำลังภายในเองก็ทะยานขึ้นพรวดพราด ส่วนเวลาเคลื่อนไหวนั้นก็เหมือนผีก็ไม่ปาน ไร้เสียงไร้ร่องรอย

ทว่ายาประเภทนี้เองก็มีจุดอ่อนถึงตายอยู่เช่นกัน ก็คือครั้นตัวยาออกผลเมื่อไหร่ ผู้ที่กลืนมันเข้าไปนั้นก็จะได้รับผลกระทบชนิดไม่อาจรักษาชีวิตไว้ได้ ต่อให้เป็นเทพเซียนมาเองก็ช่วยไม่ได้ประมาณนั้น

เมื่อได้ยินมู่จิ่นเอ่ยแบบนี้ เซียวเฉวียนก็เข้าใจแล้ว มิน่าละ คนทั้งสองจึงแอบอยู่ข้างทางรอเซียวเฉวียน ส่วนตัวเซียวเฉวียนเองไม่ได้สังเกตเห็นสักนิด

เมื่อพูดเช่นนี้ขึ้นมาแล้ว เพื่อจะสังหารเซียวเฉวียน คนของสำนักหมิงเซียนใช้ทุกวิธีไม่เลือกด้วยซ้ำ

นี่ไม่ได้หมายถึงพร้อมจะตายไปร่วมกันกับเซียวเฉวียนหรือไร?

จิ๊ๆ!

เซียวเฉวียนกับพวกเขานั้นไม่ได้มีความแค้นล้ำลึกอะไรต่อกัน เพื่อนักปราชญ์ที่เกือบจะลงโรงและไม่สมควรถูกนับถือรายนั้น พวกเขากลับยอมทิ้งชีวิตวัยเยาว์ของตน การกระทำเช่นนี้คุ้มค่าแล้วหรือ?

ประเทศจีนมีประโยคหนึ่งพูดไว้เสียดี คนเราล้วนต้องตายกันทั้งนั้น จะหนักเท่าเขาไท่ซานหรือเบาดุจปีกนก

พวกเขาจะตายก็ควรจะตายอย่างมีความหมายสักหน่อย

ตามที่เซียวเฉวียนเห็นนั้น คนทั้งสองหากว่าตายไปเช่นนี้ก็เบากว่าปีกนกเสียจริง!

“หากว่าพวกเขาตาย ส่วนข้ากลับยังไม่ตาย เจ้าว่าพวกเขาจะศพกระตุกหรือไม่?” เซียวเฉวียนขบคิดอย่างจริงจัง

มู่จิ่นหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ขณะที่กลอกตามองเซียวเฉวียน จนเวลานี้แล้ว เซียวเฉวียนยังไม่ลืมเอ่ยหยอกเย้าสักสองประโยค

ประจวบเหมาะกับที่ทั้งสองคนได้ฟังคำพูดนี้เข้าพอดี ทั้งสองรายรู้สึกเหมือนถูกหมิ่นหยามอย่างรุนแรง พวกเขามองตากัน พลางกำหมัดแน่นพุ่งตัวไปหมายจะต่อยเข้าเซียวเฉวียนจากด้านหลังไปอีกสักสองหมัด

“อึก!” เซียวเฉวียนกระอักพลางอดทนต่อความเจ็บปวด

ท่านยายแกสิ พละกำลังของสองคนนี้มากล้นเหลือเกิน สองคนนี้ทุบจนอวัยวะภายในของเซียวเฉวียนแทบแหลกแล้ว เขาเจ็บจนกัดฟัน

และในเวลาเดียวกันนี้เอง เซียวเฉวียนก็รู้สึกถึงขุมความร้อนที่แผดเผาขึ้นมาภายในร่าง นั่นคือผนึกจูเสินที่ไม่ยอมหยุดราวี มันกำลังเป็นห่วงเซียวเฉวียน

“ไม่เป็นปัญหา” เซียวเฉวียนใช้กระแสจิตปลอบประโลมผนึกจูเสิน ตอนนี้คนมากเกินไป มันจะออกมาไม่ได้

ผลก็คือ ขุมพลังแผดเผาภายในร่างของเซียวเฉวียนนั้นหายไปโดยไร้ร่องรอย ผนึกจูเสินเองก็สงบนิ่งลงมา

“เซียวเฉวียน หลังจากสองหมัดนี้ผ่านไป เจ้ายังรู้สึกว่าพวกเราไม่มีพลังพอจะสังหารเจ้าอยู่อีกหรือไม่?” หนึ่งคนในบรรดานั้นมองเซียวเฉวียนด้วยท่าทางหาเรื่อง พูดไปแล้วเขาก็หันไปต่อยมู่จิ่นและโย่วควนอีกคนละหนึ่งหมัด ต่อยเสียจนคนทั้งสองส่งเสียงอึกด้วยความเจ็บปวดพร้อมกัน

หลังเสียการสนับสนุนจากโย่วควนและมู่จิ่นไปแล้ว เซียวเฉวียนก็ยืนไม่ติดที่อีก เขาล้มลงดังพรวดลงพื้น

ในเวลาเดียวกันที่ดวงอาทิตย์กำลังแขวนตัวกลางฟ้า ลำแสงอันรุนแรงส่องผ่านใบหน้าของเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนยื่นมือเข้าไปขวางแสงอาทิตย์ที่แยงสายตา

เซียวเฉวียนรู้สึกว่าหัวหมุนตาลาย

หลังจากรับฝ่ามือไปแล้วสองฝ่ามือ ว่ากันตามตรง เซียวเฉวียนเจ็บเสียจนขยับตัวไม่ได้แม้สักนิด

ทั้งสองคนมองเซียวเฉวียนจากด้านบน จากนั้นก็ใช้ขาข้างหนึ่งเหยียบลงบนหน้าเซียวเฉวียน พลางเอ่ยอย่างโอหังยิ่ง “ลุกขึ้นมา! หากมีปัญหาก็มาต่อยพวกเรานี่!”

พูดจบ เท้าข้างนั้นยังคงลูบไปบนใบหน้าของเซียวเฉวียนสองครั้ง เซียวเฉวียนเพียงแค่อยากเบนหัวหลบตามสัญชาติญาณ แต่พบว่าเขาไม่มีแรงเลย

“นายท่าน!” โย่วควนมองเซียวเฉวียนอย่างปวดใจยิ่ง เขาร้อนใจจนน้ำตาจะไหลออกมา

“ร้อนใจอะไร วางใจเถอะ เจ้ากับนายท่านของเจ้าสนิทกันมากใช่ไหม พวกเราจะทำให้เจ้าสมปรารถนาเอง สิ่งที่นายท่านของเจ้าเคยได้ลองมาก่อน ข้าจะให้เจ้าได้ลองเช่นกัน” หนึ่งในคนบวกนั้นหันมาบ้วนน้ำลายใส่โย่วควนหนึ่งครั้ง “ฮ่าๆๆ!”

มันช่างชั่วร้ายเกินไปแล้วจริงๆ!

พวกเขาเห็นสีหน้าของเซียวเฉวียนไม่ยินยอม แถมก่อนหน้าเซียวเฉวียนจะตายยังจะกล้าบอกว่าสำนักหมิงเซียนไม่มีปัญญาสังหารเขาเนี่ยนะ?

นี่มิใช่เซียวเฉวียนกำลังแอบด่าว่าสำนักหมิงเซียนไร้ความสามารถเป็นที่สุดหรือไร?

เซียวฉวียนถูกทำร้ายจนกระทั่งตัวเขาเองยังยืนไม่นิ่ง หรือว่าพวกเขาจะยอมให้เซียวเฉวียนหนีไปอย่างนั้นหรือ?

นี่กลับเป็นเรื่องที่น่าหัวเราะมากที่สุดในแผ่นดินทีเดียว!

ตอนนี้หากพวกเขาคิดจะฆ่าเซียวเฉวียนนั้นก็ง่ายดายประหนึ่งสังหารมดปลวก!

แต่ว่า เซียวเฉวียนบ้าระห่ำปานนี้ ให้เซียวเฉวียนตายง่ายดาย มิใช่ว่าจะทำให้มันสบายไปหน่อยหรือ?

พวกเขาต้องค่อยๆ ทรมานเซียวเฉวียน ให้มันได้ลิ้มรสความรู้สึกที่อยู่ไม่สู้ตาย

“หยุดนะ! นายท่านของข้าเป็นถึงราชครูแคว้นต้าเว่ย! เป็นคนสถานภาพสูงศักดิ์!” โย่วควนมองเท้าของคนผู้นั้นลูบไปบนหน้าของเซียวเฉวียนแล้ว เขาตะโกนออกมาพร้อมน้ำตา

แล้วมันยังไงกันหรือ?

คนผู้นั้นก็ไม่ได้หยุดการกระทำสักหน่อย

พวกเขารู้สถานะของเซียวเฉวียน นักปราชญ์พูดว่าเซียวเฉวียนยังคงเป็นราชครูของต้าเว่ยและราชบุตรเขยแคว้นซินเจียง

สถานะนั้นนับว่าสูงส่ง แต่ว่านักปราชญ์ยังเอ่ยเสริมทับประโยคหลังว่า ต่อให้คนสถานะสูงส่งเพียงไร ก็ยังต้องตายอยู่ดี

ของประหลาดในสายตาสวรรค์ สังหารสิ้น

พวกเขาไม่เห็นราชวงศ์แคว้นซินเจียงในสายตา คนเช่นราชครูของต้าเว่ยอย่างเซียวเฉวียนนี้ พวกเขาก็ย่อมไม่หวั่นเกรงเช่นกัน

อีกทั้ง คนตายก็ไม่อาจจะเอ่ยวาจาได้แล้ว ขอเพียงคนของสำนักหมิงเซียนไม่พูด ใครจะไปรู้ว่าเซียวเฉวียนจะตายในมือใคร?

คนทั้งสองคนเอาแต่ใจจดจ่อกับการขบคิดว่าจะทรมานหยามเหยียดเซียวเฉวียนเช่นไร จนหลงลืมมู่จิ่นไป