ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1089

ในเวลานี้ เสียงดังปังๆของปืนได้ดังขึ้น มู่จิ่นที่หยิบปืนกลับมาได้แล้วก็ยิงไปที่กลางหลังของชายผู้ที่แอบหยิบยานั้นได้สำเร็จ กระสุนได้พุ่งทะลร่างๆนั้น

พริบตาเดียว เลือดสีแดงก็ไหลอาบเสื้อของเขาทันที

"เจ้า!" คนที่ถูกกระสุนทะลุผ่านร่างไปหันกลับมามองด้วยความดุร้าย เอื้อมมือไปจับบาดแผลที่เลือดไหลอาบนั้น ขณะนั้นก็เดินไปทางมู่จิ่นด้วยความเกลียดชัง การเดินทุกก้าวของเขานั้นดูทรงพลังมาก นั่นทำให้มู่จิ่นตกใจขึ้นทันที

มือที่จับปืนของมู่จิ่นสั่นเทา ใบหน้าของเขาขาวซีดไปหมด เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ฆ่าคน

แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจมากขึ้นไปอีกก็คือ กระสุนได้เจาะทะลุร่างของเขาไปแล้ว มิหน่ำซ้ำก็ยังมีเลือดไหลออกมาอีกมาก แต่ยังเหมือนไม่มีอะไรเลยเกิดขึ้นกับเขาเลย ทุกก้าวเดินของเขายังทรงพลังมากขนาดนี้

ถ้าจะให้พูดจริงๆ ชายคนนั้นก็ควรจะเป็นศพสิถึงจะถูก!

มันเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร?

ฟันแทงไม่เข้างั้นหรือ?

มองชายผู้นั้นที่กำลังเข้าใกล้มู่จิ่นทีละก้าวทีละก้าว มู่จิ่นก็ยิ่งตกใจและได้เล็งปืนไปที่กลางใจของชายผู้นั้น กระสุนพุ่งไปยังร่างของเขาเช่นเดิม

แต่ชายผู้นั้นก็ไม่หวั่น ยังคงเดินหน้าต่อไป สีหน้าที่เคียดแค้นของเขาก็เพิ่มขึ้นมาก เขาเดินไปข้างหน้าอย่างไม่รีรอ แทบรอไม่ไหวที่จะฉีกร่างมู่จิ่นออกเป็นชิ้นๆ

มู่จิ่นถอยหลังไปตามสัญชาตญาณและลั่นไกออกไปอีกนัดหนึ่ง

แต่ใครจะไปคิดหล่ะ ชายคนนั้นไม่ได้ล้มลงแต่อย่างใด แถมยังได้เดินมาเร็วขึ้นอีกด้วย

วิ่ง!

มู่จิ่นได้แค่วิ่ง!

แต่พวกเขาไม่ได้ทิ้งเซียวเฉวียนและโย่วควน เขากลับสร้างที่กำบังขนาดใหญ่และมาอยู่ข้างๆเซียวเฉวียน จากนั้นยิงไปอีกนัดทันที ท้ายที่สุดกระสุนทะลุเจาะร่างก็จริง แต่ก็ไม่ได้ล้มลงแต่อย่างใด อีกทั้งกลับมองเซียวเฉวียนด้วยความเคียดแค้น “รนหาที่ตาย!"

เขาประมาทเกินไปแล้ว!

เขากล้าที่จะละเลยคนทรยศอย่างมู่จิ่น!

ได้ เขาต้องจัดการกับเซียวเฉวียน แล้วค่อยจัดการกับคนทรยศนี้เสีย ให้คนทรยศนี้ได้เห็นคนที่สนับสนุนเขาตายอย่างน่าสังเวชด้วยตาตัวเอง!

"ฮ่าๆๆ!"

ชายคนนั้นหัวเราะอย่างเย็นชา เขาก้มมาดึงคอเสื้อของเซียวเฉวียน แล้วโยนเซียวเฉวียนออกไปอย่างแรง “เซียวเฉวียน ไปตายซะ!"

ครั้งนี้ ชายคนนั้นได้ใช้แรงอย่างมหาศาล

หากครั้งนี้ เซียวเฉวียนไม่ตายก็ต้องพิการ

เซียวเฉวียนได้รับบาดเจ็บสาหัส กระดูกและอวัยวะภายในของเขารับแรงกระแทกอย่างมากและไม่สามารถที่จะลุกขึ้นมาได้อีกต่อไป

และแน่นอนว่านักปราชญ์นี้อยากกำจัดเซียวเฉวียนทิ้ง โอกาสรอดชีวิตของเขาก็เป็นศูนย์

ตอนนี้ ชายคนนั้นกำลังจะส่งเซียวเฉวียนกลับบ้านเกิด!

ได้เห็นเซียวเฉวียนถูกโยนออกไปต่อหน้าต่อตา มู่จิ่นและโย่วควนต่างก็อุทานขึ้นมาพร้อมกัน “เซียวเฉวียน!”

"นายท่าน!"

พวกเขาทั้งสองวิ่งเข้าไปในทะเลทรายพร้อมๆ กันและคุกเข่าลงต่อหน้าเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนหน้าขาวซีดจนน่าตกใจ ความเจ็บปวดกรีดลึกลงไปในกระดูก เขาอดไม่ได้ที่จะร้องออกมา มันทนไม่ได้จริงๆ ทำได้เพียงครางออกมาเบาๆ

เมื่อได้เห็นมู่จิ่นและโย่วควนมีสีหน้าที่กังวลแบบนี้ เซียวเฉวียนก็แสร้งหัวเราะออกมาและพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องกังวล”

นี่เป็นเพียงคำพูดปลอบใจของมู่จิ่น ความเป็นจริงเซียวเฉวียนเจ็บจนแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ตาของเขาเริ่มพร่ามัวขึ้นเรื่อยๆ เปลือกตาของเขาหนักอึ้ง ไม่สามารถยืนหยัดได้อีกต่อไป

"เซียวเฉวียน..."

"ลูกชายของข้า..."

"ศิษย์ของข้า... "

ในเวลานี้เซียวเฉวียนได้ยินเสียงเรียกจากเหวินเจี้ยวหยู้ เซียวเทียน ปีศาจกวี

เสียงนั้นสะท้อนเข้ามาในหูของเซียวเฉวียน

"ท่านพ่อ..."