ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1089

ในเวลานี้ เสียงดังปังๆของปืนได้ดังขึ้น มู่จิ่นที่หยิบปืนกลับมาได้แล้วก็ยิงไปที่กลางหลังของชายผู้ที่แอบหยิบยานั้นได้สำเร็จ กระสุนได้พุ่งทะลร่างๆนั้น

พริบตาเดียว เลือดสีแดงก็ไหลอาบเสื้อของเขาทันที

"เจ้า!" คนที่ถูกกระสุนทะลุผ่านร่างไปหันกลับมามองด้วยความดุร้าย เอื้อมมือไปจับบาดแผลที่เลือดไหลอาบนั้น ขณะนั้นก็เดินไปทางมู่จิ่นด้วยความเกลียดชัง การเดินทุกก้าวของเขานั้นดูทรงพลังมาก นั่นทำให้มู่จิ่นตกใจขึ้นทันที

มือที่จับปืนของมู่จิ่นสั่นเทา ใบหน้าของเขาขาวซีดไปหมด เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ฆ่าคน

แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจมากขึ้นไปอีกก็คือ กระสุนได้เจาะทะลุร่างของเขาไปแล้ว มิหน่ำซ้ำก็ยังมีเลือดไหลออกมาอีกมาก แต่ยังเหมือนไม่มีอะไรเลยเกิดขึ้นกับเขาเลย ทุกก้าวเดินของเขายังทรงพลังมากขนาดนี้

ถ้าจะให้พูดจริงๆ ชายคนนั้นก็ควรจะเป็นศพสิถึงจะถูก!

มันเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร?

ฟันแทงไม่เข้างั้นหรือ?

มองชายผู้นั้นที่กำลังเข้าใกล้มู่จิ่นทีละก้าวทีละก้าว มู่จิ่นก็ยิ่งตกใจและได้เล็งปืนไปที่กลางใจของชายผู้นั้น กระสุนพุ่งไปยังร่างของเขาเช่นเดิม

แต่ชายผู้นั้นก็ไม่หวั่น ยังคงเดินหน้าต่อไป สีหน้าที่เคียดแค้นของเขาก็เพิ่มขึ้นมาก เขาเดินไปข้างหน้าอย่างไม่รีรอ แทบรอไม่ไหวที่จะฉีกร่างมู่จิ่นออกเป็นชิ้นๆ

มู่จิ่นถอยหลังไปตามสัญชาตญาณและลั่นไกออกไปอีกนัดหนึ่ง

แต่ใครจะไปคิดหล่ะ ชายคนนั้นไม่ได้ล้มลงแต่อย่างใด แถมยังได้เดินมาเร็วขึ้นอีกด้วย

วิ่ง!

มู่จิ่นได้แค่วิ่ง!

แต่พวกเขาไม่ได้ทิ้งเซียวเฉวียนและโย่วควน เขากลับสร้างที่กำบังขนาดใหญ่และมาอยู่ข้างๆเซียวเฉวียน จากนั้นยิงไปอีกนัดทันที ท้ายที่สุดกระสุนทะลุเจาะร่างก็จริง แต่ก็ไม่ได้ล้มลงแต่อย่างใด อีกทั้งกลับมองเซียวเฉวียนด้วยความเคียดแค้น “รนหาที่ตาย!"

เขาประมาทเกินไปแล้ว!

เขากล้าที่จะละเลยคนทรยศอย่างมู่จิ่น!

ได้ เขาต้องจัดการกับเซียวเฉวียน แล้วค่อยจัดการกับคนทรยศนี้เสีย ให้คนทรยศนี้ได้เห็นคนที่สนับสนุนเขาตายอย่างน่าสังเวชด้วยตาตัวเอง!

"ฮ่าๆๆ!"

ชายคนนั้นหัวเราะอย่างเย็นชา เขาก้มมาดึงคอเสื้อของเซียวเฉวียน แล้วโยนเซียวเฉวียนออกไปอย่างแรง “เซียวเฉวียน ไปตายซะ!"

ครั้งนี้ ชายคนนั้นได้ใช้แรงอย่างมหาศาล

หากครั้งนี้ เซียวเฉวียนไม่ตายก็ต้องพิการ

เซียวเฉวียนได้รับบาดเจ็บสาหัส กระดูกและอวัยวะภายในของเขารับแรงกระแทกอย่างมากและไม่สามารถที่จะลุกขึ้นมาได้อีกต่อไป

และแน่นอนว่านักปราชญ์นี้อยากกำจัดเซียวเฉวียนทิ้ง โอกาสรอดชีวิตของเขาก็เป็นศูนย์

ตอนนี้ ชายคนนั้นกำลังจะส่งเซียวเฉวียนกลับบ้านเกิด!

ได้เห็นเซียวเฉวียนถูกโยนออกไปต่อหน้าต่อตา มู่จิ่นและโย่วควนต่างก็อุทานขึ้นมาพร้อมกัน “เซียวเฉวียน!”

"นายท่าน!"

พวกเขาทั้งสองวิ่งเข้าไปในทะเลทรายพร้อมๆ กันและคุกเข่าลงต่อหน้าเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนหน้าขาวซีดจนน่าตกใจ ความเจ็บปวดกรีดลึกลงไปในกระดูก เขาอดไม่ได้ที่จะร้องออกมา มันทนไม่ได้จริงๆ ทำได้เพียงครางออกมาเบาๆ

เมื่อได้เห็นมู่จิ่นและโย่วควนมีสีหน้าที่กังวลแบบนี้ เซียวเฉวียนก็แสร้งหัวเราะออกมาและพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องกังวล”

นี่เป็นเพียงคำพูดปลอบใจของมู่จิ่น ความเป็นจริงเซียวเฉวียนเจ็บจนแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ตาของเขาเริ่มพร่ามัวขึ้นเรื่อยๆ เปลือกตาของเขาหนักอึ้ง ไม่สามารถยืนหยัดได้อีกต่อไป

"เซียวเฉวียน..."

"ลูกชายของข้า..."

"ศิษย์ของข้า... "

ในเวลานี้เซียวเฉวียนได้ยินเสียงเรียกจากเหวินเจี้ยวหยู้ เซียวเทียน ปีศาจกวี

เสียงนั้นสะท้อนเข้ามาในหูของเซียวเฉวียน

"ท่านพ่อ..."

มู่จิ่นก็พูดที่ข้างหูของเซียวเฉวียนว่า “เขาเป็นมือขวาของกษัตริย์แห่งซินเจียง จู่ๆก็โผล่มาที่นี่อย่างกะทันหัน คงต้องเป็นคนกษัตริย์ส่งมาช่วยท่านแน่”

เซียวเฉวียนหันไปมองพลทหารนายนั้นด้วยความโกรธเคือง “ไม่จำเป็น”

สถานการณ์ในตอนนี้ ถึงแม้ว่าพลทหารนั้นจะไม่รู้ว่าคนที่นอนอยู่ในทะเลทรายนั้นคือ เซียวเฉวียน ในฐานะนายพล เมื่อมีสิ่งที่ส่อให้เห็นถึงการทะเลาะวิวาห์ พวกเขาก็ต้องรีบมาตรวจสอบที่นี่

และยิ่งไปกว่านั้น ชาวต้าเว่ยและซินเจียงต่างก็มีลักษณะที่ต่างกันออกไปอย่างชัดเจน มองเพียแวบเดียวก็รู้ได้ทันทีว่า เซียวเฉวียนและโย่วควนเป็นชาวต้าเว่ย

เป็นไปไม่ได้เลยที่นายพลจะจำไม่ได้

แต่พลทหารนั้นกลับเดินช้าลงอย่างเห็นได้ชัด ถ้าพลทหารตั้งใจจะช่วยเซียวเฉวียนจริงๆล่ะก็ คงไม่ทำเช่นนี้แน่

พลทหารนั้นมองที่คนจากสำนักหมิงเซียนสองคนนั้นและทั้งสองฝ่ายต่างก็สบตากันอยู่ เห็นได้ชัดว่าพวกเขารู้จักกัน

พิจารณาจากทั้งหมดนี้แล้ว เซียวเฉวียนก็รู้สึกว่าพลทหารแค่ผ่านหมู่บ้านพระจันทร์เท่านั้น

ในความเป็นจริง การคาดเดาของเซียวเฉวียนก็ไม่ได้ผิดพลาด

ท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมาย ในที่สุดนายพลนั้นก็เดินไปหาพวกเขาแล้วถามว่า “พวกเจ้าเป็นใคร ? มาทำอะไรที่นี่กันแน่?”

เซียวเฉวียนมองทหารนายนั้นแล้วคิดในใจว่า ทะเลาะวิวาห์กันอยู่ ชัดขนาดนี้ยังต้องถามอีกงั้นหรือ?

ขอพูดก่อนเลยว่า ถึงแม้ว่าพลทหารนั้นจะเป็นมือขวาของกษัตริย์ แต่ทักษะการแสดงของเขานั้นแย่มาก

“ตอบท่านนายพล พวกเรากำลังสั่งสอนนักต้มตุ๋นเพื่อหาความยุติธรรมอยู่พะยะค่ะ” หนึ่งในนั้นตอบด้วยความเคารพ

เมื่อโย่วควนได้ยินแบบนี้ ก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ขุ่นเคืองว่า “หลอกลวงอะไรกัน อย่ามาพูดมั่วซั่ว พวกเราชาวต้าเว่ย นายข้าเป็นราชครูแห่งต้าเว่ย ราชบุตรเขยแห่งซินเจียง พวกเจ้าก็รู้ตัวตนของเขาดีแต่ก็ยังอยากจะฆ่าเขาอีก”

"เจ้า เจ้ากำลังบิดเบือนความจริง" โย่วควนยิ่งพูดยิ่งโกรธ

ในสายตาของโย่วควน เซียวเฉซียนเป็นคนที่ดีมากที่สุด แต่พวกเขากลับบอกว่า เซียวเฉวียนเป็นคนที่ลักพาตัวมางั้นหรือ?

ไร้สาระ!

คาดไม่ถึงเลยว่า นายพลจะมองโย่วควนด้วยความเมินเฉย “กำเริบเสิบสานนัก! ข้าว่าคนที่กำลังพูดจาไร้สาระคงเป็นเจ้าใช่ไหม? ราชบุตรเขตแห่งซินเจียงจะมาอยู่ที่ทะเลทรายแบบนี้ได้อย่างไรกัน?”