ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1090

”ถูกต้อง พวกเจ้าคิดว่าแม่ทัพนี้หลอกเอาง่ายๆ งั้นหรือ ?” คนหนึ่งของสำนักหมิงเซียนจ้องมองโย่วควนอย่างแอบดีใจ พูดคล้อยตามคำพูดของแม่ทัพ ช่วยให้แม่ทัพเอาตัวรอด

เจตนาของแม่ทัพชัดเจน เขาจะไม่ยุ่งเรื่องนี้ และเขาไม่คิดจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย

งั้นดีมาก ! คนตรงหน้าเขาคือเซียวเฉวียน ถ้าแม่ทัพบอกไม่ใช่ก็ไม่ใช่แล้วกัน

ที่นี่คืออาณาเขตของภูมิภาคตะวันตก แม่ทัพเป็นคนสนิทของกษัตริย์แห่งภูมิภาคตะวันตก แม่ทัพยังไม่ยุ่งเซียวเฉวียนร้ายดียังไง เรื่องนี้ก็จัดการง่ายขึ้นมาก

เซียวเฉวียนก็ไร้ที่พึ่งพิงแล้ว

อะฮ่า !

ดูๆ แล้วฟ้าดินยังไม่อยากจะช่วยเซียวเฉวียน อยากให้เซียวเฉวียนตาย !

ตอนนี้ มู่จิ่นต้องยอมรับว่าเซียวเฉวียนวินิจฉัยได้แม่นยำมาก แต่มู่จิ่นยังคงมีความหวังนิดหนึ่งในตัวแม่ทัพ มู่จิ่นกล่าวด้วยความเคารพนอบน้อม "ท่านแม่ทัพ ข้าชื่อมู่จิ่นจากสำนักหมิงเซียน ข้าสามารถพิสูจน์ได้ว่าเขาก็คือ เซียวเฉวียน"

ขณะที่พูด มู่จิ่นชี้นิ้วไปที่เซียวเฉวียน

แม่ทัพเหลือบมองที่เซียวเฉวียนด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก แน่นอนเขารู้ว่าบุคคลนี้ก็คือเซียวเฉวียน ตอนเซียวเฉวียนมาถึงภูมิภาคตะวันตกใหม่ๆ ทำให้เกิดความวุ่นวายโกลาหลทั่วทั้งภูมิภาคตะวันตก

ในฐานะแม่ทัพของภูมิภาคตะวันตก แม่ทัพก็คงไม่พลาดที่จะอยากเห็นหน้าราชบุตรเขยแห่งภูมิภาคตะวันตกคนนี้

บอกตรงๆ เซียวเฉวียนมีร่างสูงใหญ่มีบุคลิกคู่บารมี หน้าตามีราศี ยังเป็นมหาราชครูแห่งต้าเว่ยตั้งแต่อายุยังน้อย เขาเป็นชายหนุ่มที่น่าเกรงขาม แม่ทัพก็ชื่นชมเซียวเฉวียนเป็นอย่างมาก

เมื่อมองทั่วแผ่นดินใต้ฟ้า ยังหาไม่มีบุคคลอื่นที่มีความสามารถเช่นนี้

ในสายตาของแม่ทัพ แม้แต่เจ้าชายหมิงเจ๋อ ก็เทียบเซียวเฉวียนไม่ได้

หมิงเจ๋อคาบกุญแจทองมาเกิด อยู่ดีกินดีมาตั้งแต่เด็ก เกิดมาพร้อมกับรัศมีของบุคคลสูงศักดิ์ ฉลาดเฉลียวและขยันเรียนรู้ ฝึกฝนทักษะมากมายจนเรียกได้ว่าเป็นมังกรหงส์เหินในหมู่มนุษย์

ก่อนที่แม่ทัพจะพบกับเซียวเฉวียน แม่ทัพเคยรู้สึกว่าหมิงเจ๋อเป็นบุคคลที่หายากในโลก

แต่เมื่อได้พบกับเซียวเฉวียน ตำแหน่งของหมิงเจ๋อในใจของแม่ทัพก็ถูกแซงข้ามหัวโดยเซียวเฉวียน หมิงเจ๋อไม่มีซึ่งพลังชีพปรับตัวตามอิสระราบเรียบจากภายในสู่ภายนอกในตัวของเซียวเฉวียน

พลังชีพนี้ทำให้แม่ทัพรู้สึกว่า ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกล้วนดูปกติธรรมดาในสายตาของเซียวเฉวียน

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เซียวเฉวียนใช้ชีวิตอย่างอิสระตามสบาย ประพฤติตนไม่อยู่กับร่องกับรอย

พฤติกรรมของเซียวเฉวียนทำให้แม่ทัพประหลาดใจมาก ขอถามหน่อย ลูกเขยคนไหนกล้าไปพบพ่อตาเป็นครั้งแรกโดยไม่มีอะไรติดไม้ติดมือเลย?

ยิ่งไปกว่านั้น พ่อตาของเซียวเฉวียนไม่ใช่คนธรรมดา เขาเป็นถึงกษัตริย์แท้ๆ แห่งภูมิภาคตะวันตก !

เซียวเฉวียนมาที่นี่ด้วยมือเปล่าต่อหน้าทุกคน มีเพียงต้นหญ้าโซมๆ ไม่กี่ต้น แก้วแหวนเงินทองไม่มีสักชิ้น

การกระทำของเซียวเฉวียนทำให้ผู้ชายหลายคนรู้สึกด้อยค่าไปเลย

คนที่เป็นเจ้าหน้าที่ในราชสำนักมานาน ต่างก็หวังว่าจะสามารถมีชีวิตเหมือนเซียวเฉวียน ใช้ชีวิตเป็นตัวของตัวเอง ใช้ชีวิตตามที่พวกเขารู้สึกว่าสบายใจยังไงก็ได้

แต่ในฐานะข้าราชบริพาร มีกฎเกณฑ์มากเกินไปที่จำกัดผูกมัดพวกเขา

ถึงแม้พวกเขาจะไม่ได้เป็นเจ้าหน้าที่ในราชสำนัก เป็นบุคคลธรรมดาสามัญ แม่ทัพก็รู้สึกว่าเขาก็ยังไม่อาจใช้ชีวิตอย่างเซียวเฉวียนได้

สามัญชนก็มีความกังวลเยี่ยงสามัญชน ฟืน ข้าว น้ำมัน เกลือ ซอส น้ำส้มสายชู ใบชา ต่างก็กวนใจพวกเขาได้

ก็เพราะประเด็นนี้ เซียวเฉวียนทำให้แม่ทัพชื่นชม และทั้งทำให้แม่ทัพอิจฉาอีกด้วย

ในสายตาของแม่ทัพ ผู้ชายทุกคนในโลกจะดำเนินชีวิตด้วยความระมัดระวังเช่นเดียวกับแม่ทัพถึงเป็นเรื่องปกติ คนอย่างเซียวเฉวียนนั้นเป็นโรคจิต เป็นคนฝืนธรรมเนียมประเพณี

คนยุคโบราณให้ความสำคัญกับธรรมเนียมประเพณี เรื่องจุกจิกหยุมหยิมเหล่านี้ฝังลึกอยู่ในใจของพวกเขา

ถ้ามีคนประพฤติผิดธรรมเนียม จะมองว่าบุคคลนั้นท้ายทายธรรมเนียมประเพณี ฝืนหลักเกณฑ์ธรรมชาติ

ในเมื่อเซียวเฉวียนมีสถานะพิเศษ เป็นมหาราชครูของต้าเว่ย ถ้าราชครูมาที่ภูมิภาคตะวันตกทำสิ่งนี้ ผู้คนคงสงสัยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ว่าเป็นพระประสงค์ของจักรพรรดิแห่งราชวงศ์ต้าเว่ย ภายใต้ครหาอาจยกระดับง่ายๆ ไปถึงระดับชาติและก่อให้เกิดปัญหาทางการเมือง

เรื่องพวกนี้ เซียวเฉวียนจะไม่รู้ได้อย่างไร ?

เขาจึงไม่กล้าก่อเรื่องทำร้ายเขาหมิงเซียนอย่างแน่นอน

ถึงป่านนี้แม่ทัพยังไม่รู้เลยว่า เป็นตัวเซียวเฉวียนที่ทำร้ายเขาหมิงเซียน แม้ไฟทั้งสองเซียวเฉวียนจะไม่ได้วางเพลิง แต่ก็แยกความเกี่ยวข้องออกจากเซียวเฉวียนไม่ได้

แม่ทัพก็มองดูเซียวเฉวียนที่นอนอยู่บนทะเลทรายด้วยความรังเกียจ ตอนนี้เซียวเฉวียนดูเหมือนคนไร้ค่า ไม่มีลักษณะที่ฮึดเหิมอย่างสิ้นเชิงเหมือนตอนที่เขามาถึงภูมิภาคตะวันตกใหม่ๆ

ไม่น่าเลย เซียวเฉวียน ชายหนุ่มผู้มีอนาคตสดใสจะต้องมาตายในต่างแดน เรื่องของชาวโลกนี้คาดเดาได้ยากจริงๆ

แบบนี้ถือว่าสวรรค์อิจฉาคนเก่งชาวโลกหรือเปล่า ?

แม่ทัพยกมุมปากยิ้มเยาะ จากนั้นมองไปที่มู่จิ่นแสร้งทำเป็นครุ่นคิด "มู่จิ่น ?"

มู่จิ่นพยักหน้า "ข้าเคยพบท่านแม่ทัพที่พระราชวัง "

ในขณะที่ช่วยเรียกคืนความทรงจำของแม่ทัพ มู่จิ่นก็ล้วงป้ายสัญลักษณ์ทองคำของเขาออกมาและมอบให้กับแม่ทัพ "นี่คือป้ายสัญลักษณ์ของข้า ท่านแม่ทัพ ทุกสิ่งที่ข้าพูดเป็นความจริง "

แม่ทัพหยิบป้ายนั้นมาและมองดูทีหนึ่ง แล้วยื่นให้กับศิษย์สำนักหมิงเซียนที่ยืนอยู่ข้างเขา ถามอย่างใจเย็น "เจ้าจำสิ่งนี้ได้ไหม "

ศิษย์สองคนของสำนักหมิงเซียนมองหน้ากัน พยักหน้าและพูดว่า "มันเป็นป้ายสัญลักษณ์ของสำนักหมิงเซียนไม่ผิด"

“แต่ว่า เขาไม่ใช่คนของสำนักหมิงเซียนเรา ไม่รู้ว่าเขาได้ป้ายสัญลักษณ์นี้มาจากไหน แล้วมาแกล้งทำตัวเป็นคนของสำนักหมิงเซียน” หนึ่งในนั้นพูดอย่างหนักแน่น

“เจ้า !” เมื่อมู่จิ่นได้ยิน เขาโมโหจนตัวสั่น ศิษย์น้องคนนี้ทำไมมาบิดเบือนข้อเท็จจริงเช่นนี้ !

”ตอนนี้มีอะไรจะพูดอีกไหม ?” แม่ทัพมองดูมู่จิ่นอย่างเย็นชา พูดจบยังโยนป้ายสัญลักษณ์ทิ้งไป มันเป็นแค่เศษเหล็ก แม่ทัพบอกว่ามันใช้ได้ถึงใช้ได้ ไม่งั้นมันก็แค่เศษเหล็กชิ้นหนึ่ง !