ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1091

การกระทำของแม่ทัพนั้นชัดเจนขนาดนี้ มู่จิ่นจะโง่แค่ไหน ก็ต้องรู้เจตนาของแม่ทัพแล้ว

แม่ทัพนี้สมคบกับศิษย์น้องสองคนของมู่จิ่น จะฆ่าเซียวเฉวียนให้ตาย !

ตอนนี้ ไม่ว่ามูจิ่นจะพูดอะไรมากไปกว่านี้ ก็ไร้ประโยชน์

มู่จิ่นจึงอยู่นิ่งเงียบ

ให้ตายเถอะ !

คนถ่อยได้เปรียบ !

ไม่คิดว่ากษัตริย์แห่งภูมิภาคตะวันตกรับเลี้ยงหมาป่าตาขาวตัวใหญ่ขนาดนี้ไว้ตัวหนึ่ง !

มู่จิ่นยังสงสัยว่านักปราชญ์สามารถเข้าไปในพระราชวังภาคตะวันตกเพื่อหลอกหมิงเจ๋อไปสังหารเซียวเฉวียนได้ เพราะมีแม่ทัพคนนี้อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้

แต่ว่า นั่นไม่ใช่สิ่งที่มู่จิ่นควรกังวลในตอนนี้ ดูจากสถานการณ์ในปัจจุบัน สถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยต่อมู่จิ่นทั้งสามคนเป็นอย่างมาก ต้องรักษาชีวิตไว้ก่อน

แต่ดันศิษย์น้องสองคนของมู่จิ่นนั้นมีร่างเป็นอมตะ ปืนก็ยิงไม่ตาย

และเซียวเฉวียนผู้มีกำลังมากหลายก็เดี้ยงไปแล้ว

ทำยังไงดี !

มู่จิ่นร้อนใจเหมือนกับมดปีนขึ้นบนหม้อไฟ "เซียวเฉวียน หรือจะให้ตราจูเสิน......"

ให้ตราจูเสินขยี้คนพวกนี้ให้ตาย

ตอนนี้ พระอาทิตย์แรงมากจนทรายบนพื้นเดิมก็ร้อนจนแทบไหม้อยู่แล้ว เซียวเฉวียนยังนอนอยู่บนพื้นทราย ทั้งยังท่ามกลางแสงแดดที่แผดเผา

เซียวเฉวียนรู้สึกแห้งเกรียมไปทั้งตัว ริมฝีปากของเขาลอก และคอก็แห้งมากจนแทบพูดไม่ได้

ริมฝีปากของเซียวเฉวียนขยับ ต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะบีบสามคำออกมาได้ "ตราจูเสิน"

เมื่อได้ยินตราจูเสิน โย่วควนก็ร้อนใจ "เจ้านาย ทำไม่ได้"

เรื่องตราจูเสินแฝงอยู่ในร่าง เดิมทีมู่จิ่นและมู่เวยศิษย์พี่น้องรับรู้ก็เสี่ยงมากพออยู่แล้ว ตอนนี้มีคนมากมายอยู่ตรงนี้ หากปล่อยให้ตราจูเสินออกมา ให้คนพวกนี้เห็นเข้า เซียวเฉวียนก็จะปกปิดเรื่องตราจูเสินแฝงตัวไม่ได้อีกต่อไป

ถึงเวลานั้น เซียวเฉวียนจะกลายเป็นเป้าให้ทุกคนอย่างแน่นอน

บนโลกนี้จะไม่มีที่สำหรับให้เซียวเฉวียนอยู่ !

มู่จิ่นก็รู้ดีว่าปล่อยตราจูเสินออกมาต่อหน้าผู้คนจำนวนมากมีผลร้ายแรงแค่ไหน และเขาก็ไม่ต้องการให้เกิดอะไรขึ้นกับเซียวเฉวียน ชาวจีนฮวาเซี่ยคนบ้านเดียวกันคนนี้ ดังนั้นแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องของชีวิต มู่จิ่นก็ไม่อยากให้เซียวเฉวียนเดือดร้อนเพราะเขาพยายามรักษาชีวิตในครั้งนี้ ซึ่งจะก่อให้เกิดการฆ่าศัตรูมากยิ่งขึ้น

เมื่อตราจูเสินถูกปล่อยออกมา ให้ชาวโลกรู้ว่าเซียวเฉวียนเป็นพาหะของตราจูเสิน เส้นทางในอนาคตของเซียวเฉวียนก็จะลำบากขึ้นอย่างแน่นอน จะต้องเลียเลือดจากปลายมีดอยู่ทุกๆ วัน

ความเป็นอยู่ในมิตินี้เดิมทีก็ไม่ง่ายอยู่แล้ว ได้พบกับเซียวเฉวียนคนบ้านเดียวกันในจีนฮวาเซี่ยคนนี้ยากยิ่งกว่าอีก เขาจะคอยทะนุถนอมมัน มู่จิ่นจึงไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับเซียวเฉวียน

มู่จิ่นชะงักอยู่พักหนึ่งและถามต่อว่า "เรามีทางเลือกอื่นอีกไหม ?"

ตอนนี้ เซียวเฉวียนทั้งเหนื่อยและง่วง ร่างกายของเขาเจ็บปวดมากจนแม่เขาก็จำไม่ได้ เขาไม่มีแรงแม้แต่จะพูดด้วยซ้ำ หากไม่มีเสียงของเซียวเทียนและพวกมาปรากฏ กระตุ้นความเคียดแค้งในหัวใจของเซียวเฉวียนมาประคองชีวิตของเซียวเฉวียนไว้ น่ากลัวเซียวเฉวียนคงจะตายไปนานแล้ว

แต่ตอนนี้เซียวเฉวียนผู้บาดเจ็บซึ่งมีชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายต้องมากู้สถานการณ์ส่วนรวม

เซียวเฉวียนลำบากเกินไปจริงๆ !

ถึงตอนนี้ ได้แต่ลองดูแล้ว

เซียวเฉวียนฝืนฮึดเปล่งเสียงในใจ "ตราจูเสิน เจ้าเลียนแบบเสียงของข้าและพูดตามความปรารถนาของข้า"

"ได้เลย"

ตราจูเสินตอบด้วยเสียงเบาๆ จากนั้นเลียนแบบเซียวเฉวียนแล้วยิ้มเยาะ "สรุปว่า ท่านแม่ทัพเห็นคนจะตายแต่ไม่คิดช่วยแล้วหรือ ?"

เสียงนั้นไม่เบา พอให้ผู้ที่อยู่ในที่เกิดเหตุได้ยิน

พอเสียงนี้ออกมา แม่ทัพก็ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด เซียวเฉวียนใจกล้ามาก มาเปิดเผยเจตนาของแม่ทัพต่อที่สาธารณะ !

ถึงแม้แม่ทัพจะหมายความตามที่เขาพูดทั้งต่อหน้าและลับหลัง ทุกคนรู้ก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่ถูกเซียวเฉวียนแฉให้เห็นภาพออกมาชัดเจนก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

เมื่อได้ยินมาถึงจุดนี้ ดวงตาของแม่ทัพก็สั่นเทา เซียวเฉวียนพยายามหว่านความไม่ลงรอยกันระหว่างเขากับลูกน้องของเขา ตอนนี้แม่ทัพอยากใช้มือบีบคอเซียวเฉวียนตายให้ได้ !

แต่ยิ่งแม่ทัพอยากบีบคอเซียวเฉวียนมากเท่าไร เขาก็ยิ่งทำอย่างนั้นไม่ได้

การสังหารเซียวเฉวียนต่อหน้าทหารจำนวนมากในเวลานี้จะตกอยู่ในแผนของเซียวเฉวียน ทหารจะคิดว่าแม่ทัพเสียหน้าจนโมโหและต้องการฆ่าเซียวเฉวียนเพื่อปิดปาก แล้วเกิดใจระแวงในตัวแม่ทัพ

ต้องบอกเลยว่า เซียวเฉวียนฉลาดมาก

แต่น่าเสียดาย ไม่ว่าเซียวเฉวียนจะฉลาดแค่ไหน แต่ชะตากรรมเขาไม่ดี มาข้องแวะสำนักหมิงเซียนเข้าจึงทำให้โชคชะตาเขาไปไม่รอด !

หากยังอู้อยู่ตรงนี้ต่อไป ไม่รู้ว่าเซียวเฉวียนจะพูดอะไรที่ไม่เป็นผลดีต่อแม่ทัพอีก

ถึงอย่างไร เซียวเฉวียนตอนนี้ก็คงอยู่ไม่รอดแล้ว แม่ทัพสามารถกลับไปได้อย่างสบายใจ แต่ก่อนที่เขาจะกลับไป เขายังต้องแสดงละครให้ครบฉากก่อน

“ข้าขอถามเจ้าสองคน พวกเจ้าเห็นท่านราชบุตรเขยไหม ?” แม่ทัพถามศิษย์สำนักหมิงเซียนสองคนนั้นโดยอดกลั้นความโกรธแค้นไว้

ศิษย์สำนักหมิงเซียนทั้งสองรู้ดีอย่างชัดเจน เข้าใจเจตนาของแม่ทัพอย่างแน่นอน ทั้งสองคนจึงส่ายหัวแล้วบอกว่า "ไม่เห็น พวกเรารู้จักท่านราชบุตรเขย หากเราได้เห็น ก็คงรายงานท่านแม่ทัพไปนานแล้ว "

“ถ้างั้น ข้อมูลของสายลับคงผิดพลาด” แม่ทัพกล่าวอย่างเฉยเมย

พอได้แสดงละครดังกล่าว แม่ทัพก็มีคำอธิบายให้คนของเขาได้ ถ้าเขากลับไปทูลรายงานที่วัง ก็มีลูกน้องเป็นพยานให้ กษัตริย์จะไม่เชื่อว่าเซียวเฉวียนไม่อยู่ที่หมู่บ้านเยว่หยาก็ต้องเชื่อ

สำหรับเซียวเฉวียน ก็ปล่อยให้ศิษย์สำนักหมิงเซียนสองคนนี้ไปทรมานอยู่ที่นี่แหละ !

ฮึ !

“พวกเราไป !” แม่ทัพออกคำสั่ง แล้วหันหลังนำทางออกไปจากที่นี่

ทหารที่ติดตามแม่ทัพอยู่ข้างๆ หันตัวตามและถามด้วยความสับสน "ท่านแม่ทัพ เราจะกลับไปอย่างนี้แล้วหรือ ? ผู้น้อยเห็นว่าสองคนที่อ้างว่ามาจากสำนักหมิงเซียนก็ดูน่าสงสัย มีรูหลายรูเจาะทะลุบนร่างกายของพวกเขานะ”

คนปกติถูกเจาะหนึ่งรูก็ตายแหงแก๋แล้ว แต่คนสองคนนั้นยังยืนได้อยู่ดีๆ ไม่แปลกหรือ ?

”เป็นไปได้ไง เจ้าตาฝาดแล้ว” แม่ทัพเดินไปข้างหน้าพลางบอกปัดคำพูดของผู้ใต้บังคับบัญชา “เอาล่ะ พวกเรารีบกลับไปเร็วๆ ฝ่าบาทยังทรงรอพวกเรากลับไปรายงานอยู่”