ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1092

แม่ทัพยังพูดเช่นนั้น ทหารคนนั้นก็ได้แต่เดินติดตามแม่ทัพไปด้วยความสงสัย

เมื่อเห็นกองทัพใหญ่เคลื่อนออกไปไกล เซียวเฉวียนและพวกก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกในที่สุด ขอให้แม่ทัพจากไป ที่นี่ก็เหลือศิษย์สำนักหมิงเซียนสองคนที่เป็นคนนอกแล้ว เซียวเฉวียนจะได้สะดวกดำเนินการ

พวกของแม่ทัพจากไป ศิษย์สำนักหมิงเซียนสองคนนั้นก็โล่งอกเช่นกัน

ประการแรก พวกเขากลัวว่าแม่ทัพจะเปลี่ยนใจและช่วยเหลือเซียวเฉวียน

แม้ว่าพวกเขาจะไม่เห็นราชวงศ์ของภูมิภาคตะวันตกอยู่ในสายตา แต่นั่นเป็นความรู้สึกส่วนตัว ต่อภายนอก พวกเขาไม่เคยกล้าที่จะแสดงออก เพราะสำนักหมิงเซียนต้องการสร้างความประทับใจที่ดีในหมู่ประชาชน พวกเขาต้องการจิตใจของประชาชน

ฉะนั้น หากแม่ทัพยืนกรานที่จะช่วยเซียวเฉวียน ศิษย์สำนักหมิงเซียนทั้งสองนี้ก็ไม่กล้าไปห้าม

ประการที่สอง ศิษย์สำนักหมิงเซียนทั้งสองก็กลัวว่าแม่ทัพจะสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติของพวกเขา ถึงแม้พวกเขาจะขยับเสื้อผ้ามาปกปิดแผลลูกกระสุนแล้ว แต่ก็มีหูตามากมายในกลุ่มของแม่ทัพ ไม่รับประกันว่าอาจมีคนเห็น

เมื่อเห็นแม่ทัพไปไกลแล้ว พวกเขาใจแทบจะโดดออกมาข้างนอก กลัวว่าแม่ทัพจะย้อนกลับมาตรวจดูร่างกายพวกเขาและตรวจสอบดูบาดแผลของพวกเขา

สองคนนี้เก็บซ่อนความลับที่ไม่มีคนรู้ของสำนักหมิงเซียน พวกเขาถูกปืนยิงหลายครั้งแต่ไม่ตายเป็นเพราะพวกเขาได้กินยาซึ่งไม่เพียงแต่จะกระตุ้นศักยภาพของร่างกายพวกเขาเท่านั้น แต่ยังกระตุ้นการกลายพันธุ์ของร่างกายอีกด้วย

นักปราชญ์บอกพวกเขาว่าหลังจากที่พวกเขากินยา ถ้าร่างกายของพวกเขาไม่ได้รับอันตรายจากพลังภายนอก เมื่อยาหมดฤทธิ์ พวกเขาจะตายไปอย่างมีความสุข

แต่เมื่อร่างกายของพวกเขาได้รับบาดเจ็บ ร่างกายของพวกเขาจะสร้างระบบป้องกันโดยอัตโนมัติ ทำให้พวกเขากลายเป็นอมตะและจะอยู่ยงคงกระพัน

อย่างไรก็ตาม ความอยู่ยงคงกระพันต้องแลกมาด้วยค่าตอบแทน นั่นก็คือเมื่อเวลาผ่านไป ร่างกายของพวกเขาจะสูงใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ หน้าตาของพวกเขาจะกลายเป็นลักษณะคนก็ไม่ใช่ผีก็ไม่เชิง ดำไปทั้งตัว

ไม่เพียงเท่านั้น พวกเขาไม่จำเป็นต้องกินและหลับนอนอีกต่อไป พูดตรงๆ คือไม่กินอาหารเยี่ยงมนุษย์ชาวโลก พวกเขาจะกินพวกต้นไม้ดินโคลนแทน

ที่แย่ไปกว่านั้นคือเมื่อเวลาผ่านไป พวกเขาจะสูญเสียความสามารถในการคิด โดยเฉพาะในเวลากลางคืน พวกเขาได้แต่ยืนนิ่งๆ เหมือนก้อนหินก้อนหนึ่ง

พอถึงกลางวัน พวกเขาสามารถพึ่งพาแสงอาทิตย์มากระตุ้นพลังงานของร่างกาย แต่นั่นเป็นเพียงช่วยให้พวกเขาเคลื่อนที่ได้ไวดั่งกระแสลม บุกโจมตีศัตรูที่รบกวนพวกเขาเท่านั้น

คิดอยากได้มากกว่านี้ ไม่มีทางเป็นไปได้

ตอนนั้นพอสองคนได้ยิน ก็ตกใจจนเหงื่อแตก ให้ตายเถอะ มันน่ากลัวซะเหลือเกิน !

ดังนั้น ก่อนที่จะกินยานี้ เดิมทีพวกเขาคิดที่จะตายพร้อมกับเซียวเฉวียน พวกเขาไม่อยากอยู่ในลักษณะคนก็ไม่ใช่ผีก็ไม่เชิง

พวกเขาไม่ได้คิดเลยว่าเพราะความประมาทของพวกเขา ถูกมู่จิ่นนำพาไปบนเส้นทางที่ไม่มีวันหวนกลับ......

ตอนพวกเขาถูกปืนยิง ทั้งสองคนก็กลัวมาก พวกเขากลัวเรื่องในอนาคต ในที่สุดพวกเขาก็หนีไม่พ้นต้องมีชีวิตอยู่อย่างครึ่งคนครึ่งผี

ในเวลาเดียวกัน พวกเขาก็เกลียดชังมู่จิ่นเป็นอย่างยิ่ง มู่จิ่นเป็นคนที่ผลักดันพวกเขากับมือให้เข้าสู่เส้นทางที่ไม่มีวันหวนกลับ !

“เฮ้ย !” ทั้งสองออกเสียงคำรามด้วยความโกรธแค้นอย่างถึงที่สุดพร้อมกัน

เสียงฟังดูแปลกประหลาดน่าสยดสยอง

มู่จิ่นและโย่วควนตื่นเต้นมาก ต่างนั่งยองๆ และช่วยพยุงเซียวเฉวียนลุกขึ้น แต่ทั้งสองคนนี้ก็ไม่มีวิชาวิทยายุทธ์ติดตัว ทั้งได้รับบาดเจ็บ คิดจะช่วยพยุงเซียวเฉวียนลุกขึ้นก็เหนื่อยแรงพอสมควร

รวมกำลังของทั้งสอง รวมทั้งแรงที่สะสมได้จากการดูดนมวัยเด็ก ก็พยุงเซียวเฉวียนลุกขึ้นมานั่งได้อย่างทุลักทุเล

เห็นศิษย์สำนักหมิงเซียนสองคนเดินมาทางนี้ด้วยใบหน้าแยกเขี้ยว ยิ่งมายิ่งใกล้ โย่วควนและมู่จิ่นก็ร้อนใจจนมือสั่นสะท้านอย่างไม่อาจบังคับได้

“แรงอีกนิด !” มู่จิ่นส่งกำลังใจให้โย่วควน

ตะโกนส่งกำลังใจ ใครทำไม่เป็น ?

โย่วควนก็ไม่ยอมแพ้ "เจ้าก็แรงอีกนิดสิ"

พวกเขาทั้งสองทั้งทำงานหนักและร้อนใจ แค่แป๊บเดียวก็หายใจหืดหอบ มู่จิ่นถึงกับพึมพำ "แย่แล้ว เซียวเฉวียน เกรงว่าเราต้องจบกันที่ตรงนี้แล้ว"

ในตอนนี้เอง มู่จิ่นรู้สึกว่าร่างกายของเซียวเฉวียนร้อนขึ้นทั้งตัว เขาเห็นแสงสีแดงเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วไปรอบๆ ตัวเซียวเฉวียน นั่นเป็นตราจูเสิน

มู่จิ่นเคยเห็นตราจูเสินมาก่อน เขาจำมันได้