ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1094

เฉากุยไม่ได้อยู่ที่โรงเตี๊ยมพอดี เหล่าลูกจ้างก็ไม่อาจรั้งแขกที่เข้าพักเหล่านั้นไว้ได้ ดังนั้นแขกที่เข้าพักจึงเปิดแนบไป โดยที่ยังไม่ได้ชำระเงินให้แก่โรงเตี๊ยม

นับเป็นความเสียหายอันใหญ่หลวงสำหรับโรงเตี๊ยม

ดังนั้น เมื่อเฉากุยกลับมาถึงโรงเตี๊ยมหลังจากไปเที่ยวเล่นด้านนอก และพบว่าโรงเตี๊ยมเหลือเพียงอาคารที่ว่างเปล่า เฉากุยอดไม่ได้ที่จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ พร้อมพูดออกมาสองคำว่า “เซียวเฉวียน!”

เซียวเฉวียนก็คือตัวเฮงซวย!

หากไม่ใช่เพราะเซียวเฉวียน ลูกค้าเหล่านั้นจะหนีไปได้อย่างไร?

แง แง แง

เฉากุยพยายามต้อนรับบ่อเงินบ่อทองเหล่านี้อย่างดีที่สุด เพื่อให้พวกเขากินนอนเที่ยวอย่างสนุกสนาน เดิมทีที่คิดจะช้อนเงินก้อนโต จบเห่ละครานี้ ผู้คนหนีไปหมดแล้ว!

ความพยายามของเฉากุยล้วนเปล่าประโยชน์!

การทำธุรกิจครั้งนี้ เฉากุยขาดทุนยับเยิน!

เซียวเฉวียนที่ยังกลับไม่ถึงโรงเตี๊ยมจามขึ้นเสียงดัง เซียวเฉวียนบ่นพึมพำอยู่ในใจ “ใครกำลังบ่นคิดถึงข้ากันนะ? ต้องเป็นองค์หญิงที่คิดถึงข้าแน่นอนเลยสินะ?”

เมื่อคิดถึงองค์หญิงต้าถง ใจของเซียวเฉวียนก็อบอุ่นขึ้นมา

ตามการรายงานของไป๋ฉี่ องค์หญิงถูกย้ายยังที่ที่ปลอดภัยแล้ว คนรับใช้ของจางเคอก็ถูกฉินซูโหรวฆ่าปาดคอแล้ว แต่จางเคอกลับหนีไปได้

จางเคอเป็นผู้มีวิชาการต่อสู้ ทว่าจางเคอสามารถหนีไปได้ ไม่ใช่เพราะไป๋ฉี่พ่ายแพ้แก่จางเคอ แต่เป็นเพราะว่าเสวียนอวี๋ช่วยจางเคอไว้ได้

เพราะว่าไม่อาจสังหารจางเคอได้ ไป๋ฉี่ยังคงรู้สึกผิดมาก

“ขอเพียงองค์หญิงปลอดภัยก็พอ เรื่องอื่นรอข้ากลับไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน” เซียวเฉวียนปลอบใจไป๋ฉี่

เซียวเฉวียนไม่แปลกใจกับเรื่องนี้มากนัก อย่างไรก็ตามนักปราชญ์ไม่มีทางยอมแพ้จนกว่าจะฆ่าเซียวเฉวียนได้ เขาจะใช้ประโยชน์จากทุกคนที่เกลียดชังเซียวเฉวียน และยืมมือของพวกเขาในการกำจัดเซียวเฉวียน

ดังนั้นนักปราชญ์จึงส่งเสวียนอวี๋ไปติดตามทุกความเคลื่อนไหวของเว่ยเชียนชิวอย่างใกล้ชิด

ตามความเข้าใจที่เซียวเฉวียนมีต่อนักปราชญ์ นักปราชญ์จะต้องพบตัวจางเคอในระหว่างการเฝ้าติดตามเว่ยเชียนชิว และคิดว่าจางเคอเป็นคนที่มีประโยชน์ จึงให้เสวียนอวี๋ช่วยชีวิตจางเคอไว้

ท้ายที่สุด หากศัตรูของเซียวเฉวียนอีกหนึ่งคนร่วมมือกับนักปราชญ์ นักปราชญ์ก็จะมีโอกาสมากขึ้นที่จะเอาชนะเซียวเฉวียนได้

นักปราชญ์!

ความแค้นที่เซียวเฉวียนมีต่อนักปราชญ์นั้นรุนแรงอย่างมาก

เพราะความเกลียดชังเช่นนี้ ทำให้อาการเจ็บปวดของเซียวเฉวียนคลายลงไม่น้อย ฝีเท้าในการเดินก็เบาขึ้นมาอีกด้วย

เมื่อเห็นว่าใกล้ถึงโรงเตี๊ยมแล้ว เซียวเฉวียนพูดขึ้นเบา ๆ “มู่จิ่น พวกเจ้าปล่อยให้ข้าเดินเองเถอะ”

ด้านหน้าก็เป็นโรงเตี๊ยมแล้ว จึงไม่ควรให้ผู้ใดเห็นว่าเซียวเฉวียนเจ็บหนักเช่นนี้

มู่จิ่นและโย่วควนได้ยินเช่นนั้น แม้จะเป็นห่วงอยู่บ้าง แต่ก็ปล่อยมือตามที่เซียวเฉวียนบอก

แต่พวกเขาทั้งสองยังมองเซียวเฉวียนอย่างเป็นกังวล เผื่อว่าเซียวเฉวียนล้มลงไปในตอนที่พวกเขาไม่ทันระวังตัว

เซียวเฉวียนอดยิ้มออกมาไม่ได้ “ไม่ต้องกังวลขนาดนั้น ข้าไม่เป็นไร”

พูดจบ เซียวเฉวียนโย่วควนจึงส่งสัญญาณผ่านสายตาให้มู่จิ่น เพื่อให้ทั้งสองคนมองไปด้านหน้า

ด้านหน้า ประตูใหญ่ของโรงเตี๊ยม เฉากุยกำลังนั่งอยู่บนม้านั่งตัวเล็กด้วยสีหน้าที่อึมครึม

นางกำลังเคืองเซียวเฉวียน เพราะเซียวเฉวียนทำให้นางสูญเสียเงินทองมหาศาล!

เซียวเฉวียน ไอ้ผีอายุสั้น!

โชคดีที่เซียวเฉวียนตายไว มิเช่นนั้นเฉากุยจักต้องให้เซียวเฉวียนชดเชยค่าเสียหายร้อยเท่าให้แก่ความสูญเสียของโรงเตี๊ยมฉางหมิง!

ทางฝั่งทะเลทรายไม่มีเสียงการเคลื่อนไหวใดลอยมา คิดว่าเซียวเฉวียนคงตายสนิทแล้วกระมัง?

เฉากุยจึงก้มหน้าและครุ่นคิดอยู่ในใจ และเหม่อลอยไปชั่วขณะ ไม่ทันเห็นว่าพวกเซียวเฉวียนยืนห่างจากนางเพียงห้าก้าว กำลังจ้องมองนางอย่างตั้งใจ

เฮ้อ นานขนาดนี้แล้วทำไมคนของสำนักหมิงเซียนยังไม่มาอีกนะ?