ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1111

ความคิดของพลเรือนเหล่านี้ทำให้เซียวเฉวียนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

แต่ว่า แม้ว่าพวกเขาไม่พูด เซียวเฉวียนก็รู้แล้วว่าหูเฟยอยู่ที่ไหนจากใจของพวกเขา

วันนี้เป็นวันซิวมู่ของคนพาล

หูเฟยอยู่ที่บ้านของเขาในเวลานี้

ความหมายของซิวมู่ก็คือพักผ่อนและอาบน้ำ ซึ่งเทียบเท่ากับการพักผ่อนหรือวันหยุด

ยุคโบราณฮวาเซี่ยก็มีทฤษฎีของซิวมู่

ตามบันทึกใน"ฉื่อจี้"ของซือหม่าเชียนตามสมัยราชวงศ์ฮั่น ซิวมู่ทุกๆห้าวันและกลับไปเยี่ยมญาติ

ประโยคของคำนี้หมายความว่า ตราบใดที่เหล่าขุนนางในสมัยโบราณเข้ามาในศาลแล้ว ต้องอยู่ติดต่อกันห้าวันถึงจะสามารถออกไปจากศาลเพื่ออาบน้ำพักผ่อน กลับบ้านไปเยี่ยมลูกๆผู้ใหญ่แล้วสามีภรรยาก็กลับมาพบกันอีกครั้ง

ถึงแม้ว่าวัฒนธรรมของซินเจียงแตกต่างจากต้าเว่ย แต่ซิวมู่ของเหล่าขันนางก็มีความเหมือนกันที่หาได้ยาก

ซินเจียงก็ใช้ระบบการพักผ่อนทุกๆห้าวันเช่นกัน

แต่ ในสถานที่ห่างไกลเช่นเมืองชิงซาน ภูเขาสูงและอยู่ห่างจากฮ่องเต้ไกลมาก ไม่มีใครสนใจ

ดังนั้น หูเฟยจะกลับไปที่ศาลาว่าการเมื่อใดก็ได้ และเมื่อไหร่ที่เขาไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับ เพราะฉะนั้นระบบซิวมู่จึงไม่มีความสำคัญสำหลับหูเฟย

ดังนั้น ตั้งแต่หูเฟยเข้ารับตำแหน่งมา ศาลาว่าการของเมืองชิงซานก็เปล่าประโยชน์

สามารถนับจำนวนวันที่หูเฟยกลับไปที่ศาลาว่าการได้ทุกเดือนด้วยมือเดียว ยิ่งกว่านั้นคือทุกครั้งที่หูเฟยกลับมา มันแต่ไปเป็นพิธี เขาแค่มาปรากฏตัวที่ศาลาว่าการแล้วก็ออกไป

หลังจากที่ควบคุมข้อมูลความลับของหูเฟยแล้ว เซียวเฉวียนพูดไม่ออก เป็นการสิ้นเปลืองทรัพยากรจริงๆที่เก็บคนแบบนี้ไว้อีก

เมื่อเซียวเฉวียนได้รับเถามันเทศ เขาจะต้องลงโทษหูเฟยอย่างแน่นอน จากนั้นจึงเขียนจดหมายไปบอกพ่อตาของเขาซึ่งเป็นกษัตริย์แห่งซินเจียงเกี่ยวกับสถานการณ์ที่นี่

หูเฟยเจอเซียวเฉวียนเข้าชีวิตดีๆของเขาก็ถึงเวลาต้องจบลงแล้ว!

เซียวเฉวียนหายในพริบตา มุ่งไปที่บ้านของหูเฟย

บ้านของหูเฟยตั้งอยู่ในพื้นที่ที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดของเมืองชิงซาน

มองจากระยะไกล ถึงแม้ว่าจวนหูจะไม่ใหญ่โตนัก แต่ก็ดีกว่าบ้านโดยรอบๆหลายระดับเลยทีเดียว

คนนอกแค่มองก็สามารถรู้ทันทีว่านี่ต้องเป็นบ้านของชนชั้นสูงที่มีอำนาจ

“ใต้เท้า ข้าขอร้อง ขอร้องท่านปล่อยข้าไปเถอะ ข้าอยากกลับบ้าน”

“ปล่อยเจ้า?เป็นพรอันยิ่งใหญ่ของเจ้าที่ข้าชอบเจ้า เจ้าอยากมองข้ามความหวังดีของข้าเลย!”

ทันทีที่เข้าใกล้จวนหู เซียวเฉวียนก็ได้ยินเสียงของหญิงสาวที่สะอื้นขอร้อง และยังมีเสียงด่าของผู้ชายด้วย

ก่อนที่จะพบเขานั้น ก็ได้ยินเสียงของเขาก่อน

คำว่าใต้เท้าที่หญิงสาวเรียกออกมานั้นได้บอกให้เซียวเฉวียนรู้ตัวตนและตำแหน่งของชายคนนี้

ชายคนนี้ก็คือหูเฟย

เซียวเฉวียนรู้ว่านี่เป็นอีกฉากหนึ่งของคนพาลของเมืองชิงซานของชนชั้นสูงที่มีอำนาจที่ปล้นเด็กสาวพลเรือน โดยไม่ได้มองด้วยซ้ำ

โอกาสของวีรบุรษช่วยสาวงามมาถึงแล้ว

เซียวเฉวียนเคาะประตูจวนหูอย่างแรง:"ใต้เท้าหู ใต้เท้าหู"

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงข้างในก็หยุดลง และจากนั้นตามมาด้วยเสียงหงุดหงิดของหูเฟย:"มานี่!ไปดูหน่อยว่าใครที่ไหนมาส่งเสียงดัง?"

"ขอรับ ใต้เท้า"

ทันทีที่เด็กรับใช้ตอบ เซียวเฉวียนก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของเด็กรับใช้เข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีเสียงเอี๊ยดเปิดประตูออกนิดๆ และเด็กรับใช้ก็โผล่หัวออกมาจากร่องประตูและมองไปที่เซียวเฉวียน

เด็กรับใช้มองชายร่างสูงใหญ่ตรงหน้าด้วยความสงสัยอย่างมาก และถามอย่างสุภาพ:"ไม่ทราบว่าคุณชายชื่ออะไรขอรับ?"

ในสายตาของเด็กรับใช้ เซียวเฉวียนนั้นสูงและแข็งแกร่ง บุคลิกลักษณะไม่ธรรมาดา โดยเฉพาะรัศมีอาฆาตที่แข็งแกร่งของเขา เซียวเฉวียนแค่ยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ เขาก็สามารถทำให้เด็กรับใช้ตัวสั่นและรู้สึกหวาดกลัวได้

คนแบบนี้ เด็กรับใช้ไม่กล้าล่วงเกิน

เซียวเฉวียนพูดอย่างใจเย็น:"ข้าหาใต้เท้าของเจ้า โปรดช่วยข้าแจ้งใต้เท้าเจ้าด้วย"

เซียวเฉวียนหลีกเลี่ยงคำถามของเด็กรับใช้อย่างฉลาด

ในต้าเว่ย ต้องขอบคุณพวกทรยศ ที่ทำให้ทุกบ้านทุกครัวเรือนรู้จัดเซียวเฉวียน แต่ในซินเจียง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสถานที่เช่นเมืองชิงซานที่ไม่มีใครรู้จัด คนที่รู้จัดเซียวเฉวียนน้อยมากนัก

สงสัยว่าเงินในกระเป๋าแม้กระทั่งขี้ฝุ่นในกระเป๋าของพลเรือนในเมืองนี้ก็ถูกหูเฟยเอาไปหมด

หูเฟยผู้นี้ แม้กระทั่งขุงนางที่ทุจริตโลภที่มีชื่อเสียงในยุคโบราณฮวาเซี่ยก็ต้องลาออกอย่างพ่ายแพ้!

บังเอิญว่าสายตาที่เซียวเฉวียนที่จ้องมองไปที่ของเก่าตกอยู่ในสายตาของหูเฟย หูเฟยคิดว่าเซียวเฉวียนเป็นคนโลภเหมือนกัน หูเฟยทำเสียงเย็นชาในใจ แต่พูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า:"ไม่ทราบว่าคุณชายท่านนี้ชื่อและนามสกุลอะไร?

เซียวเฉวียนในเวลานี้ เขาจงใจที่ระงับความอาฆาตทั่วร่างกายของเขา เขาหันหน้าไปและยิ้มเบาๆ:"นามสกุล เซียว เพียงแค่คำเดียวเฉวียน"

เซียวเฉวียน？

หูเฟก็อดไม่ได้มองไปที่เซียวเฉวียนอย่างสงสัย เขาไม่เคยได้ยินชื่อของบุคคลนี้มาก่อน

“เจ้าเป็นคนต้าเว่ย?”

อีกอย่างดูรูปลักษณ์และเสื้อผ้าของเซียวเฉวียนที่สวมใส่นั้น ไมเหมือนเขาดูไม่เหมือนคนแห่งซินเจียง แต่เหมือนคนแห่งต้าเว่ยมากกว่า

"ใช่แล้ว"เซียวเฉวียนยิ้มเบาๆ"ที่ข้ามาครั้งนี้ เพื่อจะสอบถามบางอย่างจากใต้เท้า"

เซียวเฉวียนก็ไม่อ้อมคอมไปมา* และระบุเหตุผลที่เขามาที่นี่โดยตรง

หลังพูดจบ เซียวเฉวียนก็หยิบกระดาษที่มีวาดเถามันเทศอยู่ออกมาแล้วส่งให้หูเฟย:"ใต้เท้าหูเคยพบเจอของสิ่งนี้หรือไม่?"

หลังจากที่หูเฟยรับกระดาษแผ่นนั้นมา เหลือบมองไปที่เซียวเฉวียน แล้วเปิดภาพวาดออกอย่างสงสัย

เซียวเฉวียนคนนี้น่าสนใจ

มาที่นี่เพื่อสอบถามอะไรแล้วกลับมามือเปล่าเนี่ยนะ?

ไม่มีความจริงใจเลยสักนิด

ไม่รู้จัดมารยาทนัก หูเฟยเลยไม่ชอบเซียวเฉวียน

หูเฟยมองไปที่ภาพวาดแบบผ่านๆ และพูดว่า:"ไม่เคยเห็นมาก่อน"

ในความเป็นจริงแล้ว เมื่อหูเฟยมองเห็นลวดลายที่ภาพแล้ว ในใจก็ตกใจและประหลาดใจมาก

นี่มันเถามันเทศไม่ใช่เหรอ?

เซียวเฉวียนรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?