ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1112

ได้ยินคำพูดของหูเฟยแล้ว เซียวเฉวียนก็ยิ้มเบา ๆ "ใต้เท้าหู นี่พูดความจริงหรือเปล่า ?"

รอยยิ้มของเซียวเฉวียน ดูจนหูเฟยขนลุกสู้ ไม่รู้เพราะอะไร พอเซียวเฉวียนพูดเช่นนี้ หูเฟยรู้สึกเกรงกลัวเซียวเฉวียนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

ดูเหมือนว่าต่อหน้าเซียวเฉวียน หูเฟยกลายเป็นมนุษย์โปร่งใส เซียวเฉวียนสามารถมองทะลุหูเฟยได้

แต่ถึงยังไงนี่มันบ้านตระกูลหู และอาณาเขตของหูเฟย

เขาว่ามังกรถึงจะเก่งกาจแค่ไหนก็สู่งูประจำถิ่นไม่ได้

แป๊บเดียว หูเฟยก็รวบรวมความกล้าแล้วถามว่า "คุณชายเซียว เจ้าหมายความว่าอะไร "

พูดจากำกวม ใครพูดไม่เป็น ?

ถึงยังไงหูเฟยก็เป็นคนที่คลุกคลีในสถานที่ราชการมา แค่นี้รับมือไม่ได้ จะไม่ดูไร้น้ำยาไปหน่อยหรือ

“ข้ารู้ว่าใต้เท้าหูที่นี่มีเถามันเทศ ไม่อย่างนั้น ข้าเซียวก็คงไม่มาเยี่ยมถึงที่หรอก” เซียวเฉวียนพูดเฉื่อยๆ อย่าง ตรงประเด็น

ตรงประเด็นมาก !

แต่ว่า เซียวเฉวียนรู้ไปก็เรื่องหนึ่ง หูเฟยไม่ยอมรับซะอย่าง เซียวเฉวียนจะทำอะไรหูเฟยได้ ?

“ไม่ทราบว่าคุณชายเซียวไปฟังข่าวลือของใครมา” หูเฟยพูดโดยหน้าไม่เปลี่ยนสี “มันเป็นเรื่องไร้สาระจริงๆ ถ้าข้าหลวงรู้เรื่องนี้ ย่อมบอกกล่าวตามจริงอย่างแน่นอน”

ข้าหลวง ?

จะเอาตำแหน่งราชการมาขู่เซียวเฉวียนหรือ ?

เป็นแค่หัวหน้าหมู่บ้าน ข้าราชการขี้ประติ๋วเท่านั้นเอง

ถ้าเซียวเฉวียนเป็นหูเฟย คงไม่กล้าเสนอหน้ามาพูด

”ดูท่าทางใต้เท้าหูคงไม่คิดจะพูดความจริงแล้ว” เซียวเฉวียนยกมุมปากขึ้นยิ้มเยาะ “ใต้เท้าหูมีเงื่อนไขอะไรหรือ ?”

แต่ก็แปลก เซียวเฉวียนจะล้วงฟังเสียงในใจของหูเฟย เพื่อสืบรู้ที่มาของเถามันเทศ แต่เซียวเฉวียนพบว่าเขาไม่สามารถสัมผัสรับรู้เสียงในใจของหูเฟยได้เลย

หากรับรู้ได้ เซียวเฉวียนคงไม่ต้องมาพูดเรื่องไร้สาระมากมายกับหูเฟยตรงนี้แล้ว

ดูแล้ว หูเฟยคนนี้แปลกๆ

อันที่จริง ไม่ใช่หูเฟยมีอะไรแปลก แต่เพราะว่าตราจูเสินกับเซียวเฉวียนรวมตัวเป็นหนึ่งยังมีเวลาสั้นอยู่ ร่างกายของเซียวเฉวียนยังปรับตัวได้ไม่เต็มที่ ดังนั้นความสามารถในการฟังเสียงในใจจึงยังไม่คืนสภาพอย่างสมบูรณ์ใช้ได้บ้าไม่ได้บ้าง

ขณะนี้ก็คืออยู่ในสภาพที่ใช้ไม่ได้

พอได้ยินว่าเซียวเฉวียนมาพูดเข้าประเด็นจนได้ ใบหน้าของหูเฟยจึงปรากฏรอยยิ้มอันพึงพอใจ เซียวเฉวียนก็รู้จักคิดซะที

หูเฟยมีเรื่องหนึ่งจำเป็นต้องให้เซียวเฉวียนไปทำให้จริงๆ

“คุณชายเซียวเกรงใจแล้ว ? ข้าไม่รู้สิ่งนี้อยู่ที่ไหนจริงๆ “ หูเฟยกล่าวโดยแสร้งทำสีหน้าจริงใจ ในไม่ช้า แต่แค่พริบตาเดียว หูเฟยก็กลอกตาและเปลี่ยนเรื่องทันที “แต่ว่า ข้ามีเรื่องหนึ่งจะรบกวนคุณชาย หากคุณชายเซียวสามารถจัดการได้ ข้าก็จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยคุณชายเซียวสืบหาสิ่งที่ต้องการ”

ความหมายในคำพูดของหูเฟยก็คือ ถ้าเซียวเฉวียนช่วยเขาทำกิจอย่างหนึ่งให้สำเร็จ เขาจะมอบเถามันเทศให้เซียวเฉวียน

ดูสิ มันหน้าจอมปลอมขนาดไหน

มีอะไรไม่พูดกันดีๆ ต้องอ้อมค้อมไปเสียขนาดนี้

เซียวเฉวียนค้อนตาหูเฟยในใจ "ใต้เท้าหู เชิญพูดได้เลย"

ไม่จำเป็นต้องคิด สิ่งที่คนอันธพาลจะให้เซียวเฉวียนทำนั้นไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน

”เท่าที่ทราบ นอกจากพวกพ่อค้า ผู้คนจากต้าเว่ยและภูมิภาคตะวันตกถูกห้ามไม่ให้ข้ามแดนกัน” หูเฟยหยุดพักและพูดต่อ “ข้าคิดว่าคุณชายเซียวไม่ใช่พ่อค้า แต่ข้ามมาภาคตะวันตกได้ สถานะคงไม่ใช่ธรรมดา”

“ให้คุณชายเซียวช่วยหาใครสักคนในต้าเว่ย คงไม่น่าเป็นปัญหาใหญ่” หูเฟยกล่าว ดวงตาอันแคบเรียวของเขาไม่อาจซ่อนเร้นแววตาเจ้าเล่ห์ได้

นอกจากนี้ยังมีสีหน้าที่คาดหวังเป็นอย่างยิ่ง