ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1132

หากต้องการจะรักษาชีวิตของหมิงเจ๋อเอาไว้ ภายใต้สถานการณ์ที่เร่งรีบ ราชินีจะต้องแนะนำให้หมิงเจ๋อเลิกเข้าไปยุ่งกับเซียวเฉวียน

ตั้งแต่หมิงเจ๋อเข้าไปพัวพันกับเซียวเฉวียน หมิงเจ๋อก็ต้องเผชิญหน้ากับความบาดเจ็บอันแสนสาหัส แต่เซียวเฉวียนกลับไม่เป็นอะไรเลย

ในด้านของความแข็งแกร่งแล้ว เซียวเฉวียนรู้สึกว่าหมิงเจ๋อด้อยกว่าเซียวเฉวียนอย่างชัดเจน

หากทั้งสองเผชิญหน้ากันอีกครั้ง หมิงเจ๋อจะต้องเป็นฝ่ายที่จากไปอย่างไม่ต้องสงสัย

เมื่อได้ยินสิ่งที่ราชินีกล่าวออกมา เซียวเฉวียนจ้องมองไปที่ราชินีด้วยแววตาแห่งความชื่นชม เป็นเรื่องยากมากที่ราชินีจะเข้าใจถึงความยุติธรรมที่ลึกซึ้งถึงเพียงนี้

ส่วนหมิงเจ๋อ เซียวเฉวียนรู้ว่าเขาได้กลายเป็นคนไร้ประโยชน์ไปแล้ว สิ่งนี้สำหรับหมิงเจ๋อมันก็ไม่ต่างอะไรกับตายทั้งเป็น ด้วยเหตุนี้เอง เซียวเฉวียนจึงไม่จำเป็นต้องรีบร้อนที่จะสังหารเขา

เซียวเฉวียนยังมีเรื่องสำคัญอย่างอื่นให้ทำ เซียวเฉวียนจึงปล่อยให้หมิงเจ๋อมีชีวิตต่อไปเป็นการชั่วคราว ปล่อยให้หมิงเจ๋อได้ลิ้มรสกับชีวิตที่แสนจะสุขสบาย

สายลมด้านนอกโบกพัดอย่างรุนแรง

สายลมพัดเข้ามาในห้องอย่างบ้าคลั่ง กระทบกับใบหน้าเล็กของลูกสาว

เซียวเฉวียนหันหลังโดยไม่รู้ตัว เขาใช้แผ่นหลังอันยิ่งใหญ่บังลมเอาไว้ ไม่ยอมให้สายลมพัดเข้ามากระทบกับใบหน้าลูกสาวตัวน้อยของเขา

การเคลื่อนไหวดังกล่าวอยู่ในการจับจ้องของราชินี ราชินีรู้สึกดีใจ เซียวเฉวียนผู้นี้เป็นชายที่ละเอียดรอบคอบและเอาใจใส่ยิ่งนัก ยอดเยี่ยม

ต้องบอกเลยว่าการที่องค์หญิงได้แต่งงานกับเซียวเฉวียน ถือว่าสายตาขององค์หญิงนั้นกว้างไกลเป็นอย่างมาก

ความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของผู้หญิงคนหนึ่งคือการมีคนข้างกายที่รู้จักให้ความอบอุ่นและหนาวเย็น

พูดไปแล้วก็น่าสงสาร ราชินีถอนหายใจออกมา “เซียวเฉวียน ถึงวันนี้ยังไม่พบร่องรอยขององค์หญิง เจ้ามีแผนการเช่นไรในอนาคต?”

เซียวเฉวียนมองมาที่ลูกสาวในอ้อมแขน แววตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “วันนี้ข้าจะเตรียมตัวพานางกลับไปยังต้าเว่ย”

“นักปราชญ์อยู่ที่ต้าเว่ย เมื่อข้าสังหารนักปราชญ์สำเร็จ ข้าจะพานางตามหาองค์หญิงต่อไป จนกว่าจะหาองค์หญิงจนเจอ” เมื่อพูดถึงนักปราชญ์ ร่างกายของเซียวเฉวียนก็ถูกปกคลุมไปด้วยความเยือกเย็น

นักปราชญ์สังหารดาบพันเล่มผู้นี้ เขาอาศัยคำทำนายไร้สาระที่ไม่น่าเชื่อถือ ทำให้ชีวิตของเซียวเฉวียนต้องประสบกับปัญหาต่าง ๆ นานา!

หากไม่ได้สังหารเขา เซียวเฉวียนคงไม่ต่างอะไรกับคนไร้ประโยชน์!

หากไม่สังหารเขา คงเป็นเรื่องยากที่เซียวเฉวียนจะอธิบายเกี่ยวกับการเสียชีวิตของคนในจวนเซียว!

ราชินีได้รู้ทุกอย่างที่ตนเองต้องการจากเซียวเฉวียนแล้ว ในเมื่อรู้แผนการที่เซียวเฉวียนวางไว้เป็นที่เรียบร้อย จึงเป็นเรื่องปกติที่ราชินีจะปล่อยให้เซียวเฉวียนได้ทำตามหัวใจของตัวเอง

ราชินีเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นกล่าวออกมาว่า “ในเมื่อเจ้าวางแผนทุกอย่างไว้ดีแล้ว เช่นนั้นเจ้าก็ไปเสียเถอะ ดูแลตัวเองด้วย”

เซียวเฉวียนจากไปพร้อมกับลูกสาว และไม่รู้ว่าพวกเขาจะได้พบกันอีกเมื่อใด

และเมื่อได้พบกันอีกครั้ง ก็ไม่รู้ว่าเรื่องราวจะเป็นเช่นไร

เมื่อคิดถึงตรงจุดนี้แล้ว ราชินีก้าวไปด้านหน้าและจ้องมองเด็กผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเซียวเฉวียน

ขณะที่เฝ้าดู ราชินีก็รู้สึกเจ็บปวดอยู่ในหัวใจ

หลานสาวของนางยังเล็กแค่นี้ แต่องค์หญิงกลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ทำให้ราชินีรู้สึกสงสารนางเป็นอย่างมาก

ผู้ที่มีอายุมักจะรู้สึกเศร้าโศกได้ง่าย

ด้วยความรู้สึกดังกล่าว ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะนึกถึงลูกสาวและลูกชายของตนเอง

หมิงเจ๋อกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ องค์หญิงหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย......

ในใจของราชินีมีเพียงแค่ความโศกเศร้าเท่านั้น

ด้วยเหตุนี้เอง ทำให้น้ำตาของราชินีก็ไหลออกมาโดยไม่ตั้งใจ

ราชินีไม่อยากให้เซียวเฉวียนเห็นท่าทีที่โศกเศร้าของนาง นางจึงหันหลังกลับไป หันหลังพูดกับเซียวเฉวียนว่า “เจ้ารีบออกเดินทางเสียเถอะ”

“ตกลง เสด็จแม่ดูแลตัวเองด้วย” เซียวเฉวียนโค้งคำนับให้ด้านหลังของราชินี จากนั้นก็อุ้มลูกสาวตัวน้อยออกไปจากตำหนักของราชินี

ในตอนนั้นสายลมที่พัดอยู่ด้านนอกก็หยุดตัวลง

ราชินีและเซียวเฉวียนต่างไม่มีใครสังเกตเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองคู่นั้นจากด้านหลังของฉากกันลม สายตาที่จดจ้องทุกการกระทำและคำพูดของพวกเขา......