ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1133

ความสามารถเซียวเฉวียนฝึกฝนออกมา แค่ต้องเป็นวัสดุโดยแท้จริง ต้องยืดหยุ่นได้

นักศึกษาในต้าเว่ยเหล่านี้มีความคิดที่หัวโบราณเกินไป พวกเขาอ้างว่าเป็นผู้รู้หนังสือ มีจิตใจสูงส่ง

นอกจากความเป็นคงแก่เรียน อย่างอื่นก็ไม่เป็นสักอย่าง แถมยังอยากได้หน้าด้วย

บัดนี้ เซียวเฉวียนแค่อยากขยี้หน้าของพวกเขา

ให้พวกเขาเฝ้าเถามันเทศนับว่าดีที่สุดแล้ว

ถึงคราวกลับต้าเว่ย เซียวเฉวียนจะได้กราบทูลต่อฮ่องเต้ว่าจิ้นซื่อเฝ้าเถามันเทศอย่างดี จิ้นซื่อที่ติดตามเซียวเฉวียนกลับซินเจียงได้รับการแต่งตั้งอย่างถูกกฎระเบียบ

ดั่งสำนวนที่ว่า ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

ยอดเยี่ยม ！

พอทุกคนได้ยินคำพูดของเซียวเฉวียนต่างทยอยกันพึมพำในใจ “แสดงความเห็นแล้วมันได้ประโยชน์ไหม?”

พวกเขารู้ว่าแสดงความเห็นไปก็ไม่มีประโยชน์ ดังนั้นพวกเขาจึงโพล่งออกไปพร้อมกัน “ไม่ ไม่มีความเห็น”

“งั้นก็ดี ข้าดีใจมาก” เซียวเฉวียนปรายตามองคนไม่จริงใจเหล่านี้ ก่อนจะยิ้มเยาะในใจอย่างอดไม่ได้ ใบหน้าของพวกเขากลับแสดงสีหน้าชื่นชมบาง ๆ “เวลาไม่เคยคอยท่า เราออกเดินทางกันเถอะ”

ดังนั้นเซียวเฉวียนและพรรคพวกเดินทางกลับต้าเว่ยพร้อมกับตะกร้าหวายสองใบ

การกลับมาครั้งนี้ ในสายตาของชาวซินเจียง เซียวเฉวียนลำบากยากเข็ญ นอกจากทารกน้อยในอ้อมกอดของเซียวเฉวียน ตะกร้าหวายสองใบในกองทัพก็ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่านี้อีกแล้ว

ดูท่าราชบุตรเขยแห่งซินเจียงคนนี้ต้องไม่เป็นที่ยอมรับในราชวงศ์

สมน้ำหน้า！

ใครใช้ให้เซียวเฉวียนคว้าแค่เมล็ดบัวติดมือมาบางส่วนเล่า

คาดว่าตะกร้าหวายสองใบนี้ต้องได้รับพระราชทานมาจากกษัตริย์และราชินีแน่ ๆ?

ฮ่า ๆ ！

น่าสนใจ น่าสนใจยิ่งนัก

ในตอนนี้เอง ชาวซินเจียงที่มุงดูเหตุการณ์ก็พากันเอ่ยขึ้น “ข้าได้ยินมาว่าคนที่มีผิวเนียนขาวเหล่านั้นเป็นจิ้นซื่อแห่งต้าเว่ย พวกเจ้าคิดว่าต้าเว่ยไม่มีใครหรือไม่รู้จะทำอย่างไรไหม ให้จิ้นซื่อมาปกป้องตะกร้าหวายสองใบ ไม่เคยได้ยินและไม่เคยเห็นมาก่อนจริง ๆ”

ชาวซินเจียงยิ้มเยาะ

คำพูดของพวกเขาดึงดูดชาวซินเจียงโดนรอบพากันยิ้มเยาะอย่างมีเลศนัย

เสียงหัวเราะของพวกเขาไม่เบาเลย แม้แต่เซียวเฉวียนและคนอื่นยังได้ยิน

เซียวเฉวียนมีสีหน้าเหมือนเดิม ทว่าสีหน้าของจิ้นซื่อกลับดูไม่ดีเอาเสียเลย

เดิมทีเซียวเฉวียนต้องการให้พวกเขาปกป้องเถามันเทศไว้ แต่ลึก ๆ แล้วจิ้นซื่อเกิดความไม่พอใจ ชาวซินเจียงได้แต่ยิ้มเยาะ สีหน้าของจิ้นซื่อก็ยังดูประหลาดใจมากขึ้น

หนึ่งในจิ้นซื่อเอ่ยอย่างกล้าหาญว่า “อาจารย์ ท่านดูสิ พวกเขาหัวเราะเยาะข้า”

“ก็ให้พวกเขาหัวเราะกันให้พอ เราไม่ได้หน้าบางเพียงนั้น” เซียวเฉวียนหันไปมองจิ้นซื่อแวบหนึ่งด้วยสายตาเรียบเฉย

สายตานี้ทำให้จิ้นซื่อตื่นตระหนก จนเขาต้องปิดปาก แล้วติดตามกองกำลังอย่างว่าง่าย

เซียวเฉวียนเดินไปข้างหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือจะให้เขายิ้มบาง ๆ และโบกมือไปมาล่ะ

ถึงอย่างไรองค์หญิงต้าถงก็สูงส่งในใจของทุกคน นางเป็นที่รักและได้รับความเคารพจากราษฎร์ ในฐานะที่เซียวเฉวียนเป็นราชบุตรเขยขององค์หญิงต้าถง คงจะลดความสูงส่งในใจของทุกคนลงไม่ได้ เซียวเฉวียนต้องเป็นมิตรกับทุกคน

ภาพนี้คล้ายกับต้องประจบทุกคนอย่างไรอย่างนั้น

เซียวเฉวียนยังมีอารมณ์ยิ้มอีกนะ?

ทุกคนต่างคาดเดาอยู่ในใจแล้ว ราชบุตรเคยผู้นี้ไม่ใช่คนโง่เขลา?

ต่อให้เป็นคนโง่ กษัตริย์และราชินีก็ยังให้แค่ตะกร้าหวายกับเขา เขาจะไม่ดีใจได้อย่างไร?

หวายมันจะไปมีประโยชน์อะไร

เฮ้อ！

น่าเสียดาย

น่าเสียดายที่องค์หญิงผู้เลอโฉมของเราแต่งงานกับคนเช่นนี้

น่าเสียดายจริง ๆ

ในตอนนี้เอง ก็มีคนสองคนพรวดพราดออกมาจากฝูงชน สองคนนี้แต่งกายด้วยชุดดำทั้งตัว แถมยังปิดหน้าปิดตา

“เซียวเฉวียน เจ้าตายเสียเถอะ”

สองคนนั้นตะโกนด้วยความโกรธแค้นพร้อมกับพุ่งกระบี่ไปยังเซียวเฉวียน

ว้าว！

ไม่ต้องสงสัย ชาวยุทธิ์แท้อย่างเซียวเฉวียนชนะขาดลอย

ชาวยุทธิ์แท้ลากนักฆ่ามาตรงหน้าของเซียวเฉวียน ชาวยุทธิ์แท้คว้าดาบแทงขาของนักฆ่า นักฆ่าหนึ่งในนั้นทรุดลงตรงหน้าของเซียวเฉวียน

ทั้งสองคนพยายามลุกขึ้นยืน แต่ก็จนปัญญาเพราะพลังของพวกเขาสู้ชาวยุทธิ์แท้ไม่ได้ สุดท้ายก็ยืนไม่ไหว

แต่สมองของนักฆ่าสองคนนี้ก็ดูจะประหลาดไม่น้อย พวกเขาเห็นว่าตัวเองยืนไม่ไหว พวกเขาเพียงแค่นั่งจ้องเซียวเฉวียนอยู่บนพื้นด้วยสายตาเย็นชา

เซียเฉวียนคือคนที่อยากฆ่า แต่นักฆ่าสองคนนี้คือคนสำนักหมิงเซียน พวกเขาเป็นตัวแทนสวรรค์

ให้พวกเขาคุกเข่าลงตรงหน้าเซียวเฉวียน?

ฝันไปเถอะ!

เซียวเฉวียนส่งเสียง หึ “สำนักหมิงเซียนใช่ไหม? เจอจุดพักแล้วใช่ไหม?

ทันทีที่เซียวเฉวียนโพล่งออกไป นักฆ่าสองคนนั้นก็ตะลึงงัน พวกเขาแต่งกายเหมือนกัน เซียวเฉวียนรู้ได้อย่างไรว่าเป็นคนสำนักหมิงเซียน?

เขาพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร? เจอจุดพักคืออะไร?

หรือว่าเซียวเฉวียนจะรู้ว่าสำนักหมิงเซียนถูกทำลายแล้ว?

“ใช่ ข้าไม่เพียงแต่รู้เท่านั้น ตอนนั้นข้าอยู่บนภูเขา” เซียวเฉวียนแสยะยิ้มเย็นชา มีแค่พวกเขาที่ได้ยินเสียงนี้

“เหอะ!กลับไปบอกเจ้าสำนักของพวกเจ้า รอข้าก่อน อย่าเพิ่งโกรธจนขาดใจตายก่อนล่ะ” เซียวเฉวียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ตัดมือพวกเขาเสีย”

“อ๊าก!”

“อ๊าก!”

สิ้นสุดคำสั่ง เสียงร้องอย่างน่าเวทนาก็ดังขึ้น

จากนั้นคนสำนักหมิงเซียนสองคนนี้ก็สลบไป

ชาวยุทธิ์แท้ถือโอกาสพาพวกเขาไปโยนทิ้งข้างถนน

สนามที่อบอวลด้วยกลิ่นคาวเลือดนี้พาให้ทุกคนอกสั่นขวัญแขวน

นี่...นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว