ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1135

เสวียนอวี๋ไม่สนใจเว่ยเชียนชิว เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไปกันเถอะ”

เสวียนอวี๋ต้องการให้เว่ยเชียนชิวจากไป เว่ยเชียนชิวไร้สมรรภาพ แม้แต่ผู้อารักขาของเซียวเฉวียนก็ยังรับมือไม่ได้ เขาไม่มีสิทธิ์บ่น

ถ้าไม่ใช่เพราะนักปราชญ์ออกคำสั่งให้เสวียนอวี๋มาช่วยเหลือเว่ยเชียนชิว ไม่อย่างนั้นเสวียนอวี๋ไม่สนหรอกว่าเว่ยเชียนชิวจะเป็นหรือจะตาย

เสวียนอวี๋ช่วยชีวิตเว่ยเชียนชิว เขาไม่ได้กล่าวขอบก็เรื่องหนึ่ง ยังกล้าสั่งการเสวียนอวี๋อีก?

ดูท่าเว่ยเชียนชิวไม่รู้จะแม้แต่ตัวเองเสียแล้ว

เขาเป็นแค่คนต้าเว่ยเท่านั้น

นอกจากคำสั่งของนักปราชญ์ เสวียนอวี๋ก็ไม่ฟังใครอีก

กล่าวจบ เสวียนอวี๋ก็ลอยตัวออกไป

เขาปฏิบัติตามคำสั่งของนักปราชญ์ด้วยการช่วยเหลือเว่ยเชียนชิว เสวียนอวี๋ต้องการให้เว่ยเชียนชิวจากไป ถ้าเขาไม่ไป เช่นนั้นก็แสดงว่าเขารนหาที่ตายเอง ไม่ใช่เรื่องของเสวียนอวี๋

“ไอหยา！อาจารย์เสวียนอวี๋！” เว่ยเชียนชิวมองร่างเงาที่จากไปอย่างเด็ดเดี่ยวของเสวียนอวี๋ ก่อนจะตะโกนอย่างไม่พอใจ

ทว่าเสวียนอวี๋ไปแล้วไม่มีหันหลังกลับ

เว่ยเชียนชิวสบถด่าเสวียนอวี๋เสียงต่ำ ๆ “นิสัยพิลึกจริง ๆ”

เห็นอยู่ว่าสามารถฆ่าเหมิงเอ้าได้แต่เสวียนอวี๋กลับไม่ฆ่า หรือว่าจเก็บเหมิงเอ้าไว้?

ในตอนที่เสวียนอวี๋กล่าวทักทายเหมิงเอ้านั้น เว่ยเชียนชิวเห็นเหมิงเอ้าชัดเจน แม้ว่าจะโดนเสวียนอวี๋โจมตี แต่ก็บาดเจ็บไม่มากนัก

บัดนี้เหมิงเอ้ามีศักยภาพแล้ว หากไม่หาโอกาสฆ่าเหมิงเอ้า วันข้างหน้าอาจจะมีปัญหามาตามไม่สิ้นสุด

เซียวเฉวียนเป็นตัวอย่างที่ดี ในตอนแรกถ้าไม่ใช่เว่ยเชียนชิวทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ กระทั่งพัฒนาความสามารถไปทีละขั้น เว่ยเชียนชิวคงไม่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นนี้

น่าเสียดายที่เสวียนอวี๋ไม่เชื่อฟังเว่ยเชียนชิว

ดังนั้นเว่ยเชียนชิวก็ต้องพึ่งตัวเอง

ผู้อารักขาแสนต่ำต้อย ！เจ้ากล้าอวดเก่งต่อหน้าตัวข้าเจียนกั๋ว ！ ต้องชดใช้ด้วยชีวิต！” เว่ยเชียนิวตะโกนด้วยความโกรธ เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟจนอยากจะกระชากเหมิงเอ้าเป็นชิ้น ๆ

“มาสิ！ให้ข้าน้อยสั่งสอนสักหน่อยละกัน” เหมิงเอ้าแสยะยิ้ม “ถึงตอนนั้นคงถูกเจ้านายของฆ่าอัดจนน่วมแน่”

“ฮ่า ๆ ！” เหมิงเอ้ากล่าวจบก็หัวเราะอย่างอวดดี

ในเสี้ยววินาทีนี้ เว่ยเชียนชิวได้ชักแส้สายหนึ่งออกมาแล้วฟาดเหมิงเอ้าอย่างแรง

การใช้แส้ในป่าเช่นนี้ไม่ใช่การกระทำที่ฉลาดนัก ต้นไม้เยอะเพียงนี้ ไม่เป็นประโยชน์ต่อการกวาดของแส้

แม้ว่าแส้ของเว่ยเชียนชิวจะว่องไว แต่ร่างกายของเหมิงเอ้านั้นเร็วกว่าแส้ของเว่ยเชียนชิว เหมิงเอ้าหลบแส้ของเว่ยเชียนชิวอย่างง่ายดาย

ดูท่าเว่ยเจียนกั๋วจะแก่แล้ว ไม่มีประโยชน์ แม้แต่ผู้อารักข้าคนเดียวของข้าก็ยังเอาชนะไม่ได้” เหมิงเอ้าเอ่ยด้วยรอยยิ้มประโยคเหล่านี้มันช่างไร้ยางอายและดูถูกสำหรับเว่ยเชียนชิว

เว่ยเชียนชิวไม่เป็นสองรองใครในต้าเว่ย เขาฆ่าอย่างเด็ดเดี่ยว และไร้ศัตรู

เว่ยเชียนชิวในอดีตห้าวหาญสมคำร่ำลือ และเป็นที่เคารพของทุกคน

บัดนี้แม้แต่ผู้อารักขาเพียงคนเดียวก็ยังสร้างความอับอายให้กับเว่ยเชียนชิว

หรือว่าเว่ยเชียนชิวจะหมดอำนาจจริง ๆ ?

ไม่สิ！

เว่ยเชียนชิวยังอยู่ในช่วงขาขึ้น ไม่ยอมรับว่าตัวเองแก่!

คิดได้ เว่ยเชียนชิวก็ดึงแส้กลับอย่างแรง เปลี่ยนมาใช้กระบี่ จากนั้นก็โจมตีเหมิงเอ้าอีกครั้ง

พอเหมิงเอ้าเห็นดังนั้น เขาก็คว้าดาบจิงหุนออกมา จากนั้นดาบของทั้งสองฝ่ายก็ปะทะกัน ดาบจิงหุนตวัดจนเกิดเสียง หวืด

เสียงนี้ช่างไพเราะยิ่งนัก เหมิงเอ้าหลับตาฟัง

ขณะที่กำลังต่อสู้ เหมิงเอ้าเอาแต่เพลิดเพลินกับเสียงของดาบ ไม่ได้สนใจเว่ยเชียนชิวนัก

เหมิงเอ้าต้องชดใช้ที่ประเมินความสามารถของเขาต่ำเกินไปพอดี

คิดได้ เว่ยเชียนชิวก็บีบเข้าไปใกล้เหมิงเอ้า

“เคร้ง!”

ดาบทั้งสองปะทะกัน เกิดเสียงเสียดสีที่แสบหู พร้อมกับสะเก็ดไฟสาดกระจาย

ยอดฝีมือทักษะขั้นสูง แรงกระแทกที่มหาศาลได้ทำให้ทั้งคู่ลอยละลิ่วออกไปพร้อมกัน

ทั้งสองคนกระเด็นไปด้านหลังหลายก้าว สุดท้ายก็ร่วงตกลงมาบนต้นไม้

พายุพัดเข้ามาระลอกหนึ่ง กระชากต้นไม้กวัดแกว่งไปตามแรง เหมิงเอ้ามองแวบหนึ่ง เวรเอ๊ย สูงขนาดนี้ แถมยังแกว่งไปแกว่งมาอีก ช่างเถอะ หยุดสู้ก่อนละกัน

หลังจากสู้กับเว่ยเชียนชิวไปสองกระบวนท่า เหมิงเอ้าได้รู้ว่าศักยภาพของเขาอยู่ที่ไหน เหมิงเอ้าเอาชนะเว่ยเชียนชิวไม่ได้ ก็ยังพอรับมือกับเว่ยเชียนชิว

ผู้อารักขามีศักยภาพเช่นนี้ เหมิงเอ้าพอใจแล้ว