ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1136

คนที่ติดมาได้ยินคำพูดของเซียวเฉวียน ต่างพากันเร่งฝีเท้า

พวกเขามีเวลามาซินเจียงไม่นานนัก แต่ก็ไม่สั้นจนเกินไป พวกเขาอยากกลับต้าเว่ยโดยเร็ว กลับบ้านเกิดเมืองนอนของพวกเขา

ว่ากันว่า สวรรค์วิมานก็ไม่เหมือนอยู่บ้านตน

คนที่จากบ้านเกิดของตัวเอง ถึงจะมีประสบการณ์ที่ลึกซึ้ง

ทุกคนกระตือรือร้นอยากกลับบ้าน พอเหนื่อยก็แค่พักอยู่ข้างทางแล้วค่อยออกเดินทาง

ด้วยเหตุนี้ เทียบกับช่วงระยะเวลาที่พวกเขากลับมาช่างสั้นยิ่งนัก เดินไปเดินมาก็มาถึงเขตชายแดนของซินเจียงและต้าเว่ยแล้ว

คนที่ออกมาต้อนรับเซียวเฉวียนก็ยังคงเป็นแม่ทัพที่เฝ้าเมืองผู้นั้น

ทันทีที่แม่ทัพเห็นเซียวเฉวียน เขาก็คลี่ยิ้มอย่างเบิกบานใจไม่หุบ “คุณชายเซียว ข้าตั้งตารอท่านทุกวัน ในที่สุดท่านก็กลับมา

ตั้งแต่เซียวเฉวียนผ่านซินเจียง แม่ทัพเอาแต่เฝ้ามองอยู่บนกำแพงทุกวัน มองดูเซียวเฉวียนว่ากลับมาแล้วหรือไม่

ชะเง้อแลมองเซียวเฉวียนจนคอยืดยาวหมดแล้ว

“อื้อ เราบำเพ็ญครู่หนึ่งแล้วเดินทางต่อ” เซียวเฉวียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

คำพูดของเซียวเฉวียนดั่งน้ำเย็นเยียบ ที่สาดเข้ามาในใจ

มันไม่ง่ายที่เซียวเฉวียนกลับมา ยังนั่งไม่ทันเก้าอี้ร้อนก็เดินทางต่อ....

หลังจากถึงชายแดน ข่าวล้าหลัง แม่ทัพยังอยากเข้าใจสถานการณ์ในปัจจุบันของต้าเว่ยจากเซียวเฉวียน ได้ฟังเรื่องราวที่น่าสนใจของต้าเว่ยมากขึ้น

ดูท่าความปรารถนาเหล่านี้ล้มเหลวแล้ว

นักรบเหล่านี้เฝ้าประจำการอยู่ชายแดนทั้งกลางวันและกลางคืนตลอดทั้งปี มีชีวิตที่ลำบาก และลำบากมากขึ้นทุกวัน

เซียวเฉวียนไม่อยากให้แม่ทัพเงียบเหงาเกินไป เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “รอข้าเสร็จธุระก่อน มีโอกาสข้าจะหาท่านแม่ทัพอีกครั้ง ถึงตอนนั้นข้าจะนำเหล้าที่หมักเองกับมือติดไม้ติดมือมาด้วย ให้ทหารทุกคนได้ลิ้มลอง”

พื้นที่ที่แสนเย็นยะเยือกอย่างชายแดนแห่งนี้ มีเพียงเหล้าที่ปลอบประโลมหัวใจได้ดีที่สุด

“เยี่ยม！ตกลง！” แม่ทัพทิ้งความเงียบเหงาเมื่อครู่ ก่อนจะแสยะยิ้ม “คุณชายเซียวรู้สึกดี”

วกกลับเมาเรื่องเดิม เซียวเฉวียนมีเรื่องอยากให้ท่านแม่ทัพช่วย

เซียวเฉวียนหยิบเถามันเทศจากในแขนเสื้อออกมาให้กับท่านแม่ทัพก่อนเอ่ยว่า “ท่านแม่ทัพ เถามันเทศนี้ ข้าต้องตรากตรำเสี่ยงชีวิตขุดมันขึ้นมา ทั้งยังเป็นของดีอีกด้วย”

ปรากฏว่าแม่ทัพมองเพียงครู่เดียว ทว่ามันเป็นแค่เถามันเทศ จะไปมีประโยชน์อะไร?

เซียวเฉวียนทำเหมือนมันเป็นของรักของหวง

ทว่าเซียวเฉวียนกลับให้แม่ทัพดูแล

แม่ทัพสั่งให้รื้อเถามันเทศจากนั้นก็ปลูกมันลงดิน

เซียวเฉวียนได้ให้ความรู้ด้านวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับเถามันเทศแก่แม่ทัพ

พอฟังความรู้ด้านวิทยาศาสตร์ของเซียวเฉวียนแล้ว นัยน์ตาของแม่ทัพก็อดแสดงออกถึงความผิดปกติไม่ได้ เขาตบโต๊ะด้วยความตื่นเต้น “ดี！นี่มันดียิ่งนัก！”

ไม่น่าล่ะเซียวเฉวียนถึงดูรักและหวงแหนมันนัก

เซียวเฉวียนกล่าวไว้ ตราบใดที่ท่านแม่ทัพดูแลเถามันเทศอย่างดี รอให้เถามันเทศเบ่งบาน ก่อนจะตัดออกเป็นส่วน ๆ แล้วปลูกลงในดิน

ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป เถามันเทศจะช่วยสนับสนุนที่ดินที่เย็นเยียบเหล่านี้ได้อย่างไร ทหารและชาวบ้านที่นี่จะอดอาหารไม่ได้เด็ดขาด

ดี！

ดีมาก！

ท่าทีของเซียวเฉวียนคือจุดเปลี่ยน เพื่อให้พวกเขาแก้ไขปัญหาใหญ่ ๆ ได้

สภาพแวดล้อมบริเวณชายแดนค่อนข้างเลวร้าย แห้งแล้ง ชาวบ้านต่างลำบากข้นแค้น มีหลายคนล้มตายเพียงเพราะความหิวโหย

แม่ทัพประจำการที่นี่มาหลายปีแล้ว เขาอยากเปลี่ยนสภาพแวดล้อม แต่ด้วยความจนปัญญาเขาไร้อำนาจ

ตอนนี้ดีขึ้น มีเถามันเทศ ปัญหาทุกอย่างก็ได้รับการคลี่คลาย

เซียวเฉวียนเป็นเพียงตัวนำโชคของพวกเขา

ส่วนเรื่องที่เซียวเฉวียนพูดนั้นชัดเจนแล้ว พวกเขาออกเดินทางพร้อมกับอาหารที่ทหารให้คนเตรียมw;h

“มิกล้า มิกล้า” เซียวเฉวียนคล้อยตามคำพูดของมู่จิ่น

พอได้ยินน้ำเสียงของเซียวเฉวียน มู่จิ่นรู้ทันทีว่าเซียวเฉวียนแอบดีใจอยู่ภายใน

เวลานี้ ท้องฟ้ามืดลง

เดินต่อไปอีกนิด ก็ห่างจากเขตชายแดนแล้ว

ข้างหน้ายังเหลืออีกหลายกิโมเตรกว่าจะถึงหมู่บ้าน

ด้วยเหตุนี้ โย่วควนจึงเอ่ยเตือนว่า “นายท่าน เดินทางต่อเรากลัวว่าจะนอนค้างอ้างแรมในทุ่งกว้างแล้ว”

มันคือเรื่องปกติของผู้ชาย พวกเขามักจะค้างอยู่ในถิ่นทุรกันดารอยู่บ่อยครั้ง แต่เซียวเฉวียนยังอุ้มบุตรสาวของเขาอยู่ในอ้อมกอด

เด็กตัวเล็กเช่นนี้ไม่เหมาะจะค้างในป่า

เซียวเฉวียนเข้าใจความกังวลของโย่วควน แต่มีเซียวเฉวียนปกป้องเด็กน้อย ไม่เป็นไร

ทว่าเสบียงก็จำเป็น คงจะปล่อยให้คนเหล่านี้หิวไม่ได้

“โย่วควน เจ้าล่วงหน้าไปสั่งอาหารสักสองโต๊ะในร้านอาหารทางนั้น ไว้เราอิ่มท้องแล้วก็ค่อยเดินทางกันต่อ” เซียวเฉวียนกำชับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

โย่วควนรู้ว่าเซียวเฉวียนมีแผนอื่นในใจ ด้วยเหตุนี้ พอเขาได้ยินคำพูดของเซียวเฉวียน ก็หมุนตัวเดินออกจากร้านอาหารทันที

“ข้าไปกับเจ้าด้วย” มู่จิ่นพูดจบก็วิ่งตามไป

ระหว่างทาง มู่จิ่นเอ่ยว่า “โย่วควน นายท่านของเจ้าคิดว่าโรงเตี๊ยมไม่สะดวก”

คำถามนี้ โย่วควนเองก็คิด

ถึงอย่างไรพวกเขาก็มู่จิ้นซื่อผู้อ่อนแออยู่ อยู่โรงเตี๊ยม คนของพวกเขาสบายตัว ถ้ามีนักฆ่าโผล่เข้ามา คงยากจะปกป้องได้หมด

ด้วยเหตุนี้ เซียวเฉวียนครุ่นคิดครู่หนึ่ง คิดว่าการนอกค้างทุ่งกว้างน่าจะสะดวกกว่าโรงเตี๊ยม

ถ้ามีนักฆ่าโผล่มาจริง ๆ ทุ่งกว้างจะง่ายกว่า

ต้องบอกว่า เซียวเฉวียน โย่วควนและมู่จิ่นมีความเข้าใจกันมากขึ้น