ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1139

แสงสีขาวที่สว่างจ้าออกมานั้น พลันกลับกลายเป็นไอหมอกขาว ๆ ไปในทันที พร้อมทั้งลอยเข้าไปหาเหล่านักฆ่าตามแรงลมในยามราตรีแทน ไม่นานนักกิ่งหลิวที่อยู่ในมือของเหล่านักฆ่าพลันอันตรธานหายไปพร้อมกับความประหลาดใจที่เกิดขึ้น

เพียงชั่วพริบตาเดียว กิ่งหลิวพลันหายไปในทันตา ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าในมือ

นี่......

ใบหน้าของเหล่านักฆ่าพลันเต็มไปด้วยความตกตะลึงไปในทันที นี่เป็นอาวุธวิเศษที่จักใช้สังหารเซียวเฉวียนแท้ ๆ เหตุใดมันถึงหายไปอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเช่นนี้ได้เล่า?

พวกเขายังมิได้เริ่มเข้าห้ำหั่นกันเสียด้วยซ้ำ อาวุธวิเศษของเหล่านักฆ่ากลับหายไปก่อนเสียได้ นี่มันเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่?

แม้แต่เซียวเฉวียนเอง ก็ยังอดที่ตกตะลึงขึ้นมาไม่ได้เช่นกัน พระเจ้า หยาดน้ำตาของบุตรีตัวน้อยของเขาก็มีพละกำลังที่แข็งแกร่งมากเพียงนี้เลยหรือ?

แผ่นหยกนี่ทำมาจากสิ่งใดกันแน่?

เซียวเฉวียนรู้สึกสงสัยเสียจนต้องหยิบแผ่นหยกขึ้นมาสำรวจดูอย่างรวดเร็ว วัสดุของแผ่นหยกแผ่นนี้ คล้ายคลึงกับป้ายหยกที่องค์หญิงมอบให้กับเซียวเฉวียนยิ่งนัก

เกรงว่า นี่อาจจะเป็นเครื่องรางปกป้องคุ้มครองของคนในราชวงศ์ซินเจียงก็เป็นได้

อีกทั้ง หลังจากแผ่นหยกของบุตรีของเขาส่องแสงออกมานั้น บุตรสาวของเขาพลันหยุดร่ำไห้ลงในทันที พลางเผยรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาส่งมาให้เซียวเฉวียนแทน

เซียวเฉวียนรู้สึกอยู่เสมอว่า บุตรีของตนเองดูมีบางอย่างผิดปกติไป นางมิเหมือนกับเด็กทารกทั่วไปเลยแม้แต่น้อย

อาจจะเป็นเพราะนางจับความของเซียวเฉวียนได้นั้น ทารกตัวน้อยพลันหุบยิ้มลงไปในทันที

ดูสิ ไม่เพียงแต่นางสามารถมองดูสีหน้าของผู้คนได้นั้น ทั้งยังสามารถอ่านใจของเซียวเฉวียนได้อีกด้วย

เซียวเฉวียนเคยกล่าวไว้ว่า ท่าทางของนางเช่นนี้ หาได้เหมือนทารกธรรมดาที่ใดกัน?

เด็กคนอื่นๆ ที่อายุเท่ากับนางในยามนี้ มิใช่ว่าพวกเขามักจะชอบกินชอบนอนหรือ มีคนใดที่ทำตัวผิดปกติผิดแปลกเช่นนางบ้างกัน

เซียวเฉวียนรู้สึกสงสัยในตัวบุตรีของตนเองยิ่งนัก ทว่า เมื่อเขาเห็นบุตรสาวตัวน้อยมีท่าทีไม่มีความสุขเช่นนี้ เขาจึงได้แต่เอ่ยปลอบใจออกมาว่า "เด็กดี ขอบคุณที่เจ้าช่วยพ่อเอาไว้นะลูกรัก "

น่าแปลก หลังจากที่บุตรีตัวน้อยได้ยินคำพูดของเซียวเฉวียนนั้น นางพลันส่งยิ้มกว้างออกมาให้อีกครั้ง

ในครานี้ หากผู้ใดมากล่าวว่าเด็กตัวน้อยเช่นนี้หาได้รู้เรื่องราวอันใดไม่ ตีเซียวเฉวียนให้ตายอย่างไรเขาก็ไม่เชื่อ

“แต่ว่านะลูกรัก บิดามีเรื่องที่ต้องบอกกับเจ้าอีกเรื่องหนึ่ง ต่อไปนี้หากมีอันตรายอันใดเกิดขึ้นกับพ่อ เจ้ามิต้องยื่นมือมาช่วยหรอกนะ พ่อจัดการมันได้” น้ำเสียงที่เจือไปด้วยความอ่อนโยนของเซียวเฉวียนพลันเอ่ยเกลี้ยกล่อมบุตรีตัวน้อยออกมา

บุรุษตัวโตอกสามศอกเช่นเขา จักให้เด็กทารกมาคอยปกป้องได้อย่างไรกันจะเหมาะสมอย่างไรกัน?

หากเรื่องถูกเผยแผ่ออกไป ผู้คนไม่พากันหัวเราะเยาะเขาหรอกหรือ

บรรพบุรุษตัวน้อยของเขาชอบไม้อ่อนมิชอบไม้แข็ง เพียงแค่เอ่ยวาจาเกลี้ยกล่อมออกมาด้วยความอ่อนโยนและนุ่มนวลก็พอแล้ว

เซียวเฉวียนนึกหวาดกลัวว่า หากตนเองพูดเสียงดังออกมาบุตรีตัวน้อยของเขาจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

ราวกับว่าบุตรีตัวน้อยจักเข้าใจในคำพูดของเซียวเฉวียนจริงๆ นางเพียงหันมากะพริบตาแป๋วใส่เซียวเฉวียน เสมือนกับว่ากำลังเอ่ยพูดคุยกับเขาอยู่

โอ้ พระเจ้า!

เซียวเฉวียนอดที่จะนึกสงสัยขึ้นมาไม่ได้ว่า นี่คือบุตรของเขากับองค์หญิงใช่หรือไม่ หรือเป็นบุตรีจากเทพธิดาท่านใดที่หลงลงมาบนโลกมนุษย์กันแน่?

อายุยังน้อยเช่นนี้ก็สามารถเข้าใจคำพูดของผู้ใหญ่ได้แล้วหรือ

ในยามที่บุตรบิดากำลังเอ่ยพูดคุยกันอยู่นั้น มู่จิ่นที่อยู่ทางด้านอีกฟากหนึ่งพลางมองดูสถานการณ์ตรงหน้าด้วยความตื่นเต้น" เซียวเฉวียน เจ้าระวังนักฆ่าด้วยเล่า"

ในขณะเดียวกันเหล่านักฆ่าพลันได้สติขึ้นมา พร้อมที่งชักดาบออกมาเพื่อเตรียมตัวเข้าโจมตีเซียวเฉวียนในทันที

เหล่านักฆ่าพยายามที่จะจะฉวยโอกาสในยามที่เซียวเฉวียนยังมิทันเตรียมตัวนั้น ลอบสังหารเซียวเฉวียนเข้าให้ แต่พวกเขามิคิดเลยว่ามู่จิ่นจะตะโกนเรียกสติออกมาเสียก่อน นั่นจึงทำให้เซียวเฉวียนเงยหน้าขึ้นจ้องมองเหล่านักฆ่าด้วยความเย็นชาแทน

เมื่อแผนการลอบโจมตีของเหล่านักฆ่าล้มเหลวลงเช่นนี้ พวกมันจึงรู้สึกโกรธโมโหยิ่งนัก พร้อมกับแบ่งพรรคแบ่งพวกออกเป็นสองฝ่ายในทันที อีกด้านเพื่อต่อสู้กับเซียวเฉวียน ส่วนอีกด้านหนึ่งนั่นเพื่อเตรียมถอนเถามันเทศของเซียวเฉวียนทิ้ง

เมื่อได้ยินเสียงภายในใจของเหล่านักฆ่าพวกนั้น เซียวเฉวียนเพียงร้องสั่งการออกมาด้วยความเฉยเมยว่า "พวกเจ้าไปปกป้องเถามันเทศ"

บุคคลที่เซียวเฉวียนเอ่ยถึงนั้น ก็คือเหล่าชาวยุทธ์แท้นั่นเอง

เพียงแค่เซียวเฉวียนออกคำสั่ง เหล่าชาวยุทธ์แท้ก็เตรียมการรับมือกับการโจมตีไปในทันที ทั่วร่างที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายไอสังหารพลันจับจ้องมองไปที่เหล่านักฆ่าในทันใด

กล้าที่จะลอบสังหารเซียวเฉวียนหรือ?

พวกเจ้ามิอยากมีชีวิตอยู่แล้วหรืออย่างไร?