ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1153

ตราบใดที่ยังไม่ได้กำจัดเว่ยเชียนชิว เมืองหลวงก็ยังเป็นที่ที่ไม่ปลอดภัย เหล่าบรรดาจิ้นซื่อที่กลับมาที่เมืองหลวงก็จะมีอันตรายมาก

เซียวเฉวียนทำเพื่อปกป้องชีวิตของเหล่าบรรดาจิ้นซื่อ พาพวกเขามาไกลถึงซินเจียง

และการเดินทางมาซินเจียงในครั้งนี้ ก็ทำให้เหล่าบรรดาจิ้นซื่อได้เรียนรู้มากขึ้น

ตลอดทาง จิ้นซื่อได้ความรู้เพิ่มขึ้นมาก บวกกับการที่เซียวเฉวียนพูดล้างสมองพวกเขาในเวลาที่เหมาะสม ความคิดของพวกเขาเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก

จิ้นซื่อมีรูปแบบการจัดระเบียบผู้คน สิ่งของต่างๆที่เปลี่ยนไปแล้ว

สรุปง่ายๆก็คือ จิ้นซื่อเป็นคนที่มีความสามารถตามแบบที่เซียวเฉวียนคิดไว้

พวกเขาเริ่มมีความคิดที่จะพัฒนาศีลธรรม สติปัญญา และสิ่งต่างๆรอบด้าน เหมือนกับคนหนุ่มสมัยใหม่แล้ว

เมื่อพัฒนาต่อไปเรื่อยๆ เซียวเฉวียนเชื่อว่า อีกไม่นาน พวกเขาจะต้องกลายเป็นคนที่มีความสามารถเป็นกำลังสำคัญของต้าเว่ย สร้างต้าเว่ยให้รุ่งเรืองยิ่งใหญ่

ต้าเว่ยที่ยังคงล้าหลังอยู่ ไม่ง่ายเลยที่จะสร้างคนที่มีความสามารถอย่างนี้ขึ้นมาได้

ดังนั้น ถ้าเซียวเฉวียนพาพวกเขาเหล่านี้กลับไปที่ต้าเว่ย เปิดเผยตัวของพวกเขาให้เว่ยเชียนชิวได้รับรู้ เซียวเฉวียนรู้สึกเสียดายมาก

ถ้าหากเว่ยเชียนชิวใช้โอกาสตอนที่เซียวเฉวียนยังไม่ได้เตรียมพร้อมลงมือทำร้ายเหล่าบรรดาจิ้นซื่อ สิ่งที่เซียวเฉวียนทำมาทั้งหมดมันก็จะสูญเปล่า？

เหตุการณ์นี้ เซียวเฉวียนไม่ยอมให้เกิดขึ้นอย่างแน่นอน

คิดอย่างละเอียดถี่ถ้วน ในที่สุดเซียวเฉวียนก็ตัดสินใจให้เหล่าบรรดาจิ้นซื่ออยู่ที่รัฐไป๋ลู่ก่อน รอเวลาที่เหมาะสมก่อน เซียวเฉวียนค่อยวางแผนให้พวกเขากลับไปที่เมืองหลวงอีกครั้ง

ดังนั้น ตอนนี้ดูแล้วจิ้นซื่อสามารถออกจากรัฐไป๋ลู่กลับไปที่เมืองหลวงได้แล้ว ในตอนนั้นเมื่อพวกเขาได้ยินเซียวเฉวียนพูดว่าต้องการให้พวกเขาอยู่ที่รัฐไป๋ลู่ต่อไปก่อน การตอบสนองของเหล่าบรรดาจิ้นซื่อตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก：“อะไรนะ！”

เข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า？

เซียวเฉวียนต้องการให้จิ้นซื่ออยู่ที่รัฐไป๋ลู่？

พวกจิ้นซื่อได้ยินผิดไปหรือเปล่า

พวกเขาพยายามตั้งใจฟัง หนึ่งในบรรดาจิ้นซื่อคนหนึ่งหัวเราะและพูดถามว่า ：“ครูฝึก เมื่อครู่ท่านพูดว่าต้องการให้พวกเราอยู่ที่รัฐไป๋ลู่ พวกเราได้ยินผิดไปใช่หรือไม่？”

เป็นไปไม่ได้พวกเราเป็นจิ้นซื่อของต้าเว่ย จะต้องเข้าไปในราชสำนักเป็นข้าราชการทำเพื่อต้าเว่ยของเรา เซียวเฉวียนกลับไปที่เมืองหลวง ไม่พาพวกเรากลับไปด้วย นี่มันไม่มีเหตุผล

พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้ อยู่ที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร

เซียวเฉวียนจะต้องพูดผิดแน่นอน หรือว่าเหล่าบรรดาจิ้นซื่อฟังผิดไปเอง

คาดไม่ถึง เซียวเฉวียนกลับพูดขึ้นอย่างเด็ดขาดว่า：“พวกเจ้าไม่ได้ฟังผิดไป ข้าก็ไม่ได้พูดผิด ข้าตั้งใจที่จะให้พวกเจ้าอยู่ที่รัฐไป๋ลู่”

หลังจากที่เหล่าบรรดาจิ้นซื่อได้มาฝึกฝนกับเซียวเฉวียนที่ซินเจียงแล้ว รูปแบบของพวกเขาก็เปลี่ยนแปลงไป ไม่เพียงแต่คิดเรื่องต่างๆรอบคอบมากขึ้นเท่านั้น และก็ยังสามารถยอมรับเรื่องที่พวกเขาคาดไม่ถึงได้

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็เพราะพวกเขามีมุมมองที่เปลี่ยนไปต่อเซียวเฉวียน มีเซียวเฉวียนเป็นแบบอย่าง คำพูดของเซียวเฉวียนพวกเขาสามารถเชื่อถือได้

ดังนั้น เรื่องมาถึงตอนนี้ เซียวเฉวียนก็ไม่ต้องกังวลว่า พวกเขาจะไม่เข้าใจจะไม่ยอมรับฟังคำพูดของเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนรู้สึกว่าเป็นเวลาที่สมควรที่จะบอกความจริงกับพวกเขาได้แล้ว

เซียวเฉวียนค่อยๆพูดขึ้นว่า ：“ที่จริงแล้วจุดประสงค์ที่แท้จริงที่อาจารย์พาพวกเจ้าไปที่ซินเจียง ก็เพื่อหยุดยั้งไม่ให้เว่ยเชียนชิวทำร้ายพวกเจ้าได้”

ที่ผ่านมานักเรียน มีเพียงสองทางให้เลือกเดิน

ถ้าทำตามคำสั่งของเว่ยเชียนชิว ก็จะได้เป็นขุนนางได้เลื่อนตำแหน่งอย่างรวดเร็ว

หรือถ้าไม่ทำตามเว่ยเชียนชิว ก็จะต้องตาย หรือไม่ก็โดนเว่ยเชียวชิวกดดันอย่างไม่มีที่สุดสิ้น ไม่มีวันได้มีความก้าวหน้า

นักเรียนเป็นความหวังของการพัฒนาต้าเว่ย เซียวเฉวียนประมุขแห่งชิงหยวน เขาสมควรที่จะปกป้องนักเรียนของเขา สมควรที่จะปกป้องคนเหล่านี้ที่มีความสามารถเป็นกำลังสำคัญของต้าเว่ย

คำพูดเหล่านี้ ก่อนหน้านี้เซียวเฉวียนไม่เคยพูดกับเหล่าบรรดาจิ้นซื่อ ก็เพราะว่าก่อนหน้านี้เหล่าบรรดาจิ้นซื่อยังมีอคติต่อเซียวเฉวียนอยู่ ไม่ว่าเซียวเฉวียนจะพูดอะไร พวกเขาก็ไม่ยอมฟัง

ตอนนี้ เหล่าบรรดาจิ้นซื่อได้ฟังที่เซียวเฉวียนพูด พวกเขาก็เข้าใจถึงความเอาใจใส่ของเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนไปที่ไหน มู่จิ่นและโย่วควนก็ต้องไปที่นั่นด้วย

แน่นอน เซียวเฉวียนยังต้องพึ่งพาให้มู่จิ่นและโย่วควนสอนวิธีการใช้ปืนให้กับทหารของต้าเว่ย แน่นอนว่าเซียวเฉวียนไม่สามารถให้ทั้งสองคนอยู่ที่รัฐไป๋ลู่ได้

เซียวเฉวียนหัวเราะพูดว่า：“เรื่องนี้ข้าคงตอบรับพวกเจ้าไม่ได้ มู่จิ่นและโย่วควนมีหน้าที่ต้องทำ ไม่สามารถอยู่ที่รัฐไป๋ลู่ได้”

เมื่อได้ยินคำพูดของเซียวเฉวียนแล้ว สีหน้าของจิ้นซื่อดูผิดหวัง

มู่จิ่นและโย่วควนมีฝีมือทำอาหารอร่อย ไม่สามารถอยู่ที่รัฐไป๋ลู่ทำอาหารให้พวกเขาได้ ช่างน่าเสียดายนัก

แต่ว่า เซียวเฉวียนก็บอกแล้วว่า พวกเขามีภาระหน้าที่ต้องทำ จิ้นซื่อก็ไม่บังคับให้พวกเขาต้องลำบากใจ

ดังนั้น ในเช้าที่สดใสนี้ เซียวเฉวียนก็พามู่จิ่นกับโย่วควน และยังมีเสื้อผ้าฝ้ายเล็กๆของเขา ทันในนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เซียวจิงที่แอบอยู่ในมุมลับ สายตาเศร้ามองไปทางเซียวเฉวียนที่ค่อยๆหายไป เป็นเวลานานกว่าจะได้สติกลับคืนมา

การจากลาครั้งนี้ ไม่รู้ว่านานแค่ไหนถึงจะได้พบกันอีก

เซียวจิงอธิฐานในใจ หวังว่าพี่ชายกลับไปที่เมืองหลวงครั้งนี้ของให้ทุกอย่างราบรื่น

ถ้าไม่เป็นเพราะรัฐไป๋ลู่เป็นสถานที่ห่างไกล ห่างไกลจากเมืองหลวงมาก ข่าวคราวของเมืองหลวงยากที่จะส่งมาถึงที่รัฐไป๋ลู่ได้ ถ้าเซียวจิงรู้สถานการณ์ของเมืองหลวงในตอนนี้ เซียวจิงจะไม่อธิฐานเพียงเท่านี้แน่นอน

สถานการณ์ของเมืองหลวงในตอนนี้มีความปั่นป่วนวุ่นวายมาก รุนแรงมากกว่าก่อนที่เซียวเฉวียนจะเดินทางไปที่ซินเจียงอีก

การกลับไปเมืองหลวงของเซียวเฉวียนในครั้งนี้ ไม่มีความสงบสุข เขาจะต้องประสบกับสถานการณ์นองเลือดอันเลวร้าย！

และก่อนที่เซียวเฉวียนจะปรากฏตัวต่อหน้าทุกคนในเมืองหลวง เขายังมีเรื่องที่ต้องทำอีกหนึ่งเรื่อง นั้นก็คือเอาเสื้อผ้าฝ้ายเล็กๆส่งไปถึงองค์หญิงต้าถง

เพื่อเป็นการรักษาความลับเรื่องที่อยู่ขององค์หญิงต้าถง เซียวเฉวียนก็ได้ให้มู่จิ่นและโย่วควนลงระหว่างทาง เขานำเอาเสื้อผ้าฝ้ายเล็กๆมุ่งหน้าไปยังที่พักขององค์หญิงต้าถง

ระหว่างที่มู่จิ่นรอเป็นเวลานานในใจของเขาก็อดไม่ได้ที่จะบ่นเซียวเฉวียนในใจว่าเห็นผู้หญิงดีกว่าเพื่อน