ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1156

เซียวเฉวียนเพิ่งเข้าประตูเมืองหลวง ข่าวที่เซียวเฉวียนกลับเมืองหลวงก็ได้แพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวง

เพื่อยืนยันว่าข่าวนี้เป็นข่าวจริง ประชาชนจำนวนไม่น้อยจึงมารวมตัวกันที่ประตูเมือง พวกเขาต่างตั้งหน้าตั้งตารอเซียวเฉวียนปรากฏตัว

ส่วนเซียวเฉวียนยังคงเดินอย่างสบายใจ

สิ่งนี้ทำให้มู่จิ่นและโย่วควนไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก

หากพูดตามเหตุผลแล้ว เรื่องที่เซียวเฉวียนกลับเมืองหลวง ยิ่งคนรู้น้อยก็ยิ่งดี

หากต้องการปิดเรื่องนี้เป็นความลับ เซียวเฉวียนสามารถแอบจัดการอย่างเงียบ ๆ ได้ และฆ่าเว่ยเชียนชิวโดยที่พวกเขารับมือไม่ทัน ไม่ดีกว่างั้นหรือ?

ด้วยศักยภาพของเซียวเฉวียน เขาสามารถกลับเมืองหลวงได้โดยที่ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น

ทว่าเซียวเฉวียนกลับไม่ทำเช่นนั้น เขายืนกรานที่จะเดินไปที่ประตูเมืองด้วยท่าทางที่วางมาดและเชื่องช้า

“เซียวเฉวียน พวกเราเล่นใหญ่เกินไปหรือไม่?” มู่จิ่นกวาดตามองฝูงชนที่แห่แหนมารายล้อมรอบตัวเขา เขาขยับเข้าไปใกล้ข้างหูเซียวเฉวียน พลางถามขึ้นเสียงต่ำ

โย่วควนเห็นด้วยอย่างมากกับคำพูดนี้ โย่วควนหันไปพยักหน้าให้เซียวเฉวียนเบา ๆ เพื่อบอกว่าเขาคิดว่ามู่จิ่นพูดถูกต้อง

“ไม่ ไม่ได้เล่นใหญ่ไปหรอก” เซียวเฉวียนทำท่าทางจริงจัง และพูดขึ้นเสียงเรียบ

นี่นะหรือเรียกว่าเล่นใหญ่

หากไม่กลัวว่าจะรบกวนดวงวิญญาณกองทัพตระกูลเซียวห้าหมื่นนาย เซียวเฉวียนยังอยากเชิญกองทหารเกียรติยศมาตีกลองพร้อมจุดประทัดให้ ให้คนในเมืองหลวงได้สัมผัสประสบการณ์ที่เซียวเฉวียนกลับเมืองหลวง

เซียวเฉวียนปรากฏต่อหน้าทุกคนด้วยการประโคมข่าวอันยิ่งใหญ่เช่นนี้ เขาจงใจบอกคนที่อยากได้ชีวิตของเซียวเฉวียนมาช้านานว่า เซียวเฉวียนกลับมาแล้ว พวกเขามีกลอุบายอะไรก็รีบเข้ามาเลย

นี่หมายความว่าเซียวเฉวียนพร้อมที่จะเผชิญหน้าและต่อสู้กับฝ่ายค้านแล้ว

มาเลย!

แน่จริงก็เข้ามาเลย!

เซียวเฉวียนไม่กลัวใครทั้งนั้น!

มู่จิ่นเหลือบมองเซียวเฉวียนอย่างไม่สบอารมณ์ ได้! เซียวเฉวียนเป็นลูกพี่ เซียวเฉวียนบอกว่าไม่ได้เล่นใหญ่ก็ไม่ได้เล่นใหญ่

ในเมื่อมาเเล้วก็จงอยู่อย่างมีความสุขเถิด

นับตั้งแต่วินาทีที่มู่จิ่นตัดสินใจมาต้าเว่ยกับเซียวเฉวียน มู่จิ่นก็เตรียมพร้อมรับมือกับอุปสรรคต่าง ๆ แล้ว

มีเซียวเฉวียนที่เป็นคนบ้านเดียวกันจากฮว๋าเซี่ยอยู่ด้วยนั้น มู่จิ่นยังต้องกลัวอะไรอีก!

มาเลย!

มาคนหนึ่งมู่จิ่นก็ตบคนหนึ่ง มาสองคนมู่จิ่นก็ตบเข้าทั้งคู่!

เซียวเฉวียนเดินช้า ๆ โดยเอามือไพล่หลัง เพื่อวางมาดความน่าเกรงขาม มู่จิ่นและโย่วควนยืดอกเชิดหน้า ทั้งสองรักษาระดับของฝีเท้าให้เท่าทันเซียวเฉวียน เดินอย่างมั่นใจและทรงพลัง

มาแล้ว มาแล้ว เขามาแล้ว!

ขณะที่ทุกคนต่างชะเง้อคอรอ เงาของเซียวเฉวียนก็ค่อย ๆ เข้ามาใกล้กลุ่มคนมากขึ้น

ทุกคนเห็นว่าเป็นเซียวเฉวียนจริง ต่างก็พากันวิจารณ์ขึ้นต่าง ๆ นา ๆ

“เซียวเฉวียน! เซียวเฉวียนจริง ๆ ด้วย!” หนึ่งในฝูงชนมีคนพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น เมื่อเห็นท่าทางตื่นเต้นของเขา ทำราวกับว่าเขาเป็นคนเดียวในบรรดาสิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่สามารถมองเห็นเซียวเฉวียน

“จริงเสียด้วย” มีคนพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ดีใจเช่นกัน

“พวกเจ้าจะตะโกนไปไย ไม่อายผู้อื่นหรืออย่างไร” ผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ ก็กลอกตามองบนให้เขาสองคน “เพียงแค่เซียวเฉวียนคนเดียวไม่ใช่หรือไร มีสิ่งใดให้น่าตื่นเต้น”

ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอเซียวเฉวียน เขาไม่ใช่เทพเจ้าอะไรเสียหน่อย

หากพูดให้กระจ่าง เซียวเฉวียนก็เป็นเพียงแค่ลูกเขยแต่งเข้า ความน่าอับอายของผู้ชาย เขากลับมามีสิ่งใดให้ดีใจ มีอะไรให้น่าดีใจหรือ?

หลังจากถูกคนผู้นี้ดุ ทั้งสองจึงเงียบไปในทันที พวกเขาเบะปากด้วยความไม่พอใจ และแอบมองคนผู้นี้ด้วยสีหน้ารังเกียจ

หนึ่งในนั้นกระซิบเสียงเบา “ชิ เขาเป็นใครมาจากไหนกัน? มายุ่งเรื่องที่คนอื่นพูดกันทำไม”