ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1161

อาการปวดแสบปวดร้อนแบบนี้ รุนแรงมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

เซียวเฉวียนรู้ว่านี่คือตราจูเสินเล่นตลก

แต่ว่า ลองคิดดูสิ แค่เล่นๆ ก็รู้สึกร้อนแรงขนาดนี้ ถ้าตราจูเสินเอาจริง เซียวเฉวียนจะไม่ถูกย่างจนกลายเป็นศพเกรียมทั้งที่ไม่มีโอกาสแม้แต่จะต่อสู้เลยหรือ ?

ตราจูเสินหลังจากรวมตัวกับเซียวเฉวียนแล้วดูน่ากลัวจริงๆ

แค่ไม่เท่าไรเอง เซียวเฉวียนก็รู้สึกทั้งปากและริมฝีปากแห้งไปหมดแล้ว

“เจ้าจู ขอเพลาๆ หน่อย” เซียวเฉวียนร้องขอให้เบามือหน่อย

หากตราจูเสินไม่ละมืออีก เซียวเฉวียนก็จะทนไม่ไหว

แต่ไม่รอให้ตราจูเสินละมือ ชิงหลงก็โบกพัดไปหนึ่งทีเบา ๆ และมีลมเย็นกระโชกแรงพัดขึ้น เซียวเฉวียนรู้สึกเย็นสบายไปทั้งตัว

ลมนี้เป่าจนเซียวเฉวียนรู้สึกสบายตัวมาก

เซียวเฉวียนอดไม่ได้ที่จะชื่นชม "สบายดี"

แต่แล้ว ตราจูเสินดูไม่สู้จะปลื้ม ไม่ใช่เพราะอะไร ก็เพราะชิงหลงไม่รู้จักกติกามารยาทถึงขนาดนี้ ?

ดังนั้น เมื่อลมนั้นผ่านไป เซียวเฉวียนก็รู้สึกมีไอร้อนขึ้นมาทั่วตัวอีกครั้ง

ตราจูเสินกำลังก่อเหตุอีกแล้ว

แต่เที่ยวนี้ เซียวเฉวียนแค่รู้สึกร้อนไปทั่วทั้งตัว ไม่มีความรู้สึกแสบร้อน

เซียวเฉวียนรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าคลื่นความร้อนเป็นระลอกๆ ออกมาจากร่างกายของเซียวเฉวียน จากนั้นรวมตัวกัน แล้วกลายเป็นเงาลำหนึ่งจู่โจมไปที่ชิงหลง

นี่......

เซียวเฉวียนสามารถมองเห็นคลื่นความร้อนที่รวมตัวกัน

เมื่อมันใกล้จะถึงตัวชิงหลง ชิงหลงใช้พัดปิดกั้นเบา ๆ สกัดคลื่นความร้อนไว้อยู่ตรงหน้าอย่างสบายๆ

แต่คลื่นความร้อนก็ไม่ได้เคลื่อนตัวไปไหน แต่เกาะติดอยู่บนพัดของชิงหลง

ในเวลาเดียวกัน ไอร้อนยังคงผุดออกมาจากตัวของเซียวเฉวียนอย่างต่อเนื่อง มุ่งหน้าไปยังชิงหลง เพิ่มกำลังให้คลื่นความร้อน

คลื่นความร้อนแผ่ความร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ และอุณหภูมิในห้องก็สูงขึ้นหลายองศาในพริบตา

เมื่อตราจูเสินและหัวใจดาบสองยอดฝีมือประชันกัน สุดท้ายที่จะพินาศต้องเป็นจวนตระกูลเซียวแน่ๆ

ล้อเล่น ถึงเซียวเฉวียนจะมีเงิน แต่เขาก็จะปล่อยให้สองรายนี้มาทำให้บ้านล่มจมไม่ได้

“บรรพบุรุษอาวุโส เจ้าจู เลิกเล่นได้แล้ว” เซียวเฉวียนรีบห้ามอย่างรวดเร็ว

จวนเซียวยังไม่ได้รับความเสียหาย แต่เซียวเฉวียนเริ่มรู้สึกเจ็บเนื้อแล้ว

แต่ว่า ชิงหลงและตราจูเสินได้เริ่มการประลองแล้ว พวกเขาไม่รู้ใครชนะใครแพ้ คงไม่หยุดกันง่ายๆ

อุณหภูมิในห้องเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ

พัดของชิงหลงถูกคลื่นความร้อนพันกันแน่นหนา ชิงหลงคิดจะโบกลมหนาวก็โบกพัดไม่ไป

ทำให้เซียวเฉวียนใจร้อนมากจริงๆ

ทำไมบรรพบุรุษอาวุโสสองคนนี้บอกจะรบก็รบขึ้นมาซะงั้น ?

”เจ้าจู รีบหยุดนะ” เซียวเฉวียนพูดด้วยน้ำเสียงลงคำสั่ง

บรรพบุรุษอาวุโสสองคนนี้ก็จริงๆ นะ ทุกคนก็ลงในเรือลำเดียวกันแล้ว จะประลองกันไปเพื่ออะไร ?

ชนะแล้วจะทำไง?

ถ้าแพ้จะทำไง ?

แค่ชื่อจอมปลอม

อยู่มาเป็นพันปีแล้ว แต่ก็ยังปลงไม่ตก

เฮ่ย......

ต้องให้คนรุ่นหลังน้อยๆ อย่างเซียวเฉวียนมาห่วงใย จะเอาหน้าแก่ๆ นั้นไว้อีกหรือเปล่าเนี่ย ?

แต่แล้ว ถึงเซียวเฉวียนจะลงคำสั่ง ตราจูเสินก็ยังไม่ละมือ ยังคงส่งไอร้อนออกจากร่างกายของเซียวเฉวียนอย่างต่อเนื่องต่อไป

”เจ้าจู อย่าให้ใครเห็นเข้า” เซียวเฉวียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใช้ไม้ตาย “เว่ยอวี๋ยังอยู่ตรงนี้ ให้เขารู้ไม่ได้”

ความอดทนของเว่ยอวี๋ไม่ดี หากให้เว่ยอวี๋รู้ว่าตราจูเสินสิงอยู่ในตัวเซียวเฉวียน เขาจะไม่สามารถเก็บความลับสำคัญนี้ได้อย่างแน่นอน

คำพูดนี้มีผลต่อตราจูเสินจริงๆ เมื่อได้ยินเซียวเฉวียนพูดเช่นนี้ ตราจูเสินก็หยุดทันทีและพูดด้วยเสียงที่มีเพียง เซียวเฉวียนและชิงหลงเท่านั้นที่ได้ยิน "ดูๆ แล้ว หัวใจดาบหลับมานับพันปี ไม่ได้ก้าวหน้าไปไหนเลย”

ในเสียงทุ้มลึกของตราจูเสินนั้นไม่อาจปิดบังความรู้สึกภาคภูมิใจได้

หากการประลองนี้ดำเนินต่อไป ชิงหลงจะไม่สามารถสู้คลื่นความร้อนของตราจูเสินได้อย่างแน่นอน

แต่ว่า ชิงหลงไม่ยอมรับความพ่ายแพ้และกล่าวว่า "ข้าว่าไม่แน่"

”ใช่ ใช่ เฮ้ พวกเจ้าทั้งสองเก่งทั้งคู่ ไม่มีใครชนะไม่มีใครแพ้” เซียวเฉวียนเกรงว่าบรรพบุรุษอาวุโสทั้งสองจะมาประลองกันอีกรอบ เขารีบไกล่เกลี่ยกันอย่างไว