ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1162

ฤดูหนาวนี้ยังไม่ได้ผ่านไป หนาว พวกเขายังรู้สึกว่าปกติ

แต่มันร้อนขนาดนี้ ทั้งร้อนทั้งหนาวสลับกันไปนี้ คนทั้งจวนจางจึงรู้สึกว่าเป็นเรื่องผิดปกติอย่างมาก

แต่พอพวกเขามองออกไปข้างนอกก็ไม่เห็นมีอะไรแปลกประหลาด

ท้องฟ้ายังคงเหมือนเดิม ยังคงมืดมน และยังฝนตกอยู่อย่างงั้น

พวกเขาไม่รู้เลยว่าเซียวเฉวียนและชิงหลงกำลังรบกันครั้งใหญ่อยู่เหนือหัวของพวกเขา พูดให้ถูกคือตราจูเสินกับชิงหลงทำศึกอยู่

บางคนถึงกับลุยฝนเดินออกไปมองดูที่กลางลานบ้าน แต่ก็ยังไม่พบมีคนกำลังก่อความวุ่นวายในบริเวณของจวนจางอยู่

ความร้อนนี้ยิ่งมายิ่งทวีความรุนแรงขึ้น

อากาศร้อนจะค่อยๆยืดยาวนานขึ้นกว่าลมเย็น

ในฤดูหนาวผู้คนจะสวมเสื้อผ้าหนาอยู่แล้ว

ตอนนี้มาถูกความร้อนมาอบเข้า ผู้คนในจวนจางต่างก็ร้อนจนเหงื่อออก แม้แต่ฝ่ามือก็เปียกโชก

นี่มันผิดปกติเอามากเลยนะเนี่ย

ผ่านไปไม่นาน คนในตระกูลจางยังต้องถอดเสื้อผ้าออก

นี่จะเข้าสู่ฤดูร้อนในพริบตาแล้วหรือ ?

พวกเขาเคยได้ยินเรื่องหิมะตกในเดือนหก ทั้งสี่ฤดูกาลเป็นเหมือนฤดูใบไม้ผลิก็เคยได้ยิน แต่พวกเขาไม่เคยได้ยินว่าฤดูหนาวที่ร้อนอย่างในฤดูร้อน

ผู้สูงอายุบางคนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ "ไม่เคยได้เจอเลย"

ในทั้งชีวิตที่ยืนยาวของพวกเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เผชิญกับสภาพอากาศที่แปลกประหลาดที่สุดเช่นนี้

เรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นทุกปี แต่ปีนี้มากผิดปกติที่สุด และทำให้เกิดความรู้สึกแปลกประหลาดน่ากลัวด้วย

คนโบราณนับถือเกรงกลัวเทพเจ้า

ในความเข้าใจของพวกเขา สิ่งแปลกๆ ที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งในโลกมักเป็นเพราะผู้คนได้ทำสิ่งที่ทำให้เทพเจ้าขุ่นเคือง

ดังนั้นนี่คือเทพเจ้าที่กำลังกล่าวโทษชาวโลก และลงโทษชาวโลก

เดิมทีเรื่องที่ว่าวิญญาณกองทัพตระกูลเซียวห้าหมื่นดวงกลับมาที่เมืองหลวงก็ทำให้ทุกคนในเมืองหลวงตื่นตระหนกพออยู่แล้ว พวกกลุ่มคนร้ายก็ระวังตัวแทบตาย

ตอนนี้ยังมีเหตุการณ์ฤดูหนาวร้อนอย่างกะฤดูร้อนโผล่มาอีก

ไอ้ยา เทพเจ้าโกรธมากแล้วเที่ยวนี้

ตอนนี้ พ่อบ้านที่ออกไปทำธุระกลับเข้ามาพอดี ขณะถอดเสื้อกันฝนที่ยังมีน้ำหยดอยู่ก็พึมพำว่า “โอ้ เมื่อกี้ข้างนอกหนาวนะ ทำไมกลับมาถึงจวนแล้วร้อนขนาดนี้ ?”

“พวกเจ้ารู้สึกร้อนไหม ?” คำนี้ยังไม่ทันจะพูดออกไป พ่อบ้านก็ได้คำตอบจากบนใบหน้าของพวกเขาแล้ว

คนพวกนั้น มีใครบ้างที่เหงื่อไม่หยดติ๋งๆ ?

ทีแรกพ่อบ้านยังสงสัยว่าตัวเองจะมีไข้หรือว่าเดินทางรีบร้อนเกินไปจึงรู้สึกร้อน

เมื่อมองดูตอนนี้ พ่อบ้านก็อดประหลาดใจไม่ได้ เห็นคนเหล่านี้แต่ละคนถอดเสื้อผ้าออกไปบ้างแล้ว และยังดูมีเหงื่อออกเต็มหน้าด้วย

มันร้อนขนาดนั้นเลยหรือ ?

“พวกเจ้าอยู่แต่ในจวนทำไมก็ร้อนขนาดนี้หรือ ?“ พ่อบ้านถามด้วยความสงสัย

หือ ฟังพ่อบ้านพูด หมายความว่าข้างนอกไม่ร้อนหรือ ?

เพื่อให้แน่ใจ หนึ่งในนั้นถามว่า "พ่อบ้าน ข้างนอกมันไม่เหมือนกันหรือ ?"

พ่อบ้านส่ายหัว

เพิ่งจะกลับมา พ่อบ้านก็ร้อนจนต้องถอดเสื้อผ้าออกเหมือนกัน

ขณะที่เขาถอดเสื้อผ้าออก พลางพูดว่า "อากาศมืดครึ้มและยังฝนตก จะร้อนอย่างนี้ได้อย่างไร "

พอได้ยินพ่อบ้านพูดอย่างนี้ คนกลุ่มนี้ทุกคนก็อดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้

พวกเขาอธิบายเหตุการณ์ตอนเริ่มต้นให้พ่อบ้านฟัง พ่อบ้านฟังจนตกตะลึงงงงัน จนพ่อบ้านใช้เวลานานกว่าสติกลับมา

ถ้าอย่างงั้น เฉพาะแค่จวนจางที่อากาศเปลี่ยนสภาพไปอย่างแปลกประหลาดงั้นหรือ ?

เรื่องนี้ไม่ว่าจะมองดูยังไงก็ดูพิลึกกึกกือ !

แต่ตอนนี้ จางจิ่นไม่อยู่ในจวน พ่อบ้านจะรายงานสถานการณ์ก็ไม่รู้จะไปรายงานที่ไหน

เว่ยเชียนลุกขึ้นยืนทันทีและเงยหน้าขึ้นมองหลุมขนาดใหญ่เหนือหัวของเขา

อารมณ์ย่ำแย่นี้ เว่ยเชียนชิวไม่สามารถกลืนลงคอเด็ดขาด

เว่ยเชียนชิวแอบใช้กำลังภายในของเขา กระโดดผ่านหลุมขนาดใหญ่ขึ้นยืนอยู่บนหลังคาด้วยท่าทางดุร้าย "นั่นใคร ! ออกมานี่ !"

เมื่อเว่ยเชียนชิวหันหัวมองหาเป้าหมาย แวบแรกก็เห็นเซียวเฉวียนยืนตระหง่านอยู่ไม่ไกล เซียวเฉวียนกำลังมอง เว่ยเชียนชิวด้วยสายตาจืดชืด

เมื่อเห็นเว่ยเชียนชิวมองมาทางนี้ เซียวเฉวียนก็ทักทายเว่ยเชียนชิวด้วยอารมณ์ไม่สะทกสะท้าน "ท่านเจียนกั๋ว ไม่เจอกันนานเลย"

เพิ่งจะกลับมาถึงเมืองหลวง เซียวเฉวียนก็มาพบกับปีศาจคลั่งฆ่าคนคนนี้เข้าซะแล้ว พูดได้แต่เพียงว่าโลกทั้งกลมทั้งแคบ

ตราจูเสินและชิงหลงมาประลองกันที่จวนจาง ไม่ได้มีเป้าหมายที่เว่ยเชียนชิว

ไม่คาดคิด ชิงหลงเห็นว่าหลังคานี้เป็นของใหม่ จึงนำหน้ามาและหยุดอยู่บนนี้และเริ่มประลองขึ้นมา

ไม่ได้คิดว่าเว่ยเชียนชิวพักอาศัยอยู่ข้างล่างนั้นพอดี

เซียวเฉวียนสาบานว่า ครั้งนี้เป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ พวกเขาไม่ได้มุ่งมาหาเว่ยเชียนชิว พวกเขาแค่อยากมาที่จวนจางเพื่อแสดงพลังเล่นๆ เท่านั้น

แต่ในสายตาของเว่ยเชียนชิวนั้น เซียวเฉวียนก็คือจงใจมาหาเรื่องเว่ยเชียนชิวถึงที่

แค่เห็นหน้าเซียวเฉวียน เว่ยเชียนชิวก็ไฟแค้นสุมขึ้นอย่างแรง

ทั้งบัญชีเก่าบัญชีใหม่ เว่ยเชียนชิวแทบรอไม่ไหวที่จะตบหน้าเซียวเฉวียนให้น่วมลงไปเป็นโคลน !

แต่ว่า เว่ยเชียนชิวคิดอีกที เขารู้สึกว่าทำอย่างนี้มันสบายเกินไปสำหรับเซียวเฉวียน ไม่พอที่จะบรรเทาความแค้นที่เว่ยเชียนชิวมีต่อเซียวเฉวียน

ด้วยความเกลียดชังอย่างล้นหลามของเว่ยเชียนชิวที่มีต่อเซียวเฉวียน ถึงเว่ยเชียนชิวจะสับเซียวเฉวียนเป็นเนื้อบดและโยนไปเลี้ยงสุนัข ก็ยังไม่พอที่จะบรรเทาความเกลียดชังของเขา

ดังนั้น เว่ยเชียนชิวจึงไม่คิดจะฆ่าเซียวเฉวียนอีกต่อไป เขาต้องการจับเซียวเฉวียนทั้งเป็น เขาต้องการกักขัง เซียวเฉวียนไว้ในที่มืดมองไม่เห็นตะวันและแคบ แล้วทรมานเขาหลายๆ ครั้งทุกๆ วัน เพื่อให้เซียวเฉวียนไม่อาจขอชีวิต ตายก็ไม่ได้ !

ก่อนหน้านั้น เว่ยเชียนชิวต้องเกลี้ยกล่อมเซียวเฉวียนให้คายสมบัติเครื่องเพชรนิลจินดาที่เขาได้จากภูมิภาคตะวันตกและส่งคืนให้กับเว่ยเชียนชิวก่อน

แต่ว่าเว่ยเชียนชิวเคยชินกับการอยู่อย่างฐานะสูงส่ง พูดจาโอหังหยาบคาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อหน้าเซียวเฉวียน ผู้สมควรถูกสับร้อยครั้งพันครั้ง เว่ยเชียนชิวไม่สามารถพูดด้วยวาจาดีๆ กับเซียวเฉวียนได้จริงๆ

เว่ยเชียนชิวกัดฟันและจ้องตาเขม็งไปที่เซียวเฉวียน "เซียวเฉวียน ทำตัวให้ฉลาดหน่อยและนำเพชรนิลจินดาเหล่านั้นมาคืนข้าเจียนกั๋วให้เร็วที่สุด !"