ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1199

ทั้งสองครั้งล้วนทำร้ายตัวเซียวเฉวียนไม่ได้สักนิด นักปราชญ์โมโหยิ่งนัก เขาตะคอกด้วยโทสะ "เซียวเฉวียน ไปตายซะเถอะ !"

พูดจบ นักปราชญ์ก็ระดมกำลังภายในทั้งตัว กระโจนใส่เซียวเฉวียนราวกับเสือโหดร้าย

ภายใต้อิทธิพลของกำลังภายในของนักปราชญ์ ลมแรงกระโชกขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้ต้นไม้ทั้งต้นแกว่งไปมาไม่หยุด มีแนวโน้มจะถอนขึ้นมาจากดินทันที

น่าทึ่งมาก ดูไม่ออกว่านักปราชญ์เจ้าแก่คนนี้จะแผลงพลังออกมาได้แรงระเบิดขนาดนี้

แม้แต่เซียวเฉวียนยังถูกลมพัดจนหลังหงายไปข้างหลัง เกือบจะร่วงหล่นจากต้นไม้

โชคดีที่เซียวเฉวียนคว้ากิ่งไม้กิ่งหนึ่งได้ทัน จึงพอจะยืนอยู่ได้อย่างมั่นคง

แต่ลมแรงนี้ยังกระโชกดังฟู่ๆ อย่างต่อเนื่อง เซียวเฉวียนแทบจะลืมตาขึ้นไม่ได้

ขณะหรี่ตา เซียวเฉวียนมองเห็นนักปราชญ์กำลังฉวยโอกาสฟันเข้ามา

ให้ตายเถอะ !

อันตรายสุดๆ

เซียวเฉวียนรีบพลิกตัวกระโดดลงพื้น ให้นักปราชญ์กระโจนพลาดไปอีกครั้ง

ด้วยความโมโหสุดขีด นักปราชญ์เหวี่ยงดาบเข้าที่กิ่งไม้หลาย ๆ ครั้ง ต้นไม้ที่มีกิ่งก้านเขียวชอุ่มก็เปลือยเปล่าทันทีเหลือเพียงลำต้นและกิ่งก้านที่แห้งแล้ว

ต้นไม้ใหญ่ที่น่าสงสารได้รับเคราะห์ที่คาดไม่ถึง กลายเป็นต้นไม้เปลือยกายซะแล้ว ช่างน่าอนาถจริงๆ

ไม่เพียงแต่ต้นไม้ที่ได้รับความเสียหาย เนื่องจากลมกระโชกแรง บ้านช่องก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเท่าไร

กระเบื้องหล่นใส่พื้นเต็มไปหมด ประตูหน้าต่างล้มระเนระนาด ดูเหมือนเป็นสถานที่รกร้างซากปรักหักพัง

ยอดฝีมือประลองกัน เผางบมากจริงๆ

เวลาผ่านไปแค่ไม่เท่าไร ก็ทำลายบ้านไปหลังหนึ่ง ถ้าแลกกระบวนท่าไปเป็นสิบหรือร้อยท่า นักปราชญ์คงจะพลิกบ้านช่องไปเกือบครึ่งของพื้นที่เมืองหลวงก็เป็นได้

ตรงนี้ไม่ใช่สถานที่สำหรับการต่อสู้จริงๆ

หากจะสู้ต่อ ต้องเปลี่ยนให้เป็นพื้นที่โล่งๆ ค่อยว่ากัน

โดยไม่รอช้า เซียวเฉวียนออกแรงลอยตัวขึ้น เหินมุ่งไปที่ระยะไกล

จะหนีหรือ ?

ไม่มีทาง !

เห็นท่าทาง นักปราชญ์คิดว่าเซียวเฉวียนกำลังจะหลบหนี จึงรีบไล่ตามเขาไป

หลังจากไล่ตามเขามาตลอดทาง ทั้งสองก็มาถึงนอกประตูเมืองของเมืองหลวง

ระยะสิบลี่รอบๆ ตรงนี้เป็นพื้นที่โล่งตลอด เหมาะสมที่สุดสำหรับตบตีกัน ให้เจ้าตีจนมือฟ้ามัวดิน ก็ไม่ไปกระทบใครเข้าทั้งสิ้น

เซียวเฉวียนยืนโดยเอามือไพล่หลัง มองดูนักปราชญ์ด้วยสายตาที่เย็นชา

นักปราชญ์ก็มองดูเซียวเฉวียนด้วยสีหน้าดุร้ายเคียดแค้น

หลังจากแลกมือกันมาแล้ว ถือว่านักปราชญ์ได้เห็นกำลังของเซียวเฉวียน เด็กคนนี้สามารถหลบหลีกการโจมตีของนักปราชญ์ได้อย่างคล่องแคล่ว ต้องบอกว่ามีฝีมือไม่เบา

ถ้าเป็นคนอื่น ไม่ถูกนักปราชญ์ฝ่ามือทีเดียวฟาดตายคามือ ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว

แต่ทำไม เซียวเฉวียนจึงเอาแต่หลบแต่ไม่สวนกลับ ?

เป็นไปได้ไหมว่า กำลังโต้กลับของเซียวเฉวียนนั้นไม่ดีพอ ?

ถ้าเป็นอย่างนี้จริง นักปราชญ์ก็พอมองเห็นความหวังแล้วในที่สุด

ขอเพียงเขาหาวิธีที่จะรั้งตัวเซียวเฉวียนได้ เซียวเฉวียนก็จะเป็นหมูในอวยให้นักปราชญ์

ฮึ ๆ !

ดวงตาของนักปราชญ์ปรากฏรอยเริงใจขึ้นมานิดๆ

ทันใดนั้น นักปราชญ์ก็ล้วงสมบัติชิ้นหนึ่งของสำนักหมิงเซียนออกมาโดยไม่ให้ใครรู้เห็น แหฟ้าตาข่ายดิน

อวนแหฟ้าตาข่ายดินนี้ ทำจากลวดทองอ่อนเนื้อละเอียดอย่างดี

ทองคำในสมัยโบราณหมายถึงโลหะ ไม่แน่เสมอต้องเป็นทองคำ

แต่ว่า สำนักหมิงเซียนร่ำรวย วัสดุที่ใช้สานอวนนั้นเป็นทองคำ

อวนทำด้วยฝีมือประณีต บางเหมือนกับปีกจั๊กจั่น ทำให้พกพาสะดวก

หลายสิบปีมานี้ แม้นักปราชญ์จะพกพาอาวุธวิเศษนี้ติดตัวตลอดมา แต่ไม่เคยได้ใช้ เพราะไม่มีโอกาสที่จะใช้มัน

นักปราชญ์เคยคิดว่า ชั่วชีวิตของเขาจะไม่ต้องถึงกับใช้อวนแหฟ้าตาข่ายดิน แต่ไม่คาดคิดว่า จะต้องมาใช้มันตอนแก่

แหฟ้าตาข่ายดินร่อนออกมาจากมือของนักปราชญ์ คลี่ออกมาในอากาศด้วยกำลังภายในของนักปราชญ์ และพุ่งเข้าหาเซียวเฉวียน

ลูกไม้เล็กๆ น้อยๆ นี้ไม่ได้อยู่ในสายตาของเซียวเฉวียนแม้แต่นิด อันที่จริงเซียวเฉวียนสามารถคว้าอวนได้ด้วยมือเปล่า

แต่เซียวเฉวียนก็คิดใหม่อีกที นักปราชญ์ชอบเล่นนอกลู่นอกทาง เผื่ออาจจะเล่นสกปรก และเซียวเฉวียนไม่ทันป้องกันตัว