ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1203

ก่อนจะออกไปด้านนอกนั้น จางเคอพลันใช้เสื้อคลุมปลอมกายตนเองเพื่อป้องกันมิให้ผู้อื่นจดจำตนเองได้

หลังจากที่เขาเตรียมตัวพร้อมแล้ว จางเคอจึงชักม้าขี่ไปที่ประตูเมืองในทันที

เมื่อเซียวเฉวียนถูกจับตัวได้แล้วเช่นนี้ ท่านนักปราชญ์คงจะมีความสุขมากกระมัง

เดิมทีเขาคิดว่าอาจจะต้องใช้วิธีที่รุนแรงและดุเดือดมากกว่านี้ในการจับตัวเซียวเฉวียนเอาไว้ มิคิดเลยว่า พวกเขาจักสามารถจับตัวเซียวเฉวียนได้ง่ายดายกว่าที่คิดมากนัก เรื่องนี้ทำให้ท่านนักปราชญ์นึกประหลาดใจไม่น้อยเลย

เมื่อเซียวเฉวียนมิอาจเคลื่อนกายทำอันใดได้เช่นนี้ ให้ตายเช่นไรเขาก็คงมิอาจเล่นแง่เล่นกลอันใดได้อีกกระมัง

ฉะนั้นแล้ว ในยามนี้ท่านนักปราชญ์หาได้มีท่าทีรีบร้อนอันใดไม่ ก่อนจะค่อย ๆ เดินไปหาเซียวเฉวียนอย่างช้าๆ

เมื่อครู่ กลุ่มคนเหล่านั้นต่างก็พากันโอบอุ้มเซียวเฉวียนเสมือนเทพเซียนก็ไม่ปาน ทั้งยังเอ่ยวาจาหยาบคายและไร้มารยาทใส่ท่านนักปราชญ์อีก

ในยามนี้ นักปราชญ์จักให้พวกเขาได้เห็นเต็ม ๆ ตาเสียที ว่าที่เซียวเฉวียนที่พวกเขากำลังปกป้องอยู่นั้น จะถูกนักปราชญ์เช่นเขาทารุณกรรมเช่นไรได้บ้าง

"ฮึ!"

ท่านนักปราชญ์พลางส่งเสียงฮึดฮัดออกมาด้วยความเย็นชา

เมื่อเดินไปได้ครึ่งก้าวนั้น จู่ ๆ ท่านนักปราชญ์กลับหยุดฝีเท้าลง พลางบริหารกำลังภายในของตนเอง ก่อนจะใช้แรงเหวี่ยงแส้เพื่อลากเซียวเฉวียนมาหยุดอยู่ตรงหน้านักปราชญ์ในทันที

เมื่อเหล่าราษฎรเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ต่างก็รู้สึกเจ็บปวดหัวใจยิ่งนัก ท่านนักปราชญ์ต้องการจะสังหารเซียวเฉวียนหรืออย่างไร?

ฝ่าบาทรีบส่งคนมาช่วยเร็วเข้า!

หากยังมิมาตอนนี้ เกรงว่าจะไม่ทันการแล้ว!

เหล่าราษฎรที่พากันมองดูอยู่นั้นต่างก็รู้สึกเป็นกังวลยิ่งนัก พลางหันไปมองด้านหลังว่าจักมีกองกำลังเสริม ถูกส่งมาช่วยเหลือเซียวเฉวียนหรือไม่

ไม่นานนัก จู่ ๆ พวกเขาพลันเห็นม้าเร็ววิ่งควบเข้ามาในทันที

ดูท่าว่า จักมาช่วยเหลือเซียวเฉวียนเป็นแน่

ดีจริง มีคนมาช่วยเซียวเฉวียนแล้ว!

เหล่าราษฎรจึงได้พากันหลีกทางให้กับม้าเร็วในทันที

พวกเขามิคิดเลยว่า บุคคลที่พวกเขาหลีกทางให้นั้น หาใช่คนที่จะมาช่วยเหลือเซียวเฉวียนไม่ แต่กลับเป็นคนที่ตั้งใจจะมาชื่นชมความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่นแทน

เมื่อพวกเขาเห็นว่าบุคคลที่มาเยือนขึ้นไปยืนอยู่ข้างกายของท่านนักปราชญ์นั้น ทั้งยังมิคิดทำอันใดเพื่อเป็นการช่วยเหลือเซียวเฉวียนอีก พวกเขาจึงเริ่มสัมผัสได้ถึงกลิ่นความไม่ชอบมาพากลในทันที

เหตุการณ์ต่อมาพลันทำให้เหล่าราษฎรทั้งหลายได้รับคำตอบแล้วว่า

บุคคลที่เพิ่งมาถึงนั้น เพียงแค่ต้องการที่จะมาเหยียบย้ำซ้ำเติมเซียวเฉวียนเท่านั้น!

พระเจ้า!

ที่แท้บุคคลที่มาเยือนเป็นศัตรูของเซียวเฉวียนนี่เอง!

ช่างน่าเวทนายิ่งนัก!

ในคราก่อน เซียวเฉวียนลงไปท้าทายอำนาจของพยัคฆ์เช่นเว่ยเชียนชิวทุก ๆ สามวันนั้น เขาหาได้เป็นอันใดไม่ วันนี้เขาจักต้องมาตกอยู่ในกำมือของชายชราผู้นี้หรือ?

ฮือฮือฮือ

ไม่เอาสิ!

ต้าเว่ยยังต้องการคนที่มีพรสวรรค์เช่นเซียวเฉวียนอยู่

เหล่าราษฎรที่ยืนมองดูสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้านั้น พลันรู้สึกเศร้าใจยิ่งนัก ทั้งยังเกาะติดสถานการณ์ตรงหน้ามิมีหยุด

เนื่องจากด้านปัญหาเรื่องทิศทาง จึงทำให้เหล่าราษฎรบางคนอาจจะมองมิค่อยเห็นบ้าง พวกเขาจึงค่อย ๆ เดินขยับขึ้นหน้าไปเรื่อย ๆ

ผู้ที่เพิ่งมาถึงได้ไม่นานนั้น ยัง มิทันไรก็ลงมือเตะเซียวเฉวียนอีกครั้ง นับว่าโชคดีที่เซียวเฉวียนยังคงพยุงตัวยืนอยู่ได้

คนผู้นี้คือใครกัน?

เหล่าราษฎรหาได้เคยพบเจอบุคคลที่กล้ากระทำเช่นนี้ต่อเซียวเฉวียนมาก่อนไม่

กลางวันแสก ๆ เช่นนี้ ทั้งยังแต่งตัวลับ ๆล่อ ๆ ราวกับภูตผีปีศาจก็ไม่ปาน เขาเป็นผู้ใดกัน?

ผู้มาเยือนนั้น หาใช่ใครอื่นใดไม่นอกเสียจากจางเคอที่ปลอมตัวมานั่นเอง

เซียวเฉวียนพลันจดจำเขาได้เพียงแค่มองแวบแรก

คนคนหนึ่ง ไม่ว่าจะปลอมตัวแค่ไหน หากแต่สายตาที่แท้จริงของตนเองนั้นมิอาจเปลี่ยนแปลงไปได้

คนคนหนึ่งแม้นจะสามารถเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ของตนเองออกไปได้ แต่มิอาจแปรเปลี่ยนจิตใจของตนเองไปได้

ดวงตาคือหน้าต่างของจิตวิญญาณ หากสามารถจดจำบุคคลเหล่านั้นผ่านแววตาของเขาได้แล้ว ย่อมมิใช่เรื่องยากที่จะจดจำบุคคลหนึ่งได้

แววตาของบุรุษที่ยืนมองเซียวเฉวียนนั้น นอกจากความโกรธเกรี้ยว ความอิจฉาริษยาแล้วนั้น ยังรวมไปถึงจิตใจที่เต็มไปด้วยความบิดเบี้ยวอีกต่างหาก

หากมองดูทั่วทั้งต้าเว่ยในยามนี้แล้วนั้น นอกจากจางเคอแล้ว ย่อมมิมีบุคคลที่สองเป็นแน่

ยิ่งไปกว่านั้น เซียวเฉวียนยังสามารถล่วงรู้จิตใจของผู้คนได้อีก คนผู้นี้ย่อมต้องเป็นจางเคอโดยไม่ต้องสงสัยเลย

เฮอะ!

มิคิดเลยว่า จางเคอจะถูกเว่ยเชียนชิวหลอกลวงออกมาได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้

ดูเหมือนว่า จางเคอยังคงมีประโยชน์ต่อเว่ยเชียนชิวอยู่กระมัง

มิเช่นนั้น ด้วยนิสัยเว่ยเชียนชิวแล้ว เขาย่อมมิมีทางช่วยจางเคออย่างแน่นอน

“ท่านนักปราชญ์ ช่วยข้าสังหารทหารยามผู้นั้นหน่อยเถอะขอรับ” จางเคอเอ่ยอย่างประจบประแจงออกมา

เมื่อเผชิญหน้ากับท่านนักปราชญ์แล้วนั้น จางเคอหาได้กล้าทำสิ่งใดไม่ แม้แต่วาจาที่เอ่ยออกมานั้นก็ยังต้องอ่อนลงแกมเอ่ยคำขอร้องอ้อนวอนออกมา

ทหารยามที่ต้องการจะปกป้องเซียวเฉวียนนั้น ช่างหน้าตายนัก!

“พอแล้ว” ท่านนักปราชญ์พลางเอ่ยออกมาด้วยท่าทีเฉยเมย

ที่แห่งนี้คือต้าเว่ย นอกจากเซียวเฉวียนแล้ว ท่านนักปราชญ์มิต้องการสังหารผู้ใดอีก เพื่อป้องกันมิให้เกิดเรื่องราวบานปลายตามมา

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จางเคอพลันก็รู้สึกมิค่อยพอใจเท่าใดนัก ทว่า เขาเองก็มิอาจเอ่ยสิ่งใดออกมาได้ ทั้งยังมิกล้าทำให้ท่านนักปราชญ์ต้องขุ่นเคืองใจเช่นกัน เขาจึงได้แต่นั่งก้มหน้ารับฟังอย่างเงียบ ๆ แทน

หากแต่ จางเคอสามารถนำความโกรธและโมโหของตนไประบายที่เซียวเฉวียนได้

จางเคอจึงกรูเจ้ามาเตะเซียวเฉวียนหนัก ๆ ในทันที จนกระทั่งเฉวียนล้มลงไปกับพื้น

เซียวเฉวียนเพียงใช้สายตามองดูท่านนักปราชญ์และจางเคอด้วยท่าทีเฉยเมย หากแต่ภายในใจกลับครุ่นคิดว่า มิรู้ว่าผนึกจูเสินในร่างกำลังทำสิ่งใดกันอยู่ นายของตนถูกผู้อื่นรังแกเช่นนี้ หากแต่ตนเองกลับนางนิ่งดูดายเสียได้

หรือว่า มันหลับลึกอีกแล้ว?

“เหล่าจู?” เซียวเฉวียนพยายามตะโกนเรียกผนึกจูเสิน เข็มทองอาจจะทำให้เซียวเฉวียนมิอาจเปล่งวาจาออกมาได้ ทว่ามิอาจกีดกั้นเสียงเรียกภายในใจของเขาไปได้

ไม่มีการตอบรับ

“เหล่าจู?” เซียวเฉวียนจึงเพิ่งเสียงเรียกขึ้นมาอีก

แต่ก็ยังไม่มีการตอบสนอง

เกิดอะไรขึ้นกับผนึกจูเสินในวันนี้กัน?

เซียวเฉวียนรู้สึกสงสัยยิ่งนัก ก่อนจะเอ่ยเรียกขึ้นมาอีกว่า "เหล่าจู?"

หากแต่มิมีผู้ใดตอบรับ

ไอ้เจ้านี่ มันกำลังทำอันใดอยู่กัน?

ในขณะเดียวกัน จางเคอพลางเดินก้าวไปข้างหน้า พร้อมกับใช้เท้าเหยียบไปที่หน้าอกของเซียวเฉวียนอย่างรุนแรง ก่อนจะใช้แรงเตะเสียจนวิ่งไปไกลหลายตลบ

หากพูดตามจริงแล้ว มันเจ็บยิ่งนัก!

เซียวเฉวียนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วลงในทันที ก่อนที่จะใช้กำลังภายในของตนบีบให้เข็มทองออกมา แต่ก็ต้องพบกว่าเขามิอาจใช้กำลังภายในของตนเองได้ ...

เรื่องใหญ่แล้ว