ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1207

“เช่นนั้นข้าจะลองดู” เซียวเฉวียนกล่าวออกมาด้วยท่าทีเฉยเมย

พูดจบ เซียวเฉวียนพลันยกมือมาคว้ามือของจางเคอที่ถือกริชเอาไว้ "มา แทงตรงนี้แรง ๆ เลย"

การกระทำเช่นนี้ ทำเอาจองเคอที่โกรธโมโหและจ้องมองอยู่นั้น ถึงกลับมิกล้าทำสิ่งใดขึ้น ในใต้หล้ายังมิผู้ใดมิต้องการชีวิตของตนเองเช่นเซียวเฉวียนอีกหรือ

แม้แต่กริชที่วางทาบอยู่บนคอของเซียวเฉวียนนั้น เขาหาได้มีท่าทีเกรงกลัวอันใดไม่

หึ!

มีสิ่งใดให้ต้องกลัวเล่า ในยามนี้ ชีวิตของจางเคอขึ้นอยู่กับเซียวเฉวียนแล้ว หากเซียวเฉวียนตายไป จางเคอก็จักต้องตกไปอยู่ในชั้นต่ำสุดเช่นกัน

ดังนั้น ก่อนที่จางเคอจะหลบหนีออกไปได้ เขาย่อมมิกล้าที่จะสังหารเซียวเฉวียน

การสังหารเซียวเฉวียนนั้น ก็มิต่างอันใดกับปลิดชีพจางเคอเอง

มือที่สั่นเทาของจางเคอ เขาค่อยเดินถอยหลังกลับไป ราวกับกลัวว่าตนเองจะเผลอแทงเซียวเฉวียนเข้า

เมื่อท่านนักปราชญ์เห็นว่าจางเคอลังเลที่จะลงมือนั้น เขาก็รู้ได้ในทันทีว่าจางเคอมิสามารถพึ่งพาได้อีก เขาทำได้เพียงพึ่งพาตัวเองเท่านั้น

ชิงหลงที่ยืนอยู่ตรงข้ามกำลังจ้องมองดูท่านนักปราชญ์ด้วยสีหน้าที่สงบเงียบ หากท่านนักปราชญ์เคลื่อนไหวตัวแม้แต่เพียงนิดเดียว ชิงหลงก็จะเข้าไปหยุดการกระทำของเขาทันที

ท่านนักปราชญ์เองก็ยังลอบมองดูชิงหลงด้วยท่าทีระมัดระวังตน มือของตนเองที่แอบซ่อนเอาไว้ในแขนเสื้อนั้น พลันค่อย ๆ ลอบหยิบเข็มทองออกมาสองสามด้ามอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะใช้กำลังภายในส่งพลังออกมาให้พุ่งตรงเข้าไปแทงเซียวเฉวียนในทันใด

การกระทำของท่านนักปราชญ์ในครานี้ นับว่าทำได้อย่างลื่นไหลยิ่งนัก เขารู้สึกได้เลยว่ามิมีผู้ใดลอบสังเกตทันอย่างแน่นอน ในคราวนี้ เซียวเฉวียนมิอาจหนีรอดไปได้แน่

เมื่อคิดว่าแผนการของตนเองกำลังจำสำเร็จนั้น ท่านนักปราชญ์พลางหันกลับไปมองเซียวเฉวียนด้วยสีหน้าที่ได้ใจ เพื่อรอดูเซียวเฉวียนล้มลงไปกับพื้น

มิคาดคิดเลยว่า จู่ ๆ พลันมีลมวายหนึ่งพัดเข้ามา ทำเอาหัวใจของท่านนักปราชญ์รู้สึกเย็นยะเยือกยิ่งนัก

เข็มทองเหล่านั้นไม่เพียงแต่ไปมิถึงจุดหมาย ทั้งยังแปรเปลี่ยนทิศทางพุ่งตรงเข้ามาแทงร่างของท่านนักปราชญ์อีกครั้ง ทว่า กลับแทงเข้าไปได้เพียงแค่ครี่งเล่มเท่านั้น

หากท่านนักปราชญ์มิมีสติมากพอ ใช้กำลังภายในขึ้นมาห่อหุ้มตนเองเสียก่อน เข็มทองพวกนั้นคงได้พุ่งแทงเข้ามาในตัวของท่านนักปราชญ์หมดทั้งเล่มเป็นแน่

มารดามันเถอะ มีชิงหลงอยู่เช่นนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่อาจทำอันใดกับเซียวเฉวียนได้เลยแม้แต่น้อย

ท่านนักปราชญ์อดมิได้ที่จะคร่ำครวญกับตนเองภายในใจ หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไปอีกคงมิใช่ทางเลือกที่ดีนัก ท่านนักปราชญ์ควรจักไว้ชีวิตเซียวเฉวียนเป็นการชั่วคราวหรือไม่?

สิ่งสำคัญก็คือทางฝั่งซินเจียงนั้น สถานการณ์น่าเป็นห่วงมากกว่าจนเขามิอาจวางใจได้เลย หากว่าท่านนักปราชญ์ยังไม่กลับไปดูแลสถานการณ์โดยรวมในสำนักหมึงเซียนอีก เกรงว่าเขาคงมิอาจรักษาสำนักหมิงเซียนไว้ได้เป็นแน่

สำนักหมิงเวียนมิสมควรจะมาจบลงภายใต้เงื้อมมือของเขาเช่นนี้ มิเช่นนั้น ท่านนักปราชญ์จักมีหน้าไปเจอกับเหล่าบรรพบุรุษที่ล่วงลับไปแล้วได้เช่นไร

หลังจากคิดพิจารณาดูทุกทางแล้วนั้น ในที่สุดท่านนักปราชญ์ก็ได้ตัดสินใจที่จะไว้ชีวิตเซียวเฉวียนไปก่อน

ในยามที่ท่านนักปราชญ์กำลังคิดหาทางหนีนั้น เซียวเฉวียนพลางเอ่ยออกมาด้วยความเย็นชาว่า "ท่านบรรพบุรุษ มิอาจปล่อยให้เขาหนีไปได้"

ในคราแรก เซียวเฉวียนตั้งใจจะปล่อยให้เขากลับไปที่ซินเจียง หากแต่ท่านนักปราชญ์กลับไม่ยอมกลับ ฉะนั้น ในยามนี้เซียวเฉวียนเปลี่ยนใจแล้ว

“ได้!” ชิงหลงพลางเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา

ทันใดนั้น ชิงหลงจึงสะบัดพัดในมืออีกครั้ง พร้อมกับสายลมมากมายพุ่งเข้ามาทิ่มแทงร่างของท่านนักปราชญ์อย่างแม่นยำในทันที เพียงแค่นักปราชญ์กำลังจะเคลื่อนกายหลบหนีนั้น ชิงหลงก็จักทำการโบกพัดในมือเบา ๆ ยามที่ท่านนักปราชญ์มิทันได้ตั้งตัวนั้น ท่านนักปราชญ์ก็พลันตกอยู่ในกรงล้อมของชิงหลงเสียแล้ว

ในใต้หล้า หากได้มีสิ่งใดที่อาณาเขตของชิงหลิงจักจัดการไม่ได้ไม่

หากว่ามีจริง นับว่าไร้สาระยิ่งนัก!

เมื่อถูกชิงหลงจับขังเอาไว้อย่างง่ายดายเช่นนี้ ใบหน้าของท่านนักปราชญ์พลันเผยสีหน้าเคร่งเครียดออกมาจนดำคล้ำไปในทันที "ชิงหลง! ปล่อยข้าไปเดี๋ยวนี้!"

ชิงหลงพลันส่งยิ้มออกมาด้วยท่าทีเศร้าใจ "อัยหยา ขอโทษด้วย เจ้าเรียกผิดคนแล้ว"

ที่จักเป็นคนตัดสินใจว่าจะปล่อยท่านนักปราชญ์ไปหรือไม่นั้น ล้วนแต่ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเซียวเฉวียน

หากให้ท่านนักปราชญ์เอ่ยขอร้องให้เซียวเฉวียนปล่อยตัวเอาเขาไปนั้น ท่านนักปราชญ์ย่อมมิทำเช่นนั้นอยู่แล้ว ทั้งยังมินึกสนใจด้วย เขาเอาแต่มาตามตื้อชิงหลงแทน "ชิงหลง ปล่อยข้าไปเดี๋ยวนี้"

ชิงหลงหาได้มีบุญคุณความแค้นอันใดกับนักปราชญ์ไม่ราวกับย้ำบ่อมิยุ่งกับน้ำโคลน ทว่า ทั้งเซียวเฉวียนและนักปราชญ์ต่างมีความแค้นและเกลียดชังต่อกันมากมายนัก แม้แต่คนโง่ยังรู้เลยว่าเข้าหาชิงหลงนั้นมีประโยชน์มากกว่าหาเซียวเฉวียนเสียอีก

อีกทั้ง ท่านนักปราชญ์ถูกชิงหลงจับตัวเอาไว้ ย่อมเป็นชิงหลงปล่อยตัวเขาไปจึงจะถูก

ยิ่งไปกว่านั้น ชิงหลงเองก็หาใช่คนของต้าเว่ยไม่ ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องต่อสู้กับท่านนักปราชญ์เพื่อเซียวเฉวียน

เมื่อได้ยินเสียงในใจของท่านนักปราชญ์แล้วนั้น ชิงหลงพลางแย้มยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยพูดออกมาทีละคำว่า "เจ้าต้องการให้ข้าปล่อยตัวเจ้าไป เจ้าไปเอาความมั่นใจนี้มาจากที่ใดกัน?"

จางเคอที่ได้ยินไม่ค่อยชัดนั้น เขาเพียงแค่ได้ยินหูร้องแว่ว ๆ ว่าปล่อยข้าไปเพียงไม่กี่คำเท่านั้น จางเคอจึงคิดไปเองว่าเซียวเฉวียนกำลังขอร้องอ้อนวอนชีวิตต่อจางเคออยู่

ในครานี้กลับรู้สึกกลัวแล้วหรือ?

ฮ่าฮ่าฮ่า!

จางเคอพลางกล่าวออกมาด้วยท่าทีได้ใจ "อย่าขยับ เจ้าอย่าได้คิดจะเล่นแง่อันใดอีกเลย!"

อาจเป็นเพราะหูของเขาที่ทำให้การได้ยินไม่ค่อยดีนัก ยิ่งทำให้จางเคอต้องพูดเสียงดังมากขึ้น แม้แต่ผู้ที่ยืนอยู่ไกลออกไปหลายเมตรยังได้ยินเสียงของเขาอย่างัดเจน

พระเจ้า!

ปัญญาชนผู้สง่างาม แม้แต่เอ่ยวาจายังต้องตะเบ็งเสียงดังขนาดนี้เลยหรือ?

เฮอะ เฮอะ ไร้การศึกษาเสียไม่มี ไร้สิ้นความสง่างามยิ่งนัก

ในยามที่ทุกคนยังนึกสงสัยว่านี่ใช่จางเคอหรือไม่นั้น

ทว่า ในยามนี้ไม่สำคัญเลยว่าคนตรงหน้าจักใช่จางเคอหรือไม่ สิ่งที่สำคัญก็คือท่านนักปราชญ์ผู้ทรงพลังได้ถูกชิงหลงปราบลงแล้ว จางเคอเองก็อย่าได้เลยว่าตนเองจักหนีไปได้

สำหรับคนร้ายที่ปรารถนาจะเอาชีวิตของเซียวเฉวียนนั้น สมควรตายเสียให้หมด!

"ใต้เท้าเซียว สังหารคนร้ายนี่เถิดขอรับ!" ในเวลาเดียวกัน พลันมีบุรุษคนหนึ่งร้องตะโกนออกมาด้วยท่าทีองอาจ

เสียงนี้ นับว่าการเรียกสติเซียวเฉวียนได้เป็นอย่างดี

เดิมทีเซียวเฉวียนมิได้ตั้งใจที่จะสังหารจางเคอในยามนี้ ทว่า หากไว้ชีวิตจางเคอไปเขาก็น่าจะมีประโยชน์อยู่บ้าง

ในเมื่อชิงหลงสามารถจับตัวท่านนักปราชญ์ได้แล้วนั้น ย่อมมิมีเหตุผลอันใดที่เขาจะไม่สามารถจับจางเคอได้

ฉะนั้น เขาจะปล่อยตัวจางเคอไป แต่หาใช่ตอนนี้ไม่

ดังนั้น เซียวเฉวียนจึงลอบรวบรวมพลังกำลังภายในของตนเอง ก่อนจะหันกลับไปปะทะกับจางเคอในทันที