ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1208

ลงมือกับพวกเล่นวิชาแมวสามขาอย่างจางเคอ สำหรับยอดฝีมืออย่างเซียวเฉวียน เป็นเรื่องจิ๊บๆ

จางเคอโดนฝ่ามือของเซียวเฉวียนฟาดเข้าไปทีหนึงอย่างไม่ทันระวังตัว เจ็บจนร้อง "อั้ก !" ดาบสั้นในมือก็หยิบจับไม่อยู่ร่วงลงกับพื้นดัง "เคร้ง"

เซียวเฉวียนแก้ไขวิกฤตไปได้อย่างสบายๆ เขาหันกลับมามองจางเคออย่างเย็นชา ไม่พูดอะไรสักคำ

มาคุยอะไรกับจางเคอตอนนี้ เปลืองกำลังปอดมาก

ยิ่งไปกว่านั้น จางเคออาจได้ยินไม่ชัดเจน

พระอาทิตย์บนท้องฟ้าสดใส แดดเผาแรงมาก

ตั้งแต่เล็กจนโต เซียวเฉวียนไม่ชอบถูกแสงแดดที่แผดจ้า

ฉะนั้น ไม่พูดพร่ำทำเพลง เซียวเฉวียนส่งสัญญาณสายตาไปยังชิงหลง ให้ชิงหลงพาจางเคอกลับไปพร้อมกับเขา

เมื่อได้รับคำสั่งจากเซียวเฉวียน ชิงหลงก็พยักหน้า โบกมือเบา ๆ สร้างม่านกำบังมาคลุมจางเคอไว้

จากนั้น ชิงหลงก็หิ้วทั้งสองกลับไปเมืองหลวงพร้อมกับเซียวเฉวียน

แต่ว่า ทั้งสองไม่ได้กลับไปที่จวนเซียว แต่ไปหาสถานที่ห่างไกลที่อื่น เอาสองคนวางไว้

พูดให้แม่นเหมาะก็คือ กักขังนักปราชญ์ไว้นั่นแหละ

ส่วนจางเคอ เซียวเฉวียนกะจะปล่อยเสือเข้าป่า

เพื่อหลอกล่อจางเคอและป้องกันไม่ให้เขารู้ว่าเซียวเฉวียนตั้งใจให้เขาหลบหนี เซียวเฉวียนขอให้ชิงหลงถอนม่านกำบังของจางเคอออก และเปลี่ยนใช้หวายมาผูกจางเคอไว้

หวาย ขอให้มันถูกับสิ่งแข็งๆ และมีความเพียร มันก็จะขาดจากกันไม่ช้าก็เร็ว

เมื่อหวายขาด จางเคอก็มีโอกาสหลบหนี

ก่อนที่ทั้งสองจากไป พวกเขายังเอาผ้ายัดปิดปากของจางเคอไว้

ระหว่างทาง จางเคอเอาแต่ร้องว่า "ปล่อยข้าไป !" ทั้งดุด่าเซียวเฉวียนตลอด

แถมเสียงหนวกหูมาก จนขี้หูของเซียวเฉวียนและชิงหลงสะเทือนร่วงออกหมด ทรมานหูจริงๆ

สำหรับนักปราชญ์นั้น ชิงหลงได้หิ้วนักปราชญ์ออกไปต่อหน้าจางเคอ และขังเขาไว้ยังที่อีกด้านหนึ่งอย่างเงียบ ๆ ชิงหลงได้เพิ่มม่านกำบังอีกชั้นหนึ่งให้กับนักปราชญ์ไว้ด้านนอกเพื่อป้องกันไม่ให้เสียงของนักปราชญ์เล็ดลอดออกมาและป้องกันไม่ให้ใครเข้าใกล้นักปราชญ์

ดังนั้น จางเคอจะไม่พบเห็นง่ายๆ ว่านักปราชญ์ก็อยู่ที่นี่ด้วย

ถึงแม้จะพบเห็น ทั้งสองก็ไม่อาจสมรู้ร่วมคิดอะไรได้

......

......

ที่จวนเซียว

"สาม !"

"สอง !"

"หนึ่ง !"

เสียงตกปั๊บ เซียนชิวน้อยก็ฟาดแส้ยาวอย่างแรง ถูกแอปเปิ้ลใบนั้นอย่างเจ๋งเป้งจนเละไปหมด

หุ ๆ ๆ

เสวียนอวี๋มองการกระทำที่ยั่วยุของเซียนชิวน้อย ความอิจฉาและไม่ยอมแพ้ปรากฏขึ้นในดวงตา

พลาดนิดเดียว หอกของเสวียนอวี๋ยังคงด้อยกว่าแส้ของเซียนชิวน้อยนิดหนึ่ง

ทั้งๆ ที่เซียนชิวน้อยช้าไปกว่านับสามครั้ง เธอก็ยังชนะได้

เธอทำได้ยังไงเนี่ย ?

ต่อหน้าสายตาทุกคน เสวียนอวี๋ได้ตกลงยอมรับกติกาการประลอง เสวียนอวี๋ก็ยังแพ้อีก หากเขายังคิดจะบ่ายเบี่ยง ก็จะแสดงว่าเขาเป็นคนแพ้ไม่เป็น ขี้แพ้ชวนตี

โดยเฉพาะเซียนชิวน้อย ถึงกับยอมยกให้นับสามครั้งกับเสวียนอวี๋

เสวียนอวี๋ก็ไม่สามารถหาข้อแก้ตัวใดๆ ได้

ครั้งนี้ เสวียนอวี๋ยังแพ้น่าเกลียดยิ่งกว่าครั้งที่แล้วอีก

หุ ๆ ๆ

เสวียนอวี๋มองดูเซียนชิวน้อยด้วยความคับแค้นใจอย่างมากและพูดอย่างน้อยอกน้อยใจ "พี่ชิว ขอโทษ ฝีมือข้าสู้พี่ไม่ได้"

การเรียกว่าพี่ชิวคำนี้ทำให้เซียนชิวน้อยจิตใจเบิกบานสะพรั่ง เธอรู้สึกมีความสุขในใจ แต่ใบหน้าของเธอก็สงบนิ่ง "งั้นเจ้ายอมแพ้หรือ ?"