ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1209

อย่างไรก็ตาม ชิงหลงมีความคิดเห็นต่างกัน "เจ้านาย ให้ม่านกำบังคงอยู่อย่างนี้แหละ มันไม่เกะกะอะไรเรา"

ใช่ มีม่านกำบังอยู่ ผู้คนในจวนเซียวก็ยังสามารถเข้าออกได้ตามปกติ สำหรับคนในจวนเซียว ไม่ว่าม่านกำบังจะมีหรือไม่ก็ตาม

แล้วก็เมื่อบุคคลภายนอกเข้าออก ขอให้มีคนของจวนเซียวพาไป ก็ไปได้ไม่ติดขัดอะไร

สุภาษิตโบราณกล่าวไว้ว่า เดินตามหลังผู้ใหญ่ หมาไม่กัด

ในเมื่อบรรพบุรุษอาวุโสพูดเช่นนี้ เซียวเฉวียนจะนำความคิดเห็นนี้ไปใช้ เซียวเฉวียนจึงพูดเบา ๆ "ตกลง ทำตามที่บรรพบุรุษอาวุโสว่า เก็บมันไว้ก่อน"

ลองคิดดูแล้ว ตอนนี้ทุกคนในจวนตระกูลเซียวมีวิทยายุทธ์สูง ผู้ที่ไม่มีวิทยายุทธ์ก็ยังมีปืนพกอยู่ในมือ พวกเขาไม่กลัวหนึ่งหมื่น แต่ต้องป้องกันกรณีหนึ่งในหมื่น

เอาไว้ก่อนก็ดี เผื่อไว้ในกรณีที่ถูกพลังมืดที่ไหนมาสังหารหมู่จวนเซียวอีก

พอนึกถึงสังหารหมู่จวนเซียว เซียวเฉวียนก็เกิดแรงอาฆาตพยาบาทขึ้นมาทันที เขาเคยรับความเจ็บปวดร้าวใจ จะต้องให้นักปราชญ์และหมิงเจ๋อได้รับความเจ็บปวดร้าวใจทวีขึ้นสองเท่าอย่างแน่นอน

สำหรับนักปราชญ์และหมิงเจ๋อ การทรมานของพวกเขาเพิ่งจะเริ่มต้นเอง

เซียวเฉวียนสั่งบรรพบุรุษอาวุโสแล้ว ทุกระยะเวลาหนึ่ง ก็ให้นักปราชญ์ติดต่อกับสำนักหมิงเซียน ให้เขารับรู้สถานการณ์ปัจจุบันของสำนักหมิงเซียน

เท่าที่เซียวเฉวียนรู้ มู่เวยยังไม่ได้กลับไปที่สำนักหมิงเซียนตั้งแต่จากกันที่ทะเลทรายกับมู่เวย

ส่วนมู่เวยไปที่อยู่ไหน ไม่มีใครรู้ ดูเหมือนเธอจะหายตัวไปจากโลกนี้ แต่นั่นไม่เหมือนกับอุปนิสัยของเธอ

ดังนั้นตอนนี้ ที่สำนักหมิงเซียนมียายเหยียนเพียงคนเดียวที่อยู่ดูแล

ยิ่งกว่านั้น หลังจากเหตุการณ์ในทะเลทราย ศิษย์ของสำนักหมิงเซียน ที่ก่อกบฏก็ก่อไป ที่หายตัวก็หายตัวไป ที่ตายก็ตายไป เจ็บก็เจ็บไป

ที่สามารถช่วยทำอะไรได้จริงๆ คงเหลือไม่กี่คน แถมต้องหลบๆ ซ่อนๆ หลบการจับกุมของราชวงศ์แห่งภาคตะวันตก

เนื่องจากนักปราชญ์ไม่ปรากฏตัวมาตลอด เรื่องของที่ตั้งใหม่ของสำนักหมิงเซียนจึงถูกพักไว้ จนถึงขณะนี้ ฐานที่ตั้งของสำนักหมิงเซียนยังคงเป็นที่เขาหมิงเซียน เพียงแต่ว่า พวกเขาจะมารวมตัวกันที่เขาหมิงเซียนเฉพาะเวลาที่มีเรื่องจะพิจารณาเท่านั้น

ในส่วนของที่พัก ทุกคนต่างก็กระจัดกระจาย ต่างมองหาที่อยู่ของตัวเองตามสะดวก

กล่าวโดยสรุป สำนักหมิงเซียนตอนนี้ เป็นเหมือนเม็ดกรวดเม็ดทรายที่รวมตัวกันไม่ติด

องค์กรที่ขาดกำลังรวมตัวและรายล้อมไปด้วยศัตรูทุกด้าน คงยากที่จะไม่ถูกจมกลบอยู่ในแม่น้ำแห่งประวัติศาสตร์อันยาวนาน

เซียวเฉวียนต้องการให้นักปราชญ์เบิกตาดูสำนักหมิงเซียนที่เขาติดใจที่สุดค่อยๆ เสื่อมสลายไปอย่างหมดปัญญายื่นมือช่วย

ฮ่า ๆ ๆ!

สำหรับหมิงเจ๋อ ปล่อยให้เขาทนทุกข์ทรมานอยู่อย่างนั้น รอวันไหนเซียวเฉวียนขจัดเว่ยเชียนชิวและนักรบแท้ของเขาแล้ว เซียวเฉวียนค่อยมาพิจารณาฆ่าเขาอีกที

ตอนนี้ ต้องซ่อมแซมจวนเซียวสักหน่อย

“เหมิงเอ้า เจ้าไปหาคนมาเก็บกวาดแถวนี้สักหน่อย” เซียวเฉวียนสงบสติอารมณ์และสั่งการอย่างใจเย็น

คนที่จะซ่อมแซมจวนเซียวนั้น ในจวนเซียวก็มีนักฆ่าเจ็ดคนที่มาฝากเนื้อฝากตัวจากฝั่งของจางเคอ ใช้คนพวกนี้ได้เหลือๆ

ส่วนงานจัดเตรียมการซ่อมแซม เหมิงเอ้าก็ทำจนคล่องแล้ว แค่เสียเวลาในการหาซื้อวัสดุนิดหน่อย

พอซื้อวัสดุครบ ทุกคนร่วมมือกันทำ ไม่เกินครึ่งวัน ลานบ้านของจวนเซียวก็กลับคืนมาเป็นสภาพเดิม

......

......

ที่สถานที่ห่างไกลแห่งหนึ่งในเมืองหลวง

จางเคอซึ่งหนีรอดจากความตายอย่างยากลำบาก ผ่านไปไม่กี่วัน ก็ถูกนักปราชญ์เปิดเผยตัวตนต่อฝูงชนในที่สาธารณะ ยังถูกเซียวเฉวียนจับตัวและคุมขังในสถานที่ซึ่งมีเพียงกำแพงสี่ด้านล้อมไว้แห่งนี้

จางเคอโกรธมากจนเหงือกฟันคันไปหมด

ขณะที่เขาดิ้นรน เขาก็เหลือบตามองหาว่ามีอะไรรอบตัวเขาที่อาจทำให้หวายขาดได้

ทันใดนั้น ตาของจางเคอก็จับจ้องไปที่ผนังด้านหนึ่ง มีหินเล็กๆ ยื่นออกมาบนผนังนั้น ขนาดประมาณนิ้วหัวแม่มือ

แม้ว่าหินจะมีขนาดเล็ก แต่มันเป็นของแข็ง ซึ่งอาจจะถูให้หวายบนตัวของจางเคอขาดได้

เพื่อความอยู่รอด จางเคอขยับร่างกาย ค่อยๆ เข้าใกล้ผนังนั้นและเริ่มบดขยี้

ในตอนแรก จางเคอยังมีแรงมาก เขาออกแรงขยับตัวไปหลังด้านซ้ายพลางสาปแช่งอย่างเริงร่า "เซียวเฉวียน รอก่อน รอให้ข้าออกไปก่อน ข้าจะทำให้แกตายอย่างสาหัสแน่นอน !"

ถูไปบดไป จางเคอรู้สึกกำลังเริ่มไม่ไหว การเคลื่อนไหวค่อย ๆ ช้าลง ปากก็คร่ำครวญเป็นครั้งคราว "โอ้ย เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว"

จางเคอ ผู้เติบโตขึ้นมาในชีวิตที่อยู่ดีกินดี ไม่เคยมีความทุกข์เท่านี้มาก่อน...

ทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นเซียวเฉวียนที่นำมาให้ !

จางเคอเกลียดเซียวเฉวียน เกลียดมากจนเข้ากระดูก !

......

......

ที่พระราชวัง

ที่ตำหนักของไทเฮา

เว่ยเชียนชิวนอนยืดตัวอยู่บนเตียงของไทเฮา รู้สึกสุขสบายมาก

หลายวันมานี้ ถ้าพูดถึงใครมีชีวิตที่สะดวกสบายที่สุดก็คงต้องยกให้เป็นเว่ยเชียนชิวอย่างแน่นอน

หลบอยู่ตรงนี้ ตัดขาดจากโลกภายนอก ไม่มีเรื่องกังวล กินอาหารโอชะของหอปี้เซิ่งทุกวันแถมนอนหลับสบาย

แค่ไม่กี่วัน ใบหน้าของเว่ยเชียนชิวก็ดูสดใสขึ้นมาก

”ดูแล้ว ท่านเจียนกั๋วมาอาศัยอยู่ในตำหนักของไทเฮา อยู่อย่างคุ้นเคยเหลือเกินนะ” จู่ๆ ก็มีเสียงแผ่วเบาดังเข้ามาในหูของเว่ยเชียนชิว ทำให้เว่ยเชียนชิวสะดุ้ง

เสียงนี้ ช่างเป็นฝันร้ายของเว่ยเชียนชิวแท้ๆ

ให้ตายเถอะ !

เว่ยเชียนชิวอุตส่าห์หลบซ่อนตัวมาอยู่นี่ เซียวเฉวียนไอ้เวนนี้ยังตามมาเจอจนได้ ไอ้สารเลวมาตามหลอกหลอนไม่ยอมเลิก !

เว่ยเชียนชิวขบเขี้ยวเคี้ยวฟันจ้องมองที่เซียวเฉวียน

”เดิมมีข่าวลือกันว่าท่านเจียนกั๋วมีอะไรกันกับไทเฮา เซียวยังไม่เชื่อ แต่เมื่อเห็นวันนี้ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแล้ว” เซียวเฉวียนมองเว่ยเชียนชิวด้วยสายตาที่มีความหมายลึกซึ้งและพูดต่อ " ถ้าไม่มีอะไรกัน ท่านเจียนกั๋วจะมาอยู่ในตำหนักแห่งนี้อย่างเปิดเผยได้ยังไง ?”

“ท่านเจียนกั๋ว บอกข้าที ข้าพูดถูกไหม ?” เซียวเฉวียนยิ้มอย่างเย็นชา