ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1210

นี่มันใช่ข่าวลืออะไรกัน เห็นได้ชัดว่านี่มันแพร่กระจายออกจากปากของเซียวเฉวียนไอ้สารเลวนี้

เซียวเฉวียนไม่เอ่ยขึ้นมายังดี แต่เมื่อเขาเอ่ยขึ้นมา เว่ยเชียนชิวก็ไฟสุมเต็มทรวง

เขาจ้องตาแทบกระเด็นที่เซียวเฉวียน แต่ไม่พูดอะไร

พูดคุยกับเซียวเฉวียน เว่ยเชียนชิวอาจถูกยั่วโมโหจนตายได้ทุกเมื่อ

เว่ยเชียนชิวหวงแหนชีวิตของเขาที่สุด เขาต้องการจะมีชีวิตอยู่อีกหลายปี ยิ่งไม่ตายได้ยิ่งดี

เลิกพูดคุยกับเซียวเฉวียน ถนอมชีวิตเอาไว้

ถึงอย่างไร เพื่อประจักษ์ให้เห็นความยิ่งใหญ่ของเว่ยเชียนชิว เมื่อเว่ยเชียนชิวได้ยินเสียงของเซียวเฉวียน เขาได้นั่งตัวตรงอย่างเรียบร้อยและจัดเสื้อผ้าที่ดูยุ่งเหยิงเพื่อให้ตัวเองดูเป็นท่านเจียนกั๋วที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่จะทำได้

เว่ยเชียนชิวมองเซียวเฉวียนด้วยความระวังตัว ไอ้สารเลวอยู่ๆ ก็มาปรากฏตัวที่นี่ คงไม่มีเรื่องอะไรดี

เมื่อเห็นเว่ยเชียนชิวเงียบอยู่นานไม่ปริปาก เซียวเฉวียนก็หาเก้าอี้มานั่งลงตรงข้ามกับเว่ยเชียนชิว เขายิ้มเบา ๆ และพูดว่า "ท่านเจียนกั๋วไม่ต้องตื่นเต้น ที่เซียวมาครั้งนี้ ไม่ได้มาเอาชีวิตท่าน"

เช่นเดียวกับที่เว่ยเชียนชิวคิด ตราบใดที่ยังไม่รู้ว่ากองทหารนักรบแท้อยู่ที่ไหน เซียวเฉวียนจะไม่ทำร้ายเว่ยเชียนชิวอย่างแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น เซียวเฉวียนยังเป็นคนจากมิติอื่น เขาไม่สามารถสังหารเว่ยเชียนชิวด้วยมือของเขาเอง

ที่มาถึงตำหนักของไทเฮาครั้งนี้ เซียวเฉวียนแค่จะมาเพิ่มอุปสรรคให้กับเว่ยเชียนชิว

ใช่ แค่เพิ่มอุปสรรคเท่านั้น

ไม่อยากให้เว่ยเชียนชิวใช้ชีวิตอย่างสุขสบายเช่นนี้

เซียวเฉวียนตั้งใจจะมาบอกเว่ยเชียนชิวว่า เซียวเฉวียนรู้ที่อยู่ของเว่ยเชียนชิว เว่ยเชียนชิวหนีไม่พ้นเงื้อมมือของ เซียวเฉวียน

ให้เว่ยเชียนชิวมีชีวิตอยู่อย่างตื่นตระหนกทุกวี่ทุกวัน

พอได้ยินว่าเซียวเฉวียนไม่ได้มาเพื่อสังหารเว่ยเชียนชิว เว่ยเชียนชิวก็พึมพำอยู่ในใจ "ถึงจะไม่ได้มาเพื่อสังหารข้าเจียนกั๋ว แต่ก็ไม่เห็นมีเรื่องอะไรดี"

รบกับเซียวเฉวียนมานาน เว่ยเชียนชิวก็รู้อะไรเกี่ยวกับเซียวเฉวียนบ้าง เมื่อเซียวเฉวียนปรากฏตัว จะไม่มีอะไรดีแน่นอน

แน่นอนไม่มีอะไรดี แต่เมื่อเทียบกับสิ่งที่เว่ยเชียนชิวทำในหลายสิบปีที่ผ่านมา ก็ถือว่าไม่ใช่เรื่องเลวร้าย

แค่สร้างอุปสรรคให้กับเว่ยเชียนชิว ไม่ถือว่าเป็นเรื่องเลวร้ายจริงๆ

เซียวเฉวียนยิ้มเบาๆ และพูดว่า "ท่านเจียนกั๋ว อาหารที่หอปี้เซิ่งของเซียว อร่อยใช่ไหมล่ะ ?"

ให้ตายเถอะ !

เซียวเฉวียนรู้แม้กระทั่งว่าเว่ยเชียนชิวกินอาหารของหอปี้เซิ่งแล้ว

เว่ยเชียนชิวยังคงเงียบเฉย แต่สายตาที่เขามองเซียวเฉวียนเต็มไปด้วยความโกรธอันเดือดพล่าน

หากกำลังอำนวย เว่ยเชียนชิวคงเคาะกระดานลุกขึ้นและทุบตีเซียวเฉวียนจนเลือดตกยางออก

น่าเสียดายที่เว่ยเชียนชิวตระหนักรู้ในตนเอง เขารู้ว่าเขาสู้เซียวเฉวียนไม่ได้ หากเซียวเฉวียนไม่ขยับ เว่ยเชียนชิวก็จะไม่ขยับ รบกับเซียวเฉวียนคือหาเรื่องอัปยศให้ตัวเองแท้ๆ

หากเป็นคนอื่นกล้ามายั่วยุเว่ยเชียนชิวเช่นนี้ เว่ยเชียนชิวจะเด็ดหัวมันทิ้งโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงอย่างแน่นอน

อนิจจา เมื่อเห็นว่าตอนนี้เซียวเฉวียนอยู่อย่างเหมือนปลาได้น้ำ แต่เขาใช้ชีวิตอย่างน่าสังเวช เว่ยเชียนชิวรู้สึกเสียใจจริงๆ !

เสียใจที่เชื่อฟังคำโกหกของเซียวเฉวียน เชื่อว่าเขามียาอายุวัฒนะ ถูกเขาหลอกและไว้ชีวิตเขาไว้ ปล่อยให้เขาเติบโตแข็งแกร่งขึ้น จนกลายเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งของเว่ยเชียนชิว

เฮ่ย !

เว่ยเชียนชิวเสียใจมากจนไม่มีอะไรมาเปรียบได้

พอคิดได้เช่นนี้ เว่ยเชียนชิวก็จ้องตาเขม็งไปที่เซียวเฉวียนอีกครั้ง

ถ้าสายตาฆ่าคนได้ ไม่ช้าก็เร็วเซียวเฉวียนจะต้องโดนสายตาของเว่ยเชียนชิวแทงทะลุเป็นรูทั่วร่างแน่ๆ

“ท่านเจียนกั๋ว ใจเย็น ๆ อย่าจ้องข้าแบบนั้น ข้าไม่เพียงแต่รู้ว่าท่านกินอาหารของหอปี้เซิ่งเท่านั้น ข้ายังรู้ว่าท่านช่วยจางเคอออกมาด้วย” เซียวเฉวียนพูดอย่างสงบนิ่งด้วยสีหน้าราบเรียบพร้อมรอยยิ้ม “แต่ว่าเรื่องนี้ มีคนจำนวนไม่น้อยที่รู้เรื่องแล้วล่ะ”