ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1236

ภายใต้เซียวเฉวียนและพวกมองส่งด้วยสายตา และเซียวจิ่วประคองท่านยายอาวุโสพิงไม้ค้ำขึ้นไปบนรถม้าที่จวนเซียวเตรียมไว้ให้

เพื่อความปลอดภัยของท่านยายอาวุโส เซียวเฉวียนขอให้ไป่ฉีไปส่งท่านยายอาวุโสกลับชานเมืองหลวงด้วยตัวเอง

เดิมทีท่านยายอาวุโสบอกว่าไม่ต้อง ท่านสามารถกลับไปเองได้

แต่ด้วยคำยืนกรานของเซียวเฉวียน ท่านยายอาวุโสไม่อาจปฏิเสธได้ จึงทำตามที่เซียวเฉวียนเตรียมไว้ ให้ไป่ฉีไปส่งท่านยายอาวุโสกลับยังชานเมืองหลวง

คืนก่อนจะเดินทาง ท่านยายอาวุโสกับเซียวเฉวียนและเซียวจิ่วได้จัดการประชุมเล็กๆ

ในประชุมครั้งนี้ โดยหลักคือให้ท่านยายอาวุโสพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องในอดีต

ในนั้นมีเรื่องหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับตระกูลเซียวในเขตชานเมืองหลวงกับสายของเซียวเฉวียนนี้

ท่านยายอาวุโสกล่าวว่า เห็นแก่ผลประโยชน์ส่วนตัว ตระกูลเซียวในเขตชานเมืองหลวงได้ทำผิดสิ่งหนึ่งต่อตระกูลเซียวในเมืองหลวง

ในปีนั้น ราชวงศ์ต้าเว่ยเพิ่งก่อตั้งขึ้นใหม่ๆ พื้นที่ชายแดนมีความปั่นป่วนและเกิดศึกสงครามบ่อยครั้ง

ราชสำนักจึงเตรียมส่งคนไปเฝ้ารักษาชายแดน

เนื่องจากในเวลานั้น ท่านยายอาวุโสมีความโดดเด่นในการนำทัพ ทั้งท่านเป็นสตรี ท่านสามารถล่อหลอกให้ทหารฝ่ายศัตรูชะล่าใจ ให้เกิดความประมาทได้ง่าย ดังนั้นจักรพรรดิจึงทรงมีพระประสงค์ส่งท่านยายอาวุโสไป

ตอนนั้น ท่านยายอาวุโสก็รับราชโองการแล้วด้วย

สองวันก่อนที่ท่านจะเดินทาง จู่ๆ ท่านก็ล้มป่วยและยังป่วยไม่เบาด้วย

ส่งผลให้กำลังเสริมของราชสำนักไม่สามารถไปถึงชายแดนได้ทันเวลา บวกกับอาการป่วยของท่านยายอาวุโสซึ่งแพทย์หลวงก็ไม่รู้ว่าท่านจะหายป่วยได้เมื่อไร

ไม่มีกำหนดเวลา ดังนั้นจึงไม่สามารถรอได้

จักรพรรดิจึงส่งคุณปู่ของเซียวเฉวียนไปแทน

แม้ว่าคุณปู่ของเซียวเฉวียนจะกลับมาอย่างปลอดภัย แต่ท่านได้รับบาดเจ็บในศึกสงครามและเป็นโรคแทรกซ้อนตามมา ไม่อาจลงสนามรบได้อีกต่อไป

หลังจากนั้นท่านยายอาวุโสรู้สึกว่าท่านป่วยอย่างผิดสังเกต จึงแอบสืบหาต้นเหตุ

พอสืบแล้วจึงได้พบว่าสามีของท่านยายอาวุโสไม่อยากให้ท่านต้องไปเสี่ยงอีก จึงให้ยาแก่ท่านยายอาวุโสเพื่อให้ท่านมีอาการดูเหมือนป่วยหนัก

ด้วยวิธีนี้ เรื่องการทำศึกสงครามก็จะไม่ตกมาอยู่กับท่านยายอาวุโสอีกต่อไป

พอรับรู้ความจริงแล้ว ท่านยายอาวุโสก็โกรธแค้นอย่างกระหืดกระหอบ ดุด่าสาปแช่งสมาชิกในครอบครัวเป็นการใหญ่

คนในครอบครัวถูกด่าว่าจนละอายแทบเอาหน้าแทรกแผ่นดินและเสียใจเป็นอย่างยิ่ง

ถ้าไม่ใช่พวกเขาทำเรื่องก่อกวน และเป็นท่านยายอาวุโสไปสนามรบเอง คุณปู่ของเซียวเฉวียนคงจะไม่เป็นอะไร

ท่านยายอาวุโสอยากให้เรื่องเกิดขึ้นกับตัวเองมากกว่าเกิดกับคนอื่น

ตั้งแต่นั้นมา ท่านยายอาวุโสก็รู้สึกผิดต่อตระกูลเซียวในเมืองหลวง และไม่สามารถลืมเลือนได้เป็นเวลานาน

พอเซียวเฉวียนได้ยิน ก็รู้สึกเคารพนับถือต่อท่านยายอาวุโสคนนี้ ในฐานะหญิงสมัยโบราณ คิดไม่ถึงจะมีความรู้ผิดชอบชั่วดี รู้ลึกซึ้งในความชอบธรรม น่าทึ่งมาก

อย่างไรก็ตาม เซียวเฉวียนก็ปลอบใจท่านยายอาวุโสด้วย ในเมื่อสิ่งเหล่านี้ผ่านพ้นไปแล้ว ก็ปล่อยให้มันผ่านไป ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ใหญ่ทางเซียวเฉวียนก็ไม่เคยเอ่ยถึงสิ่งเหล่านี้หรือต่อว่าอะไร เห็นได้ว่า ตอนนั้นคุณปู่ของเซียวเฉวียนก็ไม่ได้ติดใจเกี่ยวกับอาการตกค้างของโรคเลย

เรื่องนี้ ในเมื่อมีการพูดคุยให้กระจ่างแล้ว ก็ถือว่าจบแล้ว

พอเซียวเฉวียนพูดอย่างนี้ ท่านยายอาวุโสถึงกับหลั่งน้ำตาด้วยความตื่นตันทันที

นึกถึงเรื่องนี้ เซียวเฉวียนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบา ๆ เหตุการณ์นี้พัวพันตระกูลเซียวในเขตชานเมืองหลวงมานานปีแล้ว ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา พวกเขาต้องใช้ชีวิตอยู่กับความเสียใจและรู้สึกผิดมาตลอด

เห็นได้ว่า การกล้ารับผิดชอบและมีความรับผิดชอบเป็นสิ่งสำคัญมากสำหรับบุคคลหรือครอบครัวหนึ่ง

อย่างน้อย อนาคตของท่านก็จะเปิดกว้างสดใส ซื่อสัตย์เปิดเผย ไม่เสียใจและรู้สึกผิด

ท่านยายอาวุโสกลับไปที่ชานเมืองหลวง จู่ๆ ใจของเซียวจิ่วรู้สึกโล่งออกมาเกือบครึ่ง

เซียวจิ่วโตมาถึงขนาดนี้ เป็นครั้งแรกที่เขาห่างจากครอบครัว ไปอาศัยอยู่ตามลำพังที่อื่น

อาจจะเห็นความว้าเหว่ในใจของเซียวจิ่ว เซียวเฉวียนก็ยิ้มเบา ๆ และพูด "จำไว้ ที่นี่ก็เป็นตระกูลเซียวเช่นกัน"

เซียวจิ่วเงยหน้าขึ้นมองเซียวเฉวียน ด้วยดวงดาวอยู่ในดวงตา พยักหน้าและพูดว่า "ตกลง"

ในช่วงเวลาที่อาศัยอยู่ในจวนเซียว เซียวจิ่วได้ค้นพบว่าเซียวเฉวียนมีข้อดีมากมายที่คู่ควรให้เขาเรียนรู้

ท่านยายอาวุโสทิ้งเซียวจิ่วไว้ที่จวนเซียว ก็เพื่ออนาคตของตระกูลเซียวในเขตชานเมืองหลวง