ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1242

สำหรับเซียวจิ่ว ในฐานะที่เป็นผู้สืบทอดตระกูลเซียว ยังไงก็หนีไม่พ้น

เขามีเรื่องของตระกูลเซียวต้องจัดการให้เรียบร้อยก่อน ถึงจะไปจวนเซียว

ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดี คนที่บาดเจ็บในครั้งนี้มีแต่ผู้ที่อยู่ใต้บัญชาของตระกูลเซียวทั้งนั้น

บังเอิญว่าสาวใช้ตระกูลเซียวออกไปเก็บของพอดี

ส่วนบุรุษ ต้องขอบคุณในความเข้มงวดของฮูหยินผู้เฒ่า ทุกคนต่างได้ฝึกฝนศิลปะการป้องกันตัว

แม้ว่าจะไม่ถึงระดับยอดฝีมือ แต่อย่างน้อยก็พอรับมือได้บ้าง บวกกับที่ฮูหยินผู้เฒ่า ไป๋ฉีและเซียวเฉวียนทั้งสามคนมาทันเวลาพอดี แม้จะบาดเจ็บไปบ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับคร่าชีวิต

พอถึงตอนนี้ ในที่สุดคนตระกูลเซียวก็เข้าใจความบากบั่นของฮูหยินผู้เฒ่า

ดั่งคำกล่าวที่ว่า บ้านมีอาวุโส เหมือนมีสมบัติ

หากไม่ใช่เพราะฮูหยินผู้เฒ่าออกกฎให้บุรุษฝึกฝนศิลปะการต่อสู้อย่างเคร่งครัด เกรงว่าบัดนี้คนบาดเจ็บในตระกูลเซียวคงร้ายแรงกว่านี้

......

......

ณ จวนเซียว

หลังจากผ่านเรื่องนั้นของตระกูลเซียวมา เซียวเฉวียนรู้สึกว่าบางเรื่องต้องใส่ไว้ในกำหนดการและแก้ไข

นั่นคือปัญหาว่าชิงหลงจะอยู่หรือไป

ชิงหลงคือรัชทายาทแห่งคุนหลุน อาศัยอยู่ในจวนเซียวตั้งแต่ต้น ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

บัดนี้อวิ๋นเฮ่อจากโลกนี้ไปแล้ว อาวุโสใหญ่ทั้งสามที่เหลืออยู่ไม่รู้ว่าจะกำราบกองทัพทหารแห่งคุนหลุนได้หรือไม่

คุนหลุนต้องการให้ชิงหลงกลับมาประจำตำแหน่ง

อีกอย่างชิงหลงเป็นคนมีเหตุ จะคิดจะทำอะไรล้วนรอบคอบ ซื่อสัตย์ มีเขากลับมาดูแลสถานการณ์โดยรวม เซียวเฉวียนก็วางใจ

ดังนั้นเซียวเฉวียนจึงเรียกเว่ยอวี๋และชิงหลงกลับมา เขาตั้งใจจะบอกเรื่องนี้ หลัก ๆ เพราะอยากเห็นปฏิกิริยาและความคิดเห็นของเว่ยอวี๋

พอได้ยินเว่ยอวี๋พูดว่าตัวเองคือหัวใจดาบ เป็นร่างดาบที่น่ารำคาญอะไรสักอย่าง เว่ยอวี๋ก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจ ซึ่งใหญ่พอจะยัดไข่ไก่ได้ทั้งฟอง

ไม่ได้เหรอ?

เซียวเฉวียนกำลังล้อเว่ยอวี๋เล่นใช่หรือไม่?

อะไรคือร่างดาบ เห็น ๆ อยู่ว่าเว่ยอวี๋เป็นคนเดียว และเป็นคนเป็น ๆ

คนจะกลายเป็นร่างดาบได้อย่างไร?

ผ่านไปพักใหญ่ เว่ยอวี๋สงบสติอารมณ์ลง จากนั้นก็มองเซียวเฉวียนด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ “เหล่าเซียว ล้อเล่นกันแบบนี้ เจ้าอยากแตกหักกับข้าใช่หรือไม่?”

เซียวเฉวียนมองเว่ยอวี๋ด้วยสายตานิ่งสงบโดยไม่เอ่ยสักคำ เขารู้ว่าเว่ยอวี๋อยู่ต้าเว่ย อยากเป็นแค่คุณชายที่เอ้อระเหยไปวัน ๆ เพลิดเพลินกับกองสมบัติและความรุ่งโรจน์ ถ้ามีโอกาสกลับฮวาเซี่ย ก็จะกลับ แต่ถ้าไม่มีโอกาสนั้นแล้ว ก็จะอยู่ต้าเว่ยไปต่อไปอีกครึ่งชีวิตที่เหลือ

จู่ ๆ ก็เกิดขึ้นฉับพลัน การจะให้เว่ยอวี๋ยอมรับการเปลี่ยนแปลงด้านสถานะ ย่อมเป็นเรื่องยากสำหรับเว่ยอวี๋

จึงต้องให้เขาคิดทบทวนดี ๆ

พอได้ยินเซียวเฉวียนพูดเช่นนี้ ในที่สุดเว่ยอวี๋ก็เข้าใจว่าทำไมชิงหลงถึงต้องติดตามเว่ยอวี๋ทุกวันนับตั้งแต่ที่มาถึงต้าเว่ย

ที่แท้เว่ยอวี๋ก็เป็นร่างดาบของบรรพบุรุษนี่เอง

เดิมทีเว่ยอวี๋เป็นคนชอบคิดนอกกรอบ พอคิดได้ว่าหัวใจดาบเป็นส่วนหนึ่งของหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษ อยู่โลกนี้มานับพันปี ถ้าหัวใจดาบรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเว่ยอวี๋ ในฐานะที่เว่ยอวี๋เป็นร่างดาบ ก็อาจจะมีร่างเป็นอมตะก็ได้?

เมื่อชิงหลงได้ยินเสียงในใจของเว่ยอวี๋ ก็ได้แต่คลี่ยิ้มบาง ๆ และเอ่ยว่า “ใช่ หลังจากร่วมเป็นหนึ่งแล้ว เจ้าจะเป็นอมตะ”

พอคิดได้ว่าจะเป็นอมตะ เว่ยอวี๋ก็อดดีใจละคนหวาดกลัวไม่ได้

เป็นอมตะมันก็ดี แต่พอคิดว่าว่าคนข้างกายต้องตายแล้วเกิดใหม่อยู่หลายครั้ง ตัวเองต้องมีชีวิตอย่างโดดเดี่ยว ก็อดเศร้าไม่ได้

พอได้ยินความคิดพิสดารของเว่ยอวี๋ ชิงหลงก็เอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจว่า “อมตะไม่ดีหรือ? ข้าว่าดีนะ”

อีกอย่างนี่เป็นเรื่องที่หลายคนอยากได้แต่ไม่เคยได้ เว่ยอวี๋กลับรู้สึกเศร้า?

เว่ยอวี๋เป็นชาย เป็นหยาง

ส่วนหัวใจดาบเป็นหยิน

หยินหยางเปรียบเสมือน้ำและไฟที่เข้ากันไม่ได้

หยินหยางรวมเป็นหนึ่ง พลังชีวิตทั้งสองประเภทปะทะกันอยู่ในร่างกายของเว่ยอวี๋ ก็เหมือนกับการราดน้ำเย็นลงบนเหล็กที่ร้องระอุ ไม่แน่ว่าเสียงฉ่านั้น เว่ยอวี๋อาจจะทนไม่ไหว และสิ้นใจก็ได้

การผสานร่างกับหัวใจดาบ ก่อเกิดพลังหล่อหลอมที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ มันกำลังทรมานร่างของเว่ยอวี๋ ซึ่งเขารู้เรื่องนี้ ในโทรทัศน์ของฮวาเซี่ยก็เคยมีการแสดงเหล่านี้

แต่เว่ยอวี๋เห็นแล้วรู้สึกว่าไม่น่าจะทรมาน กัดฟันอดทนต่อไป

ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เซียวเฉวียนว่าไว้

เว่ยอวี๋ไม่ได้สนใจ คิดว่าเซียวเฉวียนกำลังดูถูกเขา คิดว่าเขารับไม่ได้ ดังนั้นที่ทำให้เขาตกใจเช่นนี้ก็เพื่อเตรียมใจให้เขา

ก่อนหน้านั้นเว่ยอวี๋ไม่มีความสามารถพอช่วยเหลือเซียวเฉวียน ตอนนี้ ในเมื่อโอกาสมาถึงแล้ว เขาต้องคว้ามันไว้

เว่ยอวี๋เอ่ยอย่างเอ่ยอย่างร่าเริงละคนวางมาด “เหล่าเซียว ที่เจ้าพูดข้ารับได้ รวมก็รวม”

“เจ้าพูดเองนะ” เซียวเฉวียนเอ่ยจริงจัง เรื่องนี้ เซียวเฉวียนอยากให้เว่ยอวี๋คิดดี ๆ ถึงอย่างนั้นความเจ็บปวดนั้นค่อนข้างทรมานมาก

มันรุนแรงกว่าตอนที่เซียวเฉวียนผสานกับผนึกจูเสินเสียอีก

หัวใจดาบเย็นยะเยือก ร่างกายที่ถูกโอ๋มาตั้งแต่เด็กอย่างเว่ยอวี๋อาจจะทนไม่ไหว

“ใช่！ ข้าพูดเอง ！พูดคำไหนคำนั้น！” เว่ยอวี๋ตบหน้าอก “เหล่าเซียว เจ้าวางใจได้เลย ไม่ต้องเป็นห่วงข้า อย่าดูถูกข้า”

“อีกอย่าง ข้าจะไม่ร้องสักแอะ” เว่ยอวี๋ตบอก

ถึงอย่างไร ในเวลานี้เว่ยอวี๋ก็ฝึกฝนตนมาตลอด ศิลปะละการต่อสู้ก้าวหน้า ความเจ็บปวดเล็ก ๆ น้อย ๆ เว่ยอวี๋พอทนได้

เพียงแต่เรื่องที่เว่ยอวี๋คาดไม่ถึงได้ตบหน้าเขาฉากใหญ่ ตบจนเจ็บปวดไปถึงขั้วหัวใจ