ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1243

เว่ยอวี๋สาบานเช่นนี้ เซียวเฉวียนไม่กล้าพูดอะไรอีก

ยิ่งไปกว่านั้น เซียวเฉวียนรู้สึกได้ว่าชิงหลงกำลังมองเซียวเฉวียนด้วยสายตานิ่งสงบ อาจเพราะกล่าวหาเซียวเฉวียนมากเกินไป เว่ยอวี๋จึงตกใจไม่น้อย

กว่าเว่ยอวี๋จะตกลงรวมเป็นหนึ่งไม่ใช่เรื่องง่าย ดังนั้นเซียวเฉวียนจะทำเรื่องนี้ล่มไม่ได้

หารู้ไม่ ในความเป็นจริงแล้วเซียวเฉวียนเองก็กำลังช่วยเหลือชิงหลงเช่นกัน

เซียวเฉวียนอยู่กับเว่ยอวี๋มานาน เขาจึงรู้จักนิสัยใจคอของเว่ยอวี๋ดี

ความจริงแล้วเว่ยอวี๋ไม่อยากเป็นองค์ชายที่เอ้อระเหยเช่นนี้ เขาอยากเป็นเหมือนเซียวเฉวียน ใช้ชีวิตเรียบง่าย ผดุงความยุติธรรม กำจัดความชั่วร้าย เพียงแต่เว่ยอวี๋พูดไม่เก่งปฏิบัติก็ไม่ได้ เขาไม่มีความสามารถก็เท่านั้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนที่เว่ยอวี๋เห็นจวนเซียวถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตา ภายใต้ความจนปัญญา เขาเอาชีวิตของจิ่นเซ่อมาแลกกับโอกาสที่หยางอวี้หวนจะได้มีชีวิตต่อ เห็นได้ชัดว่าเว่ยอวี๋ไร้ความสามารถ

แต่เขาก็ยังพอเก่งอยู่บ้าง เขาสามารถสู้กับคนชั่วช้าแบบสองต่อหนึ่ง แค่ศักยภาพของตัวเอง รักษาคนที่อยากรักษา ปกป้องคนที่อยากปกป้อง

อย่าเพิ่งมองว่าเว่ยอวี๋ดูเอ้อระเหยลอยชายไปวัน ๆ ความจริงแล้วในใจของเขามีปรารถนาว่าตัวเองจะต้องแข็งแกร่งขึ้นกว่าคนอื่น

ความรู้สึกนี้ ในฐานะที่เซียวเฉวียนอาบน้ำร้อนมาก่อน จึงเข้าใจ

บัดนี้ การรวมเป็นหนึ่งเดียวกับหัวใจดาบ สร้างโอกาสที่จะได้เป็นอมตะให้กับเว่ยอวี๋ไปอีกขั้น ขนมหวานอยู่ตรงหน้า เว่ยอวี๋ไม่มีเหตุผลอะไรต้องไม่กิน

แต่ ความเจ็บปวดจากการรวมร่าง ไม่ใช่เรื่องที่คนทั่วไปจะทนได้

เซียวเฉวียนจึงต้องอธิบายให้เว่ยอวี๋ได้เข้าใจ ให้เขาเตรียมใจ

แต่ด้วยนิสัยไม่ยี่หระของเว่ยอวี๋ ไม่ว่าเซียวเฉวียนจะพูดอย่างไร เว่ยอวี๋ก็คิดแค่ว่ามันเป็นแค่การรวมร่าง ไม่เห็นจะยาก เซียวเฉวียนกังวลมากเกินไป จึงได้พูดจจริงจังเช่นนี้

เพื่อปลอบใจเซียวเฉวียน เว่ยอวี๋ตบหน้าอกอย่างโอ้อวดตน เขาทนได้ ไม่ต้องเป็นห่วง

ในเมื่อโอ้อวดตนเช่นนี้ หลังจากเริ่มการรวมร่างแล้ว เนื่องจากหน้าที่ดูบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด ต่อให้กัดฟันจนแตก เว่ยอวี๋ก็ต้องอดทนต่อไป ห้ามยอมแพ้

ไม่อย่างนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะคำสาบานของเว่ยอวี๋ เรื่องรวมร่างอาจจะหยุดกลางคัน

ถูกต้อง นี่คือทักษะการชักจูงของเซียวเฉวียน พูดเสียเว่ยอวี๋กล้าได้กล้าเสียต่อหน้าชิงหลงและเซียวเฉวียน มุ่งมั่นในปณิธาน

พอเป็นแบบนี้เว่ยอวี๋จึงถอยไม่ได้

เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้กินเวลา เพราะยิ่งกินเวลา อุปสรรคก็ยิ่งมาก จึงถือโอกาสตอนที่เว่ยอวี๋กำลังฮึกเหิม ชิงหลงทำการรวมเป็นหนึ่งกับเว่ยอวี๋ด้วย

เมื่อเป็นเช่นนี้ เซียวเฉวียนจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า “รวมร่างที่นี่เหรอ?”

ถ้าเว่ยอวี๋ทนไม่ได้ ไม่กลัวว่าเขาจะสร้างความเดือดร้อนให้จวนเซียวหรือ?

พอได้ยิน ชิงหลงก็พลันคิดได้ คำพูดของเซียวเฉวียนก็สมเหตุสมผลอยู่ไม่น้อย

“แล้วนายท่านคิดว่ามันไม่เหมาะสมตรงไหน?” ชิงหลงมองเซียวเฉวียนด้วยสายตาอ่อนโยน พร้อมกับยกยิ้มเล็กน้อย

การได้รวมเป็นหนึ่งกับร่างดาบ ชิงหลงย่อมดีใจเป็นธรรมดา

เซียวเฉวียนเงียบไปครู่หนึ่ง กระทั่งปรายตามองชิงหลง

ทั้งสองคนมองหน้าอย่างรู้กัน ก่อนจะเอ่ยโดยไม่ได้นัดหมายว่า “เกาะจูเสิน”

เกาะจูเสินร้างผู้คนมาตลอด พื้นที่กว้างขวาง แถมยังอยู่ใกล้มหาสมุทรอีกด้วย

ต่อให้เว่ยอวี๋จะดิ้นพล่านอย่างไร จะขึ้นเขาลงน้ำก็ได้ทั้งนั้น

และไม่กลัวว่าจะสร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่น

สรุป เกาะจูเสินเป็นตัวเลือกที่เหมาะกับการรวมเป็นหนึ่งของหัวใจดาบและร่างดาบ

แม้ว่าจะบรรลุข้อตกลงแล้ว

ไม่เอ่ยถึงผนึกจูเสินก็ดีอยู่แล้ว พอเอ่ยถึง เว่ยอวี๋ก็ขนลุกซู่ทั้งตัวอย่างอดไม่ได้

แค่ผนึกจูเสินฟาดสายฟ้าเปรี้ยงเดียว พลานุภาพของมันเหนือคำบรรยาย หนักสุดก็เหลือแค่เถ้าธุลี เบาสุดคือกระเด็นไปไหนต่อไหนก็ไม่มีใครรู้

เซียวเฉวียนยิ้มบาง “แล้วเจ้าไม่อยากรู้เหรอว่าทำไมเกาะจูเสินถึงได้มีสภาพเช่นนี้?”

“เหลาจู เจ้าพูดเถอะ” กล่าวจบ เซียวเฉวียนก็มองเว่ยอวี๋ด้วยรอยยิ้ม พอเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของเขา เซียวเฉวียนก็ไตร่ตรองอยู่ในใจไม่ได้ ถ้าเว่ยอวี๋รู้ว่าผนึกจูเสินอยู่ในร่างกายของเซียวเฉวียน ไม่รู้ว่าเว่ยอวี๋จะคิดอย่างไร จะตกใจจนสลบไปเลยหรือไม่?

กล่าวจบ เสียงทุ้มของผนึกจูเสินก็ดังขึ้น “ไม่มีการยับยั้งของข้า พลังชีวิตของที่นี่คงจะรุ่งโรจมากกว่านี้”

ที่แท้หมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษฟูมฟักสรรพสิ่ง รวมถึงต้นไม้ใบหญ้าด้วย

ผนึกจูเสินได้รับคำสั่งให้เฝ้ากลุ่มคุนหลุนที่ปกป้องเกาะจูเสินไม่ให้ก่อสงคราม

เพื่อไม่ให้มีช่องโหว่ ไม่ให้คุนหลุนพบพิรุธ ผนึกจูเสินจึงต้องทำลายพืชพรรณบนเกาะอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็สร้างภาพลวงตาที่แม้จะอยู่ภายใต้การยับยั้งของผนึกจูเสิน ต้นไม้ก็ไม้สามารถเจริญเติบโตได้

บัดนี้ ในสายตาของชาวโลก ผนึกจูเสินถูกทำลายไปแล้ว พืชพรรณจึงได้เติบโตอย่างอิสระ

ในความเป็นจริงแล้ว ผนึกจูเสินถูกฝั่งอยู่ในเกาะจูเสินมานับพันปี ทำให้เกาะจูเสินมีพลังวิญญาณเพิ่มขึ้น พืชพรรณเติบโตภายใต้สิ่งแวดล้อมเช่นนี้ สำหรับพวกมันทุกฤดูกาลคือฤดูใบไม้ผลิ

พูดได้ว่า พืชพรรณของเกาะจูเสิน ไม่มีสี่ฤดู ทั้งสี่ฤดูคือใบไม้ผลิ

พอได้ยินเสียงทุ้มต่ำ เว่ยอวี๋ก็อดตัวสั่นไม่ได้ ในขณะเดียวกัน เขาได้แต่ตื่นเต้นอยู่ในใจ

เวรเอ๊ย！

มันรู้ว่าเว่ยอวี๋คิดอะไร

เว่ยอวี๋เพ่งมองไปรอบ ๆ เพื่อหาที่มาของเสียงทุ้มต่ำนี้