ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1244

เพื่อหาที่มาของเสียง เว่ยอวี๋รวบรวมความกล้าและเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ตลกยิ่งนัก ไม่น่ารังเกียจ ไม่น่ารังเกียจจริง ๆ”

ทว่าหลังจากที่เว่ยอวี๋รออยู่พักใหญ่ ก็ยังไม่มีเสียงของผนึกจูเสิน

เสียงนี้หยุดชะงักไป เว่ยอวี๋เสียเบาะแสไป เขามองไปรอบ ๆ ด้านด้วยความสงสัย กระทั่งไม่พบความผิดปกติ

เว่ยอวี๋เอ่ยถามเซียวเฉวียนด้วยความสงสัยไม่ได้ “เหล่าเซียว ที่พูดเมื่อครู่ เสียงของผนึกจูเสินใช่ไหม?”

จะเป็นไปได้อย่างไร?

เมื่อก่อนไม่เคยได้ยินเขาพูดสักคำ

ยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่ยันต์ผนึกยังพูดได้ โลกนี้ต้องมีเวทมนตร์แน่ ๆ

ทว่าเซียวเฉวียนกลับเอ่ยด้วยท่าที่เด็ดเดี่ยว “ถ้าปลอมข้ายกให้เจ้า”

“บัดซบสิ！เจ้าบอกว่าผนึกจูเสินถูกทำลายไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมีผนึกจูเสินอีกชิ้นโผล่มาได้” เว่ยอวี๋เอ่ยอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ผนึกจูเสินของชิ้นนี้ชักน่ากลัวเกินไปแล้ว

บัดนี้พวกเขาสามคนได้ถลันเข้ามาในเกาะจูเสิน การคิดจะออกไป เกรงว่าต้องผ่านศึกที่ดุเดือดเสียก่อน

ฮือๆ

เซียวเฉวียนและชิงหลง รู้ทั้งรู้ว่าที่นี่มีผนึกจูเสิน ก็ยังเลือกจะมาที่นี่

ทันใดนั้น เว่ยอวี๋ก็รู้สึกว่าชีวิตของตัวเองเจอดีเข้าแล้ว ดันโดนเพื่อนร่วมทางหลอกมา

เมื่อเห็นสีหน้าของเว่ยอวี๋แย่ลง เซียวเฉวียนจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ว่า “ไม่ต้องกังวล ผนึกจูเสินอยู่ในตัวข้า”

นี่ ！นี่！

เรื่องนี้สำหรับเว่ยอวี๋เหมือนฟ้าทลายลงมา ทำให้เว่ยอวี๋โง่เขลาไปชั่วขณะ

เนิ่นนาน เขาก็ได้สติกลับมา และเหยียดยิ้ม “เหล่าเซียว อย่ามาล้อเล่นกับข้า”

ผนึกจูเสินเป็นผนึกที่อยู่มานานหนึ่งพันปี ตอนนั้นเขาต่อสู้กับเซียวเฉวียนจนแทบเอาชีวิตไม่รอด ทำไมมันถึงมาอยู่ในตัวของเซียวเฉวียนเสียได้?

ผนึกที่เก่งกาจชิ้นนี้ ถ้าอยู่ในตัวของเซียวเฉวียน ไม่เป็นการย่างเซียวเฉวียนทั้งเป็นหรอกเหรอ?

ทำไมเซียวเฉวียนถึงยังยืนอยู่ที่นี่ได้

เว่ยอวี๋คิดว่า เซียวเฉวียนจะต้องล้อเขาเล่นแน่นอน

ล้อเล่นแบบนี้ ไม่ขำเลยสักนิด

“ข้าไม่ได้ล้อเล่น มันคือเรื่องจริง” เซียวเฉวียนพูดจริงจัง “ผนึกจูเสินเป็นส่วนหนึ่งของหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษ ซึ่งก็พูดได้ว่ามีต้นกำเนิดเดียวกับหัวใจดาบ”

“สาเหตุที่หัวใจดาบเลือกข้าเป็นนายก็เพราะผนึกจูเสินอยู่ในตัวข้า” เซียวเฉวียนอธิบายอย่างจริงจัง

พูดจบ เซียวเฉวียนก็มองไปยังเว่ยอวี๋ด้วยสายตาเรียบเฉย

การกลับมาครานี้ เว่ยอวี๋นึกถึงเหตุการณ์หลายอย่างในอดีต

หลังจากที่เซียวเฉวียนทำลายผนึกจูเสินไป ศักยภาพของเขาก็เด่นชัดขึ้น กระทั่งตอนนี้ก็ยังยากจะคาดเดา

เป็นคนเดียวที่ศักยภาพมีความก้าวหน้าอย่างรวดเร็วในระยะเวลาสั้น ๆ เว่ยอวี๋ก็ใช่ว่าไม่เคยนึกถึงปัญหานี้มาก่อน

แต่เพราะมีหลายเหตุผลที่ยากจะเข้าใจก็เท่านั้น

พอได้ยินว่าผนึกจูเสินอยู่ในตัวของเซียวเฉวียน ในที่สุดเว่ยอวี๋ก็เข้าใจ ที่แท้นี่คือพรจากผนึกจูเสินนี่เอง

ในตอนนี้เอง เว่ยอวี๋ก็นึกถึงปัญหาหนึ่งได้ ผนึกจูเสินและหัวใจดาบมีแหล่งกำเนิดเดียวกัน ผนึกจูเสินผสานเป็นหนึ่งเดียวกับร่างกายของเซียวเฉวียน แต่เว่ยอวี๋ก็ไม่เคยเห็นเซียวเฉวียนได้รับผลกระทบอะไรหลังจากที่ใช้มัน

เหอะ ๆ ชายหนุ่มผู้นี้ ก็บอกอยู่ว่าการรวมเป็นหนึ่งกับหัวใจดาบอาจสร้างความเจ็บปวดที่ยากเกินพรรณนาให้กับเว่ยอวี๋เซียวเฉวียนทำให้เว่ยอวี๋ตกใจอยู่ไม่น้อย

ยังดีที่เว่ยอวี๋ไม่ได้คล้อยตามคำพูดของเซียวเฉวียน ไม่อย่างนั้นอาจจะพลาดโอกาสที่จะได้พัฒนาความสามารถไปเลยก็ได้

พอคิดได้ว่าตัวเองมีศักยภาพที่แข็งแกร่งขึ้น การต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ของเซียวเฉวียน เว่ยอวี๋รู้สึกตื่นเต้นมาก

ฮ่า ๆ

แต่เว่ยอวี๋กัดฟันแน่น ไม่ให้ตัวเองร้องออกมา

เว่ยอวี๋ตระหนักได้ชัดเจน ในร่างกายมีพลังที่แข็งแกร่งมากอยู่สองกลุ่ม พวกมันกำลังไล่ล่าและแข่งขันกัน เดี๋ยวหนาวเดี๋ยวร้อย ทรมานเขาอย่างไม่ไยดี

ความเย็นกลุ่มนั้นยังคงผสานเข้าร่างต่อไป ความเย็นเยือกทำให้ร่างกายของเว่ยอวี๋เจ็บปวด

ความรู้สึกนี้ทวีคูณความรุนแรงขึ้น เว่ยอวี๋อดส่งเสียในลำคอไม่ได้ “ชิ่้ง”

ตั้งแต่สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป เซียวเฉวียนก็มองเห็นถึงความเจ็บปวดที่ยากจะพรรณนาในเวลานี้ของเว่ยอวี๋

เริ่มตั้งแต่ช่วงแรก เรื่องนี้เซียวเฉวียนสัมผัสได้ถึงความกังวลของเว่ยอวี๋จริง ๆ

แต่เรื่องผสานร่าง เซียวเฉวียนยิ่งเป็นกังวล เขาช่วยเรื่องนี้ไม่ได้ ทำให้เว่ยอวี๋ต้องทนต่อไป อย่างน้อยตอนนี้ก็เป็นแค่เริ่มต้น เซียวเฉวียนคงจะให้ความช่วยเหลือไม่ได้

ไม่อย่างนั้น เว่ยอวี๋จะเกียจคร้านได้ง่าย ทำให้ประสิทธิภาพของการรวมร่างกับหัวใจดาบช้าลง

ยิ่งไปกว่านั้น เซียวเฉวียนช่วยเหลือตลอด ใช้พลังหยินช่วยได้ชั่วคราว แต่ความเจ็บปวดที่เว่ยอวี๋ได้รับ ไม่ลดน้อยลงสักนิด

แทนที่จะเป็นแบบนี้ ความเจ็บปวดเรื้อรังไม่สู้ความเจ็บปวดเพียงสั้น ๆ

กลิ่นอาบอันเย็นเยียบของหัวใจดาบ ถาโถมเข้าร่างกายของเว่ยอวี๋ กระชากเส้นประสาททุกเส้นและเซลล์ทุกส่วนในร่างกายของเว่ยอวี๋

ความเจ็บปวดที่รุนแรงนี้ ทำให้เว่ยอวี๋ยืนไม่ไหว ล้มพับไปกับพื้น นอนตัวขด ใบหน้าเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

“เหล่า เซียว ข้าทนได้” เว่ยอวี๋อดทนต่อความเจ็บปวด ก่อนจะพูดออกไป

แม้เขาจะรู้ว่าใครก็ช่วยเขาไม่ได้ แต่เขาก็อยากบอกเซียวเฉวียน

ตราบใดที่ตะโกนชื่อของเขา ได้ยินเสียงของเขา ก็ทำให้เว่ยอวี๋รู้สึกดีบ้างแล้ว สงบลงได้บ้าง

“เว่ยอวี๋ อดทนต่อไป” เซียวเซียนเห็นสีหน้าของเว่ยอวี๋แล้วแอบกังวล

ในตอนนี้เอง ชิงหลงที่มีหัวใจดาบก็เบิกตากว้างจนแทบจะถนนออกมา