เพื่อหาที่มาของเสียง เว่ยอวี๋รวบรวมความกล้าและเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ตลกยิ่งนัก ไม่น่ารังเกียจ ไม่น่ารังเกียจจริง ๆ”
ทว่าหลังจากที่เว่ยอวี๋รออยู่พักใหญ่ ก็ยังไม่มีเสียงของผนึกจูเสิน
เสียงนี้หยุดชะงักไป เว่ยอวี๋เสียเบาะแสไป เขามองไปรอบ ๆ ด้านด้วยความสงสัย กระทั่งไม่พบความผิดปกติ
เว่ยอวี๋เอ่ยถามเซียวเฉวียนด้วยความสงสัยไม่ได้ “เหล่าเซียว ที่พูดเมื่อครู่ เสียงของผนึกจูเสินใช่ไหม?”
จะเป็นไปได้อย่างไร?
เมื่อก่อนไม่เคยได้ยินเขาพูดสักคำ
ยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่ยันต์ผนึกยังพูดได้ โลกนี้ต้องมีเวทมนตร์แน่ ๆ
ทว่าเซียวเฉวียนกลับเอ่ยด้วยท่าที่เด็ดเดี่ยว “ถ้าปลอมข้ายกให้เจ้า”
“บัดซบสิ!เจ้าบอกว่าผนึกจูเสินถูกทำลายไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมีผนึกจูเสินอีกชิ้นโผล่มาได้” เว่ยอวี๋เอ่ยอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ผนึกจูเสินของชิ้นนี้ชักน่ากลัวเกินไปแล้ว
บัดนี้พวกเขาสามคนได้ถลันเข้ามาในเกาะจูเสิน การคิดจะออกไป เกรงว่าต้องผ่านศึกที่ดุเดือดเสียก่อน
ฮือๆ
เซียวเฉวียนและชิงหลง รู้ทั้งรู้ว่าที่นี่มีผนึกจูเสิน ก็ยังเลือกจะมาที่นี่
ทันใดนั้น เว่ยอวี๋ก็รู้สึกว่าชีวิตของตัวเองเจอดีเข้าแล้ว ดันโดนเพื่อนร่วมทางหลอกมา
เมื่อเห็นสีหน้าของเว่ยอวี๋แย่ลง เซียวเฉวียนจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ว่า “ไม่ต้องกังวล ผนึกจูเสินอยู่ในตัวข้า”
นี่ !นี่!
เรื่องนี้สำหรับเว่ยอวี๋เหมือนฟ้าทลายลงมา ทำให้เว่ยอวี๋โง่เขลาไปชั่วขณะ
เนิ่นนาน เขาก็ได้สติกลับมา และเหยียดยิ้ม “เหล่าเซียว อย่ามาล้อเล่นกับข้า”
ผนึกจูเสินเป็นผนึกที่อยู่มานานหนึ่งพันปี ตอนนั้นเขาต่อสู้กับเซียวเฉวียนจนแทบเอาชีวิตไม่รอด ทำไมมันถึงมาอยู่ในตัวของเซียวเฉวียนเสียได้?
ผนึกที่เก่งกาจชิ้นนี้ ถ้าอยู่ในตัวของเซียวเฉวียน ไม่เป็นการย่างเซียวเฉวียนทั้งเป็นหรอกเหรอ?
ทำไมเซียวเฉวียนถึงยังยืนอยู่ที่นี่ได้
เว่ยอวี๋คิดว่า เซียวเฉวียนจะต้องล้อเขาเล่นแน่นอน
ล้อเล่นแบบนี้ ไม่ขำเลยสักนิด
“ข้าไม่ได้ล้อเล่น มันคือเรื่องจริง” เซียวเฉวียนพูดจริงจัง “ผนึกจูเสินเป็นส่วนหนึ่งของหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษ ซึ่งก็พูดได้ว่ามีต้นกำเนิดเดียวกับหัวใจดาบ”
“สาเหตุที่หัวใจดาบเลือกข้าเป็นนายก็เพราะผนึกจูเสินอยู่ในตัวข้า” เซียวเฉวียนอธิบายอย่างจริงจัง
พูดจบ เซียวเฉวียนก็มองไปยังเว่ยอวี๋ด้วยสายตาเรียบเฉย
การกลับมาครานี้ เว่ยอวี๋นึกถึงเหตุการณ์หลายอย่างในอดีต
หลังจากที่เซียวเฉวียนทำลายผนึกจูเสินไป ศักยภาพของเขาก็เด่นชัดขึ้น กระทั่งตอนนี้ก็ยังยากจะคาดเดา
เป็นคนเดียวที่ศักยภาพมีความก้าวหน้าอย่างรวดเร็วในระยะเวลาสั้น ๆ เว่ยอวี๋ก็ใช่ว่าไม่เคยนึกถึงปัญหานี้มาก่อน
แต่เพราะมีหลายเหตุผลที่ยากจะเข้าใจก็เท่านั้น
พอได้ยินว่าผนึกจูเสินอยู่ในตัวของเซียวเฉวียน ในที่สุดเว่ยอวี๋ก็เข้าใจ ที่แท้นี่คือพรจากผนึกจูเสินนี่เอง
ในตอนนี้เอง เว่ยอวี๋ก็นึกถึงปัญหาหนึ่งได้ ผนึกจูเสินและหัวใจดาบมีแหล่งกำเนิดเดียวกัน ผนึกจูเสินผสานเป็นหนึ่งเดียวกับร่างกายของเซียวเฉวียน แต่เว่ยอวี๋ก็ไม่เคยเห็นเซียวเฉวียนได้รับผลกระทบอะไรหลังจากที่ใช้มัน
เหอะ ๆ ชายหนุ่มผู้นี้ ก็บอกอยู่ว่าการรวมเป็นหนึ่งกับหัวใจดาบอาจสร้างความเจ็บปวดที่ยากเกินพรรณนาให้กับเว่ยอวี๋เซียวเฉวียนทำให้เว่ยอวี๋ตกใจอยู่ไม่น้อย
ยังดีที่เว่ยอวี๋ไม่ได้คล้อยตามคำพูดของเซียวเฉวียน ไม่อย่างนั้นอาจจะพลาดโอกาสที่จะได้พัฒนาความสามารถไปเลยก็ได้
พอคิดได้ว่าตัวเองมีศักยภาพที่แข็งแกร่งขึ้น การต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ของเซียวเฉวียน เว่ยอวี๋รู้สึกตื่นเต้นมาก
ฮ่า ๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ซูเปอร์ลูกเขย
ถ้าแต่งเรื่องแบบนี้ไม่ต้องแต่งเลยจะดีกว่าไม่มีความคิดสมัยใหม่เลยถ้าตัวเอกแบบนี้ก็สมที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ทัพพาลูกน้องทั้งกองทัพไปตาย...
มีเรื่องนี้ที่ตัวเอกเป็นเหมือนขยะสังคมทั้งที่ทลุมิติมากเกิด...
ไอ้คนแต่งมันปัญญาอ่อนหารือเปล่า...
มันสมควจไหมที่เอาเลือดเขามาติดต่อวิณยาณไม่มีเหตัผลที่จะทำอย่างนี้เหมือนมันไม่มีอะไรทำทำไมไม่คิดเอาวิธีช่วยลูกเมียมันจะมีประโยชน์กว่า...
เรื่องนี้ตัวเอกเหมือนควายเหมือนหมาหมามาก...
ไม่สมควรเป็นชุปเปอร์ลูกเขยน่าเป็นลูกเขยะจริงๆ...
เป็นคนที่ไม่มีสำมาคาระวะเหมือนไพร่น่ารังเกลียดไม่น่าเอามาเป็นตัวเอก...
บางครั้งเชียวเฉวียนเล่นเหมือนเด็กไม่มีความน่านับถือไม่น่าเอามาเป็นตัวเอกน่าให้เป็นคนชั้นตำ่มาก็กว่า...
แล้วมันสั่งให้ลูกน้องตอบโต้คนที่เข้ามาหาเรื่องเอาไว้ล่วงหน้าไม่ได้เหรอ กฎของนิยายเรื่องนี้มันบ้าๆ อยู่นะ แบบนี้ให้ผู้อารักขาเฝ้าบ้าน ถ้าเจ้านายไม่อยู่ โจรก็เดินเข้าไปเอาของได้สบายเลยสิ เพราะผู้อารักขาไม่มีนาย ทำอะไรโจรก็ไม่ได้...
ไหนบอกรักลูกน้องหนักหนา เด็กมันอยากจะเข้าไปเป็นสนมก็จะปล่อยให้เข้าไปงั้นเหรอ ตัวเอกเรื่องนี้มันยังไง พิมพ์ด่านะ แต่ก็อ่าน 55555...