ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1245

หลังจากที่หัวใจดาบจากไป ชิงหลงหมดสติในทันที ตกสู่สภาวะหลับใหล

เซียวเฉวียนรีบเข้าไปรับร่างของเขา เขาจึงไม่เจ็บปวดจากการล้มหมดสติ

เซียวเฉวียนประคองตัวเขา พาเขาไปนอนพิงข้างโขดหิน

ชิงหลงในเวลานี้มองไปรอบ ๆ ด้านด้วยสีหน้าหวาดระแวง พลางพึมพำในใจ “ทำไมเขาถึงต้องมาเกาะจูเสิน?

ระหว่างที่มอง ชิงหลงก็พบกับเงาดำของเซียวเฉวียน ก่อนจะกระตือรือร้นลุกขึ้น แต่ศีรษะเจ้ากรรมกลับปวดร้าวอย่างรุนแรง

“ชิ้ง” ชิงหลงกุมศีรษะ พร้อมกับส่งเสียงอย่างหดหู่

ในที่สุดชิงหลงก็ใช้กำลังภายในเพื่อคลายความเจ็บปวดบนศีรษะของตัวเอง

ในตอนนี้เอง ชงหลงพบว่าตัวเองรวบรวมพลังไม่ได้

ชิงหลงอดประหลาดใจไม่ได้ พยายามครุ่นคิด ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ความทรงจำล่าสุดคือก่อนที่หัวใจดาบจะผสานร่าง ชิงหลงเห็นแสงดาบจากหอคอยดาบ หัวใจดาบอยากช่วยร่างดาบ ทั้งยังบอกเขาว่าเว่ยอวี๋คือร่างดาบ

จากนั้นชิงหลงก็จำได้ เขาลังเลว่าจะช่วยบรรพบุรุษดีหรือไม่ แสงสีแดงสายหนึ่งแทรกซึมเข้าไปในร่างกายของเขา

เรื่องหลังจากนั้น ชิงหลงจำไม่ได้โดยสมบูรณ์

บัดนี้ฟื้นบนเกาะจูเสิน ชิงหลงรู้สึกว่าตัวเองฝันไป เขาสงสัยแม้กระทั่งตัวเองมาเที่ยวเกาะจูเสิน

แต่พอดูอีกครั้ง ไม่เพียงแต่เซียวเฉวียนที่อยู่ที่นี่ เว่ยอวี๋ก็อยู่ที่นี่ ทุกอย่างไม่เหมือนความฝัน

เพื่อหลีกเลี่ยงความบ้าคลั่งของตัวเอง ชิงหลงจึงหยิกแขนของตัวเอง ความเจ็บปวดฉับพลันทำให้ชิงหลงกลับสูโลกแห่งความเป็นจริง

“ใต้เท้าเซียว” ชิงหลงขานเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน การขานเรียกนี้เรียกสติกลับมา ชิงหลงรู้สึกเจ็บปวดราวกับโดนกระชากกระดูก

พอได้ยินเสียงของชิงหลง เซียวเฉวียนที่ยืนอยู่ไม่ไกลก็เบี่ยงสายตามามองอย่างเรียบเฉย พลางเอ่ยด้วยความใส่ใจว่า “รู้สึกอย่างไรบ้าง?”

ชิงหลงเหยียดยิ้ม ก่อนเอ่ยว่า “ก็ดี ลุกไม่ไหว”

ประโยคนี้ทำให้ชิงหลงขมวดคิ้วเล็กน้อย เขามองชิงหลงด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ พลางครุ่นคิดในใจ คาดไม่ถึงจริง ๆ ชิงหลงผู้ซื่อสัตย์แต่ไหนแต่ไรมา กลับต้องมาลำบาก

ดูท่าเซียวเฉวียนต้องทำความรู้จักกับชิงหลงใหม่อีกครั้งเสียแล้ว

แน่นอนว่าต้องเป็นประโยคหลัง

เวลานี้ชิงหลงลุกขึ้นไม่ได้ มันคือผลข้างเคียงจากการผสานร่างของหัวใจดาบ

ถึงอย่างไรก็ยังมีกลิ่นอายหยินปรากฏอยู่ในตัวหัวใจดาบ ร่างกายของชิงหลงต้องทนความเจ็บปวดจากการแบกพลังพลังหยิน กระทั่งบาดเจ็บอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

คาดว่าชิงหลงจะสามารถฟื้นตัวกลับมาหลังจากพักฟื้นได้แน่นอน

แม้ว่าเซียวเฉวียนจะรักษาตัวให้ชิงหลง แต่กลิ่นอายของผนึกจูเสินในร่างกายของเซียวเฉวียน หลีกเลี่ยงไม่ให้ชิงหลงสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ ด้วยเหตุนี้ เซียวเฉวียนจึงเก็บความคิดนั้นไว้ แล้วให้ชิงหลงฟื้นตัว

ถึงอย่างไร เซียวเฉวียนก็เชื่อว่าความสามารถของชิงหลง คงใช้เวลาฟื้นตัวไม่นาน

ในตอนนี้เอง เว่ยอวี๋ที่เกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นก็แผดเสียงคำรามอย่างอดไม่ได้ “โอ๊ย！”

......

......

เมืองหลวง

ณ ศาลาคุนหวู่

ผู้จัดการร้านวิ่งเข้ามาในห้องหนังสือด้วยความตื่นตระหนก ถลันเข้ามาโดยไม่แม้แต่จะเคาะประตู “คุณชาย แย่แล้ว แย่แล้ว！”

เวลานี้ อี้กุยกำลังเล่นหมากรุกกับฉินซูโหรวอยู่ในห้องหนังสือ

ผู้จัดการร้านเป็นคนหนักแน่น จู่ ๆ ก็ผิดปกติไป จะต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นเป็นแน่ อี้กุยวางหมากในมือลง ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

ท่านปู่เคยเป็นอาจารย์มาก่อน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ยังคงความนิ่งสงบ แค่นิ่งสงบ สมองต้องชัดเจน ถึงจะแก้ไขปัญหาได้รวดเร็ว

อี้กุยเป็นเด็กที่เชื่อฟัง

หลายปีมานี้ อี้กุยมักจะปฏิบัติตามคำสอนของท่านปู่เสมอ ฝึกวางมาดให้แก่กว่าวัย

ผู้จัดการร้านกำลังจะพูดบางอย่าง แต่เห็นฉินซูโหรว เขาก็หยุดชะงัก

เว่ยอวี๋ล่ะ?

พอฉินซูโหรวได้ยิน ก็อดนึกถึงเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเว่ยอวี๋ในช่วงนี้ไม่ได้

ว่ากันว่าชิงหลงติดตามเว่ยอวี๋ก็เพื่อรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเว่ยอวี๋

เรื่องที่ชิงหลงถูกหัวใจดาบครอบงำ ฉินซูโหรวรู้ดี

และพูดได้ว่า หัวใจดาบก็อยากผสานเป็นหนึ่งกับเว่ยอวี๋เช่นกัน

การมาของหัวใจดาบ ฉินซูโหรวรู้พอประมาณ

แบบนี้เว่ยอวี๋ที่เป็นร่างดาบของหัวใจดาบ ถ้าทั้งสองฝ่ายรวมเป็นหนึ่ง หมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษต้องกลับมาแน่

ศาลาคุนหวู่ เป็นที่เก็บดาบของทั้งต้าเว่ยและคุนหลุน วัสดุทุกชิ้นจะปรากฏตัวขึ้นที่คุนหวู่ ซึ่งจะได้รับการดูแลจากหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษ พวกมันจะสัมผัสได้ถึงการดำรงอยู่ของการรวมเป็นหนึ่งกับหัวใจดาบ

ทั้งสองคนเข้าใจกัน ก็พากันคลี่ยิ้มออกมา ความรู้สึกบางอย่างกอเกิดขึ้นระหว่างทั้งสองคน พาให้บรรยากาศรอบตัวอึดอัดไม่น้อย

เพื่อทำลายบรรยากาศที่แสนอึดอัดนี้ ฉินซูโหรวส่งเสียงไอเล็กน้อย “ไปกันเถอะ เราไปจวนเซียวกัน”

ชิงหลงและเว่ยอวี๋อยู่จวนเซียว คงอยากรู้เช่นกัน ไปจวนเซียวก็รู้แล้วไม่ใช่หรือ?

ในตอนนี้เอง ดาบในศาลาคุนหวู่ก็ส่งเสียง วิ้ง ๆ อย่างรุนแรง แม้แต่ดาบบนตัวของฉินซูโหรวก็ยังดิ้นพล่านอยู่ในฝักเก็บดาบของฉินซูโหรว จากนั้นก็ลอยขึ้นมาพร้อมกับดาบในศาลาคุนหวู่ และพุ่งทะยานออกไป

นี่เป็นเหตุการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

สัญชาตญาณของดาบเหล่านี้ ถ้าพวกมันอยากออกไป ศาลาคุนหวู่ก็ขวางพวกมันไม่ได้

“ทำอย่างไรดี?” ผู้จัดการร้านเอ่ยถามด้วยสีหน้าลำบากใจ

เขาดูแลศาลาคุนหวู่มาหลายสิบปี ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน เวลานี้ผู้จัดการร้านก็หมดปัญญา

“เปิดประตู ให้พวกมันออกไป” อี้กุยเอ่ยด้วยสายตามุ่งมั่น

ในเมื่อขวางไม่ได้ ก็ไม่ต้องขวาง